Για την Εργατική Πρωτομαγιά

                    

"Αν, ξεριζώνοντας από την καρδιά της το πάθος που την κατέχει και φθείρει τη ζωή της, η εργατική τάξη σήκωνε την τρομερή της δύναμη όχι για να κηρύξει τα δικαιώματα του ανθρώπου που δεν είναι παρά τα δικαιώματα της εκμετάλλευσης απ' τον καπιταλισμό, όχι για να ζητήσει το δικαίωμα της εργασίας που δεν είναι παρά το δικαίωμα της εξαθλίωσης, αλλά για να κατεργαστεί έναν ατσαλένιο νόμο που ν 'απαγορεύει σε κάθε άνθρωπο να εργάζεται πάνω από τρεις ώρες τη μέρα, η Γη, η γριά Γη, πηδώντας εύθυμα θα αισθανότανε να γεννιέται μέσα της ένας νέος Κόσμος."

Πωλ Λαφάργκ, "Το δικαίωμα στην τεμπελιά".

Την καθιέρωση της 8ωρης εργασίας, καθώς και καλύτερες εργασιακές συνθήκες απαίτησαν οι εργάτες και οι εργάτριες στο Σικάγο το 1886. Μετά την αιματοβαμμένη εξέγερση, με τον αριθμό των θυμάτων να μην έχει επαληθευτεί με ακρίβεια, καθιερώθηκε η 1η Μάη ως επέτειος μνήμης των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους και πέτυχαν την καθιέρωση καλύτερων συνθηκών εργασίας και βασικών εργασιακών δικαιωμάτων για τον κόσμο της εργασίας. Στις μέρες μας, πέρα από το να θυμόμαστε την ιστορία έχει αξία να αναλογιστούμε κατά πόσο τα αιτήματα της 1ης Μάη του 1886 είναι ή όχι επίκαιρα και κατά πόσο μπορούμε να δώσουμε νέο περιεχόμενο σε αυτά, ώστε να εκφράζουν και να συσπειρώνουν τους ανθρώπους της γενιάς μας. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, έχει νόημα να μιλάς και να θυμάσαι την εργατική πρωτομαγιά, όταν:

• η πραγματική ανεργία φτάνει το 27,5 % σύμφωνα με την φετινή έκθεση για την οικονομία και την απασχόληση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, ενώ το 15% όσων εργάζονται αμείβονται με 499 ευρώ
• η συντριπτική πλειοψηφία των νέων βρίσκεται στην επισφάλεια και δουλεύει παροδικά (σεζόν, μεροκάματα σε φυλλάδια, δίμηνες συμβάσεις σε call center), υπό άθλιες συνθήκες και για ψίχουλα
• η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία έχει φτάσει στο ζενίθ· έγκυες απολύονται (υπόθεση vresnet στην Καλλιθέα), με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την πρόσφατη απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου που πλέον τις επιτρέπει, παιδιά παθαίνουν εργατικά ατυχήματα στα delivery καθημερινά, εργαζόμενοι/ες τρομοκρατούνται και απολύονται επειδή διεκδίκησαν το δώρο του Πάσχα
• η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ενώ ευαγγελίζεται ότι τον Αύγουστο "θα βγούμε από τα μνημόνια" καταργεί το δικαίωμα στην απεργία στα Πρωτοβάθμια Σωματεία, περνά ένα σωρό αντεργατικά μέτρα και ταυτόχρονα μας πλασάρει εθνικισμό, προσπαθώντας να στρέψει την προσοχή μας στα "εθνικά ζητήματα" και τους ανταγωνισμούς, αγνοώντας πλήρως την συντριπτική πληττόμενη πλειοψηφία στο εσωτερικό που ζει πραγματικά με το καθημερινό άγχος της επιβίωσης
• όσον αφορά τους δικηγόρους, μας λένε ότι είναι φυσιολογικό ως ασκούμενοι να δουλεύουμε 12ωρα για τριακόσια ευρώ (αν είμαστε "τυχεροί" και βρούμε γραφείο που να πληρώνει) βγάζοντας πραγματικά τη λάντζα· να μας λένε ότι αν δε μας αρέσει αυτό, να κάνουμε πρακτική στο ΝΑΤΟ που πληρώνει ως προπτυχιακοί ακόμα και να μας ωθούν να γίνουμε συνένοχοι στους σφαγείς των λαών· ή ότι είναι εξίσου φυσιολογικό ως νέοι/ες δικηγόροι που δεν έχουν οι γονείς μας γραφεία, να τρέχουμε από δικηγορική εταιρία σε τράπεζα και να δουλεύουμε ως μισθωτοί χωρίς ασφάλιση και βασικό μισθό και χωρίς προοπτική να έχουμε εποπτεία ή δικαίωμα επιλογής της δικηγορικής ύλης που μας αναθέτουν.

