"Ανένταχτοι πολίτες"

Φράση του συρμού ο τίτλος, και όπως όλες οι φράσεις του συρμού, φράση που κρύβει περισσότερα από όσα αποκαλύπτει. Τι σημαίνει "ανένταχτος πολίτης;" Σημαίνει, επιφανειακά, πολίτης ο οποίος δεν είναι μέλος κάποιου κόμματος. Το προφανές όμως δεν είναι και αναγκαστικά εύληπτο. Οι "πολίτες" των αστικών επαναστάσεων των ΗΠΑ και της Γαλλίας δεν θα διανοούνταν ποτέ να χαρακτηριστούν "ανένταχτοι"· ήταν πολίτες, είχαν κερδίσει το δικαίωμα να λέγονται πολίτες, επειδή έπαψαν να είναι απλώς "υπήκοοι" (sub-iectum). Και έπαψαν να είναι τέτοιοι επειδή εντάχθηκαν σε ένοπλα σώματα, επειδή οργανώθηκαν και πήραν θέση και συμμετείχαν ενεργά σε βίαιες αντιπαραθέσεις: με το Ηνωμένο Βασίλειο και τον βασιλέα του, με τους πιστούς σ' αυτόν (loyalists) που ζούσαν στις ΗΠΑ, με την αριστοκρατία ή το αντίπαλο κομματικό δέος, Γιρονδίνους ή Ιακωβίνους, ανάλογα της θέσης του καθένα, στη Γαλλία. Η ιδέα του "πολίτη" προϋποθέτει την στράτευση --κυριολεκτικά, την ετοιμότητα για λήψη όπλων-- σε ένα συγκεκριμένο στρατόπεδο και με έναν συγκεκριμένο σκοπό. Ο "ανένταχτος" δεν είναι πολίτης, είναι απλώς κάποιος που υπεκφεύγει των καθηκόντων του πολίτη που συνοψίζονται στη φόρμουλα: στρατευμένη μερικότητα. Αυτή τουλάχιστον είναι η ρεπουμπλικανική, όπως λέγεται διεθνώς και για ιστορικούς λόγους, παράδοση του "πολίτη".

Η έννοια του "ανένταχτου πολίτη" δεν αφορά την παράδοση αυτή, την παράδοση της αστικής δημοκρατίας ως επαναστατικής νεωτερικής επινόησης. Αφορά την αυτοκρατορία, και συγκεκριμένα τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μεταφράζουμε τον Dominique Leydet, απ' το Stanford Encylopedia of Philosophy: 

οι απαρχές του φιλελεύθερου μοντέλου [του πολίτη] μπορούν να εντοπιστούν στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία και στους στοχασμούς για τον ρωμαϊκό νόμο στην εποχή της πρώιμης νεωτερικότητας (Walzer 1989, 211). Η επέκταση της αυτοκρατορίας είχε ως αποτέλεσμα την προέκταση των πολιτικών δικαιωμάτων στους κατακτημένους λαούς, που μεταμόρφωσε εκ βαθέων την σημασία της έννοιας. Η ιδιότητα του πολίτη σήμαινε προστασία απ' τον νόμο και όχι συμμετοχή στην διαμόρφωση και εκτέλεσή του. Η πολιτική ιδιότητα έγινε "μια σημαντική αλλά περιστασιακή ταυτότητα, ένα νομικό στάτους και όχι μια πραγματικότητα της καθημερινής ζωής" (Walzer 1989, 215). Το επίκεντρο εδώ προφανώς έγκειται στην πρώτη διάσταση: η πολιτική ιδιότητα γίνεται αντιληπτή κυρίως ως νομικό στάτους και όχι ως πολιτικό αξίωμα. Σημαίνει πλέον "την ιδιότητα μέλους σε μια κοινωνία κοινού δικαίου, η οποία μπορεί να είναι ή να μην είναι ταυτόσημη με μια εδαφική κοινότητα” (Pocock 1995, 37). Η ρωμαϊκή εμπειρία δείχνει ότι η νομική διάσταση της πολιτικής ιδιότητας είναι δυνητικά περιεκτική και μπορεί να εκτείνεται επ' αόριστο.

Αυτοκρατορική ανεκτικότητα: αυτή είναι η βάση της δυνατότητας νόμιμης ύπαρξης του "ανένταχτου πολίτη" -- κατηγορία που, όχι τυχαία, ανθεί σε περιόδους εξειρήνευσης, δηλαδή περιόδους ισχυρής και αδιαμφισβήτητης αυτοκρατορικής ηγεμονίας. Στην σύγχρονη εποχή, το όνομα του πολιτισμού που έκανε εφικτό η αυτοκρατορική εξειρήνευση ήταν "κοσμοπολιτισμός", έννοια της οποίας τις συνδέσεις με την αυτοκρατορική ισχύ δεν ξέχασε ποτέ ο Γκράμσι (βλ. "Σημειώσεις για την ιταλική ιστορία"), αλλά ξέχασαν πολύ εύκολα οι κεντροευρωπαίοι "ευρωμαρξιστές", και για πολύ καλούς λόγους: ο κοσμοπολιτισμός έχει πολύ ωραιότερο πρόσωπο ιδωμένος από το κέντρο της αυτοκρατορίας από ότι από τη σκοπιά της περιφέρειας. Κοσμοπολιτισμός και αυτοκρατορία βέβαια στην σύγχρονη Ευρώπη σημαίνουν πάνω από όλα Ε.Ε, και είναι στα πλαίσια της ένταξης στην ευρωζώνη επί πρωθυπουγίας Κ. Σημίτη που στην Ελλάδα γνώρισε δόξες ο όρος "κοινωνία των πολιτών", ως ουσιαστική μετάφραση του όρου "κοινωνία των ιδιωτών που θεωρούν εαυτούς νομικά προστατευμένους από κάποια ανώτερη ηθική αρχή", δηλαδή, στην πράξη, "κοινωνία των ηλιθίων."

Δεν θα θεωρούσα ποτέ τιμητικό για τον εαυτό μου, προβάλλοντάς τον μάλιστα ακατάπαυστα και ως διαμαρτυρία για το "καπέλωμα", έναν χαρακτηρισμό --"ανένταχτος πολίτης!"-- που παραπέμπει άμεσα σε αυτή την γενεαλογία του εξειρηνευμένου προβάτου που παχαίνει χωρίς να διακρίνει το μαχαίρι στο βάθος της βουκωλικής πεδιάδας χορταριού. Σέβομαι τις αγνές προθέσεις των καντιανών ελπίδων για αιώνια ειρήνη, σέβομαι την αρχή της επεκτασιμότητας του δικαιώματος στην υπηκοόητα, αλλά δεν ξεχνώ τις σιωπηλές τους προϋποθέσεις, τα ιστορικά τους όρια, και τις πρακτικές τους συνεπαγωγές. Και επειδή αν ο μετανεωτερικός φιλελεύθερος "πολίτης" χτίστηκε στην βάση της λήθης για τον ρεπουμπλικάνο, ο ρεπουμπλικάνος χτίστηκε στη βάση μιας αστικής θεώρησης της αφηρημένης ισότητας των πολιτών --στη βάση μιας προταξικής δηλαδή θεώρησης της κοινωνίας ως συνόλου-- δεν μου κάνει ούτε το "ανένταχτος" ούτε το "πολίτης". Τα επιστρέφω ανέγγιχτα σ' αυτούς που τα χρειάζονται ως τίτλο τιμής και μένω με το όνομα που μου κληροδότησε το 1848 και επικύρωσε το 1871: κομμουνιστής.

από Leninreloaded

ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ -ΕΕ- ΔΝΤ- ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ

Στην εποχή που το ψεύτικο δίλημμα «μέτρα ή χρεωκοπία» αποτελεί τη μόνιμη επωδό στα λόγια και τις πράξεις των κοινωνικών τρομοκρατών συγκυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, οι εργαζόμενοι ήδη χρεωκοπούν. Τα ποσοστά της ανεργίας που φτάνουν στο 26% και 40% για τους νέους (και είναι ακόμη μεγαλύτερα στην πραγματικότητα) έχουν εκτοξεύσει τον αριθμό ανέργων επάνω από το 1.000.000.

Σαν μην έφταναν τα λουκέτα και οι χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, η μη ανανέωση συμβάσεων στο δημόσιο, τώρα η εφεδρεία οξύνει ακόμη περισσότερο το πρόβλημα. Η αποθήκη των ανέργων δίνει την καλύτερη ευκαιρία στους εργοδότες και το κράτος (το πιο μεγάλο αφεντικό) να κατοχυρώσουν τους μισθούς των 500€ για όλους, όπως δήλωσαν και ρητά πως επιδιώκουν.

Έχουμε πλέον όλοι καταλάβει πως η κατάσταση της ανεργίας ή της ελαστικής υπο-απασχόλησης θέλουν να είναι μόνιμη κατάσταση. Έτσι, δουλεύει ήδη η νέα γενιά των εργαζομένων. Και ο υποταγμένος συνδικαλισμός –στη λογική του «εταίρου» πάντα– αρνείται να ασχοληθεί, δεν μπορεί να εκφράσει τις ανάγκες των ανέργων, συχνά δεν τους δίνει το δικαίωμα να είναι γραμμένοι ακόμα και στα σωματεία.

Έχει έρθει η στιγμή οι άνεργοι να αποκτήσουν φωνή, να διεκδικήσουν ζωή. ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, μαζί με τους εργαζόμενους αλλά και διακριτά για αναδείξουν τις ανάγκες τους.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ – ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΜΙΣΘΟΙ
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΜΕ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ, ΥΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΠΟΡΩΝ
ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΑΣΦΑΛΙΣΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΜΑΖΙΚΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΟΧΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ

®    Νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων. Δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων του ιδιοκτήτη της εταιρίας που πτωχεύει ή κλείνει.

®    Επίδομα ανεργίας, για όλο το διάστημα ανεργίας, που να καλύπτει τις ανάγκες μας. Πλήρης ιατροφαρμακευτική και ασφαλιστική κάλυψη των ανέργων. Προσμέτρηση του χρόνου ανεργίας στα συντάξιμα χρόνια.

®    Κατάργηση των επιδοτήσεων στις επιχειρήσεις, τα λεφτά απευθείας στους άνεργους. Δωρεάν μετακίνηση. Όχι δημοτικά τέλη , διαγραφή των χρεών των ανέργων.

®    Ελεύθερη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, ελεύθερη πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά γνώσης, ψυχαγωγίας και πολιτισμού.

®    Κανένα χαράτσι, καμία διακοπή ρεύματος, νερού, επικοινωνίας. ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ

®    Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Κανονικές προσλήψεις στους συμβασιούχους, απασχολούμενους με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών και γενικά κατάργηση της επισφαλούς εργασίας. Κατάργηση της μαθητείας ως απλήρωτης εργασίας.

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση και πορεία ενάντια στην ανεργία

Πέμπτη 15 Δεκέμβρη, στις 6 μ.μ.

από την πλ. Συντάγματος στο Υπουργείο Εργασίας

Είμαστε καταδικασμένοι να πεινάσουμε;

Τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης βομβαρδίζουν καθημερινά την κοινή γνώμη με το στερεότυπο μιας Ελλάδας- μεταμοντέρνας Ψωροκώσταινας, που δεν παράγει τίποτα, είναι αναγκασμένη να τείνει διαρκώς το καπέλο του ζητιάνου στους δανειστές της για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, επομένως δεν της μένει καμιά επιλογή παρά να σφίγγει διαρκώς το ζωνάρι και να υπακούει αγόγγυστα στους όποιους όρους των Γερμανών. Το ίδιο στερεότυπο έρχεται να στηρίξει την ιδεολογική τρομοκρατία για το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, που εμφανίζεται περίπου ως επιστροφή στη Λίθινη Εποχή, αφού μια Ελλάδα που δεν θα παράγει τίποτα και δεν θάχει να δανειστεί κι από κανένα, δεν θα μπορεί να εισάγει ούτε τρόφιμα, ούτε πετρέλαιο και θα πρέπει να επιβιώσει ως έθνος τροφοσυλλεκτών, που θα φοράνε προβιές και θα ζεσταίνονται γύρω από τη φωτιά.

Αφήνουμε στην άκρη τον προβληματισμό αν ακόμη κι αυτή η προοπτική είναι περισσότερο ζοφερή από την εγγυημένη βεβαιότητα των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων και των μακροπρόθεσμων να μετατραπούμε σε έθνος κανιβάλων, που θα τρώνε ο ένας τις σάρκες του άλλου με έπαθλο την απλή επιβίωση. Για οικονομία της συζήτησης ας δεχτούμε ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» από τον καπιταλισμό και  τη συμμετοχή στην ευρωζώνη (που καταστρέφει τον παραγωγικό, βιομηχανικό και αγροτικό ιστό) κι ας δούμε τι λέει η ψυχρή λογική των αριθμών.

