Ένα καινοτόμο Σύνταγμα για την Ελλάδα [όταν οι καθηγητές μας θωρακίζουν την εκμετάλλευση]

Τί είναι αυτή η συνταγματική αναθεώρηση που προτείνουν οι καθηγητές; Η συνέχιση του εμφύλιου πολέμου των πλούσιων εναντίον των φτωχών, με άλλα νομικά και πολιτικά μέσα.

«Με πρωτοβουλία του Στέφανου Μάνου συγκροτήσαμε μια ομάδα εργασίας για να προτείνουμε ορισμένες συνταγματικές αλλαγές. Την ομάδα αποτέλεσαν, πέραν του Στέφανου Μάνου, οι Νίκος Κ.Αλιβιζάτος, Παναγής Βουρλούμης, Γιώργος Γεραπετρίτης, Γιάννης Κτιστάκις και Φίλιππος Κ.Σπυρόπουλος […] Ασμενώς αποδεχθήκαμε συμβιβασμούς, αφού οι πολιτικές και ιδεολογικές απόψεις μας έχουν διαφορετικές αφετηρίες και αναφορές. Άλλωστε, χωρίς έντιμους συμβιβασμούς η συζήτηση σε τέτοια θέματα δεν μπορεί να προχωρήσει. Σε αυτό το πνεύμα, πορευτήκαμε σε έναν ανοιχτό διάλογο, χωρίς προσήλωση σε στερεότυπα και χωρίς παρωπίδες» (5)

Με πρωτοβουλία του «νεοφιλελεύθερου» Στέφανου Μάνου, ο αριστερών καταβολών Νίκος Κ. Αλιβιζάτος, o Γ. Γεραπετρίτης και o Φίλιππος Σπυρόπουλος,  καθηγητές μας στη Νομική Αθηνών, κατέθεσαν μεταξύ άλλων πρόταση για ένα «καινοτόμο Σύνταγμα» μέσω της εφημερίδας Καθημερινή. Σε πνεύμα μετα-ιδεολογικής συμφωνίας, εμφανίζοντας το προφίλ της υπέρβασης των πολιτικών διαφορών και των συγκυβερνήσεων, εκείνων που «δεν έχουν παρωπίδες», παρουσιάζουν λοιπόν μια πρόταση για συνταγματική αναθεώρηση. Γιατί;

«Το ισχύον Σύνταγμα άντεξε τη δοκιμασία των Μνημονίων. Για τη χρεοκοπία της Χώρας, όμως, που έφεραν τα Μνημόνια, φταίει και το Σύνταγμα. Γι’ αυτό έχει ωριμάσει το αίτημα για μια τολμηρή αναθεώρηση, που θα θέσει τέρμα στα κακώς κείμενα και θα διευκολύνει την έξοδο της Χώρας από τη κρίση και, πιο μακροπρόθεσμα, την ανάκαμψη».

Ο λόγος που προτείνουν το Σύνταγμα οι καθηγητές, είναι, ρητά, να εκσυγχρονίσουν θεσμικά τον ελληνικό καπιταλισμό, ώστε να ξεπεράσει τη κρίση του. Κατά κύριο λόγο, λοιπόν, η συνταγματική αναθεώρηση είναι εργαλείο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ίσως και το Σύνταγμα, τελικά, από τη στιγμή που δεν θεμελιώνεται σε κάποιον ανώτερο νόμο, θεμελιώνεται αναγκαστικά σε κάτι εξω-νομικό, που λέγεται «καπιταλιστική οικονομία».

Ποτέ δεν ακούσαμε και δεν θα ακούσουμε κάτι τέτοιο στα φοιτητικά αμφιθέατρα!!!

Ας Σταχυολογήσουμε όμως μερικά σημαντικά από όσα γράφουν (σελ. 6 και επ.):

1.       «Ελευθερία-Ισότης-Αδελφότης (=Δημοκρατία-Κράτος Δικαίου-Κοινωνικό Κράτος)»

2.       «Προς αποτροπή της ακυβερνησίας εισηγούμεθα να μετατεθεί το κέντρο βάρους της νομοθέτησης από τη Βουλή στην Κυβέρνηση. Η νομοθέτηση θα γίνεται με κανονιστικές πράξεις της διοίκησης, βάσει νόμων-πλαισίων, οι εξουσιοδοτήσεις των οποίων δεν θα περιέχουν χρονικούς περιορισμούς».