Γι' αυτά και για πολλά ακόμα που ακούμε καθημερινά, πιστεύουμε ότι έχει νόημα. Έχει νόημα γιατί δε θεωρούμε πως είμαστε η χαμένη γενιά. Πιστεύουμε πως μας αξίζει και πρέπει να ζήσουμε καλύτερα. Δεν περιμένουμε ωστόσο τίποτα από τις ξεπουλημένες και αστικοποιημένες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που έχουν πάμπολλες φορές προδώσει τους αγώνες των εργαζομένων και που τους σαμποτάρουν ανοιχτά. Παλεύουμε για μια άλλη δομή και μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης και τη δημιουργία ανεξάρτητου κέντρου αγώνα, όπου θα μπορεί ο κάθε εργαζόμενος να καταγγέλλει φαινόμενα εργοδοτικής αυθαιρεσίας, να οργανώνεται και να πετυχαίνει νίκες. Τέτοια νίκη ήταν η δικαίωση της εγκύου στη Vresnet, η άμεση επαναπρόσληψη ντελιβερά που απολύθηκε επειδή διεκδίκησε το δώρο του Πάσχα κλπ. Με τη συμβολή της Attack στην ανεργία και την επισφάλεια, της  Λάντζας στον επισιτισμό, σωματείων βάσης και συλλογικοτήτων γειτονιάς, παλεύουμε για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος που θα πηγαίνει τους αγώνες μέχρι τέλους και θα συγκρούεται αδιαπραγμάτευτα με τις κυβερνήσεις, την εργοδοσία, την ΕΕ και το ΔΝΤ.

                Όλοι και όλες την Τρίτη 1/5 στις 11 στο Μουσείο με τα πρωτοβάθμια ταξικά σωματεία!

Για τον Τάσο Θεοφίλου

|και μια αναίρεση που δεν άργησε να έρθει|

Σήμερα δημοσιεύθηκε από τον Τάσο Θεοφίλου στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook ότι ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ιωάννης Αγγελής (που μέχρι πέρυσι αποτελούσε εποπτεύων εισαγγελέας της Αντιτρομοκρατικής) άσκησε αναίρεση σύμφωνα με την διάταξη του άρθρου 505 παρ.2 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας κατά της απόφασης του A’ Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, με την οποία ο Θεοφίλου είχε κηρυχθεί αθώος από όλες τις κατηγορίες που τον βάρυναν και που του στέρησαν 5 χρόνια από τη ζωή του κλεισμένος  στη φυλακή. Η αίτηση αναίρεσης θα εξεταστεί στις 11 Μαΐου στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου και αν γίνει δεκτή, ο Τάσος Θεοφίλου θα επιστρέψει στην φυλακή με βάση το αρχικό κατηγορητήριο που κατέρρευσε ολοσχερώς  στο περασμένο Εφετείο, μέχρι να επαναληφθεί εκ νέου από άλλους δικαστές.