Η σημερινή Ελλάδα, με όλα της τα χάλια, παράγει πλούτο αξίας 232 δις ευρώ το χρόνο. Τόσο ήταν το Ακαθάριστο Εγχώριο  Προϊόν της χώρας το 2010, σύμφωνα με τη Eurostat. Ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, η Ελλάδα συμπεριλαμβάνεται στην προνομιούχα λέσχη των αναπτυγμένων χωρών, έρχεται 31η ανάμεσα σε 183 χώρες του κόσμου και 16η μεταξύ των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι κάτι εξαιρετικό, πάντως αρκετά μακριά από την εποχή του ρόπαλου και του ακόντιου. Ας πάρουμε λοιπόν αυτά τα στοιχεία ως βάση αναφοράς, ξεχνώντας την απότομη πτώση του ΑΕΠ για τρία συνεχή χρόνια λόγω Δρακόντειων μέτρων και λησμονώντας προς το παρόν τι θα μπορούσε να συμβεί αν οι άνεργοι έβρισκαν δουλειά κλπ.

Το ΑΕΠ μιας χώρας είναι το άθροισμα τεσσάρων συνιστωσών: Ιδιωτική κατανάλωση των νοικοκυριών (ένα πολύ χονδρικό μέτρο για την τάξη μεγέθους του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος των πολιτών, μετά από φόρους, εισφορές κλπ)- Επενδύσεις παγίου κεφαλαίου (ιδιωτικές και κρατικές)- Κρατική κατανάλωση (λειτουργικές δαπάνες του κράτους)- Εξαγωγές μείον εισαγωγές (δηλαδή, εμπορικό πλεόνασμα ή έλλειμμα). Στην Ελλάδα, η ιδιωτική κατανάλωση κάλυπτε το 2010 το 75,4% του ΑΕΠ. Επομένως το πραγματικό, διαθέσιμο για κατανάλωση εισόδημα των Ελλήνων ήταν 173,889 δις ευρώ.

Βεβαίως, το ΑΕΠ δεν μοιράζεται, έστω και πολύ άνισα, σε όλους τους κατοίκους της χώρας. Υπάρχουν τα παιδιά, οι νοικοκυρές, οι άνθρωποι που για το άλφα ή βήτα λόγο δεν δουλεύουν αλλά και δεν ψάχνουν για δουλειά και οποίοι συγκαταλέγονται (μαζί με τους συνταξιούχους) στον μη ενεργό οικονομικά πληθυσμό (4.385.584 άτομα).

Υποθέτουμε, απλά για αποκτήσουμε μια πρώτη, εντελώς χονδρική ιδέα, ότι όλοι οι απασχολούμενοι έχουν το ίδιο πραγματικό εισόδημα, το ύψος του οποίου μένει να προσδιοριστεί. Επίσης υποθέτουμε (και θα δούμε στην πορεία αν "βγαίνουμε" ή όχι) ότι το κράτος εγγυάται για καθέναν από τους 793.685 ανέργους καθαρό μηνιαίο εισόδημα 900 ευρώ, χωρίς προϋποθέσεις και χρονικούς περιορισμούς (σήμερα το επίδομα του ΟΑΕΔ, που δίνεται υπό προϋποθέσεις και το πολύ για 12 μήνες είναι 461 ευρώ το μήνα μικτά συν 10% αύξηση για κάθε προστατευόμενο μέλος της οικογένειας). Επιπλέον, υποθέτουμε ότι όλα τα άτομα ηλικίας 65 ετών (1.873.243) έχουν δικαίωμα σύνταξης, και εξασφαλίζουν εισόδημα 1.500 ευρώ καθαρά κατά μέσον όρο (σήμερα η κατώτατη σύνταξη του ΙΚΑ είναι 487 ευρώ μικτά και η τρόικα θέλει να το κατεβάσει στα 350, αυξάνοντας το όριο συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, ενώ η μέση σύνταξη των τριών ασφαλιστικών ταμείων που καλύπτουν την πλειονότητα των συνταξιούχων- ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ- είναι 770 ευρώ μικτά). Τέλος, υποθέτουμε το ίδιο εισόδημα, κατά μέσον όρο 1.500 ευρώ, για τους 55.192 συνταξιούχους κάτω των 65 ετών.

Με αυτά τα δεδομένα, το συνολικό, ετήσιο καθαρό εισόδημα των συνταξιούχων ανέρχεται σε 43,621 δις ευρώ και των ανέργων σε 5,534 δις ευρώ. Αν αφαιρέσουμε αυτά τα ποσά από τα 173,889 δις που είναι το συνολικό καθαρό εισόδημα του πληθυσμού, μας μένουν για το σύνολο των απασχολούμενων (μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων, εργοδοτών) 124,734 δις. Αν αυτό το διαιρέσουμε με το πλήθος των απασχολούμενων 15- 65 ετών (αφαιρώντας τους περίπου 78.000 εργαζόμενους άνω των 65 ετών που πρέπει να συνταξιοδοτηθούν, όπως υποθέσαμε), μας δίνει ένα καθαρό, κατά κεφαλήν εισόδημα 30.959 ευρώ το χρόνο ή 2.580 το μήνα. Σημειωτέον ότι σήμερα ο κατώτατος μισθός είναι στα 751 ευρώ μικτά στον ιδιωτικό τομέα, για δε τους νέους απασχολούμενους και τους εργαζόμενους με επιχειρησιακές συμβάσεις 601 ευρώ, ενώ στο δημόσιο είναι 780 ευρώ μικτά.

Ανακεφαλαιώνουμε: Δεν κάναμε καμία υπόθεση για αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων στην Ελλάδα (οι καπιταλιστές παραμένουν καπιταλιστές, οι εργάτες εργάτες, οι νοικοκυρές νοικοκυρές, οι άνεργοι άνεργοι κλπ). Επομένως, δεν μιλήσαμε για την επίλυση των θεμελιωδών προβλημάτων των εργαζομένων, αλλά μόνο για καταπραϋντικά μέτρα στο πλαίσιο του συστήματος.  Και τι βρήκαμε; Ότι η σημερινή Ελλάδα, με όλα τα χάλια της, «αντέχει» να δίνει εισόδημα 2.580 ευρώ το μήνα σε κάθε απασχολούμενο, 900 ευρώ σε κάθε άνεργο και 1.500 σε κάθε συνταξιούχο. Αυτό σημαίνει ότι μια μέση τετραμελής οικογένεια με ένα ζευγάρι απασχολούμενων, ένα μικρό παιδί και ένα μεγαλύτερο στην ανεργία θα είχε εισόδημα 6.060 ευρώ το μήνα, ενώ ένα ζευγάρι ηλικιωμένων άνω 65 ετών θα ζούσε με 3.000 ευρώ το μήνα κατά μέσον όρο. Η μόνη προϋπόθεση είναι ότι θα πραγματοποιηθεί μια δραστική αναδιανομή εισοδήματος και, βέβαια, ότι θα αντιμετωπιστεί αποφασιστικά το εθνικό σπορ της ελληνικής αστικής τάξης, η φοροδιαφυγή (ενδεικτικά, μόλις το 3,1% των νοικοκυριών δηλώνει ετήσιο, ακαθάριστο οικογενειακό εισόδημα άνω των 65.000 ευρώ και μόλις 1.3% άνω των 100.000 ευρώ).

Με τέτοια εισοδήματα, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξυπηρετεί και ολόκληρο το εμπορικό της έλλειμμα (εισαγωγές- εξαγωγές), το οποίο περιλαμβάνεται στο ΑΕΠ. Ας σημειωθεί ότι οι λογαριασμοί μας είναι μάλλον "τσιγκούνικοι" και ότι το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα είναι ακόμη μεγαλύτερο, καθώς στις ιδιωτικές δαπάνες δεν υπολογίζονται τα ποσά που επενδύονται από τα νοικοκυριά (π.χ. με στεγαστικά δάνεια). Όπως και ότι δεν υπολογίζεται στο ΑΕΠ η οικιακή παραγωγή (π.χ. των αγροτών), η ανταλλαγή μεταξύ νοικοκυριών σε είδος και ό,τι παράγεται μεν, αλλά δεν μπαίνει στον κύκλο της εμπορευματικής κυκλοφορίας.

Φυσικά, η ισοκατανομή του πραγματικού εισοδήματος είναι αδύνατη. Ας υποθέσουμε ότι η αναλογία του συνολικού εισοδήματος του πλουσιότερου 20% των απασχολούμενων  προς το φτωχότερο 20% είναι 4.2:1- δηλαδή, όσο στη σημερινή Γερμανία και Γαλλία (στην Ελλάδα με τις μεγαλύτερες ανισότητες είναι 6:1). Τότε, το φτωχότερο 20% θα κυμαινόταν γύρω από τα 1.000  ευρώ το μήνα ανά άτομο και το πλουσιότερο γύρω από τα 4.200, πάντα κατά μέσον όρο, με το υπόλοιπο 60% να κυμαίνεται γύρω  από τα 2.600 ευρώ το μήνα. Ακόμα κι έτσι, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα από σήμερα, που, σύμφωνα με τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών, το 33% των νοικοκυριών (όχι των ατόμων, των νοικοκυριών!) έχει ακαθάριστο ετήσιο εισόδημα κάτω των 10.000 ευρώ, δηλαδή κάτω από 833 ευρώ το μήνα και το 63.5% των νοικοκυριών έχει ετήσιο ακαθάριστο εισόδημα κάτω των 20.000 ευρώ, δηλαδή κάτω των 1.666 ευρώ το μήνα.

Επομένως είναι απολύτως ρεαλιστικό, ακόμη και με τις σημερινές τρομερά δύσκολες συνθήκες που έχει δημιουργήσει η ολιγαρχία και οι ξένοι σύμμαχοί της, από αύριο κιόλας, να εξασφαλίζει ο μεγάλος όγκος των απασχολουμένων και των συνταξιούχων πολύ μεγαλύτερες απολαβές από τις σημερινές, και μάλιστα με ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας που θα εγγυάται ότι ακόμη κι αν μείνει κανείς άνεργος για μεγάλο διάστημα, θα συνεχίζει να παίρνει ένα επίδομα που θα του εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή.

Προφανώς, το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό- λογιστικό, αλλά ταξικό- πολιτικό. Μια τεράστια αναδιανομή εισοδήματος της τάξης που αναφέρουμε και ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας που θα μείωνε κατά πολύ τον τρόμο της απόλυσης και της ανεργίας δεν θα το δεχόταν η αστική τάξη παρά μόνο με το πιστόλι του λαϊκού κινήματος στον κρόταφο, καθώς θα ανατίναζε τις βάσεις της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Άλλωστε, αν το εργατικό κίνημα ήταν τόσο δυνατό ώστε να επιβάλει μια τέτοια λύση, ασφαλώς και δεν θα σταμάταγε στη μέση του δρόμου (αλλά και η ίδια η αστική τάξη δεν θα ανεχόταν για πολύ μια τέτοια κατάσταση, η οποία θα έθετε γρήγορα επί τάπητος το πρόβλημα της εξουσίας). Επομένως, το μοντέλο που περιγράψαμε είναι καθαρά ιδεατό- ικανό όμως, πιστεύουμε, να καταδείξει την ιδεολογική αγυρτεία των απολογητών της αιώνιας λιτότητας. 

Από το "Πριν" 11/12/2011

Πρωτοβουλία για φοιτητική μέριμνα

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,

παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, όπως τη διαμορφώνει η οικονομική πολιτική της συγκυβέρνησης, και παρά το οριστικό χτύπημα της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας με τον προϋπολογισμό και τους ψηφισμένους νόμους για την Παιδεία, υπάρχει μια αντικειμενική δυσκολία να συσπειρωθεί ο Σύλλογος, να συνεδριάσει μέσα από τις Γενικές του Συνελεύσεις και να οργανώσει την πάλη του. Ευθύνες κυρίως καταλογίζονται  στις καθεστωτικές παρατάξεις, την ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ που πάγια σαμποτάρουν τις διαδικασίες του Φοιτητικού Συλλόγου Νομικής, και ασχολούνται με τα «πραγματικά» προβλήματα που μας αφορούν (Αράχωβα – μπουζούκια – πάρτι). Όμως, ο στείρος καταλογισμός ευθυνών δεν επιλύει τα προβλήματα όταν:

• Δίνεται ένα (1) βιβλίο δωρεάν!
• Οι εστίες κλείνουν!
• Η δωρεάν σίτιση των φοιτητών περιορίζεται!
• Τα «ακριβά» πτυχία μας  θα είναι διαβατήρια στην ανεργία!

…και κανένας δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό.

            
Προσπάθειες επίλυσης των ζητημάτων με προτάσεις τύπου e- book από τη ΔΑΠ, αποδεικνύει πως όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για τα πραγματικά προβλήματα των φοιτητών αλλά μας κοροϊδεύει κιόλας . Αντίστοιχα, καμιά πρωτοβουλία από μόνο μία παράταξη (ΜΑΣ – Επιτροπή Αγώνα), χωρίς την εμπλοκή του συνόλου των φοιτητών και τη δέσμευση του Συλλόγου μπορεί  να έχει νικηφόρα αποτελέσματα.

Με αυτά τα δεδομένα, προτείνουμε τη συγκρότηση  μιας Πρωτοβουλίας για τη Φοιτητική Μέριμνα στη Νομική ανοιχτή σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις και κυρίως τους φοιτητές, που θα παλεύει να συσπειρώσει το σύνολο των φοιτητών, να επικυρώσει τις αποφάσεις του και μέσω των οργάνων του Συλλόγου (Γενική Συνέλευση, Διοικητικό Συμβούλιο), να  καλέσει παραστάσεις διαμαρτυρίας στο Τμήμα Νομικής, στη Σύγκλητο του  Ε.Κ.Π.Α., στο Υπ. Παιδείας, στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών με αιτήματα:

·        Καμιά περικοπή συγγραμμάτων- να δοθούν όλα τα απαραίτητα βιβλία

·        Κάτω τα χέρια από τις εστίες- καμιά κατάργηση του Ε.Ι.Ν.( Εθνικό  Ίδρυμα Νεότητας)

·        Κανένα κριτήριο για τη δωρεάν σίτιση  των φοιτητών

·        Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλους

·        Σταθερή δουλειά- Δουλειά για όλους τους απόφοιτους Νομικής

Εμείς ως ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ δεν προτείνουμε τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία ως υποκατάστατο του συλλόγου και των διαδικασιών του αλλά σε μια κατεύθυνση κινητοποίησης των φοιτητών πάνω στα συγκεκριμένα επίδικα ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου οι οικογένειες μας χάνουν συνεχώς σε μισθούς και συντάξεις και αδυνατούν να καλύψουν επιπρόσθετο κόστος στις «δωρεάν» σπουδές μας. Ιδιαίτερα όταν αυτές οι σπουδές οδηγούν σε αβέβαιο εργασιακό μέλλον, εξαιτίας της μισθωτοποίησης του νέου δικηγόρου και της δημιουργίας εφεδρικού στρατού ανέργων. Το ζήτημα της δημόσιας δωρεάν παιδείας και της αξιοπρεπούς εργασίας με δικαιώματα μας αφορά όλους, έχουν κατακτηθεί με αγώνες! Να μην γίνει η γενιά μας η πρώτη που θα σπουδάζει περισσότερο και ακριβότερα για να οδηγείται στον εργασιακό μεσαίωνα της κρίσης!

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ (ΠΛΕΟΝ) ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ»

Η σφαίρα που έδινε το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη τέλος στη ζωή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έμελλε να πυροδοτήσει ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά ξεσπάσματα στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Συσσωρευμένη για χρόνια στα υπόγεια ρεύματα, άλλοτε εκφρασμένη σε συγκροτημένους αγώνες, άλλοτε άναρθρη και υπόκωφη, η οργή ξεχείλισε μέσα σε λίγα λεπτά και κατέκλυσε τα πάντα για εβδομάδες. Οργή μιας γενιάς χωρίς φωνή, καταδικασμένη στην ανασφάλεια, με ένα μέλλον κλεμμένο και σκοτεινό. Αλλά και οργή για το κράτος και τους μηχανισμούς του που σκοτώνουν ανήλικα παιδιά στα Εξάρχεια, στοχεύοντας συνολικά στην ανυπακοή και τον τσαμπουκά της νεολαίας.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη στιγμάτισε και καθόρισε μια ολόκληρη γενιά και μια ολόκληρη περίοδο. Η περίοδος έχει αλλάξει και μαζί της έχει αλλάξει και τη νέα γενιά.. Ο Δεκέμβρης ήταν αυτό ακριβώς, μια εικόνα από το μέλλον, ή ακόμα καλύτερα ένα ερώτημα που αναζητά ακόμα απάντηση. Ήταν η αρχή μιας περιόδου και το τέλος μιας άλλης. Το σίγουρο είναι ότι τρία χρόνια μετά οι σφαίρες τους βουίζουν όλο και περισσότερο στα αυτιά μας. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα έχουμε 100 φορές περισσότερους λόγους για να εξεγερθούμε.

Πρώτα και κύρια για να τιμήσουμε τον αδικοχαμένο φίλο, συμμαθητή, αδερφό, Αλέξη, για να δείξουμε ότι η μνήμη μας δε σβήνει μαζί με τα κροκοδείλια δάκρυα των «επισήμων». Να σημάνουμε μήνυμα αγώνα ενάντια σε ένα σύστημα που δολοφονεί, για να καταδικάσουμε και πάλι και τους φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος που σε λίγο θα κυκλοφορούν ελεύθεροι, τη στιγμή που ποινικοποιούνται λαϊκές μάχες, όπως η παρέλαση του λαού της 28ης Οκτωβρίου. Να φωνάξουμε ότι δε θα θρηνήσουμε ξανά άλλους αθώους νεκρούς. Το μόνο που θα θάψουμε είναι ένα νεκρό σύστημα που ζει ρουφώντας το αίμα στους εργαζόμενους και τη νεολαία όλης της γης.

Σήμερα, το κοινωνικό υπέδαφος πάνω στο οποίο πάτησε ο Δεκέμβρης του 2008, είναι απείρως πιο εκρηκτικό. Η κρίση που τότε φανέρωνε τα πρώτα της σημάδια, έχει σήμερα βυθίσει την κοινωνία σε μια κοινωνική άβυσσο χωρίς τέλος. Την κυβέρνηση των δολοφόνων της ΝΔ, διαδέχτηκε το ΠΑΣΟΚ, η πιο λαομίσητη εκλεγμένη κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας για να ακολουθήσει μια πραξικοπηματική κυβέρνηση των τραπεζών και της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Η ντόπια και διεθνής συμμορία των καπιταλιστών και των εκπροσώπων τους δεν επιδιώκει πια μόνο την οικονομική αφαίμαξη του πληθυσμού, αλλά την ουσιαστική διάλυση ολόκληρου του κοινωνικού ιστού, τον αφανισμό του εργαζόμενου λαού και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Το «μαύρο μέλλον» για το οποίο μιλούσαν τότε οι νέοι που εξεγείρονταν είναι εδώ. Το «μαύρο παρόν» γίνεται πραγματικότητα από το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΝ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Αυτή η ανίερη συμμαχία του κεφαλαίου στρέφει τα πυρά της ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία. Χτυπά πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους και τα εργασιακά δικαιώματα πετσοκόβοντας μισθούς και συντάξεις, καταργώντας συλλογικές συμβάσεις και τρομοκρατώντας με απολύσεις και εφεδρείες. Χτυπά τη νεολαία σε πολλαπλά επίπεδα. Τα σχολεία δεν έχουν βιβλία ενώ σε λίγο δε θα έχουν ούτε θέρμανση. Τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ βρίσκονται σε θέση μάχης απέναντι στο νόμο – έκτρωμα της Διαμαντοπούλου (ν.4009/2011). Οι εργαζόμενοι νέοι βρίσκονται στην εργασιακή περιπλάνηση, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα με «κουρεμένους» μισθούς εξαιτίας του Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης. Συνολικά χτυπιούνται τα δημοκρατικά δικαιώματα με κατασταλτική και νομικοδικαιική θωράκιση του κράτους («τρομονόμοι»), στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας (δημιουργία νέων υπερεξοπλισμένων σωμάτων ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ), καταπάτηση της ιδιωτικής σφαίρας και της προσωπικής ζωής με κάμερες και άλλα προηγμένα συστήματα ασφαλείας και παρακολούθησης. Το κράτος – «Μεγάλος Αδελφός» υποστασιοποιείται μετατρέποντας την κοινωνία σε μια οργουελική δυστοπία, όπως είχε προβλέψει ο George Orwell στο βιβλίο του «1984».

Σήμερα, η κραυγή πραγματικής δημοκρατίας και άρνησης του αυταρχισμού που ήχησε το Δεκέμβρη, είναι αναγκαία τη στιγμή που κάθε έννοια της έχει καταλυθεί, που η χώρα κυβερνάται από τις τράπεζες και τα ΜΑΤ. Ο Δεκέμβρης όμως μας έδειξε και κάτι ακόμη. Μας άνοιξε τα μάτια για να δούμε πως βρισκόμαστε στην εποχή των εξεγέρσεων, πως δεν είναι μόνο ένας νόμος ή μια κυβέρνηση, αλλά και ένα σύστημα, πως μπορούμε να κοιτάμε και να παλεύουμε και πέρα από αυτό. Και σήμερα, μετά από γιγαντιαίους αγώνες, με τη δυναμική και τα όρια τους, ο Δεκέμβρης θα μας βρει ξανά στο δρόμο. Στις διαδηλώσεις εκείνης της μέρας αλλά και σε όλο το επόμενο διάστημα, η νεολαία και όλος ο λαός θα στείλουν σημάδι ανασυγκρότησης και επανέναρξης της τεράστιας κοινωνικής αναμέτρησης που θα μας βγάλει νικητές.

Σήμερα, οι άνεμοι της εξέγερσης και της κοινωνικής επανάστασης πνέουν από και προς κάθε σημείο του ορίζοντα. Από το Ουισκόνσιν, τη Νέα Υόρκη και το κίνημα Occupy Wall Street, μέχρι τις άγριες συγκρούσεις εργατών και αστυνομίας στην κρατικοκαπιταλιστική Κίνα. Από τους εξεγερμένους Ζαπατίστας (ΕΖLN) και τον ηρωικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που δίνουν με το όπλο στο χέρι εδώ και 20 χρόνια διεκδικώντας την αυτοδιάθεση των Ινδιάνων χωρικών στην επαρχία Τσιάπας του Μεξικού, μέχρι την τελευταία μεγαλειώδη απεργία στη Μ. Βρετανία. Στην Ελλάδα, εργαζόμενοι και νεολαία απέναντι στα Μνημόνια, τα Μεσοπρόθεσμα την ΕΕ και το ΔΝΤ προέταξαν το συλλογικό δρόμο του αγώνα και της αντίστασης. Με απεργίες – καταλήψεις – διαδηλώσεις – συγκρούσεις είπαν το δικό τους ΟΧΙ στις δυνάμεις του κεφαλαίου, τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και την Τρόικα.

Με την εμπειρία που μας έδωσαν η εξέγερση του Δεκέμβρη και ο διετής αγώνας ενάντια στη συμμαχία ΚΕΦΑΛΑΙΟ-ΕΕ-ΔΝΤ, πρέπει να αναδιοργανώσουμε τα μέσα πάλης μας. Μόνιμες συνελεύσεις σε σχολεία και σχολές, σωματεία και γειτονιές. Μαθητικές – φοιτητικές – εργατικές – λαϊκές επιτροπές και πρωτοβουλίες παντού με πυρήνα τους το κοινωνικό ζήτημα: την αναχαίτιση της επίθεσης του καπιταλισμού και τη χάραξη γραμμής ανατροπής με την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων και του λαού.

Συνάδελφε και συναδέλφισσα, μην αφήνεις το κλίμα τρόμου που προσπαθούν να δημιουργήσουν τα ΜΜΕ και η Συγκυβέρνηση να σε αποθαρρύνει. Τώρα που η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει δεν υπάρχει άλλη λύση από τον συλλογικό αγώνα. Αγωνίσου για τα μικρά και τα μεγάλα. Για το κομμένο σύγγραμμα στο Ειδικό Ποινικό, την απόσυρση του νόμου – έκτρωμα της Διαμαντοπούλου μέχρι τη διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την ΕΕ. Τελικός στόχος: η κατάργηση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και η είσοδος στο «Βασίλειο της Ελευθερίας» (Κ. Μαρξ).

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΤΡΙΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 17:00 στα ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ

Ιδρυτική διακήρυξη

ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ ΣΤΗ ΝΟΜΙΚΗ…

Ιδρυτική διακήρυξη του ανεξάρτητου αριστερού σχήματος της ΑΝΤΙΝΟΜΙΑΣ

Α. Η περίοδος που διανύουμε χαρακτηρίζεται από την σφοδρή επίθεση των κυβερνητικών δυνάμεων(ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ), σε αγαστή σύμπραξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στις δυνάμεις της εργασίας και τη νεολαία. Η επίθεση αυτή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον τρόπο που εξακολουθούμε να βρισκόμαστε μέσα στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου,όποιον πολιτικό εκφραστή και αν βρίσκουν, προχωρούν σε μία επίθεση άνευ προηγουμένου στα λαϊκά δικαιώματα και κεκτημένα με μόνο στόχο την όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζόμενων και της νεολαίας, τη συμπίεση του κόστους εργασίας, την ακόμη μεγαλύτερη ελαστικοποίηση του συμβολαίου εργασίας και την καταστολή κάθε λαϊκού κινήματος.