3.       «Αδυναμία εκλογής του Προέδρου (σ.σ Προέδρου της Δημοκρατίας) δεν προβλέπεται, άρα ούτε διάλυση της Βουλής λόγω της αδυναμίας αυτής»

4.       «Για την καταπολέμηση του πελατειακού συστήματος, η πρότασή μας εισάγει απόλυτο ασυμβίβαστο μεταξύ της βουλευτικής και της υπουργικής ιδιότητας, αλλά και κώλυμα εκλογιμότητας των διατελεσάντων Υπουργών στις αμέσως επόμενες εκλογές».

5.       «Με δικαστική απόφαση θα πρέπει να καθίσταται δυνατή η απαγόρευση της συμμετοχής στις εκλογές πολιτικού κόμματος η ηγεσία του οποίου παροτρύνει συστηματικά ή ανέχεται τη χρήση βίας»

6.       «Η πρότασή μας αποσκοπεί περαιτέρω στη διασφάλιση της ορθολογικής διοίκησης και διαχείρισης, με την εισαγωγή δημοσιονομικών κανόνων σε όλα τα επίπεδα της κρατικής οργάνωσης για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και περιορισμένο δανεισμό. Η εισαγωγή των κανόνων αυτών, εκτός από την αυτονόητη αξία τους για τη χρηστή δημοσιονομική διαχείριση, συνιστά υποχρέωση της Χώρας μας έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα οικονομικά του Δημοσίου θα ελέγχονται από ανεξάρτητο φορέα με υψηλές εγγυήσεις και κύρος, την Ελεγκτική Αρχή.

7.       «Επιδιώκουμε τη διασφάλιση της αξιοκρατίας και της διαφάνειας στη δημόσια διοίκηση και προβλέπουμε ένα ανώτατο δημοσιοϋπαλληλικό σώμα, κατά τα πρότυπα ανεπτυγμένων διοικητικών συστημάτων, που θα μπορεί, με τρόπο ευέλικτο και αποτελεσματικό, να διαχειρίζεται κρίσιμη ύλη της διοικητικής λειτουργίας του Κράτους»

8.       «Επιδιώκουμε επίσης την επιβολή ενός ασφαλούς φορολογικού και επενδυτικού περιβάλλοντος»

9.       «Η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος απλουστεύεται, ώστε να καθίσταται εφικτή η προσαρμογή του Συντάγματος στις μεταβαλλόμενες συνθήκες»

10.   «Εισηγούμεθα την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου […] έτσι ώστε το Κράτος μας όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται ως «κοσμικό κράτος».

11.   «Εισηγούμεθα επίσης τη δυνατότητα ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων και την εισαγωγή κινήτρων για εγκατάσταση παραρτημάτων ξένων πανεπιστημίων. Ο στόχος του κοινωνικού κράτους διατηρείται, αν και καταργείται η λεπτομερειακή απαρίθμηση των επιμέρους κοινωνικών δικαιωμάτων, που δεν διασφάλισε την ουσιαστική τους πραγμάτωση.

12.   «Τέλος, η πρότασή μας τάσσεται υπέρ της προστασίας όλων των περιουσιακών δικαιωμάτων, και όχι μόνο των εμπράγματων, και αποτολμά να αναγνωρισθεί ως δικαίωμα, παράλληλα με την απεργία, και η ανταπεργία (σ.σ το εργοδοτικό lock out). Θεωρεί πάντως αδιανόητη την παρακώλυση με οποιονδήποτε τρόπο της συνεχούς και αδιάλειπτης απονομής της δικαιοσύνης και επομένως είναι άτεγκτη έναντι κάθε μορφής απεργίας ή αποχής»

Ξεκινώντας από τα βασικά, σε αντίθεση με ό,τι γράφουν οι καθηγητές:  

-H Ελευθερία δεν ταυτίζεται με τη «Δημοκρατία», και ειδικά με την καπιταλιστική, κοινοβουλευτική-αντιπροσωπευτική, δίχως πληρεξουσιότητα των αντιπροσώπων, δημοκρατία. Ελευθερία είναι ελευθερία πράξης, κίνησης, σκέψης, λόγου. Αν δεν μπορείτε να το υλοποιήσετε, μην μιλάτε για αυτό. Και «δημοκρατία» χωρίς δούλους δεν υπήρξε σχεδόν ποτέ, δούλους σε σκλαβοπάζαρα ή μισθωτούς δούλους των αφεντικών ή φαντάρους-δούλους να σκοτώνουν τους λαούς. Μόνο τότε υπήρξε, όταν οι άνθρωποι φτιάξανε οργανωμένες κοινότητες δίχως κράτος.

-Η Ισότητα δεν ταυτίζεται με την νομική ισότητα του «Κράτους Δικαίου» , αλλά με την ισότητα των βιοτικών συνθηκών όλων των ανθρώπων, που δικαιούνται, μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωποι, να έχουν φαί, στέγη, ελευθερία κίνησης στο χώρο. Και χωρίς να εργάζονται, μόνο και μόνο επειδή είναι άνθρωποι και έχουν την «ελευθερία του λόγου», πρέπει, και χωρίς ξαναλέμε να εργάζονται, να μπορούν να υπάρχουν. Τεχνολογία και πλούτος υπάρχει για αυτό, μόνο που βρίσκεται σε λάθος χέρια. Και αν μας λένε ότι δεν γίνεται αυτό, ας το αποδείξουν: αυτοί που εχθρεύονται τη πραγματική ελευθερία και τη πραγματική ισότητα έχουν το βάρος της απόδειξης.

-Η Αδελφότητα, είναι, λέει, το «κοινωνικό κράτος». Έτσι για να τσιμπήσουν οι αφελείς, οι αδαείς, και μερικοί δήθεν «φιλάνθρωποι». Η αδελφότητα, ξέρουν εμείς, είναι μια σχέση αμοιβαιότητας μέσα σε κάτι που αντιλαμβάνεσαι ως οικογένεια. Αδελφότητα πρέπει να χαρακτηρίζει την ανθρώπινη κοινότητα, ντόπιων και μεταναστών, των εθνών και των πολιτισμών, υπό τον όρο ότι υπάρχει αμοιβαία κατανόηση και συνύπαρξη. Όσοι δεν έχουν ασφάλιση, δεν έχουν  πρόσβαση στο «κοινωνικό κράτος», ντόπιοι και μετανάστες. Αυτό δεν λέγεται «αδελφότητα», αυτό λέγεται: «σου δίνω ένα φιλοδώρημα επειδή είσαι έλληνας πολίτης και πληρώνεις φόρους, αντί να τα παίρνω όλα εγώ, ο ισχυρός».

Οι καθηγητές, αν δεν θέλουν να φορούν «παρωπίδες», καλό θα ήταν να μην προχωρούν με ιδεοληπτικούς, υποχρεωτικούς ορισμούς της «ελευθερίας», της «ισότητας» και της «αδελφότητας». Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι τα κυρίαρχα Συντάγματα είναι κατεξοχήν οι θεσμικές παρωπίδες του πολιτεύματος, που προστατεύουν το πολιτικό και οικονομικό καπιταλιστικό σύστημα από κάθε πράξη και λόγο που ξεφεύγουν από τα στενά του πλαίσια.

Κυβέρνηση που θα νομοθετεί συνέχεια και πέρα από τη Βουλή, υπουργοί-τεχνοκράτες πέρα από τη Βουλή, σταθερότερο πολιτικό σύστημα χωρίς διάλυση της Βουλής λόγω εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας, με απαγόρευση των κομμάτων που καλούν ή «ανέχονται» τη βία, ασφαλές φορολογικό και επενδυτικό περιβάλλον και διαρκής έλεγχος «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών» στα οικονομικά του «Δημοσίου» (ορθότερα, του Κράτους),  συνταγματική θεσμοθέτηση του εργοδοτικού lockout της ανταπεργίας έναντι των εργαζομένων, ιδιωτικά πανεπιστήμια, «άτεγκτη» αντιμετώπιση της αποχής των δικηγόρων για την υπεράσπιση των αιτημάτων τους, κατάργηση κάθε συνταγματικής αναφοράς στα επιμέρους κοινωνικά δικαιώματα, και άλλα πολλά.

Τί είναι όλα αυτά; Με απλά λόγια, στροφή σε μια πιο τεχνοκρατική, δήθεν υπερπολιτική διακυβέρνηση, όμως βαθιά πολιτική αφού παίρνει ακόμα πιο κυνικά θέση υπέρ των ισχυρών, των επιχειρηματιών, απέναντι στους εργαζομένους και τη πληττόμενη νεολαία. Πολιτική εξαφάνιση κάθε κόμματος που επιθυμεί να κατέβει στις εκλογές και νομιμοποιεί ή «ανέχεται» τη βία. Εναρμόνιση της έννομης τάξης με τη διεθνοποιημένη καπιταλιστική επίθεση. Τυποποίηση του σύγχρονου επιχειρηματικού κράτους ενάντια σε κάθε προσπάθεια πραγματικής, δηλαδή και οικονομικής, δημοκρατίας.

Και όλα αυτά στο όνομα της «Χώρας» που πρέπει να ξεπεράσει τη κρίση.

Οι μεγαλοκαθηγητές μας δηλώνουν πως επιθυμούν να βγει «η Χώρα» από τη κρίση, ωστόσο, σύμφωνα με την έκθεση της Wealth-X, μόνο το 2014 ο αριθμός των πολύ πλουσίων ατόμων στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 565, αύξηση 60 περισσότερων σε σχέση με το 2013-ήτοι κατά 16,7% περισσότερο.

Εμείς δεν βλέπουμε τη «Χώρα» να μπορεί να «ανακάμψει». Βλέπουμε κάποιους και κάποιες να μην τους αγγίζει η κρίση, ενώ άλλους και άλλες τους χτυπά αλύπητα-απολύσεις, εξώσεις, ανεργία, εργοδοτική τρομοκρατία, μετανάστευση. Βλέπουμε αυτή η «Χώρα» να είναι ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών, αλλά και ντόπιων αποκλεισμένων, νέων με κατάθλιψη, εργαζομένων απίστευτα αγχωμένων και τρομοκρατημένων, γηραιότερων που δεν έχουν λεφτά να πάρουν ούτε φάρμακα.

Ακούστε το καλά, η παγκόσμια κρίση που ξεκίνησε το 2008, δεν θα ξεπεραστεί τα επόμενα πολλά χρόνια. Είμαστε στον 8^ο χρόνο, και όπως προβλέπουν ΔΝΤ και ΟΟΣΑ, έχουμε πολύ ακόμα.

Ο παγκόσμιος, δυτικός και ελληνικός πόλεμος των από πάνω με τους από κάτω, δεν θα λυθεί με αυτή τη συνταγματική πρόταση, ούτε θα καλυτερέψει η ζωή μας. Κάθε άλλο, το νέο Σύνταγμα, όπως και αν προκύψει από τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ-Καθηγητών, θα καλυτερεύσει μόνο τη ζωή των αφεντικών.

Η βασική ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ κάθε αστικού Δικαίου, βρίσκεται ανάμεσα α) στην αφηρημένη, καθολική μορφή, που υποτίθεται τους αφορά εξίσου όλες και όλους, και β) τα συγκεκριμένα οικονομικά και άλλα συμφέροντα, που επιβάλλονται πάνω στα πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Ανάμεσα στο «Δίκαιο» ως φορμαλισμό και τη συγκεκριμένη, με βιώματα και πόνο, κοινωνία.

Δικηγόρος χωρίς τοποθέτηση σε κοινωνικό στρατόπεδο, δεν υπάρχει. Αναπαραγωγή του δικαίου της εκμετάλλευσης, ή το δικαίωμα της αντίστασης στο σύστημα εκμετάλλευσης; 

Καθένας και καθεμία μας καλείται να διαλέξει, μέσα στις πολύμορφα εμπόλεμες καταστάσεις που σχεδόν, ή απολύτως κυριολεκτικά, ζούμε.