Τσακίζουμε το φασισμό!

Έχουν περάσει πάνω από πέντε µήνες από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά και κανείς δεν µπoρεί να ξεχάσει.  Η θλίψη εκείνων των ηµερών συναντήθηκε µε τους µεγάλους αντιφασιστικούς αγώνες και έδειξε ότι η νεολαία και οι εργαζόµενοι δεν συγχωρούν το φασισµό και τους φασίστες

Πέντε µήνες µετά οι αποκαλύψεις στα ΜΜΕ «σκάνε» µε καταιγιστικούς ρυθµούς και οι κάθε λογής Πρετεντέρηδες δηλώνουν σοκαρισµένοι από «την ένοπλη Χρυσή Αυγή», «τη συµµορία δολοφόνων»και χρησιµοποιούν κάθε δυνατή έκφραση για να εµφανιστούν έκθαµβοι µπροστά στην ωµή φρίκη. Νοµίζουν ότι ξεχνάµε πως µια εβδοµάδα πριν τη δολοφονία, ο έγκριτος αναλυτής Μπάµπης Παπαδηµητρίου µας εξηγούσε από τη συχνότητα του Σκάι ότι πρέπει να εξεταστεί µια κυβέρνηση µε ΝΔ-Χρυσή Αυγή. Με τη «σοβαρή» βέβαια Χρυσή Αυγή και όχι την ασόβαρη, γι’ αυτό και έχουν βαλθεί τώρα να την κάνουν λίγο πιο καθωσπρέπει με τις ευλογίες και της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία τόσο καιρό έχει παίξει τα ρέστα της στους ουκρανούς συνφασίστες της ΧΑ. Γιατί όχι και εδώ λοιπόν αναρωτιούνται στα διευθυντήρια των Βρυξελλών.

Και να ‘ταν µόνο αυτό… Οι διάφοροι παπαγάλοι της κυβέρνησης όχι µόνο προσπαθούν να µας πείσουν ότι έγιναν αντιφασιστές αλλά έχουν και άγχος επειδή τα φασιστικά και ακροδεξιά κόµµατα θα ανέβουν στις Ευρωεκλογές σε πολλές χώρες. Πώς έγινε αυτό; Μάλλον δεν είναι και τόσο αξιοπερίεργο. Στη Λαµπεντούζα και στο Φαρµακονήσι οι βάρκες των µεταναστών δεν βυθίστηκαν από ξέφρενους Χρυσαυγίτες. Ήταν το επίσηµο κράτος Ιταλίας και Ελλάδας που έπνιξαν 270 και 10 µετανάστες αντίστοιχα και ήταν οι βουλευτές των κυβερνητικών κοµµάτων που υπερασπίστηκαν τη δράση του λιµενικού. Για όσους δεν πνίγονται από το λιµενικό ή δεν πυροβολούνται διασχίζοντας τα σύνορα, η λύση βρίσκεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν τα έχτισαν οι στρατοί του Μιχαλολιάκου αλλά επιδοτούνται από την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση στα πλαίσια των Συνθηκών του Σένγκεν!

Είναι αυτές οι συνθήκες που έκαναν την Ελλάδα χωµατερή των κολασµένων όλης της γης, απαγορεύοντας την παραχώρηση δικαιωµάτων σε δεκάδες χιλιάδες µετανάστες. Περιορίζουν έτσι τη δυνατότητα τους να εκδώσουν διαβατήριο και να φτάσουν στον προορισµό τους ενώ εγκλωβίζονται στην Ελλάδα που ζουν µεταξύ του κυνηγητού από την αστυνοµία και της µαύρης εργασίας. Τις συνθήκες αυτές υπέγραψαν µε µεγάλη χαρά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που σήµερα «ανησυχούν» για την άνοδο του φασισµού. Μάλλον για τη δική τους εκλογική καταβύθιση νοιάζονται…

_Η πορεία του εκαφασισμού…

Οι ευθύνες κυβερνήσεων και Ευρωπαϊκής Ένωσης πάνε πολύ βαθύτερα. Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια η Ε.Ε. έχει στηρίξει στρατιωτικές επεµβάσεις στη Λιβύη, το Μάλι και τη Σοµαλία ενώ τώρα ετοιµάζεται να «εξάγει τον πολιτισµό του λευκού ανθρώπου» στην Κεντροαφρικανική Δηµοκρατία. Αυτή η πολιτική δηµιουργεί τα κύµατα µεταναστών εκτός και αν πιστεύουµε ότι χιλιάδες άνθρωποι εγκαταλείπουν τις χώρες τους για να ρισκάρουν τη ζωή τους στη Μεσόγειο για να καταλήξουν σε χώρες µε ανεργία που ξεπερνά το 20% (στην Ελλάδα 35%). Ακόµα και έτσι το ρατσιστικό παραλήρηµα του φασισµού και της ακροδεξιάς δεν θα έπιανε αν οι οικονοµικές πολιτικές των µνηµονίων δεν είχαν βυθίσει εκατοµµύρια στην απόγνωση.

 

Χρειάζεται η βαθιά απελπισία και ο φόβος της απόλυτης εξαθλίωσης για να στραφεί κανείς στους Κασιδιάρηδες και τις Λεπέναυτού του κόσµου. Χρειάζεται να επικρατήσει ο σκοταδισµός και ο αποβλακωτικός τρόπος σκέψης των  ΜΜΕ που αναπαρήγαγαν κάθε είδους κοινωνικό ρατσισµό αυτά τα χρόνια για να οδηγήσουν τους λαούς σε εµφύλιο µεταξύ τους. Μας έπεισαν ότι οι δηµόσιοι υπάλληλοι είναι τεµπέληδες όπως και οι φοιτητές, οι εργαζόµενοι στον ιδιωτικό τοµέα ήταν βολεµένοι επειδή δεν απολύονταν κατά χιλιάδες και οι µετανάστες ήταν απειλή για τη δηµόσια υγεία στη χώρα που κλείνουν δύο νοσοκοµεία το µήνα.Η τρόικα των «εκσυγχρονιστών» έβαλε τα δυνατά της για να στρώσει, κοινωνικά και πολιτικά, το έδαφος στην ακροδεξιά και το φασισµό. Αυτή τη δουλειά ήρθε να ολοκληρώσει ο κρατικός αυταρχισµός. Οι κυβερνήσεις κατάλαβαν ότι αν δεν µπορούν να πείσουν για τις πολιτικές τους θα πρέπει να εξασφαλίσουν την αποδοχή µε άλλους τρόπους.

_Ο στόχος…

Η ακατάσχετη χρήση χηµικών και αστυνοµικής βίας είναι η κορυφή του παγόβουνου του σηµερινού ολοκληρωτισµού. Η κατεύθυνση είναι µία: χτύπα ότι κινείται. Προληπτικές συλλήψεις σε φοιτητές τις µέρες των πορειών, απαγόρευση πορειών αν δεν µας ρέσει το θέµα τους, βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ για να πειστούν οι ταραχοποιοί να κάτσουν σπίτι τους. Πόσο απέχουν οι στρατιές του Δενδιά που στη Χαλκιδική µπούκαραν µες το βράδυ σε σπίτια αγωνιστών µε την οµάδα του Ρουπακιά που απρόκλητα έστησε ενέδρα στον Παύλο Φύσσα; Πόσο απέχει η κυβέρνηση που έβαλε χειροπέδες στις πόρτες τηςκατειληµµένης ΕΡΤ µε τους Χρυσαυγίτες που είχαν πρόγραµµα «στόχων» ενάντια σε γραφεία σωµατείων στο κέντρο της Αθήνας;

Μερικούς µήνες πριν τις εκλογές και µετά τη γενική οργή απέναντι στο φασισµό, η κυβέρνηση βγαίνει µπροστά και λέει «εγώ θα καθαρίσω». Απευθύνετε στον αγωνιζόµενο λαό και κουνάει το δάχτυλο «µην λέτε ότι θα τσακίσετε τους φασίστες γιατί θα σας πάρει και εσάς η µπάλα». Εµείς απαντάµε «ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ». Αυτοί που έκαναν το φασισµό τρόπο ζωής και σκέψης δεν µπορούν να τον πλήξουν, απλά θα πάρουν 23 µονάδες από τη Χρυσή Αυγήκαι θα τις µεταφέρουν στην ακροδεξιά Ν.Δ.

_Η απάντηση

Απέναντι στο φασισµό θα σταθούν µόνο όσοι έχουν συµφέρον από την εξαφάνιση του. Δεν είναι απέναντι του οι µεγάλες επιχειρήσεις που έπαιρναν φθηνούς, έλληνες εργαζόµενους από τα προγράµµατα της Χρυσής Αυγής δεν είναι ούτε οι διανοούµενοι του συστήµατος που πριν εκτεθεί ανεπανόρθωτα η Χ.Α. έψαχναν να την βάλουν στην επόµενη συγκυβέρνηση. Αντίθετα έχουµε κάθε λόγο να αγωνιστούµε σα φοιτητές και νέοι που δεν θέλουµε να ζήσουµε στην αµορφωσιά και να κατηγορούµε το διπλανό µας για τα προβλήµατα µας. Έχουν κάθε λόγο οι εργαζόµενοι να παλεύουν ενάντια στο ρατσισµό που χρησιµοποιεί το µετανάστη για να πλήξει το ντόπιο ενώ τον πείθει ότι ο συνάδελφος του ρίχνει τους µισθούς και όχι το αφεντικό του.