Ειδικότερα, είναι αναγκαία μια ανάλυση αυτής της κρίσης, καθώς μόνο έτσι μπορεί να ψηλαφηθεί και η απάντηση που πρέπει να προτείνουν οι δυνάμεις της αριστεράς και να υιοθετήσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα ως αναγκαία για το ξεπέρασμα της. Η παγκόσμια κρίση εκδηλώθηκε ως χρηματοπιστωτική, μετασχηματίστηκε σε κρίση χρέους (κρατικού ή ιδιωτικού) και προκάλεσε θρόμβωση στο κυκλοφοριακό σύστημα αιμοδοσίας της «πραγματικής οικονομίας». Η κρίση χρέους πλήττει τις καπιταλιστικές κοινωνίες, στις οποίες η αστική τάξη δεν διαθέτει την δική της  αυτοδύναμη παραγωγική βάση και έχει περισσότερο «παρασιτικό» χαρακτήρα, όντας ένας «αδύναμος κρίκος» στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Η Ελλάδα μαζί με την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία ή αλλιώς οι χώρες «γουρούνια» της ΕΕ (PIGS) , όπως μας αποκαλούν χαρακτηριστικά, έχουν μπει, με πρώτη και κύρια την Ελλάδα, στο στόχαστρο δομικών αναδιαρθρώσεων σε βάρος των λαών.

Το χρέος αστικών κρατών και τραπεζών υπήρχε πάντοτε και, όσον αφορά την Ελλάδα, εδώ και χρόνια. Ως ζήτημα ωστόσο παίρνει μια πιο οξεία μορφή, τώρα που το χρηματοπιστωτικό και χρηματιστικό κεφάλαιο αντιμετωπίζουν κρίση και έχουν κλείσει την κάνουλα του δανεισμού για τα κράτη τα οποία δεν προσφέρουν τις απαραίτητες ''εγγυήσεις''. Έτσι, το ελληνικό αστικό κράτος δεν μπορεί πια να δανείζεται για να αποπληρώσει προηγούμενα δάνεια, ενώ και η Ε.Ε, δεδομένης της υπερσυσσώρευσης αδιάθετων υπερεθνικών και μη κεφαλαίων, θέλει να δώσει διεξόδους στους κεφαλαιοκράτες, ανοίγοντας νέα πεδία κερδοφορίας. Με ιδεολογικό μπαμπούλα το χρέος, η Ε.Ε σε συνεργασία με το ΔΝΤ, ζητούν ως ''εγγυήσεις'' την ιδιωτικοποίηση-εμπορευματοποίηση των πάντων, το ξεπούλημα όλου του εθνικού πλούτου και την περικοπή μισθών και συντάξεων, σε αντάλλαγμα με μια εκ νέου χορήγηση δανείων, εν είδει ''σωτηρίας''. Ωστόσο, το αστικό χρέος έτσι και αλλιώς είναι αδύνατο να αποπληρωθεί και πλέον τρέχει ανεξέλεγκτο, όπως πολύ καλά γνωρίζουν. Ουσιαστικά, το ελληνικό και ευρωπαικό κεφάλαιο αγοράζει χρόνο, προετοιμάζοντας ταυτόχρονα το έδαφος για την ελληνική χρεωκοπία (πχ αποσυμπίεση των χρηματοπιστωτικών κινδύνων με ξεπούλημα των ελληνικών ομολόγων ή επαναγορά τους, σύμφωνα με το Μεσοπρόθεσμο, από το ελληνικό κράτος!), με την διαδικασία ''ελεγχόμενης πτώχευσης'' να έχει ήδη αρχίσει. Αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τους αστούς ιθύνοντες, η ''χώρα μας'' ζει σαν ναρκομανής, δόση με τη δόση.

Η παρούσα κρίση πηγάζει από τον ειδικό τρόπο με τον οποίο εκφράζονται οι εγγενείς αντιθέσεις και αντι-φάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Είναι δομική, βρίσκεται στο DNA του καπιταλισμού και γι’ αυτό δεν ξεπερνιέται με ημίμετρα. Η ανάγκη για ρήξη και ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Ο λαός φτωχαίνει κάθε μέρα, και μόνο μία μπορεί να είναι η απάντησή του. Πρέπει με μαχητικούς αγώνες να αρνηθεί να πληρώσει το χρέος για το οποίο ο ίδιος καθόλου δεν ευθύνεται, ακολουθώντας το ανάλογο ιστορικό παράδειγμα της Αργεντινής και όχι μόνο. Να βγει από την Ε.Ε και το ευρώ και τους αντιδραστικούς μηχανισμούς τους (ευρωπαική κεντρική τράπεζα, Κομισιόν, Eυρωζώνη κ.ο.κ)  και να ιδρύσει εθνικό νόμισμα, την νέα δραχμή, στεκόμενος παράλληλα στο πλάι των Ευρωπαϊκών λαών που αφυπνίζονται και αντιστέκονται στον κοινό αντίπαλο. Μόνο έτσι θα μπορέσει να χαράξει η εργατική τάξη μαζί με τα σύμμαχά της στρώματα οικονομική και νομισματική πολιτική. Το φτηνότερο νόμισμα θα τονώσει τις ελληνικές εξαγωγές και την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας, πράγμα που αποτελεί τον μόνο δρόμο για πρωτογενή πλεονάσματα. Ο λαός πρέπει να εθνικοποιήσει, ή καλύτερα να απαλλοτριώσει, το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, για να επανακτήσει σημαντικό μέρος του ελέγχου της οικονομίας. Να φράξει τις κεφαλαιακές ροές (''ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων'', βασική αρχή της συνθήκης Μάαστριχτ), εμποδίζοντας ισχυρότερες οικονομίας και συσσωρευμένα κεφάλαια να εισβάλλουν στο εσωτερικό του, λεηλατώντας τον υλικό πλούτου και απομυζώντας την υποτιμημένη ελληνική εργατική δύναμη (εκμεταλλευόμενα και την μεγάλη υποτίμηση της δραχμής). Τα μεσαία και κατώτερα στρώματα θα πρέπει να ενισχυθούν, και η εκμετάλλευση στρατηγικών τομέων της ελληνικής οικονομίας θα πρέπει να αρχίσει (πράγμα που απαιτεί παραγωγικό συντονισμό των επιμέρους μονάδων). Βεβαίως, όλα αυτά θα μπορούσαν να υλοποιηθούν μόνο υπό τους όρους του λαϊκού κινήματος, και όχι από μια αστική κυβέρνηση, η οποία, αν μας γύριζε στη δραχμή, θα το έκανε για να ξεπουλήσει τα πάντα φτηνότερα.

Ο παραπάνω δρόμος δεν είναι κάποια μαγική λύση. Για παράδειγμα, η επιστροφή στη δραχμή θα αυξήσει σημαντικά το κόστος των εισαγωγών. Οι δυνάμεις της εργασίας  θα πρέπει να δείξουν σύνεση και αποφασιστικότητα, και ο μόνος τρόπος να σταθούν ξανά στα πόδια τους είναι να χτίσουν, μαζί με τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης που θα εξεγερθούν, ένα καλύτερο αύριο ελέγχοντας τους όρους της ζωής τους. Τα πήλινα πόδια του σημερινού σαθρού ελληνικού καπιταλιστικού συστήματος θα σπάσουν, για αυτό θα πρέπει να είναι καθαρό σε όλους τους πληττόμενους που βρίσκεται το δικό τους συμφέρον. Προς το παρόν, η ληστρική επέλαση του Κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών θερίζει την καθημερινότητα του ελληνικού λαού, έχοντας επιλέξει την κινεζοποίηση της ελληνικής εργατικής τάξης, ανεξαρτήτως των όποιων απωλειών.

Β. Σε συνέχεια των κινήσεων που γίνονται τις 2 τελευταίες δεκαετίες, με αποκορύφωμα πλέον την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ και στους ελεγκτικούς μηχανισμούς της ΕΕ και την ψήφιση απανωτών μνημονίων έχει ξετυλιχθεί μια ολόκληρη στρατηγική λήψης μιας σειράς επιθετικών μέτρων που υποβαθμίζουν το επίπεδο διαβίωσης των εργαζομένων και διαλύουν κάθε εργασιακό δικαίωμα και κατάκτηση. Στην κατεύθυνση αυτή αλλάζει το προφίλ του έλληνα συλλογικού εργαζομένου κάτι που δεν είναι τυχαίο, αλλά έχει να κάνει με την αναβαθμισμένη ανάγκη για ανάκαμψη των ποσοστών κερδοφορίας. Έτσι, σε συνέχεια των κινήσεων της τελευταίας 20ετίας, επιχειρείται η επένδυση σε ένα νέο μοντέλο εργαζόμενου, ο οποίος θα είναι ευέλικτος, φθηνός, ειδικευμένος και αναλώσιμος, πειθαρχημένος και πλήρως εξατομικευμένος. Αυτό το νέο μοντέλο εργαζόμενου έρχεται να πραγματώσει ένα διπλό χτύπημα,από την μία στους υλικούς πόρους της εργατικής τάξης με ένταση της εκμετάλλευσής της και από την άλλη στην δυνατότητα της να συσπειρώνεται, να κινητοποιείται και να αντιδρά σε αυτήν την εκμετάλλευση. Μετά και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας οι εργαζόμενοι καλούνται να διαπραγματεύονται εξατομικευμένα τα εργασιακά τους δικαιώματα με τον εργοδότη, πράγμα που αναπόφευκτα οδηγεί σε τριτοκοσμικές εργασιακές συνθήκες και μισθούς πείνας. Η συλλογική πάλη στους κοινωνικούς και  εργασιακούς χώρους, στις γειτονιές, στις σχολές  προβάλλει λοιπόν πιο αναγκαία από ποτέ.

Η παραπάνω στρατηγική επιλογή υλοποιείται και μέσα από τις τομές και τις μεταρρυθμίσεις που επιχειρούνται συνολικά στον χώρο της εκπαίδευσης. Αυτές στοχεύουν στην αναίρεση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου, στην πλήρη ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων, στον κατακερματισμό της συλλογικής ταυτότητας της νεολαίας και εν τέλει στην πλήρη αποστείρωση του Πανεπιστημίου από κάθε κινηματική δράση. Παράλληλα, η όξυνση της κρίσης και το νέο κοινωνικό συμβόλαιο που επιβάλλεται στον ελληνικό λαό εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στον εκπαιδευτικό μηχανισμό.  Από το 1990 και ύστερα γίνεται συνεχής και συστηματική προσπάθεια, μέσα από έναν σύνολο νομοθετημάτων, διατάξεων, προτάσεων, ψηφισμένων και μη νόμων, προτεινόμενων συνταγματικών αναθεωρήσεων και προεδρικών διαταγμάτων να επαναδιαμορφωθεί το νέο Πανεπιστήμιο της Κρίσης. Σε αυτό πολύ δύσκολα θα έχουν θέση τα παιδιά των σύγχρονων εξαθλιωμένων εργαζόμενων, ενώ δεν θα έχει καμία θέση ο ακαδημαϊκός χαρακτήρας (πανεπιστήμιο-εξεταστικό και ερευνητικό κάτεργο, λειτουργία του πανεπιστημίου με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, διόγκωση των επιχειρηματικών πλευρών του), η ύπαρξη ενιαίων πτυχίων με αξία (προώθηση ατομικού φάκελου προσόντων), η ζωντανή κινηματική παρουσία των φοιτητών (εντατικοποίηση, πειθαρχικά, διαγραφές, κατάργηση του ασύλου), η δημιουργία συλλογικά συνειδητών και πολιτικά ενεργών αυριανών εργαζόμενων (πειθάρχηση, εξατομίκευση διπλωμάτων, ατομική αξιολόγηση, μη-ύπαρξη συλλογικού πτυχιούχου μέσω της διάλυσης του πτυχίου, κατάργηση- διασπάσεις μαχόμενων φοιτητικών συλλόγων), η ανεξάρτητη έρευνα (ιδιωτικές χρηματοδοτήσεις, ερευνητικά προγράμματα καθοδηγούμενα από επιχειρήσεις), η ακαδημαϊκή αυτοδιοίκηση (αποκλεισμός φοιτητών από τα όργανα διοίκησης, δημιουργία συμβουλίων ξεκομμένων από τους καθηγητές, εισαγωγή μάνατζερ κλπ).

Με το πλέγμα όλων αυτών των ρυθμίσεων δεν στοχεύεται μόνο μία επίθεση στο Πανεπιστήμιο αυτό καθ’αυτό, αλλά επιπρόσθετα αλλάζουν όλοι οι όροι με τους οποίους οι αυριανοί απόφοιτοι θα ενταχθούν στην αγορά εργασίας. Οι αλλαγές που επιτελούνται εδώ και πολλά χρόνια σε αυτή ακριβώς την αγορά εργασίας, συνοδεύονται από αλλαγές στον τρόπο εισόδου σε αυτήν των νέων εργαζόμενων. Συνολικός στόχος βεβαίως είναι η μορφοποίηση ενός άκρως ανταγωνιστικού και εκμεταλλευτικού πεδίου παραγωγής και εργασίας σε αυτήν, όπου η διέξοδος του εργαζόμενου θα είναι μόνο ο ατομικός δρόμος και η αποδοχή της ζοφερής πραγματικότητας. Χτυπιέται έτσι η πραγματική διέξοδος των νέων και παλιών εργαζομένων που είναι οι συλλογικοί αγώνες, τα ενεργά κοινωνικά κινήματα και η ριζοσπαστική πρόοδος της κοινωνίας προς μία κατεύθυνση μακριά από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Η επίθεση που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο με σκοπό να τσακίσει κεκτημένα και δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα από το εργατικό, νεολαίστικο και συνολικά το λαικό κίνημα, προτάσει πιο πολύ από ποτέ την αναγκαιότητα για ανασυγκρότηση και μαχητική επανεμφάνιση του λαϊκού κινήματος το επόμενο διάστημα πού όχι μόνο θα αποτρέψει την πρωτοφανή επίθεση αλλά θα διεκδικεί και θα κατακτήσει ένα καλύτερο μέλλον για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Γ. Το γεγονός ότι οι φοιτητές συγκροτούνται με σχετική αυτοτέλεια σαν κοινωνικό στρώμα συνεπάγεται πως η σπουδάζουσα και η φοιτητιώσα νεολαία μπορεί και πρέπει να ενοποιείται κάτω από τις συλλογικές της διεκδικήσεις. Η συλλογική δράση των φοιτητών προς αυτήν την κατεύθυνση επιβάλλει και ταυτόχρονα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για συνένωση τους σε ενεργό φοιτητικό κίνημα. Αυτό περνά μέσα από την συγκρότηση τους και σε επίπεδο δομών και διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος, στο επίπεδο του φοιτητικού συνδικαλισμού.

Στις Γενικές Συνελεύσεις του φοιτητικού συλλόγου η δημοκρατικότητα εξασφαλίζεται εφόσον κατοχυρώνονται οι πολιτικές και διαδικαστικές προϋποθέσεις της. Μια διαδικασία εκφυλίζεται όταν είναι ευάλωτη σε πρακτικές βίας και νοθείας, όπως αυτές στις οποίες μας έχουν συνηθίσει οι καθεστωτικές παρατάξεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ τόσα χρόνια. Στην πραγματικότητα, οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι εκείνοι που κυρίαρχα καθορίζουν αν θα διεξάγεται η Γ.Σ με τον πρέποντα τρόπο ή όχι. Όταν επικρατούν οι καθεστωτικές παρατάξεις, που έχουν στρατηγικό στόχο να αποπολιτικοποιούν και να αδρανοποιούν τον φοιτητικό σύλλογο ώστε να μην παίρνει αγωνιστικές αποφάσεις, τότε φυσικό και επόμενο είναι να μην εξασφαλίζονται οι όροι μιας Γ.Σ που θα επιτρέπουν μια αληθινή πολιτική αντιπαράθεση, η οποία θα καταδεικνύει την ανωτερότητα των επιχειρημάτων των αγωνιστικών έναντι των συντηρητικών δυνάμεων της σχολής. Ωστόσο, μολονότι οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι δυσοίωνοι, δεν πρέπει να υποτασσόμαστε σε αυτούς, περιμένοντας να γίνουν τα πράγματα καλύτερα όταν η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ πάψουν επιτέλους να αποπροσανατολίζουν την πολιτική κουβέντα από τα αληθινά της επίδικα. Αντιθέτως, οφείλουμε να προτείνουμε τρόπους βελτίωσης της διαδικασίας της Γ.Σ, κατ'αρχάς υπό τους δεδομένους συσχετισμούς, με προοπτική φυσικά να τους ανατρέψουμε. Στην σημερινή συγκυρία είναι επιτακτική η εκδημοκρατικοποίηση και η ανασυγκρότηση αυτών των δομών και διαδικασιών. Συγκεκριμένα, η Γ.Σ. πρέπει να αναζωογονηθεί και να επανακτήσει τα πολιτικά χαρακτηριστικά της (με πολιτικά προχωρήματα αλλά και με οργανωτικά μέσα), να γίνει το ανώτερο όργανο, ως προς τη δύναμη των αποφάσεων της, να είναι επίκαιρη ως προς τις πολιτικές εξελίξεις και τις φοιτητικές αντιδράσεις, να δίνει τη δυνατότητα για άμεση έκθεση και εξειδίκευση των πολιτικών αντιλήψεων, ώστε η διαδικασία να είναι ουσιαστικά πολιτική, τα ερωτήματα να ανοίγονται στο σύνολο του συλλόγου με γόνιμο τρόπο, η πολιτική και ο συνδικαλισμός να γίνουν ζητήματα του κάθε φοιτητή και όχι των μειοψηφικών κομματικών στρατών.

Το Διοικητικό Συμβούλιο μπορεί, σε δεύτερο επίπεδο, να παίρνει αποφάσεις στη βάση των θέσεων του Φοιτητικού Συλλόγου, όπως αυτές διαμορφώνονται μέσα από ένα πολιτικό πνεύμα εκφρασμένο μέσα από τις Γ.Σ και από τα ιστορικά κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος. Η μάχη, λοιπόν, για μαζικά, ανοιχτά και πολιτικά Διοικητικά Συμβούλια δεν αποτελεί παρά μάχη για αναίρεση των εκλογικών συσχετισμών, στο βαθμό που καθεστωτικές παρατάξεις υπό την πίεση μιας δυναμικής μπορεί να επικυρώσουν αγωνιστικές και προωθητικές για τον Φ.Σ. αποφάσεις καθώς και στο βαθμό που θα μας βρίσκουν αντιμέτωπους με αντιδραστικές αποφάσεις.

Δ. Τα παραπάνω είναι κομβικά για τη δημιουργία των προϋποθέσεων αντίστασης στην επιθετική εκπαιδευτική αναδιάρθρωση με ένα μαχητικό νικηφόρο φοιτητικό κίνημα που θα εγγυάται τα συμφέροντα της θιγόμενης πλειοψηφίας, το οποίο σε συμπόρευση με τους αγώνες των εργαζομένων, θα μπορεί να δημιουργήσει ένα συνολικό λαϊκό κίνημα που θα ανατρέψει την πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ.

Υπό αυτό το πρίσμα είναι χρέος μας να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις στην ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος και στην ριζοσπαστικοποίηση του. Πιστεύουμε στην αυτοτέλεια του φοιτητικού κινήματος ως του πιο πρωτοπόρου κομματιού του κινήματος νεολαίας και θεωρούμε ότι είναι ανακαία η επανεμφάνιση του το επόμενο διάστημα για την απόκρουση της επίθεσης που δέχεται η νεολαία. Εμπνεόμαστε από τις πιο οξυμένες του φάσεις (Μάης-Ιούνης 2006, Φλεβάρης-Μάρτης 2007, Δεκέμβρης 2008) και θέλουμε να πρωταγωνιστήσουμε σε αυτό. Αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα ύπαρξης μιας Αριστεράς ισάξιας των περιστάσεων. Μιας Αριστεράς που κόντρα στην στρατηγική του κράτους για αποδόμηση και αδρανοποίηση του φοιτητικού συνδικαλισμού θα δίνει όλες της τις δυνάμεις της μέσα από τον ανυπόταχτο συνδικαλισμό βάσης. Μιας αριστεράς που θα στηρίζει και θα στηρίζεται στις Γενικές Συνελεύσεις, κόντρα στην απαξίωση των δομών του φοιτητικού κινήματος και που θα παλεύει για την ανασυγκρότηση των συλλογικών διαδικασιών του φοιτητικού κινήματος. Μιας αριστεράς που θα συγκρούεται με τις λογικές του υποταγμένου συνδικαλισμού μέσα στο Πανεπιστήμιο, με λογικές γραφειοκρατικοποίησης, υπονόμευσης και ενσωμάτωσης του φοιτητικού κινήματος και των αιτημάτων του. Μιας αριστεράς, τέλος, που θα καταφέρνει από την μία να δημιουργεί τα πολιτικά εκείνα αναχώματα που είναι αναγκαία για την υπεράσπιση των κεκτημένων  των φοιτητών και από την άλλη θα σφυρηλατεί μία νέα φυσιογνωμία και κουλτούρα αριστερού αγωνιστή.

Για να επιτευχθεί μία πραγματικά αριστερή παρέμβαση με ανεξάρτητο χαρακτήρα μέσα στο πανεπιστήμιο έχουμε ανάγκη για μία άλλη αριστερά. Μία αριστερά που να μπορεί, μέσα από τις πολιτικές και συνδικαλιστικές λειτουργίες της, την ίδια την φυσιογνωμία της και τους αγωνιστές που θα συσπειρώνει να πυροδοτεί νέα κινήματα εργαζόμενων και νεολαίας και συνολική ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Μία αριστερά που θα παλεύει μέσα στις σχολές για τη συγκρότηση ενός αμεσοδημοκρατικού και ανατρεπτικού φοιτητικού κινήματος και θα επιδιώκει την σύνδεση του με τους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες όχι σαν απλός συμπαραστάτης, αλλά σαν οργανικό κομμάτι τους για τον κοινό αγώνα ενάντια στη βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ.

Η αναγκαιότητα να υπάρξει και να δραστηριοποιηθεί το σχήμα της ΑΝΤΙΝΟΜΙΑΣ βρίσκει έρεισμα και σε ένα πραγματικό πολιτικό κενό που δημιουργήθηκε στο Φοιτητικό Σύλλογο της Νομικής, το οποίο έχουμε χρέος να καλύψουμε δίνοντας έκφραση και προοπτική στην πάλη για τα συμφέροντα των φοιτητών και της νεολαίας, στην ανασυγκρότηση ενός μάχιμου αριστερού πολιτικού λόγου εντός του κινήματος. Σε ένα πρώτο επίπεδο, εντός του φοιτητικού κινήματος διακρίνονται δυο διαφορετικές πολιτικές στρατηγικές και μάλιστα αντιπαραθετικές. Η μια συνιστά επί της ουσίας την αποδυνάμωση του φοιτητικού κινήματος και η άλλη την υπεράσπιση του. Η πρώτη αφορά την υπονόμευση της λογικής των συλλογικών αγώνων και των συλλογικών διεκδικήσεων, την προώθησης του ατομικού δρόμου, των ανταγωνισμό μεταξύ φοιτητών και το καναλιζάρισμα του φοιτητικού κινήματος υπέρ εντέλει της αναδιάρθρωσης. Αυτή η στρατηγική εκφράζεται από τις δυνάμεις τις ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ μέσα στα πανεπιστήμια, τις παρατάξεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που χρησιμοποιούνται από αυτά σαν ιμάντες μεταβίβασης της κομματικής γραμμής για να εκπροσωπήσουν και να προωθήσουν τα πολιτικά σχέδια των κυβερνήσεων τους.

Ε. Η δεύτερη εκφράζεται από τις αριστερές παρατάξεις μέσα στο σύλλογο, έπειτα από τη ζύμωση και τη συνεργασία τους. Ωστόσο, επιλέγουμε να παρεμβαίνουμε μέσα από το νέο σχήμα που θα δραστηριοποιείται εντός των ΕΑΑΚ, γιατί όλα αυτά δεν μπορούν να επιτευχθούν μέσα από τη δράση καμίας από τις υπάρχουσες παρεμβάσεις της αριστεράς στη σχολή μας. Αρχικά θεωρούμε ότι το σχέδιο της ΚΝΕ, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από την ΠΚΣ και το ΜΑΣ, είναι για το φοιτητικό κίνημα ένα χρεοκοπημένο σχέδιο. Η στρατηγική της διαμαρτυρίας και της μετάθεσης όλων των αιτημάτων του κινήματος στον σοσιαλισμό που απορρέει από την αντίληψη ότι είναι αδύνατον να επιτευχθούν μικρές ή μεγάλες νίκες στον καπιταλισμό είναι ήδη ηττημένη και δεν στοχεύει στη προάσπιση των φοιτητικών συμφερόντων αλλά στην αυτόκεντρη ανάπτυξη αντιμετωπίζοντας τον κόσμο του κινήματος σαν “ψηφοφόρους” για την επιβεβαίωση της ίδιας “της

γραμμής” του κομματος. Ταυτόχρονα η ΠΚΣ δεν αντιλαμβάνεται την αυτοτέλεια του φοιτητικού κινήματος και το διασπά καλώντας μόνο τα παιδιά των λαϊκών οικογενειών σε μια απλή συστράτευση με το εργατικό κίνημα χωρίς να βλέπει κάτι πέρα από αυτό. Στο άλλο άκρο ακριβώς βρίσκεται το μόρφωμα της ΑΡΕΝ. Από την ίδρυση της η ΑΡΕΝ δεν αποτελούσε τίποτα άλλο παρά την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ελλείψει ενός πραγματικού πολιτικού σχεδίου που θα προάσπιζε τα συμφέροντα των φοιτητών και θα μπορούσε να πυροδοτήσει τις κινηματικές διαδικασίες, υλοποιούσε ουσιαστικά μια γραμμή ακολουθητισμού στα εαακ αδυνατώντας να υπερκεράσει την μαχητική και μαζική τους γραμμή και να καλύψει κάποιο κενό στους συλλόγους. Επιπλέον η ΑΡΕΝ έχει εμφανίσει επανειλημμένα συνδιαχειριστικά αντανακλαστικά πάνω στην όξυνση του φοιτητικού κινήματος λόγω των στρατηγικών αντιφάσεων που υπάρχουν στο εσωτερικό αυτής και του μορφώματος που εκπροσωπεί σε σχέση με το αντιαναδιαρθρωτικό ή μη περιεχόμενο.

