Το τελευταίο διάστημα το φοιτητικό κίνημα βρίσκεται στις επάλξεις στοχεύοντας στη συνέχιση και κορύφωση των κινητοποιήσεων του ενάντια στο ν.4076 (νόμος Αρβανιτόπουλου) και στο σχέδιο Αθηνά, το Μνημόνιο 3 για την εκπαίδευση, μετά τους νόμους Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου Μνημόνια 1 και 2 αντίστοιχα. Κύριος στόχος του εν λόγω σχεδίου είναι τα ΤΕΙ και οι ανθρωπιστικές-θεωρητικές επιστήμες αφού μπαίνει λουκέτο σε 8 ιδρύματα και συνολικά 150 τμήματα πετώντας κατ' αυτόν τον τρόπο χιλιάδες συναδέλφους μας στο δρόμο, με αιτιολογία τον «εξορθολογισμό» του χάρτη της ανώτατης εκπαίδευσης ο οποίος απέχει πολύ από τις κοινωνικές ανάγκες του σήμερα για σύγχρονη και ολόπλευρη εκπαίδευση και μόρφωση. Παρά τη στάχτη στα μάτια των φοιτητών της Φιλοσοφικής, εκείνοι επιμένουν ακάθεκτοι ενάντια στη συγχώνευση των ξενόγλωσσων τμημάτων και την κατάργηση του προγράμματος ψυχολογίας, με σειρά Γενικών Συνελεύσεων, αγωνιστικών αποφάσεων και κινητοποιήσεων.
Ειδικότερα στη Νομική, παρά τις απειλητικές εξαγγελίες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και του Υπουργείου (που έχουν τις ίδιες θέσεις για την Παιδεία), ο Σύλλογος Φοιτητών Νομικής έλαβε αγωνιστικές αποφάσεις κόντρα στις αλλαγές που προετοιμάζουν τη διάσπαση του κύκλου σπουδών σε bachelor και master με την εισαγωγή κατευθύνσεων και συνεπώς την κατάργηση του ενιαίου πτυχίου-ενώ αποτελεί ήδη γεγονός η περικοπή των συγγραμμάτων ,το κλείσιμο των εστιών και η γενικότερη γραμμή υποβάθμισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και της εξόντωσης κάθε εργασιακής μας προοπτικής. Το ενιαίο αγωνιστικό πλαίσιο, υπερνικώντας το πλαίσιο της ΔΑΠ με 30 περίπου ψήφους διαφορά, αποφάσισε διήμερη κατάληψη 21-22/3 και συμμετοχή στο πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο την Πέμπτη 21/3 στα Προπύλαια.
Η συνέλευση λοιπόν ξεκινά με το αναπάντεχο γεγονός της προσέλευσης των ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και ΠΑΣΠ των πολιτικών εκφραστών της απάθειας, της υποταγής και της συναίνεσης στον σύλλογο. Από την μια η ΔΑΠ εκπληρώνοντας τον ρόλο της ως η νεολαία της ΝΔ στα πανεπιστήμια έσπασε την μακρόχρονη αδιαφορία και υποτίμηση προς το συλλογικό όργανο της γενικής συνέλευσης και «έκανε την τιμή» στους φοιτητές να εμφανιστεί .Κύρια πρόθεση της ήταν για άλλη μια φορά να επιτάξει την συνέλευση στο όνομα της τάξης και της ασφάλειας και να προετοιμάσει το πεδίο για τις καταστροφικές μεταρρυθμίσεις (σχέδιο Αθηνά, Εθνικό σχέδιο δράσης για την απασχόληση των νέων, νέος κώδικας δικηγόρων). Επιδίωξαν τον σκοπό τους νοθεύοντας απροκάλυπτα την διαδικασία με τραίνα ψηφοφόρων (και από άλλες σχολές!) να καταφθάνουν λίγα λεπτά πριν την ψηφοφορία. Φτάσανε στο σημείο να πουν στην επίσημη τοποθέτησή τους ότι δεν έχουν κοπεί συγγράμματα. Γελάνε και τα τραίνα…
Από την άλλη η ΠΑΣΠ ,αποτυχημένη και εντελώς αποκομμένη απ’ το σύλλογο προτείνει την συλλογή υπογραφών κατά του σχεδίου Αθηνά. Εν γνώσει της ότι αυτές θα καταλήξουν στα σκουπίδια , σπέρνει αυταπάτες και ηττοπάθεια. Και οι δυο συγκροτούν ένα κυβερνητικό μπλοκ εντός του συλλόγου το οποίο φιλοδοξεί να αποτρέψει κάθε αγωνιστικό σχέδιο ανατροπής της βάρβαρης εκπαιδευτικής πολιτικής. Η μνημονιακή αναδιάρθρωση της ανώτατης εκπαίδευσης βαπτίζεται περίτεχνα με το μότο ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΙΣ τώρα η ποτέ, όπως ακριβώς συνέβη και με τα Μνημόνια!