Συνολικά κάθε άνθρωπος που δεν έχει συµφέρον από την υπάρχουσα κατάσταση, που δεν ευηµερεί από την εξαθλίωση του άλλου, έχει συµφέρον απέναντι στο φασισµό. Η υποχώρηση της Χρυσής Αυγής ήρθε µόνο µέσα από τη δράση της πληττόµενης πλειοψηφίας και την παρέµβαση του µαζικού κινήµατος µέσα από φοιτητικούς συλλόγους, σωµατεία και αντιφασιστικές πρωτοβουλίες στις γειτονιές. Σήµερα, το δίληµµα µπροστά µας είναι καθαρό: ή θα αφήσουµε κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ένωση να διακηρύττουν την «πάταξη» της Χρυσής Αυγής, την ώρα που την ενισχύουν µε κάθε τρόπο ή θα προχωρήσουµε στο δρόµο του Σεπτέµβρη και αυτή τη φορά θα πάµε µέχρι τέλος.

Για να τσακίσουµε τους φασίστες και τον κρατικό ολοκληρωτισµό! Για να µην ζήσουµε σα δούλοι που θα σφάζονται µεταξύ τους, ανίκανοι να καταλάβουν τι τους συµβαίνει! Για όλα αυτά στις 22 Μάρτη βγαίνουµε στους δρόµους ενάντια στο φασισµό και το ρατσισµό αλλά και ενάντια στο ίδιο το σύστηµα και τις πολιτικές που τον γεννούν! Γιατί η κοινωνία που έχουµε ανάγκη δεν έχει καµία σχέση ούτε µε τα καθεστώτα των Ναζί αλλά ούτε µε τα εκσυγχρονισµένα Νταχάου της Ε.Ε.

Φοιτητικές εστίες ... μία πονεμένη ιστορία!

Η φοιτητική μέριμνα είναι ίσως από τα πρώτα κομμάτια του εκπαιδευτικού συστήματος που πλήττει ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου και η συνολική πολιτική που κυβέρνηση – Ε.Ε – Δ.Ν.Τ εφαρμόζουν.  Αυτή η πολιτική μόνο στόχο έχει να φορτώσει την κρίση τους στις πλάτες του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας που θα βρει μπροστά της έναν εργασιακό μεσαίωνα, διαλύοντας εργασιακά δικαιώματα, τσακίζοντας κάθε ίχνος κοινωνικής πρόνοιας, ξεπουλώντας εν τέλει τον δημόσιο πλούτο και βασικά κοινωνικά αγαθά στο μεγάλο κεφάλαιο. Στο κομμάτι της φοιτητικής μέριμνας, όπως και για κάθε μας ως τώρα κατάκτηση, ήταν οι κοινωνικοί και νεολαιίστικοι αγώνες της μεταπολίτευσης που διεκδίκησαν και πέτυχαν να μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά που προέρχονται από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Διάφορες κρατικές παροχές που συνοψίζονταν κάτω από τον γενικό τίτλο «φοιτητική μέριμνα», όπως οι εστίες, η δωρεάν σίτιση, τα δωρεάν συγγράμματα και οι εκπτώσεις στις μετακινήσεις (πάσο) κατοχύρωναν ουσιαστικά αυτό το δικαίωμα των κατώτερων τάξεων στη μόρφωση.

Βέβαια, το τωρινό χτύπημα στη φοιτητική μέριμνα δεν είναι καινούργιο φρούτο της κρίση, αποτελεί συνέχεια όλων των προσπαθειών που στα πλαίσια της συνθήκης της Μπολόνια, έχουν γίνει με κατεύθυνση τη διαρκώς εντεινόμενη επιχειρηματικοποίηση της λειτουργίας του πανεπιστημίου. Πρώτος τους στόχος στην προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της παιδείας ήταν και είναι οι φοιτητικές εστίες, γιατί πραγματώνουν το αυτονόητο δικαίωμα στα παιδιά της εργατικής τάξης να σπουδάσουν με αξιοπρέπεια, καλύπτοντας τις ανάγκες τους για δημόσια και δωρεάν σίτιση και στέγαση και γιατί είναι ένας επικερδής χώρος επενδύσεων τόσο για κάποιον ιδιώτη όσο και για τα νέα «Πανεπιστήμια Α.Ε.» που ετοιμάζουν. Η κατάσταση που επικρατούσε στις εστίες μέχρι σήμερα ήταν πολύ προβληματική, με ασυντήρητα κτίρια, ελάχιστα δωμάτια συγκριτικά με τις πραγματικές ανάγκες, χρόνια υποστελέχωσης και αντικατάστασης του δημόσιου προσωπικού με ενοικιαζόμενο προσωπικό στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα των εργολάβων και προσπάθειες επιβολής   ενοικίων και αντιδραστικών εσωτερικών κανονισμών.

Τώρα δε ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου θεσμοθετεί πλήρως την ιδιωτικοποίηση της φοιτητικής μέριμνας, καθώς προβλέπει τη δημιουργία ενός «ν.π.ι.δ. (νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου) που θα λειτουργεί με τη μορφή Α.Ε.» και θα διαχειρίζεται την περιουσία των ιδρυμάτων και το ποιες φοιτητικές παροχές θα δίνονται και με ποια κριτήρια, ενώ οι λέξεις «δωρεάν», «δημόσια», «σίτιση», «στέγαση» είναι απούσες. Επίσης, βάσει νόμου η διαχείριση των εστιών σε οικονομικό και διοικητικό επίπεδο περνά εξολοκλήρου στα αντίστοιχα πανεπιστημιακά ιδρύματα, ενώ μέχρι πρότινος τις συνδιαχειρίζοτναν με το πρώην ΕΙΝ (Εθνικό Ίδρυμα Νεότητας) – νυν ΙΝΕΔΙΒΙΜ (Ινστιτούτο Νεολαίας και Δια Βίου Μάθησης) και τα οικονομικά κονδύλια προέρχονταν κυρίως από κρατικές δαπάνες μέσω του ΕΙΝ. Αναγκάζουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα να αναλάβουν όλα τα έξοδα των εστιών τη στιγμή που όχι μόνο δεν τους δίνουν επιπλέον κονδύλια γι αυτό το νέο έργο, αλλά τους μειώνουν στο ελάχιστο την κρατική χρηματοδότηση και επιλέγουν να τους κόψουν 70% στο περιβόητο κούρεμα του χρέους το  Μάρτη του 2012.

Τα άμεσα αποτελέσματα αυτών ήδη τα ζούμε. Ήδη περιορίστηκαν οι κάρτες σίτισης χιλιάδων φοιτητών, ήδη κόπηκαν χιλιάδες δωρεάν συγγράμματα απαραίτητα για τις σπουδές μας καθώς και υλικοτεχνικός εξοπλισμός εργαστηρίων, απολύονται χιλιάδες εργαζόμενοι, ενώ κάποια εστιατόρια και εστίες έκλεισαν! Επιπλέον, φοιτητές από πολλά πανεπιστημιακά ιδρύματα πλέον δεν έχουν ούτε καν το δικαίωμα υποβολής αίτησης εισδοχής σε κάποια εστία, όπως γινόταν παλαιότερα. Για παράδειγμα, στην Αθήνα όπου βάσει νόμου οι εστίες περνούν αποκλειστικά στη διαχείριση των πανεπιστήμιων, οι φοιτητές των έξι από τα εννέα πανεπιστήμια (Πάντειο, Γεωπονικό, Χαροκόπειο, ΤΕΙ Αθήνας, ΤΕΙ Πειραιά, ΠΑ.ΠΕΙ.) μένουν χωρίς εστία. Η εστία της ΦΕΑ και της ΦΕΕΜΠ μέχρι πριν την ψήφιση του νόμου στέγαζαν φοιτητές από όλες τις σχολές, ενώ τώρα επιτρέπεται να στεγάζουν φοιτητές μόνο από την ΑΣΟΟΕ και το ΕΜΠ αντίστοιχα. Επίσης, η ΑΣΟΕΕ επικαλούμενη οικονομική ανεπάρκεια έκλεισε την εστία στη Δροσοπούλου, η οποία σαν κτίριο επαναλειτούργησε λίγες μέρες μετά από ιδιώτη με ενοίκιο 200 € το μήνα, ενώ κάποιοι οικότροφοί της μεταφέρθηκαν στην εστία της ΦΕΑ - που κι αυτή πλέον πέρασε στη διοίκηση της ΑΣΟΟΕ - ενώ άλλοι έμειναν στο δρόμο ή στο ενοίκιο

Κάποιες εστίες - εστιατόρια θα κλείσουν ή θα καταρρεύσουν καθώς πρόκειται για παλιά και ασυντήρητα κτίρια, ενώ όσες απομείνουν θα λειτουργούν κάτω από ένα νέο καθεστώς που καμία σχέση δεν θα έχει με το ρόλο της φοιτητικής μέριμνας να προσφέρει στα παιδιά της εργατικές τάξης τη δυνατότητα να σπουδάσουν. Αλλά θα αποτελεί ένα νέο πεδίο κερδοφορίας για το κεφάλαιο και τις επιχειρήσεις εντός και εκτός των πανεπιστημιακών τειχών και θα λειτουργεί εναρμονισμένα με την ιδιωτικοποίηση και την εντατικοποίηση των σπουδών μας συνολικότερα. Οι εστίες θα λειτουργούν με όρους αγοράς, με όρους κόστους-οφέλους, όπου τα κόστη θα μεταφέρονται σταδιακά στους φοιτητές και στις οικογένειές τους, μετατρέποντάς τες σε «ξενοδοχεία» για όσους μπορούν να καταβάλουν το απαιτούμενο ποσό. Έτσι, είναι πολύ πιθανό ιδιώτες να αναλάβουν εξ ολοκλήρου τη λειτουργία τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται (ενοίκια, απουσία κάθε συνδικαλιστικής παρέμβασης κλπ).

