Για την Εργατική Πρωτομαγιά

                    

"Αν, ξεριζώνοντας από την καρδιά της το πάθος που την κατέχει και φθείρει τη ζωή της, η εργατική τάξη σήκωνε την τρομερή της δύναμη όχι για να κηρύξει τα δικαιώματα του ανθρώπου που δεν είναι παρά τα δικαιώματα της εκμετάλλευσης απ' τον καπιταλισμό, όχι για να ζητήσει το δικαίωμα της εργασίας που δεν είναι παρά το δικαίωμα της εξαθλίωσης, αλλά για να κατεργαστεί έναν ατσαλένιο νόμο που ν 'απαγορεύει σε κάθε άνθρωπο να εργάζεται πάνω από τρεις ώρες τη μέρα, η Γη, η γριά Γη, πηδώντας εύθυμα θα αισθανότανε να γεννιέται μέσα της ένας νέος Κόσμος."

Πωλ Λαφάργκ, "Το δικαίωμα στην τεμπελιά".

Την καθιέρωση της 8ωρης εργασίας, καθώς και καλύτερες εργασιακές συνθήκες απαίτησαν οι εργάτες και οι εργάτριες στο Σικάγο το 1886. Μετά την αιματοβαμμένη εξέγερση, με τον αριθμό των θυμάτων να μην έχει επαληθευτεί με ακρίβεια, καθιερώθηκε η 1η Μάη ως επέτειος μνήμης των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους και πέτυχαν την καθιέρωση καλύτερων συνθηκών εργασίας και βασικών εργασιακών δικαιωμάτων για τον κόσμο της εργασίας. Στις μέρες μας, πέρα από το να θυμόμαστε την ιστορία έχει αξία να αναλογιστούμε κατά πόσο τα αιτήματα της 1ης Μάη του 1886 είναι ή όχι επίκαιρα και κατά πόσο μπορούμε να δώσουμε νέο περιεχόμενο σε αυτά, ώστε να εκφράζουν και να συσπειρώνουν τους ανθρώπους της γενιάς μας. Ας αναρωτηθούμε λοιπόν, έχει νόημα να μιλάς και να θυμάσαι την εργατική πρωτομαγιά, όταν:

• η πραγματική ανεργία φτάνει το 27,5 % σύμφωνα με την φετινή έκθεση για την οικονομία και την απασχόληση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, ενώ το 15% όσων εργάζονται αμείβονται με 499 ευρώ
• η συντριπτική πλειοψηφία των νέων βρίσκεται στην επισφάλεια και δουλεύει παροδικά (σεζόν, μεροκάματα σε φυλλάδια, δίμηνες συμβάσεις σε call center), υπό άθλιες συνθήκες και για ψίχουλα
• η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία έχει φτάσει στο ζενίθ· έγκυες απολύονται (υπόθεση vresnet στην Καλλιθέα), με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την πρόσφατη απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου που πλέον τις επιτρέπει, παιδιά παθαίνουν εργατικά ατυχήματα στα delivery καθημερινά, εργαζόμενοι/ες τρομοκρατούνται και απολύονται επειδή διεκδίκησαν το δώρο του Πάσχα
• η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ενώ ευαγγελίζεται ότι τον Αύγουστο "θα βγούμε από τα μνημόνια" καταργεί το δικαίωμα στην απεργία στα Πρωτοβάθμια Σωματεία, περνά ένα σωρό αντεργατικά μέτρα και ταυτόχρονα μας πλασάρει εθνικισμό, προσπαθώντας να στρέψει την προσοχή μας στα "εθνικά ζητήματα" και τους ανταγωνισμούς, αγνοώντας πλήρως την συντριπτική πληττόμενη πλειοψηφία στο εσωτερικό που ζει πραγματικά με το καθημερινό άγχος της επιβίωσης
• όσον αφορά τους δικηγόρους, μας λένε ότι είναι φυσιολογικό ως ασκούμενοι να δουλεύουμε 12ωρα για τριακόσια ευρώ (αν είμαστε "τυχεροί" και βρούμε γραφείο που να πληρώνει) βγάζοντας πραγματικά τη λάντζα· να μας λένε ότι αν δε μας αρέσει αυτό, να κάνουμε πρακτική στο ΝΑΤΟ που πληρώνει ως προπτυχιακοί ακόμα και να μας ωθούν να γίνουμε συνένοχοι στους σφαγείς των λαών· ή ότι είναι εξίσου φυσιολογικό ως νέοι/ες δικηγόροι που δεν έχουν οι γονείς μας γραφεία, να τρέχουμε από δικηγορική εταιρία σε τράπεζα και να δουλεύουμε ως μισθωτοί χωρίς ασφάλιση και βασικό μισθό και χωρίς προοπτική να έχουμε εποπτεία ή δικαίωμα επιλογής της δικηγορικής ύλης που μας αναθέτουν.

Γι' αυτά και για πολλά ακόμα που ακούμε καθημερινά, πιστεύουμε ότι έχει νόημα. Έχει νόημα γιατί δε θεωρούμε πως είμαστε η χαμένη γενιά. Πιστεύουμε πως μας αξίζει και πρέπει να ζήσουμε καλύτερα. Δεν περιμένουμε ωστόσο τίποτα από τις ξεπουλημένες και αστικοποιημένες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που έχουν πάμπολλες φορές προδώσει τους αγώνες των εργαζομένων και που τους σαμποτάρουν ανοιχτά. Παλεύουμε για μια άλλη δομή και μορφή οργάνωσης της εργατικής τάξης και τη δημιουργία ανεξάρτητου κέντρου αγώνα, όπου θα μπορεί ο κάθε εργαζόμενος να καταγγέλλει φαινόμενα εργοδοτικής αυθαιρεσίας, να οργανώνεται και να πετυχαίνει νίκες. Τέτοια νίκη ήταν η δικαίωση της εγκύου στη Vresnet, η άμεση επαναπρόσληψη ντελιβερά που απολύθηκε επειδή διεκδίκησε το δώρο του Πάσχα κλπ. Με τη συμβολή της Attack στην ανεργία και την επισφάλεια, της  Λάντζας στον επισιτισμό, σωματείων βάσης και συλλογικοτήτων γειτονιάς, παλεύουμε για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος που θα πηγαίνει τους αγώνες μέχρι τέλους και θα συγκρούεται αδιαπραγμάτευτα με τις κυβερνήσεις, την εργοδοσία, την ΕΕ και το ΔΝΤ.

                Όλοι και όλες την Τρίτη 1/5 στις 11 στο Μουσείο με τα πρωτοβάθμια ταξικά σωματεία!