Για την κινηματική και πολιτική συμπόρευση των αγωνιζόμενων δυνάμεων του Φοιτητικού Συλλόγου Νομικής

            Σήμερα είναι κοινή παραδοχή στους κόλπους του κινήματος, πως η σκληρή επίθεση που πραγματοποιείται συνολικά στα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα στη νέα γενιά αποκτά ποιοτικά αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά. Παρά τις διάφορες πολιτικές αποκλίσεις, κάθε πολιτικός χώρος του  αγώνα αναγνωρίζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πως η τα κόμματα που εισηγούνται (με διαφορετικό πολιτικό χρωματισμό) τις βάρβαρες πολιτικές της Ε.Ε. και του κεφαλαίου, συνασπίζονται σε έναν βαθμό πολιτικά ώστε να υλοποιηθούν στο σύνολό τους οι στρατηγικές επιδιώξεις των μηχανισμών της αστικής τάξης και τα βάρη της κρίσης να τα επωμιστούν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Έτσι, κάθε πολιτική δύναμη της μαχητικής αριστεράς και του αγώνα, θα πρέπει άμεσα να αντιληφθεί τις βασικές εκφάνσεις της αστικής επίθεσης, ώστε να είναι εφικτή η από κοινού σκιαγράφησης ενός μάχιμου πολιτικού – κινηματικού σχεδίου αντίκρουσης της, υπό τη σκοπιά των εργαζομένων και της νεολαίας.

Το κυρίαρχο μέτωπο που ανοίγεται μπροστά μας (χωρίς προφανώς να υποβαθμίζονται τα άλλα) είναι αναμφισβήτητα το ασφαλιστικό. Το βάθος και ο χαρακτήρας της αναδιάταξης που επιχειρείται στις εργασιακές σχέσεις και το λαϊκό εισόδημα,  μέσα από το νέο ασφαλιστικό – ταφόπλακα, σε συνδυασμό με την άνοδο της αγωνιστικής διάθεσης του εργατικού κινήματος, σηματοδοτούν τις οξυμένες δυνατότητες της περιόδου για μια κινηματική αναθέρμανση και ταυτόχρονα την υποχρέωση των ριζοσπαστικών δυνάμεων να συναποφασίσουν έναν αναβαθμισμένο και κοινωνικά γειωμένο σχεδιασμό που θα αποτρέψει την κατάθεση του ασφαλιστικού στη βουλή, υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης. Κάθε αγωνιστής και αγωνίστρια οφείλει να σκύψει το κεφάλι πάνω από τη αγανάκτηση του κόσμου και να αλληλεπιδράσει με τα ερωτήματά του και τη θέλησή του για πραγματική αλλαγή. Σε αυτό το πλαίσιο από τη πλευρά μας θεωρούμε αναγκαία την πραγματική ανάδραση όλων των αγωνιστικών εκφάνσεων με τις πρωτοπόρες και πραγματικά μαχητικές (σε πολιτικό επίπεδο) κινηματικές διεργασίες που αναμένεται να ξεσπάσουν με πιο μαζικούς όρους. Λογικές συμφιλίωσης του κινήματος με τις καθεστωτικές και εργοδοτικές ενώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ,ΔΣΑ) που υιοθετήθηκαν και απέτυχαν παταγωδώς  τα τελευταία χρόνια, οδηγώντας το εργατικό κίνημα  και την αριστερά σε ήττες, αδυνατούν να μετρήσουν βήματα και να αναμετρηθούν με την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

Παράλληλα με το ασφαλιστικό όμως, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προσπαθεί να συνεχίσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που επιτάσσει ο ΟΟΣΑ και οι αστικοί μηχανισμοί, μέσα από το νόμο - Φίλη που αναμένεται να κατατεθεί τον Απρίλη. Η απάντηση του φοιτητικού κινήματος, απέναντι σε έναν νόμο που ουσιαστικά προασπίζει τον βασικό κορμό του νόμου Διαμαντόπουλου – Αρβανιτόπουλου και εισηγείται την πλήρη υλοποίηση των βασικών κατευθύνσεων της Ε.Ε. για τα πανεπιστήμια, θα πρέπει να είναι άμεση και δυναμική. Οι αγωνιζόμενες δυνάμεις εντός του φοιτητικού κινήματος οφείλουν με συντονισμένες κινήσεις και αναβάθμιση της πολιτικής συνεργασίας να αυξήσουν την απαιτητικότητα του κόσμου των σχολών ώστε το φοιτητικό κίνημα με όπλο τις γενικές συνελεύσεις και τον συντονισμό αυτών, να βγει με όρους μαχητικούς στο προσκήνιο και να επιβάλλει τις ανάγκες και τα δικαιώματα του.

Τέλος,είναι κοινώς αποδεκτό πως το προσφυγικό ζήτημα έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Ο προσανατολισμός των αγωνιζόμενων δυνάμεων του κινήματος για το προσφυγικό ζήτημα χρειάζεται να περιλάβει την ανάδειξη όλων των πλευρών της επίθεσης, να έχει αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντι-ΕΕ, αντικυβερνητικό περιεχόμενο και να πάρει διεκδικητικά χαρακτηριστικά που να προβάλλουν το σεβασμό στα δικαιώματα των προσφύγων. Παράλληλα, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να σηκώσει το θέμα της ενεργούς, ταξικής αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και μετανάστες σε κάθε σχολή, προβάλλοντας συγκεκριμένες διεκδικήσεις για την κάλυψη των αναγκών τους και παίρνοντας μέτρα για την άμεση κάλυψη κάποιων αναγκών με πλήρη επίγνωση ότι αυτά δεν μπορούν παρά να καλύψουν μέρος μόνο των απαιτήσεων, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη ευθύνη της κυβέρνησης και των κρατικών δομών, δεν μπορούν παρά να έχουν πολιτικά χαρακτηριστικά και σύνδεση με τις διεκδικήσεις.

Για μας η πολιτική συνεργασία μεταξύ των αγωνιζόμενων δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος, δεν αποτελεί διαδικασία αποκομμένη από το επίπεδο του κινήματος και του δρόμου. Αντίθετα, σε αυτό το επίπεδο έρχεται να μετρηθεί και να συνεισφέρει κυρίαρχα. Εμείς καλούμε, κάθε αγωνιστή και κάθε συλλογικότητα που αντιλαμβάνεται την ανάγκη για έναν ανώτερο πολιτικό συντονισμό, να μην εμπλακεί σε μια πορεία συγκόλλησης πολιτικών αντιλήψεων και “συναντήσεων κορυφής”, που καμία επαφή δεν έχει με τα επίδικα της εποχής. Καλούμε σε μια ανώτερη συσπείρωση δυνάμεων (οργανωμένων ή μη) πάνω σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο και κριτήρια με σκοπό αυτή η επιχειρούμενη “τομή” να αποκρυσταλλωθεί με όρους πραγματικούς και υλικούς στις μάχες που καλούμαστε να δώσουμε το επόμενο διάστημα.Πρέπει να ανοίξει η συζήτηση και να αποκρυσταλλωθεί πολιτική συμφωνία:

·         Για την ιστορική περίοδο και τις απαιτήσεις της

·         Για τη στάση ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κάθε κυβέρνηση που υλοποιεί αστική πολιτική

·         Για τη ρήξη και αποδέσμευση από ΕΕ-ΕΥΡΩ και για διαγραφή του χρέους

·         Για το εργατικό κίνημα και την οργάνωσή του

·         Για το χαρακτήρα του πανεπιστημίου και πως αυτός βαθαίνει από τις επιχειρούμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

·         Για τα δικαιώματα της σπουδάζουσας νεολαίας σε παιδεία-εργασία-ελευθερίες

·         Για αποφασιστική πάλη ενάντια στο νόμο - για δέσμευση όλων των δυνάμεων να συμβάλλουν όλη την επόμενη περίοδο στο ξετύλιγμα του κινήματος

·         Ανδεικνύοντας τη δυνατότητα μιας άλλης παιδείας, προσαρμοσμένης στις κοινωνικές ανάγκες

Το επόμενο διάστημα ανοίγονται μεγάλες δυνατότητες για το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα και πρέπει όλες οι δυνάμεις να δώσουν  τις μάχες που έπονται με μεγάλη απαιτητικότητα από τον εαυτό τους και με την πίστη ότι η νεολαία μπορεί να αντεπιτεθεί και να επιβάλλει τις ανάγκες της. Μέσα από αυτές τις μάχες θα κριθεί η σύμπλευση των δυνάμεων του κινήματος και όχι με προειλημμένες αποφάσεις μακριά και έξω από τις πραγματικές ανάγκες και ανησυχίες της νεολαίας. Γι’αυτό το λόγο θεωρούμε ότι η επιτακτικότητα με την οποία τίθεται το ζήτημα της εκλογικής συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων  στον Φ.Σ. Νομικής  από τις δυνάμεις της ΑΡΕΝ και της ΡΑΠΑΝ-ΣΑΦΝ στην πραγματικότητα δεν επιχειρεί να ανοίξει την κουβέντα για την πολιτική συνεργασία των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος αλλά να την κλείσει. Ποια εκλογική συνεργασία μπορεί να λύσει την ύπαρξη διαφωνιών γύρω από τον χαρακτήρα της κυβέρνησης του Συριζα,το ρόλο του εργοδοτικού συνδικαλισμού,την σύγχρονη εκμετάλλευση των μισθωτών δικηγόρων,τις αναγκαίες δομές για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού συλλόγου νομικής αλλά και τα αναγκαία αιτήματα πάλης; Ποια εκλογική συνεργασία μπορεί να κρύψει τις διαφορετικές εκτιμήσεις για την επιθετικότητα του νόμου Φίλη που έρχεται ή για το τι συνιστά νίκη και τι ενσωμάτωση για το φοιτητικό κίνημα σήμερα;

Ως Αντινομία-ΕΑΑΚ καλούμε τον αγωνιζόμενο κόσμο του Συλλόγου να γεμίσει τα αμφιθέατρα των Γενικών Συνελεύσεων και να γίνει κομμάτι της προσπάθειας για την συγκρότηση ενός πανελλαδικού φοιτητικού κινήματος ενάντια στο νόμο Φίλη και το ασφαλιστικό σε σύμπλευση με το εργατικό κίνημα και τις ταξικές δυνάμεις που παρεμβαίνουν σε αυτό και όχι να κλειστεί μέσα στα στέκια των αριστερών σχημάτων για δύο μήνες κάνοντας κοπτοραπτική σε αντιθέσεις που δεν λύνονται παρά μόνο στο πεδίο του κινήματος.Η Ε.Α.Α.Κ ήταν γέννημα του ίδιου του κινήματος εκεί δοκιμάστηκαν οι γραμμές εκεί αλληλεπίδρασαν οι δυνάμεις που συμμετέχουν σ’αυτήν και σήμερα και πάνω σε αυτό χτίστηκαν τα κεκτημένα της και η αντικαπιταλιστική πολιτική της.Δεν αρμόζει λοιπόν στους αγωνιστές της να «συνθέτουν» στην ήττα και στην αδράνεια αλλά η αισιοδοξία και η πεποίθηση ότι το φοιτητικό κίνημα(όπωςγινότα πάντοτε εξάλλου ιστορικά στην Ελλάδα) είναι εκείνο που ακόμα και στις πιο μαύρες εποχές έσπαγε τον πάγο της ενσωμάτωσης και γινόταν κομμάτι μιας αγωνιστικής ανάτασης που επηρέαζε ολόκληρη την κοινωνία.

Αντί λοιπόν να συζητάμε για την «φοιτητική αριστερά» γενικά και αόριστα, αναμοχλεύοντας μια συνταγή συγκόλλησης που απέτυχε από την ίδια την πραγματικότητα μετά την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ, να ανοίξει ένας ειλικρινής διάλογος για την ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, για το φοιτητικό κίνημα,το πρόγραμμα και τις δομές του με στόχο την αναβαθμισμένη κοινή δράση και γνώμονα ότι το ίδιο το κίνημα θα κρίνει την αποτελεσματικότητα των πολιτικών αντιλήψεων αλλά και τη δυνατότητά τους να συμβάλλουν στην εκ νέου πολιτικοποίηση του με βάση της ανάγκες της σύγχρονης πραγματικότητας.