Επιπλέον, ετοιμάζουν νέους εσωτερικούς κανονισμούς όπου πέρα από τα οικονομικά ανταποδοτικά κριτήρια εισάγονται και πολύ αυστηρά ακαδημαϊκά κριτήρια εισδοχής και παραμονής στις εστίες. Ενοίκια της τάξης των 80 ευρώ, αναλυτικές βαθμολογίες κάθε χρόνο, εκδιωγμός φοιτητών σε περιόδους διακοπών για να επινοικιαστούν τα δωμάτια σε τουρίστες, αλλά τώρα σκοπεύουν να επιβάλλουν αναβαθμισμένα τέτοια κριτήρια παντού.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εστία της Καλαμαριάς στη Θεσ/νίκη, όπου το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας την ανέλαβε, αλλάζοντας εντελώς τον εσωτερικό κανονισμό. Ο καινούριος κανονισμός προβλέπει μέγιστο όριο διαμονής τα «ν» έτη σπουδών, επιτρέπει στους φοιτητές να παραμένουν για το πρώτο έτος μόνο και να κάνουν εκ νέου αίτηση τη νέα χρονιά, αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείπουν το δωμάτιό τους το καλοκαίρι, κ.ά. Για να μπορέσουν δε να κάνουν αίτηση για παραμονή στην εστία θα πρέπει να έχουν περάσει το 60% των μαθημάτων του αντίστοιχου έτους, ανεξάρτητα από την κοινωνικοοικονομική τους θέση. Αυτό είχε φέτος σαν αποτέλεσμα να πεταχτούν στο δρόμο 11 οικότροφοι της εστίας, ενώ τελικά έμειναν άδεια 20 δωμάτια της ίδιας εστίας! Προτιμούν να μείνουν κενά δωμάτια, αρκεί να επιβάλλουν το νέο εσωτερικό κανονισμό «τιμωρώντας» αυτούς που δεν προσαρμόστηκαν και «παραδειγματίζοντας» τους υπόλοιπους. Ενώ, μετά από αντιδράσεις του φοιτητικού συλλόγου ο πρύτανης δήλωσε ότι «οι περιπτώσεις θα εξεταστούν ξεχωριστά και θα ληφθούν υπόψη τα κοινωνικά κριτήρια ώστε να παρακαμφθεί ο νόμος», προσπαθώντας να διασπάσει τα ενιαία συμφέροντα του συλλόγου και να διασπείρει ατομιστικές και απολογητικές αντιλήψεις.

Ο εσωτερικός κανονισμός είναι, λοιπόν, εκείνο το έγγραφο που καθορίζει το πώς ο εκάστοτε διαχειριστής θέλει να λειτουργεί η εστία: κριτήρια εισδοχής και παραμονής, ενοίκια και εγγυήσεις, περιορισμοί στο χρονικό διάστημα παραμονής ακόμα και παραχώρηση δωματίων και ολόκληρων ορόφων για «φιλοξενίες» - ενοικιάσεις  (6^ος όροφος στην Α’ ΦΕΠΑ, 14^ο κτήριο  στη ΝΕΕΜΠ). Καταργεί στην πράξη το δικαίωμα στη δωρεάν στέγαση και μετατρέπει τον χαρακτήρα της φοιτητικής μέριμνάς από κοινωνικό δικαίωμα σε εμπορεύσιμη παροχή. Βέβαια, πολιτικά ενεργοί εστιακοί σύλλογοι, μέσα από συλλογικές και μαχητικές κινητοποιήσεις μέχρι και πολύμηνες καταλήψεις, έχουν καταφέρει να μπλοκάρουν πολλές πτυχές του, καταφέρνοντας κανένας φοιτητής να μην πληρώσει ούτε 1€ για τη παραμονή του στην εστία, να μην εφαρμοστεί το ν+2 όριο παραμονής και να μπλοκάρουν διάφορες επιχειρηματικές βλέψεις του πανεπιστήμιου και του ΕΙΝ μέσα στις εστίες.

Το κράτος επιλέγει να αδιαφορεί για το γεγονός ότι οι υπάρχουσες εστίες έχουν σοβαρά προβλήματα συντήρησης και καλύπτουν ελάχιστους φοιτητές σε σύγκριση με το συνολικό αριθμό όσων έχουν πραγματικά ανάγκη (μόλις 3% των φοιτητών στεγάζονται σε εστίες πανελλαδικώς). Η ανέγερση νέων εστιών ώστε να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες των φοιτητών και η συντήρηση των υπαρχουσών δομών που έχουν τεράστια προβλήματα προφανώς δεν υπάρχουν στα σχέδιά του.

Είναι ξεκάθαρο το σχέδιο της κυβέρνησης να καταργήσει το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της φοιτητικής μέριμνας και να την παραχωρήσει εξ ολοκλήρου στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Γι αυτό απ’ εδώ και πέρα θα πρέπει να υπερασπιστούμε όσα δίκαια μας ανήκουν! Να ενδυναμώσουμε την πολιτική δράση του συλλόγου μας, με βάσει τις ανάγκες μας και να συνδέσουμε τους αγώνες μας με τους υπόλοιπους φοιτητικούς και εστιακούς συλλόγους.

Είναι πλέον κάτι παραπάνω από αναγκαίο να δοθεί άμεση και μαζική απάντηση από το φοιτητικό κίνημα στις αλλαγές που προωθούνται για να προσαρμοστεί η εκπαίδευση και οι εστίες στις ανάγκες της αγοράς. Εμείς θεωρούμε αναγκαία τη σύσταση ενός ενιαίου δημόσιου φορέα διαχείρισης για όλες τις εστίες ανεξάρτητα από τα πανεπιστήμια, που θα χρηματοδοτείται από τον κρατικό προϋπολογισμό και που θα εξασφαλίζει εστία για όλους τους φοιτητές που το έχουν πραγματικά ανάγκη σύμφωνα με κοινωνικά – οικονομικά και όχι ανταποδοτικά κριτήρια. Δε βλέπουμε σαν λύση τα επιδόματα ενοικίου και τις ενοικιάσεις δωματίων σε ξενοδοχεία (παραμόνο έως ότου ανεγερθούν νέες εστίες και συντηρηθούν οι υπάρχουσες), αφού προωθούν τον ατομικό δρόμο, κρατούν τους φοιτητές έξω από τις συλλογικές διαδικασίες και άρα διεκδικήσεις και είναι δύσκολο να ελεγχθεί η διαδικασία και τα κριτήρια με την οποία αυτά θα δίνονται. Η λύση που προτείνουμε ως αποτελεσματικότερη, είναι τα χρήματα να διατίθενται για την κατασκευή νέων εστιών και τη διαμόρφωση υπαρχόντων κτιρίων της περιουσίας των πανεπιστημίων, τα οποία μένουν ανεκμετάλλευτα, σε εστίες και τη συντήρησή τους.

H ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΟΙΚΟΤΡΟΦΩΝ ΦΕΠΑ ΠΟΥ ΠΑΡΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΧΘΕΣΙΝΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ (25-2-14)

Ήδη είμαστε στην 6η ημέρα κατάληψης της δ/νσης της εστίας απαιτώντας από το πανεπιστήμιο όλα τα δωμάτια του 6ου ορόφου να δοθούν στους φοιτητές. Ο 6ος όροφος της Α’ ΦΕΠΑ και άλλα διάσπαρτα δωμάτια της εστίας είναι στη δικαιοδοσία του Πανεπιστημίου, δίνονται για «φιλοξενίες» με ενοίκιο σε μέλη ΔΕΠ και διάφορα ευρωπαϊκά προγράμματα και στα οποία ο Σύλλογος βάσει κανονισμού δεν έχει κανένα λόγο. Ωστόσο, την ώρα που η ανάγκη για δημόσια και δωρεάν στέγαση ολοένα και αυξάνεται (και στην εποχή της κρίσης η δυνατότητα στέγασης σε μια εστία ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τη δυνατότητα κάποιου να σπουδάσει), δεν μπορούμε να τους χαρίζουμε ούτε ένα δωμάτιο για επιχειρηματική χρήση. 

Ως σύλλογος, πρέπει να αντιταχθούμε σε κάθε παγιωμένη λογική κέρδους η οποία μάλιστα προαναγγέλλει το ρόλο που θα παίξει το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο στο άμεσο μέλλον όταν εφαρμοστεί πλήρως ο νόμος Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου. Όταν, δηλαδή, το ΕΚΠΑ αναλάβει και την οικονομική διαχείριση της εστίας, γιατί προς το παρόν έχει μόνο τη διοίκηση και τα κονδύλια για όλα τα λειτουργικά έξοδα είναι από το ΙΝΕΔΙΒΙΜ. Έτσι με βάση το νόμο οι εστίες περνάνε στην περιουσία του Πανεπιστημίου, δηλαδή μπαίνουν στην ίδια μοίρα με ένα άλλο οποιοδήποτε ενοικιαζόμενο κτίριό του, πάρκινγκ κτλ, ενώ δεν του δίνονται τα αντίστοιχα κονδύλια από το Υπουργείο. Αυτό έχει ως άμεσο αποτέλεσμα να δημιουργούνται εστίες-μαγαζιά του κάθε ιδρύματος, οι οποίες θα λειτουργούν με όρους αγοράς και καμία σχέση δεν θα έχουν με τον ρόλο της φοιτητικής μέριμνας, δηλαδή τη δυνατότητα φοιτητών από κατώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα να μπορέσουν να σπουδάσουν. Εκτός από τη βέβαιη επιβολή ενοικίων με τριψήφιο αριθμό, όπως μας έχει δηλώσει το Πανεπιστήμιο αρκετές φορές, θα επιβληθούν και ακαδημαϊκά κριτήρια, όπως π.χ. αναλυτικές βαθμολογίες και φοιτητές από πολλές σχολές αποκλείονται από τη δυνατότητα να στεγαστούν σε κάποια εστία, καθώς πλέον μόνο η ΑΣΟΟΕ, το ΕΚΠΑ και η ΦΕΕΜΠ έχουν εστία και τα ΤΕΙ Αθήνας, ΤΕΙ Πειραιά, η Πάντειος, το ΠΑΠΕΙ, η Γεωπονική, το Χαροκόπειο, η Καλών Τεχνών όχι. Έτσι, ορθώνονται όλο και περισσότεροι ταξικοί φραγμοί που αποκλείουν μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας από την ανώτατη εκπαίδευση, κάτι που αποτελεί κομμάτι της γενικότερης επίθεσης προς την εργατική τάξη. Άλλωστε, στην ίδια τροχιά κατάργησης βασικών εργατικών κεκτημένων και επιβολής εξαθλιωμένων σχέσεων εργασίας έχει μπει και η κάλυψη της λειτουργίας των εστιών και γενικότερα του πανεπιστημίου (βλ. διοικητικοί υπάλληλοι) από εργολαβίες, μετά την συνταξιοδότηση, απόλυση ή διαθεσιμότητα του αντίστοιχου δημόσιου και μόνιμου προσωπικού. Με άλλα λόγια, και μέσα στο πανεπιστήμιο επεκτείνονται οι «δουλεμπορικές» σχέσεις εργασίας και ταυτόχρονα χαρίζονται στους ιδιώτες – εργολάβους νέα πεδία κερδοφορίας.

Αντιλαμβανόμενοι, λοιπόν, την ανάγκη των φοιτητών, που προέρχονται από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, για στέγαση, ο σύλλογος μετά την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης τη Τετάρτη 12/2 προχώρησε αρχικά σε παράσταση διαμαρτυρίας την Τετάρτη 19/2 στον αντιπρύτανη υπεύθυνο για τη φοιτητική μέριμνα, ο οποίος δεν έδωσε καμία ουσιαστική απάντηση στα ζητήματα που του θέσαμε σχετικά με την έλλειψη δωματίων, τον 6ο όροφο, τη φωταγώγηση των εστιών και τη συντήρηση της Β’ ΦΕΠΑ και τα μετέθεσε στην Σύγκλητο της Πέμπτης 20/2. Βλέποντας, όμως, ότι οι διαθέσεις του πανεπιστημίου δεν συμβάδιζαν με τις δικές μας απαιτήσεις προχωρήσαμε σε κατάληψη της δ/νσης της εστίας, όπως άλλωστε είχαμε αποφασίσει στη συνέλευση. Στη Σύγκλητο πάρθηκε απόφαση να δοθούν μόνο 16 δωμάτια από τον 6ο όροφο. Ωστόσο, είμαστε αποφασισμένοι να τα διεκδικήσουμε όλα και γι αυτό το συντονιστικό κατάληψης προτείνει να συνεχιστεί η κατάληψη μέχρι την Παρασκευή και ο ίδιος ο Σύλλογος να δώσει τα δωμάτια του 6ου, που αυτή τη στιγμή δεν κατοικούνται, σε φοιτητές μέσα από ανοικτές σε όλους διαδικασίες και στις οποίες παράλληλα θα εγκαλέσουμε τα μέλη της εφορείας να συμμετάσχουν και να τις επικυρώσουν. 

Ο σύλλογος βάζοντας μπροστά το πιο αποτελεσματικό μέσο πάλης του, που είναι η μαζικότητα και οι ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις με αποκορύφωμα την κατάληψη απαιτεί δυναμικά την εκπλήρωση των δίκαιων αιτημάτων του, έτσι όπως έχει καταφέρει άλλωστε να κερδίσει την κατάργηση των ενοικίων και των εγγυήσεων, τις παρατάσεις, την ύπαρξη εστιατορίου, τη λειτουργία του αναγνωστηρίου, την εισαγωγή ίντερνετ, να μην κλείσει η ΦΕΕΜΠ και το εστιατόριο και να δοθούν οι μισθοί των εργαζομένων της εστίας. 

Θέλουμε, επίσης, να ξεκαθαρίσουμε ότι συγκεκριμένες συκοφαντίες που διαδίδονται σχετικά με την παραβίαση προσωπικών δεδομένων και το κλείσιμο του εστιατορίου όχι μόνο είναι αβάσιμες, αλλά διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και δημιουργούν εσκεμμένα αρνητικό κλίμα απέναντι στην κατάληψη. Όσον αφορά στα προσωπικά δεδομένα, οι πόρτες της γραμματείας ήταν πάντα ανοικτές, υπήρχε περιφρούρηση από διάφορους οικοτρόφους και οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις και ο καθένας μπορούσε να έρθει να περιφρουρήσει την κατάληψη. Και όσον αφορά στο εστιατόριο το πρωί της Πέμπτης και της Παρασκευής ο αρχιμάγειρας παρά την πίεση από την περιφρούρηση της κατάληψης αρνήθηκε να λειτουργήσει το εστιατόριο αν και υπήρχαν προμήθειες στην αποθήκη, ώστε να μην πάρει την «ευθύνη», αλλά στην ουσία να πιέσει έτσι ώστε να σπάσει η κατάληψη. Το απόγευμα του Σαββάτου ο διευθυντής, μετά από παράσταση διαμαρτυρίας που καλέστηκε με αντιπαραθετικό τρόπο απέναντι στην κατάληψη, αναγκάστηκε να υπογράψει ώστε να επαναλειτουργήσει το εστιατόριο χωρίς να λήξει η κατάληψη στην δ/νση, αλλά με λειτουργία μόνο του λογιστηρίου. Αυτό φυσικά οφείλεται στην δυναμική των ατόμων που υπήρχαν και καταφέραμε να πιέσουμε τον διευθυντή παρότι στην αρχή δήλωνε κατηγορηματικά ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει το εστιατόριο αν δεν λειτουργήσει κανονικά και η διεύθυνση και το λογιστήριο και άρα να λήξει η κατάληψη. Αυτό αποδεικνύει, πως η μαζικότητα είναι ικανή να φέρει αποτελέσματα και νίκες! 

Έτσι πρέπει να οργανωθούμε όλοι μαζί και να κλιμακώσουμε τον αγώνα και την κατάληψη ώστε να καταφέρουμε να κερδίσουμε τον 6ο όροφο και τα υπόλοιπα αιτήματα του Συλλόγου μας! Οι ανάγκες και τα αιτήματά μας δεν σταματούν στον 6ο όροφο, είναι μια νίκη που πρέπει να κατακτήσουμε, ένα ακόμα βήμα προς τη ριζοσπαστικοποίηση του συλλόγου και την ενδυνάμωση της φωνής του!

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

• Ο 6ος όροφος να δοθεί σε φοιτητές.

• Φωταγώγηση του χώρου της πανεπιστημιούπολης και γύρω από τις εστίες.

• Άμεση συντήρηση των εστιών, των «ακατάλληλων» δωματίων στο Β΄ κτίριο της ΦΕΠΑ και ανέγερση καινούργιων εστιών. 

• Δημόσια και δωρεάν παιδεία, σίτιση και στέγαση. 

• Εισδοχή των φοιτητών με αποκλειστικά κοινωνικοοικονομικά κριτήρια.

• Έξω οι εργολαβίες από τις εστίες και τις σχολές. Κανένας εργαζόμενος να μην απολυθεί.

• Καμία εστία να μην κλείσει και να μην ιδιωτικοποιηθεί. 

• Να παραμείνει ανοικτό το εστιατόριο κατά τη διάρκεια της κατάληψης, με αποκλειστική λειτουργία του λογιστηρίου και της διοίκησης.

• Ενιαίος δημόσιος φορέας διαχείρισης της φοιτητικής μέριμνας που θα χρηματοδοτείται απευθείας από τον κρατικό προϋπολογισμό και θα ελέγχεται από τους φοιτητικούς συλλόγους και τα εργατικά σωματεία. 

ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΣΕ:

• Κατάληψη της δ/νσης της εστίας από σήμερα μέχρι την Παρασκευή 28/2 και νέα Γενική Συνέλευση την ίδια ημέρα στις 20:30 στο σαλόνι της Α’ ΦΕΠΑ, ώστε να παραδοθούν τα δωμάτια του 6ου στους επιλαχόντες νέους οικοτρόφους.

• Διεξαγωγή ανοικτής διαδικασίας εφορείας την Τετάρτη 26/2 στις 11:00 για την εισδοχή φοιτητών στα κενά δωμάτια του 6ου ορόφου και επίσημο αίτημα προς τα μέλη της εφορείας ώστε να συμμετάσχουν στη διαδικασία.

• Διεξαγωγή Συντονιστικού της Κατάληψης κάθε βράδυ στις 21:00 στο σαλόνι της Α’ ΦΕΠΑ.

• Άνοιγμα προς τους φοιτητικούς συλλόγους, σωματεία και τη γειτονιά. 

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΙΚΟΤΡΟΦΩΝ Φ.Ε.Π.Α.