Όσον αφορά το ΜΑΣ, παρότι έχει τη δυνατότητα να παίξει καταλυτικό ρόλο στην ανατροπή του σχεδίου Αθηνά και συνολικά στην ανατροπή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, επιλέγει να μην συγκρούεται έμπρακτα με τη ΔΑΠ και την κυβερνητική πολιτική μέσα στα πανεπιστήμια. Αντί να συμμετέχει άμεσα, μαζί με άλλες πολιτικές δυνάμεις, σε αγωνιστικές πρωτοβουλίες, προτιμά να κάνει κατάληψη στη λέσχη σίτισης μόνο του, να πραγματοποιεί παραστάσεις διαμαρτυρίας μόνο του, να καταμετράται στη γενική συνέλευση μόνο του. Για άλλη μια φορά, στην προηγούμενη συνέλευση αρκετές φορές αναλώθηκε σε κατηγορίες ενάντια στην ΕΑΑΚ με τρόπο που κανείς αναρωτιέται: ποιός είναι άραγε ο βασικός αντίπαλος του ΜΑΣ στα πανεπιστήμια; Καμία νίκη έναντι της ΔΑΠ και συνολικά έναντι της πολιτικής συγκυβέρνησης ΕΕ-ΔΝΤ στην εκπαίδευση δεν μπορεί να πετύχει μια πολιτική δύναμη που αναγνωρίζει πια ως «λάθος» τη συμμετοχή της στα ενιαία αγωνιστικά πλαίσια, μαζί με άλλες πολιτικές δυνάμεις, στο κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος την περίοδο 2006-2007. Ο σχεδιασμός δράσεων που προτείνει η ΚΝΕ στα πανεπιστήμια δεν μπορεί να συναντήσει τις αγωνιστικές διαθέσεις της συντριπτικής πλειονότητας των πληττόμενων φοιτητών σε όλη την Ελλάδα και ειδικότερα την Αθήνα.