Το γεγονός ότι η αστική δικαιοσύνη επιλέγει χωρίς κανέναν ουσιαστικά λόγο να ξανανοίξει στον ανώτερο βαθμό την υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου δείχνει πόσο στα σοβαρά έχουν πάρει την τρομοκράτηση του κινήματος και την εξόντωση των ανθρώπων που δεν θα δώσουν δήλωση φρονημάτων για να ζήσουν. Χαρακτηριστικά οι συνήγοροι υπεράσπισης Κώστας Παπαδάκης και Άννυ Παπαρούσσου δηλώνουν: «Η άσκηση αναίρεσης από τον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κατά της αθωωτικής για τον Τάσο Θεοφίλου απόφασης του Α΄ Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών δεν μας εκπλήσσει. Αντιλαμβανόμαστε πολύ καλά τι έχει σημάνει η απόφαση αυτή για τους μηχανισμούς που τον έστειλαν κατηγορούμενο και ποια μηνύματα τους εκπέμπει. Ούτε το περιεχόμενό της μας ανησυχεί. Αποτελεί διαφορετική εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών και όχι αναιρετική προσέγγιση νομικών σφαλμάτων και ελλείψεων της απόφασης, που μάταια κανείς θα αναζητήσει. Όπως δηλώναμε την ημέρα που εκδόθηκε, η απόφαση αυτή απέτρεψε την επιδιωκόμενη μετατροπή του ποινικού δικαίου από δίκαιο αποδείξεων σε δίκαιο ενδείξεων και κυρίως «δίκαιο» υποδείξεων.»
 

Στο σημείο αυτό αξίζει να τονίσουμε πως το αίτημα αναίρεσης δεν βασίζεται, όπως προβλέπεται, σε νομικά σφάλματα του δικαστηρίου ή σε ελλείψεις της απόφασης, αλλά σε εκτιμήσεις του αντεισαγγελέα Α.Π. Αγγελή επί της ουσίας της υπόθεσης, κάτι που δεν είναι στις αρμοδιότητες του Αρείου Πάγου να κρίνει. Εδώ θέλουμε να επισημάνουμε ότι ο τρομονόμος είναι τόσο γενικός νόμος καθώς διώκει το φρόνημα κι έτσι , οποιοσδήποτε διώκεται βάσει αυτού μπορεί να δικάζεται και να ξαναδικάζεται (ακόμα και ως ατομικός τρομοκράτης, βλ. Ρωμανός) και να προφυλακίζεται και άρα καταργείται πλήρως το τεκμήριο της αθωότητας και το «ne bis in idem» (= μία δίκη για το ίδιο αδίκημα). Λόγος αναίρεσης μπορεί να γίνει μόνο επί νομικών κωλυμάτων και όχι γιατί ο κάθε εισαγγελέας θεωρεί ότι δεν αντικρούστηκαν τα επιχειρήματα της αντιτρομοκρατικής.

// όσον αφορά στη δίκη //

Η δίκη του Τάσου Θεοφίλου είναι βαθιά πολιτική καθώς αναδεικνύει την πολιτική του κρατικού μηχανισμού σε ότι αφορά την κατασταλτική διαχείριση του κινήματος και την ποινικοποίηση της ίδιας της ζωής της τάξης μας. Αν δούμε τη συνολική εικόνα συμπεριλαμβανομένων και των υποθέσεων της Ηριάννας και του Περικλή και τη δίωξη των κοινωνικών σχέσεων θα διακρίνουμε ότι διανύουμε μια ποιοτικά νέα περίοδο που μετά και την θεσμοθέτηση του τρομονόμου, τη μεταφυσική χρήση του DNA και την προσπάθεια δίωξης των πολιτικών πεποιθήσεων περνάμε σε μια περίοδο σκληρού ολοκληρωτισμού.

Εξαντλούν κάθε παραθυράκι που τους αφήνει η ποινική δικονομία προκειμένου να διασφαλίσουν την εξουσία τους και να τρομοκρατήσουν (με την πλήρη την έννοια της λέξης) έναν άνθρωπο που έχασε 5 χρόνια στην φυλακή χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο και που παρά την έκταση της επίθεσης άντεξε. Η επιλογή της αναίρεσης χωρίς κανέναν ουσιώδη λόγο για μας συνιστά μια ψυχολογική κακοποίηση του ίδιου του Τάσου Θεοφίλου αλλά και οποιουδήποτε θα βρισκόταν στην ίδια θέση.

Είναι πολιτική επιλογή αυτήν τη στιγμή της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που υπερβαίνει απλώς τους μηχανισμούς της αντιτρομοκρατικής και της δικαστικής εξουσίας. Αντίθετα, φαίνεται η ουσία του κράτους και των στρατηγικών επιλογών του να διεξάγει πόλεμο και μάλιστα χωρίς ανάσα απέναντι στην τάξη μας και σε όσους και όσες εν γένει αγωνίζονται.

 // όσον αφορά στο DNA//

Η εργαστηριακή εξέταση του DNA αδυνατεί να προσδιορίσει  τον τρόπο εναπόθεσης, εάν δηλαδή ο κάτοχος του DNA έχει έρθει σε επαφή άμεση με το ίδιο το αντικείμενο, στο οποίο βρέθηκε το DNA ή αυτό είναι αποτέλεσμα δευτερογενούς, τριτογενούς ή τεταρτογενούς επαφής με άλλο πρόσωπο ή με άλλη επιφάνεια, από την οποία έχει μεταφερθεί το DNA αυτό εκεί, καθώς και τον χρόνο εναπόθεσης. Άλλωστε, η ανάλυση DNA αποδεικνύει απλώς την ταυτοποίηση του προσώπου, όχι την τέλεση του εγκλήματος. Η επίκληση ότι τάχα βρέθηκε το DNA στο τόπο του εγκλήματος δεν είναι τίποτε άλλο από μια επιστημονικοφανή ένδυση μια πολιτικής καταδίκης, και δεν είναι τυχαίο ότι πριν μερικά χρόνια κάτοικοι της Θεσσαλονίκης και της Χαλκιδικής είχαν αναγκαστεί να δώσουν το DNA τους, ώστε να στοχοποιηθεί ο αγώνας τους εναντίον των μεταλλείων της Eldorado Gold και της επικείμενης περιβαλλοντικής καταστροφής.  

//όσον αφορά στον «Τρομονόμο» //

Επίσης, δεδομένου ότι ο Θεοφίλου κατηγορείται βάσει του άρθρου ΠΚ187Α ( «τρομονόμος»), ως «τρομοκράτης», ενός άρθρου που χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερα αυθαίρετες διατυπώσεις. Ειδικότερα, βάσει της ΠΚ187Α παρ.1, ως «τρομοκράτης» μπορεί να χαρακτηριστεί οποιοσδήποτε μεμονωμένος  δράστης διαπράττει είτε κακουργήματα, είτε και πλημμελήματα (όλα τα αδικήματα και κατηγορίες αδικημάτων, υπερβαίνουν τα 20 συνολικά και κατονομάζονται στο ΠΚ187Α και στο ν.2928/2001) «με τρόπο ή σε έκταση ή υπό συνθήκες που είναι δυνατόν να βλάψουν σοβαρά μία χώρα ή ένα διεθνή οργανισμό και με σκοπό να εκφοβίσει σοβαρά έναν πληθυσμό ή να εξαναγκάσει παρανόμως δημόσια αρχή ή διεθνή οργανισμό να εκτελέσει οποιαδήποτε πράξη ή να απόσχει από αυτήν ή να βλάψει σοβαρά ή να καταστρέψει τις θεμελιώδεις συνταγματικές, πολιτικές, οικονομικές δομές μιας χώρας ή ενός διεθνούς οργανισμού ».(βλ. στοιχείο κβ). Ποιος και με ποια κριτήρια κρίνει αν μια πράξη έχει ως σκοπό «να βλάψει σοβαρά μια χώρα ή έναν διεθνή οργανισμό; Το κριτήριο θα εξειδικεύεται κάθε φορά από τους δικαστές, τους ανακριτές και βεβαίως τους αστυνομικούς οι οποίοι θα προστρέχουν πρώτοι για να συλλάβουν και να χαρακτηρίσουν έναν δράστη ως τρομοκράτη. Κυριαρχεί άρα το υποκειμενικό στοιχείο, το οποίο επίσης είναι προς εκτίμηση από όλους τους παραπάνω, δηλαδή ο υποτιθέμενος σκοπός του δράστη να εξαναγκάσει παράνομα μία δημόσια αρχή ή ένα οργανισμό να εκτελέσει κάποια πράξη κλπ. Με αυτά τα κριτήρια, μία μαζική διαδήλωση ενάντια, λόγου χάρη, σε νέες περικοπές μισθών μπορεί να θεωρηθεί ότι πιέζει την κυβέρνηση να υποχωρήσει και άρα να υπαχθεί στην περίπτωση «εξαναγκασμός δημόσιας αρχής ή δημόσιου οργανισμού». Επίσης, σύμφωνα με την ΠΚ187Α παρ. 4, τρομοκράτης (άρα και αξιόποινος) μπορεί να χαρακτηριστεί κάποιος ακόμη κι εκ μόνης της συμμετοχής του σε «τρομοκρατική οργάνωση», χωρίς να απαιτείται να έχει τελέσει κάποια από τις « τρομοκρατικές πράξεις» που απαριθμούνται στην ΠΚ187Α παρ.1.  Εν ολίγοις, επαρκεί η «επιδίωξη τέλεσης» κάποιας από αυτές τις πράξεις, και δεν χρειάζεται και η τέλεση (βλ. διατύπωση ΠΚ187Α «επιδιώκουν την τέλεση του εγκλήματος της παρ. 1» ). Τοιουτοτρόπως, το Ποινικό Δίκαιο, από Δίκαιο πράξεων, υποβιβάζεται σε… Δίκαιο προθέσεων (λόγω του αξιόποινου της «επιδίωξης»). Η έλλειψη ορισμού της τρομοκρατίας στην ΠΚ187Α την καθιστά αντίθετη με την Σ7 παρ.1. 

   //η δική μας απάντηση//

Εμείς ως ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ ΕΑΑΚ στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες στον Τάσο Θεοφίλου αλλά και στους συνηγόρους υπεράσπισης που κατόρθωσαν να αναδείξουν υποδειγματικά την πλήρη αλήθεια και να καταρρίψουν πανηγυρικά όλο το κατηγορητήριο. 
Τελικά, ας κοιτάξουμε γύρω μας: 40 εκ. άνθρωποι είναι σκλάβοι, 152 εκ. παιδιά εργάζονται, η κάθε Eldorado καταστρέφει το περιβάλλον, οι τράπεζες βγάζουν στο σφυρί  και την 1^η κατοικία, πάνω από 6.500 τα εργασιακά ατυχήματα το 2016, πάνω από 1,5 εκ. άνεργοι, πάνω από 20.000 άστεγοι…. Ο πραγματικός τρομοκράτης είναι εκεί έξω,  κρύβεται πίσω από ένα πέπλο «δημόσιας τάξης», «ασφάλειας», «δημοσιονομικής σταθερότητας» κι ενίοτε «αντιτρομοκρατικών ευαισθησιών», κι έχει στο πλάι του την « ανεξάρτητη» ( ελέω θεού μήπως;…) «Δικαιοσύνη», όχι όμως και τη δική μας συναίνεση.

Στις 11 Μαΐου καλούμε σε μαζική κινητοποίηση για την πλήρη και αμετάκλητη αθώωση του Τάσου Θεοφίλου.

Ούτε μισό βήμα πίσω από την αλήθεια,

ούτε μισό βήμα πίσω από την υπεράσπιση των κοινωνικών αγωνιστών.