Ανακοίνωση ΕΑΑΚ ΝΟΠΕ για το εμπόριο ναρκωτικών έξω από τη σχολή

Στα πλαίσια της μνημονιακής πολιτικής συνεχούς φτωχοποίησης του ελληνικού λαού και της συνεχούς υποχρηματοδότησης όλων των κοινωνικών παροχών (υγεία, παιδεία, πολιτισμός) τα κέντρα απεξάρτησης τοξικομανών έχουν υποστεί τεράστιο πλήγμα ήδη από το 2011 με κλείσιμό πολλών μονάδων του ΟΚΑΝΑ και αυτοχρηματοδότηση του ΚΕΘΕΑ. Έτσι στα απόνερα της κρίσης του συστήματος δημιουργείται η εξής κατάσταση: ως άμεση συνέπεια των καταστροφικών πολιτικών που ακολουθούν οι κυβερνήσεις και σπρώχνουν τεράστια κομμάτια του λαού, ειδικά τους νέους, στην ανεργία και την απόγνωση, υπάρχει συνεχείς αύξηση του αριθμού των ατόμων με εξαρτήσεις και των ατόμων που κάνουν χρήση «βαριών» ναρκωτικών ουσιών ενώ παράλληλα μειώνεται η δυνατότητα πρόσβασης σε δομές και κέντρα αποτοξίνωσης και απεξάρτησης.  

Σαν απάντηση στο πρόβλημα των τοξικομανών που οι ίδιες οι κυβερνήσεις έχουν δημιουργήσει ο υπουργός προστασίας του πολίτη σε συνεργασία με τον Καμίνη είχαν την τρομερή εμπνεύση των επιχειρήσεων εκκαθάρισης του κέντρου της Αθήνας οπού οι άνδρες των Δέλτα και των ΔΙΑΣ συλλαμβάνουν και ξυλοφορτώνουν τοξικομανείς, μετανάστες και άστεγους,  τα πιο εξαθλιωμένα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας, που οι δικές τους πολιτικές και τα μνημόνια έφεραν σε αυτή την κατάσταση. Η υποκρισία τους δεν έχει όρια, ενώ φανερά και προκλητικά, δεν κάνουν ούτε μία κίνηση για να χτυπήσουν την «καρδιά του κτήνους», τους μεγαλέμπορους ναρκωτικών, ενώ παράλληλα κλείνουν τα κέντρα αποκατάστασης, συγχρόνως  χρησιμοποιούν τις πιο ευπαθείς κοινωνικές ως αποδιοπομπαίους ταγούς για τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιουργούν! Έτσι για την εγκληματικότητα ευθύνονται οι εξαθλιωμένοι μετανάστες και για τις ασθένειες οι τοξικομανείς, ποια είναι λοιπόν η λύση; Σκληρή αστυνόμευση για να καθαρίσουμε το κέντρο της Αθήνας από τα «κακοποιά και λούμπεν στοιχεία» και από τα «κέντρα ανομίας» που ευθύνονται για τα προβλήματα του ελληνικού λαού…

Σε αυτά τα πλαίσια λοιπόν από το 2011 με την ανάληψη της δημαρχίας από τον Καμίνη το παρκάκι της Μασσαλίας έξω από τη σχολή ΝΟΠΕ μετατρέπεται ανά περιόδους (ειδικά προεκλογικά όλως τυχαίως) σε χώρος διακίνησης και εμπορίας ναρκωτικών. Έτσι στήνεται μια ολόκληρη παραφιλολογία από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης, για το «άσυλο ανομίας» στις σχολές του κέντρου και τις εγκληματικές ενέργειες στους χώρους των Παν/μιων, όταν είναι οι ίδιοι που σκοπίμως «σπρώχνουν» το εμπόριο θανάτου γύρω από τους χώρους των Πανεπιστημίων. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που οι επιθέσεις τις αστυνομίας σε χώρους ασύλου με αφορμή την υποτιθέμενη πάταξη του πρεζεμπορίου ποτέ δεν έχουν ως στόχο τους διακινητές αλλά πάντοτε στοχεύουν σε εξαθλιωμένους τοξικομανείς. Έτσι η κυβέρνηση στοχοποιεί τους χώρους του Πανεπιστημίου γιατί στην πραγματικότητα είναι χώροι όπου το φοιτητικό και λαϊκό κίνημα μπορούσε να αναπτύσσει ριζοσπαστικές πρακτικές και να αγωνίζεται. Αυτό ενοχλούσε τον Φλεβάρη του ’73 τον Παπαδόπουλο και έστειλε την αστυνομία να αδειάσει την ταράτσα της Νομικής, αυτό ενοχλεί  και την σημερινή κυβέρνηση του αυταρχισμού και της φτώχειας. 

Ως ΕΑΑΚ καλούμε το σύνολο των φοιτητών και των φοιτητριών να υπερασπιστούν το χώρο του ασύλου ως ένα χώρο όχι απλά ελεύθερης διακίνησης ιδεών αλλά πολύ περισσότερο ως ένα χώρο ενεργού πολιτικής ζύμωσης και συζήτησης και ανάπτυξης πρακτικών αντίστασης στην κυρίαρχη πολιτική. Το άσυλο έχει κατακτηθεί με τις δεκαετίες αγώνων του φοιτητικού κινήματος για δημοκρατία! Δεν θα ανεχτούμε να στήνονται τα μικροπολιτικά παιχνίδια της κυβέρνησης και του δημάρχου στις πλάτες μας και στις πλάτες των τοξικομανών.

ΕΞΩ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΧΟΛΕΣ ΜΑΣ!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ!

_Σχήματα ΕΑΑΚ ΝΟΠΕ

ΡΑΣ/ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ/ ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ/ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ

Αξιολόγηση Νομικής σχολής

 ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ 

[οι αξιολογητές ξανάρχονται]

Η Αρχή Διασφάλισης και πιστοποίησης της ποιότητας στην ανωτάτη εκπαίδευση (ΑΔΙΠ), υπό την αιγίδα της «Ελληνικής Δημοκρατίας» γνωστοποίησε έκθεση εξωτερικής αξιολόγησης για τη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ, η οποία παρατίθεται στο site της σχολής. Η έκθεση αυτή συγχρηματοδοτείται από την Ε.Ε και το ΕΣΠΑ 2007-2013, στο πλαίσιο του «επιχειρησιακού προγράμματος εκπαίδευσης και δια βίου μάθησης-επένδυση στην κοινωνία της γνώσης» .

Το πρόβλημά μας με κάθε τέτοια «αξιολόγηση», είναι η υποκριτική ουδετερότητά της, λες και η οποιαδήποτε αξιολόγηση από τις μνημονιακές κυβερνήσεις και την Ε.Ε μπορεί να είναι αθώα, ειδικά στην εποχή της κρίσης, λες και τα κριτήρια κάθε αξιολόγησης δεν μπαίνουν μοναχά από τις λεγόμενες Αγορές και τις μεγάλες εταιρίες. Το ξέρουμε από καιρό πως η «γνώση» γίνεται σήμερα αντικείμενο εκμετάλλευσης, αντί να την καρπώνεται όλη η κοινωνία και όλοι οι άνθρωποι. Οι «επενδύσεις στη γνώση» δεν είναι τίποτα άλλο παρά απορρόφηση των διανοητικών ικανοτήτων των ανθρώπων προς όφελος των λίγων, προς όφελος της κερδοφορίας κάποιων ολιγοπωλίων και όχι της κοινωνίας. Η Νομική δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τον κανόνα αυτό, ακόμα και αν πολλοί νομίζουν ότι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από άλλες σχολές όπως το Πολυτεχνείο. Παρά τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα γνωστικά τους αντικείμενα, και στη Νομική παράγεται γνώση χρήσιμη για το κεφάλαιο, όχι μόνο για ιδεολογικούς σκοπούς αλλά και για την κερδοφορία του.  

Το Χρονικό: Όπως γράφεται στις εισαγωγικές παρατηρήσεις της έκθεσης, η αξιολόγηση έγινε το διάστημα 7-11 Οκτωβρίου 2013. Συμμετείχαν καθηγητές και εκπρόσωποι των φοιτητών. Αυτοί οι «εκπρόσωποι» επιλέχτηκαν όμως από τους καθηγητές με βάσει τις «επιδόσεις τους», χωρίς να γνωρίζει τίποτα ο φοιτητικός σύλλογος, τον οποίο οι αλλαγές στο Πανεπιστήμιο αφορούν άμεσα. Μια ολιγαρχία φοιτητών, μαζί και καθηγητών, βρέθηκαν σε ένα δωμάτιο και αποφάσισαν να «αξιολογήσουν» τη νομική λοιπόν. Ας δούμε ένα ένα τα κεφάλαια της «αξιολόγησης» και μερικά βασικά σημεία τους, που καταδεικνύουν τα κριτήρια κάθε τέτοιας υποτιθέμενα ουδέτερης αξιολόγησης.  

Πρόγραμμα σπουδών

Στο κεφάλαιο αυτό τονίζεται η «ανάγκη σύνδεσης της μελέτης του Δικαίου με το ευρωπαϊκό πλαίσιο», που σχετίζεται βέβαια με την υπαγωγή του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, και θεσμικά, στην ευρωπαϊκή ένωση των εργοδοτών.  Οι αξιολογητές μας θεωρούν ότι το πρόγραμμα σπουδών πρέπει να αναθεωρηθεί ριζικά καθώς «όλο και περισσότερες μεγάλες εταιρείες απασχολούν νομικούς συμβούλους ενώ οι δικηγόροι καλούνται όλο και περισσότερο να σκεφθούν και να δράσουν με επιχειρηματικό πνεύμα ώστε να επιβιώσουν». Έτσι η αξιολόγηση που ακολουθεί υπερκαθορίζεται από την Αγορά και τις νομικές Εταιρείες, και οποίοι δεν προσαρμοστούν στη σύγχρονη επιχειρηματικότητα δύσκολα επιβιώνουν.

Μπροστά σε  αυτή τη σύνθετη καπιταλιστική πραγματικότητα, «οι φοιτητές νομικής πρέπει να ασκηθούν στον παραγωγικό τρόπο σκέψης» ώστε να μπορούν να επιλύουν προβλήματα και να συντάσσουν διατάξεις, πάντα προς όφελος της αγοράς και των επιχειρήσεων. Σαν γρανάζια της επιχειρηματικής μηχανής, οι φοιτητές πρέπει να καταρτιστούν κατάλληλα, ώστε να μπορέσουν να καταναλωθεί η σκέψη τους παραγωγικά για την κερδοφορία.  

Σε αυτή την κατεύθυνση προτείνεται «εξορθολογισμός του προγράμματος σπουδών»

Έμφαση στις γενικές κατευθύνσεις που απαιτούν οι Αγορές και οι εργοδότες των νομικών εταιρειών, απάλειψη μαθημάτων που δεν έχουν άμεσα επιχειρηματικό χαρακτήρα (και κατά συνέπεια, επιτρέπουν μια αποστασιοποιημένη από τις ανάγκες κερδοφορίας σκέψη, όπως η Φιλοσοφία του Δικαίου). Η κατεύθυνση αυτή καλλωπίζεται με διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγμα όταν αναφέρεται πως στόχος είναι μια ‘’σφαιρική αντίληψη’’ της νομικής και όχι η έμφαση στις λεπτομέρειες. Εμείς θα πούμε ότι καμιά «σφαιρική αντίληψη της νομικής» δεν αποκτούν με το πρόγραμμα αυτό οι φοιτητές, από τη στιγμή που τα νομικά παρουσιάζονται ξεκομμένα από το οικονομικό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον τους, σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης, που την περίοδο που ζούμε διάγει κρίση με ανθρωπινες απώλειες. Καμιά σφαιρική αντίληψη δεν υπάρχει με ένα αποστειρωμένο αντικείμενο σπουδών και μια διδασκαλία που δεν ενδιαφέρεται για το προβλήματα της κοινωνίας, αλλά μόνο των νομικών εταιρειών και της αγοράς.

«Μεσπρόθεσμα μπορεί η σχολή να εξετάσει το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κοινού πτυχίου με την Οικονομική σχολή».

Εδώ βρίσκουμε τη περιβόητη διεπιστημονικότητα η οποία ως λέξη μπορεί να ηχεί ευχάριστα, αλλά στην πραγματικότητα σημαίνει περισσότερη ανεργία για τη νεολαία καθώς στο όνομα της ευελιξίας χάνεται η συλλογική κατοχύρωση των δικαιωμάτων μας μέσω του ενιαίου πτυχίου και περιορίζεται η συνολική εποπτεία στο γνωστικό αντικείμενο. Αναφέρεται επίσης το ενδεχόμενο επιβολής διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα.

Διδασκαλία, φοιτητική δραστηριότητα και συμμετοχή 

Αναφέρεται στην αξιολόγηση πως ο αριθμός των φοιτητών είναι πολύ υψηλός. Δεδομένου της ψήφισης των διαγραφών με το ν+2 και τα διάφορα πειθαρχικά μέτρα, αυτό το «πλεόνασμα φοιτητών» που περισσεύουν, με βάση και το πώς αντιμετωπίζει ευρύτερα η ΑΔΙΠ το ζήτημα στις θέσεις της, μας προετοιμάζει για το ακόμη χειρότερο, την εξώθηση πολλών φοιτητών από τα πανεπιστήμια με αφορμές που ψάχνουν οι «αξιολογητές» μας να βρουν. 

Για τα Συγγράμματα 

«ο Ίδιος ο θεσμός του δωρεάν μοιραζομένου συγγράμματος επιδέχεται συζήτησης»

Μέσα σε όλες τις φλυαρίες, υπάρχει στο κείμενο της αξιολόγησης μια φράση που τα λέει όλα. Ε λοιπόν, για μας δεν επιδέχεται καμιάς συζήτησης. Λεφτά ξέρουν να δίνουν στους υπερεργολάβους της σίτισης, για τα συγγράμματα το συζητούν να τα κόψουν τελείως. Ήδη έχουν κοπεί ένα σωρό κώδικες και συγγράμματα και μάλιστα χωρίς να αλλάζει αντίστοιχα η διδακτέα ύλη, με αποτέλεσμα πολλοί συμφοιτητές μας να αναγκάζονται να δίνουν πολλά λεφτά (40 και 50 ευρώ ή και περισσότερα) για την αγορά κωδίκων και συγγραμμάτων απαραίτητων για να δώσουν εξετάσεις.  

Έρευνα και νέα γενιά επιστημόνων 

Η ανεξαρτησία της έρευνας πρέπει να διασφαλίζεται με την επαρκή χρηματοδότησή της από το πανεπιστήμιο, ώστε τα αντικείμενα των δημοσιεύσεων να μην καθορίζονται κυρίως από τους μηχανισμούς ζήτησης στην αγορά.

Εμείς όμως ξέρουμε ότι ο προϋπολογισμός των πανεπιστημίων έχει πέσει κατακόρυφα την εποχή της κρίσης και θα εξακολουθήσει να πέφτει, άρα η έρευνα πράγματι θα εξαρτηθεί από τους μηχανισμούς της αγοράς. Αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός, η πλήρης υπαγωγή της έρευνας στις επιχειρήσεις. Αυτή υπάγεται σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις και εταιρείες και γίνεται ιδιωτική ιδιοκτησία, αντί να είναι η γνώση συλλογική ιδιοκτησία της ανθρωπότητας.  

Συνεργασία με κοινωνικούς, πολιτιστικούς και οικονομικούς φορείς 

Η Επιτροπή δεν εισηγείται την εμπορικοποίηση της Σχολής αλλά συνιστά τη διεύρυνση του ορίζοντα και το άνοιγμα προς την αγορά και οικονομία[…] H Σχολή θα μπορούσε να εξετάσει τις δυνατότητες χρηματοδότησης έρευνας σε συνεργασία με ιδιωτικούς φορείς ή το ενδεχόμενο εισαγωγής του θεσμού των endo-wed chairs

Τα παραπάνω δεν είναι παρά ευφημισμός της υπαγωγής της νομικής, στην τεχνική-γνωστική και ιδεολογική της διάσταση, στις ανάγκες της αγοράς και της οικονομίας. Και επειδή δεν υπάρχει συγκεκριμένα «αγορά» και «οικονομία», μιλάμε για τις ανάγκες των μεγάλων νομικών εταιρειών, όπως θεσπίζονται εκ νέου στο Νέο Κώδικα Δικηγόρων, που απασχολούν στρατιές μισθωτών δικηγόρων και εκμεταλλεύονται όλη την παραγωγική δύναμη αυτών.  

Για να είμαστε όμως ξεκάθαροι, προφανώς και δεν έχουμε κανένα λόγο να υπερασπιστούμε το σημερινό πανεπιστήμιο. Έχει φτιαχτεί για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του κεφαλαίου σε μια προηγούμενη εποχή και έχει μείνει πίσω στην ευθυγράμμιση με τις νέες λόγω της δυναμικής του φοιτητικού κινήματος. Έχει όμως τεράστια διαφορά η κριτική που θα κάνουμε εμείς, το φοιτητικό κίνημα, η πληττόμενη πλειοψηφία στα πανεπιστήμια με τη κριτική που θα κάνουν οι μουτζαχεντίν του κεφαλαίου! Απάντηση στο σημερινό πανεπιστήμιο με όλα τα κακά και τα στραβά του δεν είναι το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που συγκροτούν αλλά ένα άλλο πανεπιστήμιο σε μια άλλη κοινωνία με συνολικό εργατικό και φοιτητικό έλεγχο στη λειτουργία του και σκοπό να δημιουργεί ολόπλευρους επιστήμονες με σφαιρική γνώση στο επιστημονικό τους αντικείμενο και την παραγωγή έρευνας για να διώχνει το μόχθο του λαού και να βελτιώνει τη καθημερινότητα του.

Κατά συνέπεια πίσω από την αντιπαράθεση για την αξιολόγηση υπάρχει πάντα το ουσιαστικό ερώτημα που αποφεύγουν όλοι οι υποστηρικτές της: Ποιο πανεπιστήμιο για ποια κοινωνία; Και σε αυτό το αμείλικτο ερώτημα οι σημερινοί μάνατζερς της εκπαίδευσης και των καλά αμειβομένων ευρωπαϊκών προγραμμάτων έχουν να προσφέρουν μόνο την κοινωνική κόλαση των μνημονίων και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Και για αυτό το λόγο θα ηττηθούν τελικά.

Διεκδικούμε δημόσια δωρεάν παιδεία, δουλειά με δικαιώματα και ζωή μ’ αξιοπρέπεια! 

Η γενιά της κρίσης να γίνει η γενιά της Ανατροπής!

 Εδώ το πόνημα των αξιολογητών  μας

Το 8σέλιδο της διακήρυξης της αντι εε πρωτοβουλίας

8selido_20X28_2014-1 by Αντινομία Εαακ

Οργανισμοί και εσωτερικοί κανονισμοί [ευχαριστούμε ,δε θα πάρουμε…]

Ο νόμος Διαμαντοπούλου (ν.4009) προσπαθώντας να αποφύγει την έκρηξη μιας σειράς αντιδράσεων που αναμένεται να πυροδοτήσει η μαζική και οριζόντια προώθηση των αναδιαρθρώσεων που συντελούνται αυτόν τον καιρό στο πεδίο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εναποθέτει την υλοποίηση τους στον καταστατικό χάρτη λειτουργίας του κάθε ιδρύματος ξεχωριστά. Παραπέμπει δηλαδή την εφαρμογή τους στον Οργανισμό κάθε ιδρύματος και στον Εσωτερικό Κανονισμό κάθε σχολής.

Ραχοκοκαλιά στις επερχόμενες αλλαγές συνιστά το Οικονομικό συμβούλιο κάθε ιδρύματος.

Το εν λόγω συμβούλιο συνιστά σώμα καθηγητών και μέλους του οικονομικού επιμελητηρίου που καλείται «να διαμορφώσει την οικονομική στρατηγική του ιδρύματος στο πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής και του κρατικού προϋπολογισμού».Με απλά λόγια η Νομική πρόκειται να χαράσσει την οικονομική της πολιτική σύμφωνα με τις ανάγκες του εγχώριου και ευρωπαϊκού κεφαλαίου δοκιμάζοντας μία σειρά από φόρμουλες επιχειρηματικοποίησης ξέχωρα από τις κατευθύνσεις που μπαίνουν σε άλλες σχολές και ιδρύματα-εφόσον όλα θα κινούνται εξατομικευμένα-και εξασφαλίζοντας την αποφυγή κλυδωνισμών πανελλαδικής εμβέλειας.

Κερασάκι στην τούρτα η ΑΔΙΠ (Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας).

Αποτελεί ουσιαστικά τη θεσμική εφαρμογή της αξιολόγησης στα πανεπιστήμια. Όπως αποτυπώνεται στην κατεύθυνση των νέων εσωτερικών κανονισμών έχει μεγάλη βαρύτητα καθότι συνδέεται άμεσα με τη χρηματοδότηση του ιδρύματος από τον κρατικό προϋπολογισμό .Κατά ένα μέρος τουλάχιστον ,αφού σε μεγάλο βαθμό οι οικονομικές ανάγκες θα καλύπτονται από δραστηριότητες του ίδιου του ιδρύματος ,όπως:

1)Αξιοποίηση και επένδυση της περιουσίας του με ενοικίαση χώρων, εξοπλισμού και-άκουσον ,άκουσον!-εργατικού δυναμικού (aka φοιτητές).
2)Χορηγίες από ιδιώτες που θα συνδέονται βέβαια με συγκεκριμένες έδρες.
3)Eργολαβίες επιστημονικών έργων σχετιζόμενες με ερευνητικά επιχειρηματικά προγράμματα.
4)Τυχόν έσοδα από δωρεές και επιστημονικές βραβεία διαγωνισμών και εκθέσεων.
5)Έσοδα από θυγατρικές κάθε σχολής, δηλ. νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που προβλέπεται να αποτελέσουν τα πανεπιστήμια.
6)Έσοδα από δίδακτρα.

Στη σχολή μας ,εν προκειμένω, μπορούμε να απολαύσουμε τον πρωτοπόρο της ρόλο δεδομένου ότι η Εξωτερική Αξιολόγηση της Νομικής έχει λάβει χώρα ήδη από τις αρχές του Οκτώβρη. Στα πορίσματα αυτής της διαδικασίας επαληθεύονται όλες οι ανωτέρω κατευθύνσεις γιατί γίνεται λόγος για διαγραφές, εισαγωγή διδάκτρων, πρόσδεση της σχολής σε νομικές εταιρείες και αναγκαιότητα σύνδεσης του γνωστικού μας αντικειμένου στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, δηλαδή τις κατευθύνσεις των διευθυντηρίων των Βρυξελλών.

Το νέο μοντέλο φοιτητή και εργαζόμενου

Αλλαγές συνεπακόλουθα επέρχονται και στο πρόγραμμα σπουδών με τη διάσπαση σε τρεις κύκλους σπουδών: προπτυχιακής φοίτησης (3ετους) ,μεταπτυχιακής (2ετούς) και διδακτορικών σπουδών με ενδιάμεσες εξετάσεις και αέναο κυνήγι πιστωτικών μονάδων ώστε να εμπλουτίζει ο καθένας το «προσοντολόγιο» του. Αν λάβει κανείς υπόψη του τη γραμμή του ΟΟΣΑ για επιβολή διδάκτρων στις προπτυχιακές σπουδές σε συνδυασμό με την ήδη υπαρκτή ιδιωτικοοικονομική λειτουργία σειράς μεταπτυχιακών προγραμμάτων συνειδητοποιεί ότι οδεύουμε σε ένα σκηνικό όξυνσης των ταξικών φραγμών εντός του πανεπιστημίου .Δε θα ήταν κινδυνολογία ,γνωρίζοντας έστω και σπαραγματικά κανείς την διαμόρφωση του Νέου Λυκείου, να προβλέψουμε μία ισχυρή απομαζικοποίηση των ΑΕΙ τα επόμενα χρόνια.

Άρα κατά βάση δεν είναι τίποτα άλλο από τη συγκρότηση της νέας εργατικής βάρδιας στο μοντέλο των μνημονιακών εργασιακών συνθηκών. Είτε απόφοιτοι υπερεξειδικευμένοι σε ένα πολύ περιορισμένο αντικείμενο καταδικασμένοι να επανακαταρτίζονται με το αζημίωτο ξανά και ξανά. Είτε απόφοιτοι που ξέρουν λίγο από όλα χωρίς συνολική εποπτεία κανενός αντικειμένου αλλά κατά τα άλλα σύμφωνοι με τα προστάγματα της Διαμαντοπούλου περί κατ’επίφαση «διεπιστημονικότητας».Και βέβαια στη συνέχεια, εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων με διασπασμένα γνωστικά αντικείμενα και πτυχία, βορά της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και θηράματα της ατομικής διαπραγμάτευσης.

Η διοίκηση του πανεπιστημίου

Βάσει των πρότυπων εσωτερικών κανονισμών έρχονται και αλλαγές  στο επίπεδο της διοίκησης του εκάστοτε ιδρύματος. Το Συμβούλιο Ιδρύματος χαίρει υπερεξουσιών αφού εντέλει έχει τον τελευταίο λόγο για ζητήματα προϋπολογισμού ,προγραμμάτων σπουδών, πειθαρχικών, εσωτερικών κανονισμών και συνεργασίας του ιδρύματος με ιδιώτες και επιχειρήσεις. Πρέπει να σημειωθεί εδώ πέρα το δικαίωμα του Σ.Ι. να παραπέμψει στο Υπουργείο οποιοδήποτε θέμα δεν δύναται να αποφασίσει. Από εκεί κι έπειτα καθίσταται σαφές ότι με μια απλή Υπουργική ή Προεδρική απόφαση η εκάστοτε μεταρρύθμιση θα προωθείται σε χρόνο ντε-τε.

Ευφυολογήματα των εσωτερικών κανονισμών στον τομέα της διοικητικής λειτουργίας των ιδρυμάτων είναι η Επιτροπή Δεοντολογίας και ο Συνήγορος του φοιτητή. Αφενός, η Επιτροπή Δεοντολογίας «συνδέεται άμεσα με τις πειθαρχικές διώξεις για παραβίαση των γενικών κανόνων δεοντολογίας του ιδρύματος και των ειδικών κανόνων που προβλέπονται ανάλογα με την ιδιότητα του κάθε μέλους του ιδρύματος» ,τίποτα παραπάνω επομένως από την ευόδωση της επιχειρηματικής-αγοραίας νοοτροπίας. Η τρομοκρατία και η καταστολή παίρνουν και θεσμικά τη θέση τους στα πανεπιστήμια.

Αφετέρου, ο Συνήγορος του φοιτητή «διαμεσολαβεί μεταξύ φοιτητών–καθηγητών ή μεταξύ φοιτητών-διοικητικών υπηρεσιών προς τήρηση της νομιμότητας και αντιμετώπισης φαινομένων κακοδιοίκησης διαφυλάσσοντας έτσι την εύρυθμη λειτουργία του ιδρύματος». Δύναται να διερευνά υποθέσεις αυτεπαγγέλτως ή κατόπιν αναφοράς και δικαιούται να ζητήσει κάθε πληροφορία, έγγραφο ή άλλο αποδεικτικό στοιχείο για την υπόθεση εξετάζοντας πρόσωπα, ενεργώντας αυτοψία ή παραγγέλνοντας πραγματογνωμοσύνη. Η σκοπιμότητα αυτού του οργάνου δεν πρέπει να υποτιμηθεί καθόλου γιατί στο γενικευμένο κλίμα ασφυκτικής νομιμότητας και τάξης που επιβάλλεται στον πανεπιστημιακό χώρο, με τα καθήκοντα του ανακριτή που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ανασύρει σκηνικά χούντας εντός των ιδρυμάτων διασπείροντας κλίμα τρομοκράτησης με στόχο να χτυπηθεί ο φοιτητικός συνδικαλισμός.

Στην επιδίωξη της ανισομερούς προώθησης των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων και στην προσπάθεια ολικής πρόσδεσης του πανεπιστημίου στα συμφέροντα της επιχειρήσεων και του κεφαλαίου εμείς στεκόμαστε κόντρα διεκδικώντας όχι απλά ένα δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο αλλά απαιτώντας ένα πανεπιστήμιο με άξονα τις ανάγκες μας. Για να αντιπαλέψουμε τις πιέσεις που γεννιούνται και το διαρκές σφυροκόπημα που ασκείται στο μέλλον μας δεν ανταπαντούμε με ηθικές επικλήσεις παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο όπου φοιτητές και εργαζόμενοι  θα έχουν τον πρώτο λόγο στο καθορισμό της λειτουργίας του, ένα πανεπιστήμιο που δε μας φτύνει αποφοίτους των κουρελιασμένων πτυχίων και των μηδαμινών εργασιακών διεκδικήσεων, το πανεπιστήμιο της απελευθερωτικής παιδείας για μια ζωή με αξιοπρέπεια ,δουλειά και ελευθερία.

Κάλεσμα για τη σύσταση Επιτροπής αγώνα εργαζομένων-φοιτητών του κέντρου

Πάνω από ενάμισης μήνας έχει περάσει από τη λήξη του απεργιακού αγώνα και των φοιτητικών καταλήψεων και η κανονικότητα έχει επανέλθει στα γραφεία και τα αμφιθέατρα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι έχουμε επιστρέψει στις θέσεις μας και «βάζουμε πλάτη» για να λειτουργήσουν οι υπηρεσίες , παρά το γεγονός ότι πολλοί είμαστε ήδη σε διαθεσιμότητα ή σε «αυτοδίκαιη αργία»· παρά το γεγονός ότι από στιγμή σε στιγμή περισσότεροι από τους μισούς θα βρεθούμε εκτός. Δεν απομένει παρά η δημοσίευση της τελικής λίστας, που θα δείξει την «έξοδο» σε 400 από εμάς.  Οι περισσότεροι φοιτητές έχουν εισέλθει σε μια ακραία εντατικοποιημένη καθημερινότητα σπουδών με εξαντλητικές εξεταστικές, παρακολουθήσεις και εργαστήρια.

Μπορεί η απεργία να έληξε, οι λόγοι όμως για τους οποίους ξεκίνησε, εξακολουθούν να υφίστανται, και με το παραπάνω. Οι υποσχέσεις του Υπουργείου Παιδείας έχουν μείνει προς το παρόν μόνο υποσχέσεις. Μετά την έκδοση της σχετικής τροπολογίας και τη δημοσίευσή της στο ΦΕΚ, τα ερωτήματα και οι ασάφειες παραμένουν. Το ερώτημα εάν και πόσοι από τους διαθέσιμους θα επιστρέψουν στις θέσεις τους και με τι εργασιακό καθεστώς, έχει μείνει αναπάντητο.

Στα τέλη Μαρτίου εκπνέει το πρώτο κύμα διαθεσιμότητας (σχολικοί φύλακες, καθηγητές) και αναμένονται οι πρώτες απολύσεις στο δημόσιο για πρώτη φορά. Παράλληλα, η επίθεση στον κόσμο της εργασίας από κεφάλαιο και κράτος, εντείνεται (π.χ. ξαφνικός θάνατος του ΕΟΠΥΥ με 8.000 διαθεσιμότητες ιατρών-εργαζομένων). Οι απολύσεις ανοίγουν το δρόμο σε νέου τύπου εργασιακές σχέσεις για τους εναπομείναντες υπαλλήλους (εντατικοποίηση, νέες συμβάσεις) και στην επέκταση των εργολαβιών, που ήδη υπάρχουν, στους τομείς της καθαριότητας και της σίτισης. Έτσι μαζί με την άμισθη (ή σχεδόν άμισθη) εργασία μεταπτυχιακών και διδακτόρων σε ερευνητικά και μη προγράμματα ανοίγονται και νέα πεδία κερδοφορίας μέσα στο πανεπιστήμιο. Μειώνοντας την κρατική χρηματοδότηση σε τραγικά επίπεδα (σχεδόν -70%), το κράτος μετακυλύει ουσιαστικά το κόστος φοίτησης (σίτιση, στέγαση, δωρεάν συγγράμματα) στους φοιτητές και τις οικογένειες τους, τη στιγμή μάλιστα που ένα μεγάλο μέρος των φοιτητών ήδη είναι αναγκασμένο να δουλεύει (ή να ψάχνει για δουλειά) , για να καλύψει τα έξοδα του.

Πολλοί από εμάς πιστεύουν πως γλίτωσαν τη διαθεσιμότητα, εφόσον δεν βρίσκονται στις τελικές λίστες, ξεχνώντας ή αγνοώντας: α) την ύπαρξη του σχεδίου Αθηνά ΙΙ (καταργήσεις-συγχωνεύσεις πανεπιστημίων και τμημάτων τους), β) το πρόγραμμα αξιολόγησης που προωθεί το ΥΔΜΗΔ με τη χρήση της ποσόστωσης που θα οδηγεί έως και το 15% σε βαθμολογία από 1 έως 6, με συνέπεια περαιτέρω αποχωρήσεις δημοσίων υπαλλήλων, γ) την υπογραφή του δεύτερου μνημονίου, που θέτει συγκεκριμένους αριθμούς απολύσεων μέχρι το 2015. Οι προσπάθειες της Κυβέρνησης για δήθεν εξορθολογισμό και αναδιάρθρωση του δημοσίου έναν στόχο έχουν: περισσότερες απολύσεις.

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι η συνέχιση του αγώνα που κάναμε τόσους μήνες αποτελεί επιτακτική ΑΝΑΓΚΗ. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε τις «υποσχέσεις» –τις οποίες την αναγκάσαμε να δώσει– για να μας βάλει σε ένα καθεστώς αναμονής, απελπισίας, κανιβαλισμού και να προωθήσει την εφαρμογή του νέου νόμου-πλαίσιο. Ο αγώνας που δώσαμε δεν ήταν μάταιος παρότι αρκετοί «καλοθελητές» εντός και εκτός πανεπιστημίου, προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Εργαζόμενοι και φοιτητές οφείλουμε να ανασυγκροτήσουμε τις συλλογικές μας δυνάμεις, τις ίδιες που ανάγκασαν την Κυβέρνηση, μέσω των αγωνιστικών μας κινητοποιήσεων και εν μέσω απεργίας,  να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου, έχοντας απέναντι τους ίδιους τους απεργούς και όχι τους εκφραστές της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και του εργοδοτικού μηχανισμού, που αυθαιρετούν εδώ και χρόνια μέσα στο πανεπιστήμιο.

Έχουν ήδη συσταθεί οι Επιτροπές Αγώνα της Σχολής Θετικών Επιστημών, της Φιλοσοφικής Σχολής και της Σχολής Επιστημών Υγείας (ιατρική, οδοντιατρική, νοσηλευτική). Οι συμμετέχοντες σε αυτές, μέσω παρεμβάσεων στους χώρους εργασίας, προσπαθούμε:

-να βγούμε από την ατομική απομόνωση στην οποία έχουμε περιέλθει το τελευταίο διάστημα

-να αρνηθούμε τη μιζέρια της φτωχοποίησης που μας έχει γίνει δεύτερο πετσί

-να ενημερώσουμε την πανεπιστημιακή κοινότητα και την κοινωνία για την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στο εργασιακό καθεστώς του προσωπικού του πανεπιστημίου σήμερα (βλ. διαθεσιμότητες, μη ανανέωση συμβάσεων, μελλοντικά ενδεχόμενα προγράμματα για «ωφελούμενους», κλπ)

-να αποτρέψουμε την υποκατάσταση του έργου του προσωπικού που έχει τεθεί σε καθεστώς διαθεσιμότητας από άλλους συναδέλφους (εντατικοποίηση της εργασίας με μικρότερο κόστος για το κράτος) ή την κάλυψη αναγκών μέσω εργολαβικών εταιρειών

-να γίνει συνείδηση ότι η κυβέρνηση σκοπεύει τη συνέχιση των απολύσεων στο δημόσιο τομέα, τουλάχιστον μέχρι το 2016 σύμφωνα με το 2ο μνημόνιο και να ενεργοποιηθούμε αντίστοιχα

-να συσπειρωθούμε στις αγωνιστικές εκείνες κινητοποιήσεις, οι οποίες, σε συντονισμό με τον υπόλοιπο κόσμο της εργασίας, που πλήττεται βάναυσα, θα δώσουν τέλος στην λεηλασία της εργασίας  και της ζωής μας.

Kαλούμε σε συνάντηση την Παρασκευή 28/2/2014 στις 15.00 στο Κεντρικό Κτήριο (παλαιά αίθουσα Συγκλήτου), προκειμένου να συσταθεί η Επιτροπή Αγώνα Εργαζομένων-Φοιτητών του Κέντρου.

[Προτεινόμενα θέματα συζήτησης:

- Σύσταση ομάδων εργασίας των διαθέσιμων συναδέλφων για την ενεργή συμμετοχή στις δράσεις του συλλόγου και των Επιτροπών Αγώνα

- Ανοικτή συνάντηση με συναδέλφους από άλλες κατηγορίες (ΕΤΕΠ, ΕΔΙΠ)

- Νέος τρόπος αξιολόγησης στο δημόσιο, νομοσχέδιο για κλείσιμο 21 οργανισμών, έλεγχος συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου 

- Σίτιση φοιτητών-εργαζομένων

- Στέγαση φοιτητών (Εστίες)

- Ποιότητα σπουδών (;) και εντατικοποιημένο 6μηνο

- Συμμετοχή στο Κιόσκι στην Πλ. Κλαυθμώνος (με δικό μας υλικό π.χ. κείμενα, αφίσες, ημερολόγιο κλπ)

- Συντονισμός με ΑΕΙ/ΤΕΙ και άλλους κλάδους εργαζομένων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα

- Μη καταβολή δεδουλευμένων στις καθαρίστριες (τρόποι παρέμβασης)

- Οι εργολαβικές εταιρίες μέσα στο πανεπιστήμιο

- Προετοιμασία για συμμετοχή στις απεργιακές κινητοποιήσεις του Μαρτίου 2014]

Επιτροπές Αγώνα Εργαζομένων Ε.Κ.Π.Α.