Ωστόσο, η όποια κοινή μετωπική δράση ενάντια στην κυβερνητική νεολαία της ΔΑΠ δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως απόλυτη συμφωνία μας με τις άλλες κινηματικές δυνάμεις διότι εξυπηρετεί λόγους τακτικής. Γι' αυτό παρότι το Ενιαίο Αγωνιστικό Πλαίσιο περιλαμβάνει και την πολιτική δύναμη της ΑΡ.ΕΝ δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι δεν παρεμβαίνει με ουσιαστικό τρόπο στο φοιτητικό σύλλογο. Για την ακρίβεια η πολιτικοποίηση που φέρνει σταματά στους κόλπους του κυλικείου (ΑΚΝ), χωρίς να θέτει καν κεντρικά ερωτήματα περί Ευρωπαϊκής Ένωσης και ευρώ, δρώντας έτσι σε τελική ανάλυση αποπροσανατολιστικά-άλλωστε τα νομοθετήματα και οι πολιτικές που θέλουν να καταστρέψουν τον όποιο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα έχει απομείνει στην εκπαίδευση, πηγάζουν άμεσα από την ΕΕ και τις κατευθύνσεις που βάζει η Συνθήκη της Μπολόνια και ο Κοινός Ευρωπαϊκός Χώρος Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΚΕΧΑΕ). Παρατηρούμε ακόμη, ειδικά από την έναρξη του φετινού ακαδημαϊκού έτους μια στάση αναμονής από μέρους της και ανάθεσης στην λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, που είναι πια αξιωματική αντιπολίτευση, της επίλυσης προβλημάτων που δεν λύνονται χωρίς αντικαπιταλιστική ρήξη με το ευρώ και την ΕΕ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να επιτευχθούν επιμέρους νίκες-που θα έχουν όμως μικρή διάρκεια ζωής, αν το νεολαιίστικο και εργατικό κίνημα δεν απειλήσουν πραγματικά με το πολιτικό τους περιεχόμενο την αστική εξουσία, και αν δεν προβάλλουν ένα θετικό πρόταγμα.
ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ;
Το γεγονός ότι το ενιαίο αγωνιστικό πλαίσιο πρότεινε και διεκδίκησε την κατάληψη της σχολής δημιούργησε αναμφισβήτητα ένα κλίμα δισταγμού και δυσαρέσκειας σε μεγάλο μέρος φοιτητών. Χρήσιμο είναι λοιπόν να δούμε την καθοριστική σημασία της κατάληψης ως μέσο πάλης τόσο στο επίπεδο του φοιτητικού κινήματος όσο και στο επίπεδο του συλλόγου. Αρχικά, χωροταξικά και στρατηγικά η κατάληψη ενός χώρου ή ενός κτιρίου είναι καθοριστικά σημαντική για την εδραίωση του κινήματος τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο καθώς αυτό θα αξιοποιηθεί ως χώρος συγκέντρωσης και οργάνωσης εν όψει κρίσιμων αγωνιστικών γεγονότων (συλλαλητήρια, απεργίες, διαδηλώσεις, διαδικασίες όπως γενικά συντονιστικά συνελεύσεων και καταλήψεων). Επιπλέον, οι καταλήψεις δεν είναι νεκρός χρόνος όπως συχνά λέγεται αλλά αποτελούν κέντρα έντονου πολιτικού διαλόγου και πολιτικής-πολιτιστικής ζύμωσης εφόσον οργανώνονται προβολές ταινιών , ομιλίες καθηγητών αλλά και στο επίπεδο της δράσης αγωνιστικές πρωτοβουλίες (22/3 Μαρτίου διαμαρτυρία στα ΙΕΚ ΑΚΜΗ, την προηγούμενη εβδομάδα προβολή ταινιών για την Βενεζουέλα και τον Τσάβες). Έπειτα, είναι πολύ κρίσιμο να συμπορευθούμε με το Πολιτικό και Οικονομικό τμήμα που αποφασίζουν την κατάληψη της σχολής εν όψει κινηματικών ημερών για την επίτευξη της μεγαλύτερης δυνατής μαζικότητας και αποτελεσματικότητας. Άλλωστε η κοσμητεία έχει βάλει αρκετές φορές αιφνιδιαστικά λουκέτο στην σχολή με ευτελή προσχήματα και για ασήμαντους λόγους γεγονός το οποίο αντί να προκαλεί την αντίδραση των φοιτητών (όπως συμβαίνει τώρα) αποτελεί προαναγγελία ξεκούρασης. Σε τελικό επίπεδο, όμως η αγωνιστική επιτυχία μιας κατάληψης κρίνεται από την μαζικότητα που την αγκαλιάζει, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι την απαξιούμε εφόσον δεν υπάρχει η επιθυμητή μαζικότητα. Πιθανότατα αν δεν παρέμβουμε και συμμετέχουμε εμείς οι ίδιοι ,αυτή δεν θα υπάρξει ποτέ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου