Για την ώρα της δικής μας ερώτησης!

10 πλέον χρόνια πριν, τη νύχτα της 6ης Δεκέμβρη του 2008, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα του μπάτσου Επαμεινώνδα Κορκονέα. Τα ΜΜΕ και η κυβέρνηση μιλούν για «μεμονωμένο περιστατικό», ενώ τα πρώτα δελτία τύπου μιλάνε για «συμπλοκές στα Εξάρχεια» και για «σφαίρα που εξοστρακίστηκε». Αυτόπτες μάρτυρες όμως τους διαψεύδουν. Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία, ξεσπά κύμα εξέγερσης στην ελληνική νεολαία. Τα σχολεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο, όπως και τα Πανεπιστήμια, ενώ μαθητές-φοιτητές κατεβαίνουν στο δρόμο. Η κυβέρνηση ΝΔ είναι πλήρως ανίκανη να αντιμετωπίσει το πρωτοφανές σε διάρκεια και μαζικότητα κύμα της οργής και χρησιμοποιεί ωμή βία και σκληρή καταστολή.

Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν η ερώτηση.. 

Ο Δεκέμβρης του ’08, μέσα στις αντιφάσεις του, γέννησε και εξέφρασε και ένα ρεύμα γενικότερης αμφισβήτησης της νεολαίας στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Βρισκόμαστε στις αρχές της κρίσης και οι φοιτητές βάζουν συνολικότερα αιτήματα για μπλοκάρισμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης  και ανατροπής του συστήματος. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής δήλωσε σε συνέντευξη στο Βέλγιο πως το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι το δημόσιο χρέος, ως απάντηση στους φόβους για αύξηση των επιτοκίων δανεισμού από το εξωτερικό, λόγω της εσωτερικής ανασφάλειας. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εξέφρασαν την ανησυχία τους για το περιστατικό, καθώς απέδωσαν την κοινωνική έκρηξη σε βαθύτερα αίτια που πυροδοτήθηκαν από το «ατυχές συμβάν», ιδίως μετά την εκδήλωση περιστατικών βίας σε Ευρώπη και Τουρκία για το θάνατο του Αλέξανδρου. Σύμφωνα με τον ξένο τύπο, παρόμοια προβλήματα υπήρχαν και στην Ευρώπη, μετά την οικονομική κρίση του 2008 και τις επερχόμενες εκπαιδευτικές και εργασιακές μεταρρυθμίσεις, ενώ έγινε λόγος για ένα «μεσογειακό τόξο» οιονεί αναταραχών.

10 χρόνια μετά

Η δική μας γενιά, η οποία ήταν ακόμα στο δημοτικό τότε, μάλλον  πολύ μικρή να αντιληφθεί τη γενικότερη συγκυρία, έχει άραγε αξία να θυμάται; Συμβολίζει για εμάς κάτι ο Δεκέμβρης; Θα έπρεπε να συμβολίζει; 

Εμείς θα πούμε πως ασφαλώς ναι. Κι αν δε συμβολίζει ό, τι ακριβώς συμβόλιζε για το τότε φοιτητικό κίνημα, τότε θα δώσουμε εμείς το περιεχόμενο που πρέπει. Γιατί εκτός από την ιστορική μνήμη και τη σημασία της για να αντιλαμβανόμαστε πώς προχωράει η ιστορία και  εν προκειμένω πώς διαμορφώνεται η κρατική καταστολή στο πλαίσιο μιας αστικής κυβέρνησης  -όπως είναι και η σημερινή-, οι ιστορικοί αγώνες που έχει δώσει ανά καιρούς ο λαός και η νεολαία επανανοημαδοτούνται κάθε χρόνο από τις επόμενες γενιές που βάζουν το δικό τους πλαίσιο και τα δικά τους ερωτήματα. Που περιγράφουν τις δικές τους ζωές και το πώς αγωνιζόμαστε για να είναι αυτές. Κι αν δεν έχει νόημα να μιλήσουμε τώρα για κρατική καταστολή πότε θα έχει;

Τώρα, που:

• Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μιλάει ήδη από το καλοκαίρι για την «έξοδο από τα μνημόνια». Η έξοδος όμως αυτή εκτός από το ότι είναι ψευδεπίγραφη , έρχεται να μετατρέψει την φτώχεια και την εξαθλίωση σε κανονικότητα.
• Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μαζί με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ δολοφονεί πρόσφυγες στο Αιγαίο και τους στοιβάζει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εξωθώντας τους σε απεργίες πείνας για να διεκδικήσουν τα αυτονόητα. Συνέχεια σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση έδωσε η πρόσφατη δολοφονία τριών απροστάτευτων προσφυγόπουλων στον Έβρο από τον λαθροδιακινητή τους.
• Καταργείται το δικαίωμα στην κατοικία, αφού συνεχίζουν να εφαρμόζονται οι -ηλεκτρονικοί μάλιστα- πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας.
• Η αστική δικαιοσύνη δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο και επιβεβαιώνει πως το μόνο που μπορεί να αποδώσει είναι η αδικία. Πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η 10ετης κάθειρξη μίας καθαρίστριας από τον Βόλο επειδή πλαστογράφησε το απολυτήριο του δημοτικού προκειμένου να εργαστεί και να αναθρέψει την οικογένειά της.
• Οι πολεμικές επιχειρήσεις αυξάνονται και η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτές είναι ακόμα πιο έντονη. Ταυτόχρονα όλο αυτό το κλίμα οδηγεί στην όξυνση των σχέσεων στην ευρύτερη περιοχή και στη δημιουργία κλίματος εθνοϋστερίας, με τους Μακεδονομάχους να βγαίνουν στους δρόμους.
• Φοιτητές και μαθητές βρίσκονται ξανά στον δρόμο κατά της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που προωθεί η κυβέρνηση, ενώ εισβάλλουν στο Υπουργείο Παιδείας προκείμενου να δηλώσουν την ανυποχώρητη διεκδίκηση των αιτημάτων τους. Γενικεύονται τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά και ο κίνδυνος να επιβληθούν δίδακτρα σε προπτυχιακά είναι προφανής, ενώ μπαίνουν κατευθύνσεις για διασπάσεις πτυχίων.
• Η νεολαία που σπουδάζει, η πιο μορφωμένη γενιά που έχει όλες τις δυνατότητες να ζει με καλύτερους όρους απ’ ότι όλες οι προηγούμενες, έχει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ανεργίας, της κατάθλιψης και της μετανάστευσης, ενώ η επιλογή της είναι να εργαστεί ανασφάλιστα για 400 ευρώ. Αυτό το κάνουν να φαίνεται σαν κανονικότητα και αναγκαιότητα.
• Η κοινωνία εκφασίζεται. Δεν είναι μόνο οι εθνικιστές που βγαίνουν στις γειτονιές μας και προσπαθούν να βρουν χώρο στα σχολεία μας (χαρακτηριστική η φιέστα που προσπάθησαν να οργανώσουν στις 29/11, με τις «Πανελλαδικές καταλήψεις για τη Μακεδονία» αλλά δεν τους βγήκε)· είναι οι νοικοκυραίοι μικροαστοί που σκότωσαν το Ζακ, με την ανοχή και τη συνενοχή των μπάτσων και των περαστικών που δε μίλησαν· είναι η στοχοποίηση των τοξικοεξαρτημένων ατόμων, ώστε να καλλιεργηθεί κλίμα τοξικοφοβίας και να περιθωριοποιούνται οι αδύναμοι.
• Μέσα στις σχολές μας πάει να μονιμοποιηθεί μια κατάσταση αποξένωσης. Οι φοιτητές παρακολουθούν τα μαθήματά τους και φεύγουν, οι διοικήσεις υπό τις εντολές του υπουργείου κλείνουν με lock out τα ιδρύματα. Ως πηγή όλων των δεινών παρουσιάζεται από Κυβέρνηση-αντιπολίτευση-μίντια το άσυλο και αυτό στοχοποιείται ευθέως και από το πρόσφατο πόρισμα Παρασκευόπουλου. Θέλουν τις σχολές μας αποστειρωμένες από συλλογικές διαδικασίες, για να περνάνε πανεύκολα τις αναδιαρθρώσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, όλα τα μέτρα που χειροτερεύουν το παρόν μας ως φοιτητές-εργαζόμενοι και το μέλλον μας στην επισφάλεια και την εργασιακή περιπλάνηση.

Ο κατάλογος είναι μακρύς και τα παραδείγματα από τις ζωές μας άπειρα. Για τα παραπάνω λοιπόν αλλά και για άλλα τόσα θεωρούμε πως ο Δεκέμβρης του 2018 έχει νόημα. Με χαραγμένο στο συλλογικό μας νου και τη συλλογική μας μνήμη το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη του 2008 και την εξέγερση που ακολούθησε, να δώσουμε νόημα στο δικό μας Δεκέμβρη. Γιατί η επίθεση που δεχόμαστε είναι ολομέτωπη, διαρκής και απάνθρωπη. Γιατί αξίζει να προσπαθήσουμε συλλογικά για τα δικά μας αιτήματα για μια άλλη ζωή. 

             

 Γι’ αυτό καλούμε σε Γενική Συνέλευση του Συλλόγου την Τρίτη 4/12 στη 13:00 στο αμφ. 1.
                                                         

_Για την ώρα της δικής μας ερώτησης_

"Έχουμε την οργή χρέωσε μας την επιλογή
Οργή να σκοτώνουμε το θάνατο σε κάθε μας ζωή
Έχουμε την οργή κάνουμε όνειρα με μάτια ανοιχτά,
ενσαρκώνουμε τους άγριους εφιάλτες σας ξανά.

Λοιπόν, για όσους με λένε ακόμα πράκτορα ή παραπλανημένο,
είμαστε απλά μια όμορφη εικόνα από το μέλλον.
Από κείνους που τη Βάρκιζα δεν αναγνώρισαν ποτέ,
γιατί κανένας Δεκέμβρης δεν τέλειωσε ποτέ."