Μαρξισμός και Δίκαιο

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου, ώρα 15:00, Αμφ 3

ΘΕΜΑΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑΣ-Ε.Α.Α.Κ.

ΔΙΚΑΙΟ

ΚΑΙ

ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ

«Το δίκαιο είναι η θέληση μιας τάξης που αναγορεύτηκε σε νόμο, είναι προϊόν του ασυμβίβaστου των ταξικών αντιθέσεων»

Εδώ και πάλι η εισήγηση.

Το Δίκαιο ήτανε πάντοτε μια χίμαιρα στην ιστορία της ανθρωπότητας, ένα συγχωροχάρτι που δίνανε ιερείς και νομοδιδάσκαλοι στους εκμεταλλευτές για να εκμεταλλεύονται, στους κυριάρχους για να κυριαρχούν, στους αφέντες για να οργώνουν με τα σώματα των δούλων και να τα πουλούν σε σκλαβοπάζαρα, ή στους εργοδότες για να περισυλλέγουν στάλα στάλα και να υφαρπάζουν τον ιδρώτα των σύγχρονων δούλων, των μισθωτών εργαζόμενων. Το Δίκαιο ήταν πάντοτε το δίκαιο του ισχυρού, όχι όμως του ενός ή του άλλου μεμονωμένου ανθρώπου, αλλά εκείνης της ομάδας ανθρώπων, εκείνης της κοινωνικής τάξης που είχε στην ιδιοκτησία της τα μέσα παραγωγής του πλούτου και άρα την πολιτική εξουσία.


Εμάς το Δίκαιο ποιών ισχυρών μας μαθαίνουν, το Δίκαιο ποιών αφεντικών μας καλούν να υπηρετήσουμε, ποιό είναι το ταξικό Δίκαιο που (κατ)ισχύει, και επειδή ισχύει είναι τάχα το «σωστό» Δίκαιο για τους ανθρώπους;  Ποιό ακριβώς είναι το Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Δ.Ν.Τ και των Μνημονίων;

  

«Για να διαλύσω τις αμφιβολίες που με πολιορκούσαν καταπιάστηκα με μια πρώτη εργασία, μια κριτική αναθεώρηση της φιλοσοφίας του δικαίου του Χέγκελ. Οι έρευνες μου κατέληξαν στο ακόλουθο συμπέρασμα: Οι νομικές σχέσεις, όπως και οι κρατικές μορφές, δεν μπορούν να εξηγηθούν ούτε από αυτές τις ίδιες ούτε από την υποτιθέμενη εξέλιξη του ανθρώπινου Πνεύματος, αντίθετα, αντλούν τις ρίζες τους από τις υλικές συνθήκες της ζωής τις όποιες ο Χέγκελ, ακολουθώντας το παράδειγμα των Άγγλων και των Γάλλων του 18ου αιώνα, ονομάζει συνολικά «κοινωνία-των-ιδιωτών» και την ανατομία της κοινωνίας-των-ιδιωτών πρέπει να την αναζητήσουμε στην πολιτική οικονομία[…]

    

Στην κοινωνική παραγωγή της ύπαρξης τους, οι άνθρωποι συνάπτουν καθορισμένες, αναγκαίες και ανεξάρτητες από τη θέληση τους σχέσεις, οι σχέσεις αυτές παραγωγής αντιστοιχούν σε ένα δεδομένο βαθμό ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών τους δυνάμεων. Το σύνολο των σχέσεων αυτών σχηματίζει την οικονομική δομή της κοινωνίας, το πραγματικό βάθρο πάνω στο όποιο υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό οικοδόμημα και στο όποιο αντιστοιχούν καθορισμένες μορφές της κοινωνικής συνείδησης. Ο τρόπος παραγωγής της υλικής ζωής εξουσιάζει εν γένει την εξέλιξη της κοινωνικής, πολιτικής και πνευματικής ζωής. Δεν καθορίζει η συνείδηση των ανθρώπων την ύπαρξή τους, άλλα αντίθετα η κοινωνική τους ύπαρξη καθορίζει τη συνείδηση τους.  Σε ένα ορισμένο βαθμό της ανάπτυξης τους οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε σύγκρουση με τις υπάρχουσες παραγωγικές σχέσεις ή με τις σχέσεις ιδιοκτησίας στα πλαίσια των οποίων κινήθηκαν μέχρι τώρα και οι οποίες δεν αποτελούν παρά τη νομική τους έκφραση»

Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο Μάρξ και Ένγκελς γράφουν, απευθύνοντας τον καταγγελτικό τους λόγο στην αστική τάξη: «το δίκαιό σας είναι η θέληση της τάξης σας που αναγορεύτηκε σε νόμο, θέληση που το περιεχόμενό της καθορίζεται από τις υλικές συνθήκες ύπαρξης της τάξης σας». Το κράτος, άρα και το δίκαιο, «είναι προϊόν εκδήλωσης του ασυμβίβαστου των ταξικών αντιθέσεων», θα γράψει ο Ενγκελς. «Το κράτος βγήκε από ανάγκη χαλιναγώγησης των ταξικών αντιθέσεων, δημιουργήθηκε όμως, μέσα στην πάλη αυτών των τάξεων». Το κράτος με τους νόμους του είναι το όργανο επιβολής της ταξικής κυριαρχίας.

Όλα αυτά συμβαίνουν στην κοινωνία μας. Κάτω από την επιφάνεια του Συντάγματος, του Αστικού Κώδικα, του Ποινικού Δικαίου, αναπτύσσεται μια ολόκληρη μηχανική εκμετάλλευσης, καθυπόταξης, προπαγάνδας και ταξικής κυριαρχίας ανθρώπων πάνω σε ανθρώπους, της οποίας η τεχνική εφαρμογή βρίσκεται στις δυνάμεις καταστολής του στρατού και της αστυνομίας, στους Νόμους και στα δικαστήρια. Την επιφάνεια αυτή του σώματος του «Δικαίου», πάνω στην οποία περιπλανιόμαστε εμείς οι φοιτητές χαμένοι ανάμεσα στο Γενικό Διοικητικό και το ειδικό Ενοχικό Δίκαιο, τη διασχίζουν κραυγαλέα ψέματα, ξόφθαλμες αντιφάσεις, παλινωδίες και υπεκφυγές. Πάνω στο σώμα του Δικαίου της αστικής τάξης (αυτής που κατέχει τα μέσα παραγωγής του πλούτου και διαφεντεύει τις μοίρες μας) παίζεται ένα θέατρο, μια κακοπαιγμένη παράσταση εκτυλίσσεται μέσα στα αμφιθέατρα της Νομικής. Καθηγητές μας διδάσκουν το «Δίκαιο», όλως τυχαίως σύμβουλοι Πρωθυπουργών ή Υπουργοί, άλλοι μπλεγμένοι σε σκάνδαλα και διαπλεκόμενοι με χίλιους δύο τρόπους, χίλιες και μία μέρες παραδόσεων που μας λένε πως η νομική είναι ουδέτερη «επιστήμη» ή «τεχνική» αραδιάζοντάς μας σοφίσματα της κακιάς ώρας. Κρύβοντάς μας την ταξική ουσία του δικαίου, κοροϊδεύοντας μας στα μούτρα για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το Δ.Ν.Τ, το Μνημόνιο και τις επιχειρήσεις.

Ποιο καθεστώς  θεμελιώνεται στο Σύνταγμα, το οποίο με τη σειρά του θεμελιώνεται στη «λαϊκή κυριαρχία»;;; Ποιά λαϊκή κυριαρχία; Ποιό «δικαίωμα στην εργασία» κατοχυρώνει το Σύνταγμα; Ποιά δημόσια και δωρεάν παιδεία και ποιά δημόσια και δωρεάν υγεία , που τα ξεπουλάνε όλα; Ποιό «γενικό συμφέρον», το συμφέρον των από κάτω ή το συμφέρον των από πάνω;

Αν τέτοιες διατυπώσεις δεν προκαλούν σήμερα, μέσα στην κοινωνική και οικονομική σφαγή της καπιταλιστικής κρίσης, γέλιο για γερά στομάχια, σίγουρα πουλάνε πνεύμα σε όσα από τα στομάχια είναι ρουφηγμένα και άδεια, σε όσα από τα μυαλά πονάνε όταν ακούνε τί λέει o Πρετεντέρης και το συνάφι του ή όταν διαβάζουν «Καθημερινή» ή όταν παρακολουθούν τους συλλογισμούς της Σώτης Τριανταφύλλου.

Σήμερα, σε εποχές κοινωνικής διάλυσης, αφαίμαξης με «αναδιαρθρωτικά μέτρα», «συνταγές λιτότητας» και κοκτέιλ μείωση μισθών-χαράτσια-απελευθερώση των απολύσεων-πετσόκομα σε υγεία και παιδεία-ξεπουλήματα-για-τις-τράπεζες-και-την-επιχειρηματικότητα, σε εποχές ανέργων, εργαζόμενων με 400 ευρώ, εποχές επικοινωνιακών-προπαγανδιστικών καρότων και εργοδοτικών μαστίγιων, οι μηχανές της «νομικής επιστήμης» και φυσικά της Νομικής Αθηνών δουλεύουν πυρετωδώς, δουλεύουν μέρα-νύχτα, στο αμφιθέατρο στο μάθημα αλλά και στο σπίτι που διαβάζεις για την εξεταστική σου και πρέπει να αποστηθίζεις απέξω λίγη γνώση και πολλή υποκρισία.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ κατά της γνώσης «από όπου και αν προέρχεται», δεν είμαστε αυτοί που υποβαθμίζουν τις σπουδές μας και τα πτυχία μας ούτε αυτοί που καταργούν τον όποιο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης έχει απομείνει (όπως κάνει ο Νόμος για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ). ΘΕΛΟΥΜΕ να σκίζουμε το ιλουστρασιόν περιτύλιγμα, να αποδομούμε τα αστικά ψεύδη, να αφαιρούμε τον φλοιό ώστε να φαίνεται ο πυρήνας της ταξικής εκμετάλλευσης, και το ίδιο θέλουμε να κάνουμε πάνω στο αντικείμενο των σπουδών μας. Για να αντισταθούμε στη βαρβαρότητα των τεχνοκρατών με τις γραβάτες, που μετράνε τις ανθρώπινες ζωές στα χρήματα που αυτές αποδίδουν.

ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-Ε.Α.Α.Κ.