Όσον αφορά την αντίληψη που πλέον εκπροσωπεί το σχήμα της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ στην σχολή μας, θεωρούμε ότι τα τελευταία χρόνια γίναμε σταδιακά μάρτυρες ενός εκτροχιασμού της στρατηγικής της τοποθέτησης. Το σχήμα της ΡΑΠαΝ- ΣΑΦΝ, στο οποίο ιστορικά παρενέβαιναν και συνυπήρχαν πολλές οργανωμένες αντιλήψεις αλλά και πλήθος ανένταχτων αγωνιστών, έχει διαμορφώσει τα τελευταία χρόνια πολιτική αντίληψη και φυσιογνωμία που πολύ απέχει από το να εκφράζει τα κεκτημένα αλλά και τη συλλογική κουλτούρα των σχημάτων της ΕΑΑΚ ως μία μάχιμη ριζοσπαστική αριστερή πρόταση στο εσωτερικό της νεολαίας με μαζική και πλειοψηφική απεύθυνση και δημοκρατικότητα στο εσωτερικό της. Εμείς ως ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ δεν εναντιωνόμαστε μόνο σε μία λαθεμένη φυσιογνωμία και σε αδιέξοδες και περιθωριακές πρακτικές. Δεν μπορούμε να  μην αναμετρηθούμε επιπλέον με το τί τελικά εκπροσωπεί η ΡΑΠαN – ΣΑΦΝ ως μόρφωμα με πολιτική αναφορά στον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς που φιλοδοξεί να αντιπαρατάξει όχι μόνο εντός του φ.σ. της νομικής, αλλά κι εντός του συνόλου του κινήματος ένα διαφορετικό πολιτικό αντιπρόταγμα που θα μπορεί να συμπυκνώνει όχι μόνο τις μάχες για μια άλλη φοιτητική καθημερινότητα και τη συγκρότηση κινηματικών διαδικασιών αλλά και τη διαμόρφωση μιας αριστερής και αγωνιστικής προοπτικής με πλειοψηφικά χαρακτηριστικά για το σύνολο της νεολαίας.

Με δεδομένο το ξέσπασμα του φοιτητικού κινήματος, εκτιμούμε πως η ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ αδυνατεί να χαράξει την πολιτική γραμμή που θα επιτύχει την επιζητούμενη αναβάθμιση και νέα πολιτικοποίηση  του φοιτητικού κινήματος, την αναγκαία σύνδεση των φοιτητικών αγώνων ενάντια στο νόμο-πλαίσιο με τις ευρύτερες λαϊκές αντιστάσεις απέναντι στη χούντα κυβέρνησης-EE-ΔΝΤ. Η στρεβλή αντίληψη για την αυτόνομη και περιχαρακωμένη συγκρότηση του φοιτητικού κινήματος  σε συνδυασμό με την εμμονή σε «φοιτητοβαρή» αιτήματα και αναλύσεις είναι βασικά προβληματικά χαρακτηριστικά της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ. Τα πολιτικά αυτά στοιχεία δρουν ανασταλτικά στην κοινωνικοποίηση του αγώνα των φοιτητών και, κυρίως, έρχονται σε αναντιστοιχία με τις αναζητήσεις της νεολαίας που αγωνιά για το παρόν και το μέλλον της. Σε αυτά τα πλαίσια, ο αντιμνημονιακός και αντικυβερνητικός χαρακτήρας του αγώνα αποτελεί ένα «παρεμπιπτόντως» ζήτημα στη συζήτηση του σχήματος, ενώ καίρια ζητήματα όπως το χρέος, η βαθιά κρίση του πολιτικού συστήματος αλλά και ο πραγματικός χαρακτήρας των αλλαγών στην εκπαίδευση απουσιάζουν από -την εξωστρεφή παρουσία του στις διαδικασίες του Συλλόγου. Συγκεκριμένα, ο λόγος του σχήματος  ξεδιπλώνεται απλά σε μια αντιπαράθεση με το Υπουργείο Παιδείας και το Νόμο, αδυνατώντας να αναβαθμίσει τόσο τους άμεσους στόχους της ανατροπής του Νομοσχεδίου και συνολικά της αντιδραστικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης όσο και του συνολικότερου πολιτικού αγώνα που δίνει το ευρύτερο λαϊκό κίνημα για την ανατροπή της κυβέρνησης και της πολιτικής ΕΕ - ΔΝΤ.

ΣΤ. Η αποχώρησή μας από τη ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ δεν περιορίζεται σε μία καταγγελτική στάση αλλά φιλοδοξεί να χαράξει τον δικό της δρόμο μέσα στα αμφιθέατρα της Νομικής και τις μεγάλες διαδρομές του νεολαιίστικου κινήματος, με όχημα και πολιτική μας αφετηρία την Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση.

Βασισμένοι στην πλούσια κληρονομιά των ΕΑΑΚ και στο μαζικό, αριστερό, ανεξάρτητο πολιτικό δυναμικό των προηγούμενων χρόνων στην σχολή μας και έχοντας πλήρη συναίσθηση των ευθυνών που επωμιζόμαστε απαντώντας στην αναγκαιότητα ύπαρξης ενός πραγματικά αριστερού ανεξάρτητου ριζοσπαστικού πόλου στην σχολή, προχωράμε στην ίδρυση νέου ανεξάρτητου αριστερού σχήματος με το όνομα «ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ». Έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και στο ενεργό φοιτητικό σώμα της σχολής μας είμαστε έτοιμοι να αναμετρηθούμε με τις προκλήσεις μιας αριστερής παρέμβασης στην παρούσα συγκυρία πάλης και ανατροπών.

Οραματιζόμαστε μια αριστερά και ένα  λαϊκό κίνημα, που θα διεκδικούν και θα υπερασπίζονται τα υλικά μας συμφέροντα, που θα διάγουν συνεχώς νέους νικηφόρους αγώνες και θα χτυπούν έμπρακτα και μαχητικά τις σχέσεις εκμετάλλευσης όπου αυτές εμφανίζονται. Οραματιζόμαστε μία άλλη κοινωνία, στα βήματα των αγωνιστών που πάλεψαν και παλεύουν για αυτήν.

Σεπτέμβρης 2010/Νοέβρης 2011

Δύο στοιχεία από το ειδησεογραφικό είδος της "κρίσης"

Δύο στοιχεία από το ειδησεογραφικό είδος της "κρίσης" -- πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, και για ένα διακριτό ειδησεογραφικό είδος, με τους δικούς του αναπαραστατικούς και αφηγηματικούς κανόνες, οι οποίοι χρήζουν συστηματικότερης εξέτασης:

α) διαρκείς εικόνες του χρήματος --χάρτινου ή σε κέρματα-- σε αφθονία, είτε από νομισματικοπεία, είτε σε ταμειακές μηχανές και συρτάρια. Είναι το κατεξοχήν ειρωνικό οπτικό σημαίνον της ειδησεογραφίας της κρίσης: αυτό που παρουσιάζεται ως εκλείπον στο επίπεδο της ρητής δήλωσης (ελείμματα, "μαύρες τρύπες", χρέος) είναι πάντα παρόν στο επίπεδο της εικόνας. Συνεπαγωγή: η κρίση αφορά το χρήμα (και όχι το κεφάλαιο, ούτε την εργασία)· είναι ένα φαινόμενο που κινείται αποκλειστικά της χρηματικής αφαίρεσης, η οποία είναι ταυτόχρονα παρούσα και απούσα, σημείο πληρότητας και σημείο έλλειψης.

β) οι διαρκείς αναφορές στην "αγορά" και η εξόφθαλμα αλλοτριωτική σημασία του όρου: στην "ειδησεογραφία" η "αγορά" δεν επενδύεται μόνο ως απρόσωπος μηχανισμός με ανθρώπινα αισθήματα (ανησυχεί, είναι ανασφαλής, ανακουφίζεται, είναι αισιόδοξη), αλλά τα αισθήματα αυτά είναι, ως επί το πλείστον, τα ακριβώς αντίστροφα του τηλεθεατή: όταν ο τηλεθεατής ακούει για μέτρα που τον πανικοβάλλουν, ακούει ταυτόχρονα ότι η "αγορά" αισιοδοξεί· όταν κάποια μορφή αντίδρασης δίνει στον τηλεθεατή ελπίδα, η "αγορά" βυθίζεται στη μαύρη απελπισία. Ο τηλεθεατής έχει πια συνηθίσει την ιδέα αυτού του αλλόκοτου πλάσματος χωρίς πρόσωπο, που κατέχει την κυρίαρχη εξουσία επί ζωής και θανάτου, και το οποίο σκέφτεται και κινείται σε βάση εντελώς αντίστροφη απ' τη δική του· και την ίδια στιγμή, φυσικά, αναρωτιέται, για ποιον λόγο ο ίδιος ως καταναλωτής δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτή την διαβόητη "αγορά", γιατί, κατ' επέκταση, δεν συμπεριλαμβάνεται ο διπλανός του. Και αναρωτιέται ποιος στ' αλήθεια είναι και που ζει αυτή "η αγορά" που σκέφτεται και αισθάνεται τα αντίθετα από ότι ο ίδιος, ώστε, με τα λόγια ενός τραγουδιού του Θ. Παπακωνσταντίνου, να "μαραίνεται απ' το γέλιο του" και να "πίνει απ' τα δάκρυά του." Ποτέ στην πρόσφατη ιστορία δεν έχει αλλοτριωθεί τόσο βίαια η υποτιθέμενη εξάρτηση του ατόμου από την δική του εργασία και την δική του οικονομική διαγωγή. Η "αγορά" υπέχει πια το στάτους των καπριτσιόζικων και απρόβλεπτων Θεών των αρχαίων.

 

 http://leninreloaded.blogspot.com/2011/11/91.html

ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

 Προϋπολογισμό ακόμα πιο σκληρής φτώχειας παρουσίασε για το 2012 η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Ο προϋπολογισμός προβλέπει παραπέρα φορολογική αφαίμαξη στους μισθωτούς, παραπέρα ελαφρύνσεις στις επιχειρήσεις(!!!), σφαγή σε μισθούς συντάξεις, κοινωνικές παροχές (ΠΑΙΔΕΙΑ-ΥΓΕΙΑ) και ασφαλιστικά ταμεία. Στο πλαίσιο της νέας μεγάλης ιδέας για παραμονή στην ευρωζώνη, που εκφράζει η κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου, τίθεται ο στόχος του «πρωτογενούς πλεονάσματος», που δήθεν προβλέπει ο προϋπολογισμός. Θα αποδειχθεί το πιο σύντομο ανέκδοτο του 2012, αφού θα συντριβεί στις μυλόπετρες της ύφεσης που δημιουργεί η παγκόσμια οικονομική κρίση του συστήματος. Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος του «πλεονάσματος» είναι διπλά αντιλαϊκός: Αφενός τα έσοδα θα προκύψουν από τη λεηλασία εργαζομένων και αδυνάτων και από ένα αμόκ ιδιωτικοποιήσεων και ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, αφετέρου το όποιο πλεόνασμα προορίζεται για να αποπληρωθεί στους δανειστές. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι μια κοινωνική κόλαση με τη φτώχεια και την ερήμωση να επεκτείνονται παντού, την ανεργία να απογειώνεται (17,1% προβλέπει ο προϋπολογισμός, για επίπεδα μέχρι και 28% μιλούν οι ερευνητές του ΙΝστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ) τα όνειρα νέων και μεγαλύτερων να ακυρώνονται.

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΜΕΙΩΣΗ ΤΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Οι δαπάνες για την παιδεία αντιστοιχούν στο τεράστιο ποσοστό του 2,75% στο ΑΕΠ ή 3,39% στις δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού, που είναι το χαμηλότερο ποσοστό των τελευταίων δεκαετιών, ενώ σε απόλυτες τιμές μεταφράζεται σε μείωση 1,2 δις € περίπου σε σχέση με το 2009. Σε πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση πέρα από την ενσωμάτωση στον προϋπολογισμό των ψαλιδισμένων μισθών και συντάξεων των εκπαιδευτικών, τρομακτική είναι η μείωση στις λειτουργικές δαπάνες. Ήδη κρούεται ο κώδωνας του κινδύνου πως πολλά σχολεία θα αδυνατούν να καλύψουν στοιχειώδη λειτουργικά έξοδα σε ρεύμα και θέρμανση.

Ζοφερό, όμως, είναι το τοπίο και στο δικό μας χώρο στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ. Ο νέος προϋπολογισμός έρχεται ως το καλύτερο συμπλήρωμα στο νόμο της Διαμαντοπούλου (ν.4009/2011) που διαλύει σε πολλά επίπεδα τη δημόσια και δωρέαν εκπαίδευση. Ο προϋπολογισμός έρχεται να σφραγίσει την εποχή του πανεπιστημίου της οικονομικής κρίσης και της λιτότητας. Συγκεκριμένα:

·        ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ: εφαρμόζεται η λογική ένα (δωρεάν) βιβλίο ανά μάθημα. Τα υπόλοιπα, είτε είναι απαραίτητα νομικά εγχειρίδια (Αστικός Κώδικας, Ποινικός Κώδικας) είτε είναι επιπλέον βιβλία εντός της εξεταστέας ύλης, πρέπει να αγοράζονται από τους φοιτητές ιδίοις εξόδοις!!! Και όταν εννοούμε προσωπικά έξοδα, δεν εννοούμε τίποτα ψωροευρώ αλλά αρκετές δεκάδες ευρώ για τα πανάκριβα νομικά εγχειρίδια που θα αναγκαστούμε να αγοράσουμε αν θέλουμε να περάσουμε κάποιο μάθημα…

·      ΣΙΤΙΣΗ-ΣΤΕΓΑΣΗ: Το φοιτητικό εστιατόριο στην οδό Αραχώβης στα Εξάρχεια βρίσκεται επί ξύλου κρεμάμενο. Οι μερίδες σίτισης και η ποικιλία των φαγητών συρρικνώνονται από μήνα σε μήνα και ζήτημα είναι αν θα υπάρχει μέχρι το τέλος της χρονιάς. Ακόμα, όσον αφορά το κτήριο που στεγάζει το αναγνωστήριο και τις αίθουσες πολιτιστικών εκδηλώσεων στην οδό Ιπποκράτους, οι πανεπιστημιακές αρχές αδυνατούν να καλύψουν τα λειτουργικά του έξοδα και αναζητούν ιδιώτη αγοραστή. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι φαίνεται πολύ πιθανό να μπει νοίκι σε παλιές και νέες φοιτητικές εστίες.

·      ΠΑΣΟ: Το ότι κληθήκαμε να πληρώσουμε 2,5 ευρώ για πάσο εκ πρώτης όψεως μπορεί να μην φαίνεται και ως «καίριο οικονομικό πλήγμα» στον ταλαιπωρημένο από την κρίση φοιτητή και την οικογένειά του. Το ανησυχητικό, όμως, είναι ότι καλλιεργεί μια αγοραία λογική εισάγοντας ακόμα και στις πιο αμελητέες δοσοληψίες του φοιτητή με το κράτος εμπορευματικές σχέσεις. Έτσι, προλειαίνεται το έδαφος ώστε μελλοντικά ακόμα και για την πιο μικρή υλική μας ανάγκη στο πανεπιστήμιο να πληρώνουμε «κατιτίς» σε ένα «φιλο-φοιτητικό ίδρυμα» όπως είναι η ΓΕΡΜΑΝΟΣ Α.Ε. …

Τέλος, οι πρυτάνεις σε πρόσφατη συνάντησή τους με τον αναπληρωτή Υπ. Παιδείας επισημαίνουν τον κίνδυνο πολλά Πανεπιστήμια να αναστείλουν τη λειτουργία τους λόγω αδυναμίας κάλυψης λειτουργικών αναγκών.

ΠΑΛΛΑΪΚΟΣ ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ – ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Τα τελευταία 2 χρόνια οι εργαζόμενοι αντιδρούν απέναντι στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ αναπτύσσοντας δυναμικές μορφές πάλης. Κορυφαία στιγμή της πάλης τους είναι η απεργία, η μέρα κατά την οποία απαρνούνται το ημερομίσθιο και την εργοδοτική τρομοκρατία της απόλυσης, μπλοκάρουν την παραγωγή και κατεβαίνουν με το σωματείο τους στο δρόμο. Τέτοια μέρα θα είναι και η 1^η Δεκέμβρη, ημέρα Γενικής Απεργίας ενάντια στο κοινωνικό σφαγείο του νέου Προϋπολογισμού αλλά και συνολικά στο πολιτικό σύστημα και τις οικονομικές πολιτικές ΕΕ-ΔΝΤ.

Οι φοιτητές είναι επιτακτική ανάγκη να σταθούμε στο πλευρό των εργαζομένων, δίνοντας έναν κοινό αγώνα ενάντια στην συγκυβέρνηση του μαύρου μετώπου, την ΕΕ και το ΔΝΤ.

Εμείς ως ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ, σχήμα που συμμετέχει στην ΕΑΑΚ, καλούμε σε Γενική Συνέλευση του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής την Τετάρτη 30/11. Η Γενική Συνέλευση είναι το ανώτερο, και πλέον δημοκρατικό όργανο για να προετοιμάσουμε τον αγώνα μας. Θέματα Συζήτησης της Γενικής Συνέλευσης:

·        Η συμμετοχή του Φοιτητικού Συλλόγου στη Γενική Απεργία την 1^η Δεκέμβρη για τον προϋπολογισμό

·  Οι περικοπές στις φοιτητικές παροχές (συγγράμματα, στέγαση, σίτιση, μετακίνηση-πάσο)

ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΦΤΩΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ!

ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΣΕ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΣΙΤΙΣΗ, ΣΤΕΓΑΣΗ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 30/11, 13:00 αιθ.1

Το ελικόπτερο άργησε μια μέρα (Praxis)

Η συζήτηση για το χαρακτήρα της νέας κυβέρνησης είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την πολιτική στρατηγική που θα ακολουθήσει η ίδια αλλά και όσοι θέλουν να την ανατρέψουν. Αυτές τις μέρες διατυπώθηκαν πολλοί χαρακτηρισμοί: κυβέρνηση μεταβατική, χούντα, πραξικόπημα κα. Οι χαρακτηρισμοί έχουν την σημασία τους αλλά ίσως πιο σημαντικό είναι το ερώτημα της "εκτροπής" από του δημοκρατικούς κανόνες. Θεωρία που σήμερα υιοθετείται από πλατιά τμήματα της αριστεράς αλλά και διάφορα "αντιμνημονιακά" αστικά ρεύματα. Η ερμηνεία της "εκτροπής" δείχνει και τον αντίστοιχο δρόμο για την απάντηση σε αυτήν, που δεν είναι άλλη από την επαναφορά στην "δημοκρατική νομιμότητα" που ζούσαμε ως τώρα (και ειδικά τα τελευταία χρόνια), την πίστη στην οποία εξάλλου η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ορκίστηκε διαβεβαιώνοντας όλους τους αστούς μέσα στο κοινοβούλιο το βράδυ που το ΠΑΣΟΚ πήρε ψήφο εμπιστοσύνης.

Αυτή η αντίληψη της "εκτροπής" δεν μπορεί να υποστηριχθεί θεωρητικά αφού αντιλαμβάνεται, λανθασμένα, την πολιτική εξουσία της αστικής τάξης ως διαπάλη δημοκρατίας/δικτατορίας οι οποίες εμφανίζονται σαν "μοντέλα" διακυβέρνησης απαλλαγμένα από ταξικό περιεχόμενο (τα ίδια έγιναν και με το φιάσκο της "άμεσης δημοκρατίας"). Η αντίληψη αυτή υπάγει κατευθείαν όλες τις πολιτικές κατηγορίες στο πλαίσιο της αστικής πολιτικής επιστήμης. Όμως οι πολιτικές μορφές, όπως έχει δείξει η Μαρξιστική θεωρία, αποτελούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο εκφράζονται οι ταξικοί ανταγωνισμοί, οι κοινωνικές συνθήκες, η διαπλοκή εθνικού-διεθνικού. Η όποια μορφή και περιεχόμενο αποκτούν είναι συνάρτηση της ταξικής πάλης και όχι της τυπικής εφαρμογής κανόνων η απλά της "δουλοπρέπειας" και "υποτέλειας" των αστών πολιτικών.

Αν γίνει μια εκτίμηση των παραπάνω παραγόντων (δηλαδή της χρεοκοπίας του Ελληνικού καπιταλισμού, της νέας υποτροπής της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, της επερχόμενης διάσπασης η αλλαγής του οικονομικό-πολιτικού καθεστώτος στην Ευρωζώνη, των ενδοαστικών ανταγωνισμών σε διεθνές επίπεδο και τη θέση της Ελλάδας και του Ευρωπαϊκού νότου σε αυτούς), του ταξικού συσχετισμού (αρκεί να δει τι έχει περάσει η αστική τάξη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια αλλά και τα παρόμοια μέτρα σε όλη την Ευρώπη), αλλά και της ειλημμένης απόφασης για ρήξη με τα μικροαστικά στρώματα που στήριζαν το προηγούμενο "πολιτικό σύστημα", τότε μπορούμε να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι "εκτροπή" δεν είναι αυτό που γίνεται τώρα, αλλά αυτό που ίσχυε πριν: δηλαδή η διατήρηση της "εκλογικής νομιμότητας" σε συνθήκες διάλυσης των κοινωνικών συμμαχιών του κεφαλαίου και ολομέτωπης επίθεσης στα εργατικά δικαιώματα. Για μια ακόμα φορά τμήματα της αριστεράς περίμεναν υπομονετικά από την αστική τάξη να αυτοκτονήσει. Για μια ακόμα φορά τους απογοήτευσε.

Η κυβέρνηση Παπαδήμου αποτελεί λοιπόν μια επιθετική κίνηση κατάργησης της "εκτροπής" που συνιστούσε το μέχρι τώρα "πολιτικό σύστημα". Δεν είναι ούτε μεταβατική ούτε εξαίρεση. Είναι το πέρασμα στην εφαρμογή στην πράξη (μετά τις αλλεπάλληλες θεωρητικές αναλύσεις και εκκλήσεις από την αρχή της κρίσης), του πολιτικού καθεστώτος της νέας εποχής. Καθεστώς το οποίο έχει σοβαρές διαφορές με το προηγούμενο. Γιατί αν ισχύει ότι όλες οι Καπιταλιστικές δημοκρατίες είναι, τελικά, δικτατορίες της αστικής τάξης, δεν είναι όλες ίδιες. Κάποιες "δημοκρατίες" είναι (όπως έχει δείξει ιδιαίτερα η ελληνική ιστορία) πιο δικτατορίες από τις άλλες.

Σήμερα η κρίση επιβάλλει την αναβάθμιση μιας σειράς αντιδραστικών αλλαγών που είχαμε δει να αναπτύσσονται όλα τα προηγούμενα χρόνια και τα οποία, αφού αναπτύχθηκαν στο εσωτερικό του προηγούμενου "πολιτικού συστήματος", τώρα συγκροτούνται σε "πολιτειακή" μορφή με τα εξής χαρακτηριστικά: την μετατροπή του κοινοβουλίου σε σφραγίδα, σε πρόσοψη των προαποφασισμένων στόχων των διεθνών οργανισμών του κεφαλαίου και των εθνικών κέντρων της ελληνικής αστικής τάξης, με την ενεργή στήριξη των αστικών κομμάτων. Την νομιμοποίηση της παραπάνω λειτουργίας, όχι με βάση κάποια εκλογική πλειοψηφία αλλά στην "εθνική ανάγκη" (δηλαδή το στρατηγικό συμφέρον της ελληνικής αστικής τάξης) που αντιπαρατίθεται όλο και περισσότερο με αυτές τις μορφές "νομιμοποίησης" (εκλογές, δημοψήφισμα) οι οποίες κατακρίνονται ως επικίνδυνες εστίες "πολιτικής αστάθειας" .Την συστηματική προβολή της "κατάργησης της πολιτικής", στο όνομα της τεχνοκρατικής, "επιστημονικής" διαχείρισης για την οποία θεωρούνται κατάλληλοι αστοί οικονομολόγοι, τραπεζίτες κα.

Αυτή η λειτουργία της διατήρησης των κοινοβουλευτικών θεσμών σε ένα πλαίσιο ολοκληρωτικής απαξίωσης τους, ακόμα και ως τυπικό κέντρο νομιμοποίησης, νομίζουμε ότι δικαιώνει τον τίτλο κοινοβουλευτική δικτατορία, δικτατορία με κοινοβουλευτική πρόσοψη. Τα αποτελέσματα είναι προφανή: ένας πρωθυπουργός που δεν τον ψήφισε ποτέ ούτε ένας ψηφοφόρος, πρώην (;) ροπαλοφόροι ακροδεξιοί υπουργοί προερχόμενοι απο ένα κόμμα που στις προηγούμενες εκλογές πήρε 5,63%, μια κυβερνητική στρατηγική και πρόγραμμά που ανακοινώθηκε πανευρωπαϊκά και παγκόσμια από την Ε.Ε πολύ πριν τις διαπραγματεύσεις, μια "αντιμνημονιακή" αντιπολίτευση που έχει το υπουργείο εξωτερικών και άμυνας και η οποία ισχυρίζεται ότι δεν συγκυβερνά, ένα πρόγραμμα εφαρμογής οικονομικής πολιτικής το οποίο όχι μόνο δεν είναι "υπηρεσιακό" αλλά είναι πιο ολοκληρωμένο και επείγον από αυτό της προηγούμενης κυβέρνησης, μια αναφορά στις εκλογές που θυμίζει παλαιότερες υποσχέσεις για εκλογές "όταν ο ασθενής βγει από το γύψο".

Η κοινοβουλευτική δικτατορία που εγκαθιδρύθηκε στην Ελλάδα δεν ήρθε απλά για να διαχειριστεί την δανειακή σύμβαση. Καταρχήν ακόμα και η "έκτακτη ανάγκη" που περιγράφουν όλοι οι αστοί οικονομολόγοι για την Ελληνική και Ευρωπαϊκή κρίση δεν αναφέρεται σε χρονικό διάστημα μηνών αλλά δεκαετιών με τους πιο αισιόδοξους να μιλάνε για δέκα χρόνια. Εκτός αν κανείς πείθεται από τα "επιστημονικά επιχειρήματα" για τα "πλεονάσματα που θα έρθουν το 2012", "για τα νέα μέτρα που δεν θα ληφθούν" κα. Συμβολικά ο Πρωθυπουργός (που στην εναρκτήρια ομιλία του πρόβαλλε την εμπειρία του στα οικονομικά) ήταν ο άνθρωπος που διαβεβαίωνε, στηρίζοντας όλα τα μέτρα της κυβέρνησης Παπανδρέου, ότι η Ελλάδα θα επιστρέψει στην ανάπτυξη το 2011!!. Έτσι συμπληρώνει την σειρά των αστών οικονομολόγων που κατέλαβαν κυβερνητικές θέσεις και διέπρεψαν σε επιστημονικό έργο και εκτιμήσεις (Παπαντωνίου, Παπακωνσταντίνου, Αλογοσκούφης, Σημίτης και τόσοι άλλοι).

Το καθεστώς αυτό ήρθε για να μείνει και θα γίνεται ολοένα και πιο αυταρχικό. Η εκλογική διαδικασία θα είναι απλά ένα εργαλείο το οποίο θα πραγματοποιηθεί όταν έχει διασφαλιστεί η επόμενη συγκυβέρνηση η κυβέρνηση που θα συνεχίσει ακριβώς στον ίδιο δρόμο (κάτι που τώρα δεν έγινε δυνατό). Σε διαφορετική περίπτωση οι εκλογές διαρκώς θα αναβάλλονται στο όνομα των "εθνικών μαχών". Το πολιτκό προσωπικό βέβαια ενδεχομένως θα αλλάξει, (ανάλογα και με τα "αποτελέσματα"). Όμως όπως έδειξε και η "πτώση" Παπανδρέου, αυτό είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει.

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να αντιτείνει τις διαβεβαιώσεις της ΝΔ ότι έχει "κλειδώσει" η ημερομηνία των εκλογών. Όμως η ΝΔ απέδειξε ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα να θυσιάσει την όποια στρατηγική γραμμή η δέσμευση μπροστά στο ταξικό συμφέρον του τσακίσματος των εργαζομένων. Αρχικά κήρυξε "ανένδοτο" αντικυβερνητικό αγώνα. Μια μέρα μετά δήλωσε συμφωνία στη δανειακή σύμβαση (με το εκπληκτικό επιχείρημα ότι έτσι και αλλιώς είχε περάσει!!). Το βράδυ μετά την ψήφο εμπιστοσύνης ο πρόεδρος της ΝΔ είπε ότι οι "μάσκες έπεσαν", μετά ξεκίνησε συνομιλίες για συγκυβέρνηση, μετά δήλωσε, αφού είχε κάνει όλα αυτά, ότι δεν δεσμεύεται γραπτά στην Ε.Ε για λόγους αξιοπρέπειας!!!. Τελικά πήρε υπουργεία και υφυπουργεία πανηγυρίζοντας ότι "έριξε τον Παπανδρέου", την ώρα που η υπόλοιπη κυβέρνηση του και ολόκληρη η πολιτική και οι συμφωνίες έμειναν για να εφαρμοστούν από κοινού. Η αυτογελοιοποιήση της ΝΔ αναδεικνύει, για ακόμα μια φορά, το γνήσιο ταξικό κριτήριο των αστών πολιτικών και ίσως είναι ένα μάθημα και για την αριστερά, η οποία κάποιες φορές αυτογελοιοποιείται χωρίς όμως να είναι καθαρό ποιών τα ταξικά συμφέροντα εξυπηρετεί.

Όσοι λοιπόν έχουν πιάσει χαρτί και μολύβι και μετρούν ποσοστά και έδρες με την ελπίδα ότι έτσι θα αλλάξει αυτή η πολιτική μάλλον θα απογοητευτούν. Η αστική τάξη στην Ελλάδα παρουσιάζεται συχνά σαν "ανίκανη" και άλλα πολλά. Τα γεγονότα μέχρι τώρα δεν επιβεβαιώνουν αυτές τις εκτιμήσεις. Αντίθετα επιβεβαιώνουν ότι έχει μια μεγάλη ιστορική πείρα από τον ταξικό πόλεμο απέναντι στους εργαζόμενους, πόλεμο που διεξήγαγε κάτω από τις πιο διαφορετικές "κοινοβουλευτικές" και "δημοκρατικές" μορφές. Όπως έδειξαν και τα πρόσφατα γεγονότα, δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να διακινδυνεύσει τις στρατηγικές της επιλογές στο όνομα της "δημοκρατικής νομιμότητας".

Πολλοί στην αριστερά έτρεξαν να...πανηγυρίσουν μετά την ανακοίνωση της συγκρότησης της νέας κυβέρνησης. Το σκεπτικό είναι απλό: με την νέα κυβέρνηση αποκαλύφθηκε η ΝΔ και το ΛΑΟΣ, οπότε ο λαός επιτέλους θα καταλάβει ποιός έχει δίκιο. Και επειδή αυτός είναι η αριστερά θα ψηφίσει τα αριστερά κόμματα στις επόμενες εκλογές και αυτά, εφόσον ενωθούν σε ένα "μίνιμουμ" πρόγραμμα θα βρεθούν στην κυβέρνηση και θα αλλάξουν τα πράγματα.

Άλλοι πάλι έδωσαν τον τόνο στην "έλλειψη νομιμοποίησης" στο ότι η κυβέρνηση είναι "σάκος από άχυρα" και άλλα παρόμοια. Τέτοιες εκτιμήσεις αναμφίβολα κινούνται από τις καλύτερες προθέσεις για να δώσουν κουράγιο αλλά και (όταν προβάλλονται από κομματικά επιτελεία) για την αναπαραγωγή κομματικών ακροατηρίων και ηγεσιών. Όμως η Μαρξιστική θεωρία δεν είναι η θεωρία της μεταφυσικής "αισιοδοξίας" η της "απαισιοδοξίας", ούτε της ανύψωσης η πτώσης του "κομματικού ηθικού". Είναι η κριτική της καπιταλιστικής κοινωνίας, η επαναστατική κριτική της βαρβαρότητας της εποχής μας μέσα από την οποία είναι δυνατή η ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων και το πέρασμα σε μια κοινωνία όπου την εξουσία θα την έχουν οι παραγωγοί του πλούτου. Κριτική που στηρίζεται στην συγκεκριμένη μελέτη και εκτίμηση των κοινωνικών σχέσεων.

Το ζήτημα της σχέσης της "απαισιοδοξίας της γνώσης" σε "αισιοδοξία της βούλησης" (όπως έγραφε και ο Γκράμσι) είναι τελικά ζήτημα της ίδιας της ταξικής πάλης και των πολιτικών προτάσεων που κατατίθενται. Πίσω από την ευκαιριακή αισιοδοξία μπορεί τελικά να προκύψει ακόμα μεγαλύτερη απογοήτευση, σαν αυτή που δοκιμάζουν τώρα όσοι επένδυσαν στην έλευση της "πραγματικής δημοκρατίας", η προέβλεπαν την επερχόμενη φυγή του Παπανδρέου με ελικόπτερο, ή την "πτώση της κυβέρνησης" σαν την πρώτη νίκη-κρίκο του εργατικού κινήματος.

Η "θεωρία" του "όσο χειρότερα τόσο καλύτερα", στηρίζεται στην εκτίμηση ότι όσο προχωρούν οι αντεργατικές πολιτικές τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να ανατραπούν. Όμως αυτή η διαπίστωση είναι απλά ένα ευχολόγιο. Στην πραγματικότητα όσο δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση στην αστική πολιτική και το εργατικό κίνημα συσσωρεύει ήττες, χάνει και τα στοιχειώδη "αστικά δικαιώματα" που είχε κατακτήσει με τους αγώνες του και γίνεται ουρά των ενδοαστικών αντιθέσεων και των μικροαστικών ιδεολογημάτων, τόσο περιορίζονται οι δυνατότητες του να συγκροτήσει ανεξάρτητη ταξική πολιτική πρόταση η οποία είναι και προϋπόθεση για οποιαδήποτε αλλαγή.

Η επιμονή σε αυτή τη θεώρηση κινδυνεύει να πάρει χαρακτηριστικά πολιτικής αφασίας. Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν.Παπαδημούλη ο οποίος εξέφρασε την απορία ότι "αφού τα αστικά κόμματα ενώθηκαν γιατί δεν μπορεί να ενωθεί η αριστερά;".

Ξεχνάει (η αγνοεί) όμως ότι τα αστικά κόμματα ενώθηκαν γύρω από μια συγκεκριμένη και μάλιστα "μαξιμαλιστική" στρατηγική (ευρώ ή καταστροφή). Ξεχνάει επίσης ότι η πολιτική πρόταση γύρω από την οποία συγκροτήθηκε το μέτωπο των αστικών κομμάτων ήταν το μεγάλο "κόμμα" της αστικής τάξης, το αστικό κράτος και η προσπάθεια του να διαχειριστεί την κρίση και την αντεργατική πολιτική χωρίς την ενοχλητική εκλογική νομιμοποίηση του παρελθόντος. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα; σε πια αντίστοιχη στρατηγική μπορεί να ενωθεί σήμερα η αριστερά; και ποιά είναι η πολιτική πρόταση γύρω από την οποία θα συγκροτηθεί; γιατί αν αυτή είναι η αλλαγή των συσχετισμών στο εσωτερικό μιας πλευράς του αστικού κρατικού μηχανισμού, του κοινοβουλίου, τότε το pyjama party της αριστεράς (σαν αυτό που διεξήγαγε με την έλευση της δικτατορίας των συνταγματαρχών) δεν είναι πολύ μακριά. Το κοινοβουλευτικό παραμύθι της αριστεράς, για άλλη μια φορά, θα έχει λυπημένο τέλος.

Ο Λένιν έλεγε ότι καμία αστική κυβέρνηση, ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες δεν πέφτει αν δεν την ρίξουν. Και η εμπειρία των μεγάλων κινητοποιήσεων αλλά και των "περικυκλώσεων" έδειξε ότι δεν αρκούν. Ούτε η πρόταση εξουσίας είναι απλά θέμα εκλογικών συσχετισμών (εδώ δεν είναι πια για τους αστούς, θα είναι για τους εργάτες;). Χρειάζεται η εμφάνιση, στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα πολιτικά μέτωπα, μια διαφορετικής πολιτικής πρότασης που θα φιλοδοξεί να διεκδικήσει η ίδια την εξουσία με άμεσους και πρακτικούς στόχους. Θα είναι επιτροπές στους χώρους δουλειάς από τα εργατικά σωματεία; Θα είναι συντακτική συνέλευση; Θα είναι κάτι άλλο; Αυτό είναι δουλειά των εργαζομένων και των συλλογικοτήτων τους να το κρίνουν και να το διαμορφώσουν και όχι διαδικτυακών "συνταγών". Εδώ βρίσκεται και η αξία του μαζικού πολιτικού αγώνα σε όλους τους χώρους και τα μέτωπα, ακόμα και στις εκλογές, με μοναδικό κριτήριο όμως την έκφραση των ταξικών συμφερόντων και όχι τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες.

Αυτό που μπορεί όμως να υποστηριχθεί είναι ότι οποιοδήποτε πρόγραμμα για την βελτίωση των συνθηκών ζωής της εργατικής τάξης δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με οποιαδήποτε αστική εξουσία και δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί εντός της Ε.Ε. Απέναντι στο δίλημμα "παραμονή στην Ε.Ε ή καταστροφή" που θέτει η αστική τάξη, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι μία: "έξοδος από την Ε.Ε ή καταστροφή". Έξοδος όμως που θα είναι έργο των ίδιων των εργαζομένων, της δικής τους εξουσίας που δεν θα απαντήσει στην σημερινή "υπέρβαση" του προηγούμενου μοντέλου "πολιτικού συστήματος" από την αστική τάξη με την υπεράσπιση του παλιού και την κατάληψη του ορφανού χώρου της "αλλαγής". Αλλά θα φέρει στο προσκήνιο την αντίστοιχη ταξική υπέρβαση από την πλευρά των εργαζομένων, μια άλλη εξουσία, ενός άλλου τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας και της παραγωγής που θα κάνει το πρώτο αποφασιστικό βήμα με την έξοδο από την Ε.Ε, συμβάλλοντας αποφασιστικά και στη διεθνιστική πάλη για τη διάλυση της.

(http://wwwpraxisred.blogspot.com/2011/11/blog-post_2844.html)