Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

¡Hasta la victoria siempre! Γεια σου μεγάλε Καπετάνιε!



«Η Ιστορία θα με δικαιώσει»!

Ο Φιντέλ μέσα από σκόρπιες στιγμές της τελευταίας 25ετίας


%cf%86%ce%b9%ce%bd%cf%84%ce%b5%ce%bb
«Ο κομαντάντε της κουβανικής επανάστασης απεβίωσε στις 22:29 το βράδυ. «Hasta la victoria siempre!».
Με αυτόν τον λιτό τρόπο, ο οποίος όμως καταφέρνει, σχεδόν επιγραμματικά, να περιλάβει την ουσία και το περιεχόμενο της δράσης και της ιδεολογικο-πολιτικής κληρονομιάς αυτού του συγκλονιστικού ανθρώπου, ανακοινώθηκε από τον Ραούλ Κάστρο ο θάνατος του Φιντέλ, σε ηλικία 90 ετών, βυθίζοντας στην θλίψη, όχι μόνο τον ηρωικό λαό της Κούβας, αλλά κάθε άνθρωπο του πλανήτη που παλεύει για έναν καλύτερο κόσμο.
«Δεν πρόκειται ποτέ να κερδίσετε σε αυτόν τον πόλεμο. Εδώ δεν πρόκειται να βρείτε ποτέ ένα διαιρεμένο λαό» είχε προειδοποίησει ο Φιντέλ τις ΗΠΑ το 2004 μιλώντας σε τεράστια αντιιμπεριαλστική διαδήλωση στην Αβάνα. Ακριβώς αυτό ήταν που δεν μπορούσε να «χωνευτεί» με τίποτα από τους εχθρούς της Επανάστασης, διότι ήταν μια γνώση, απόλυτα συνειδητοποιημένη και από τους ίδιους.
Ο Φιντέλ, μέχρι την τελευταία στιγμή, παρέμεινε εκείνος ο επαναστατημένος άνθρωπος, ο οποίος, με μια χούφτα συντρόφους του, επιτέθηκε στους στρατώνες της Μονκάδα, στο Σαντιάγκο της Κούβας, στις 26 Ιουλίου του 1953, εγχείρημα που, παρά την αποτυχία του, άνοιξε τον δρόμο για την επικράτηση της Επανάστασης λίγα χρόνια αργότερα, το 1959. Κάτι για το οποίο είχε προειδοποιήσει στην «απολογία» του στο δικαστήριο όπου οδηγήθηκε τον Οκτώβρη του 1953 μετά την ιστορική αυτή επίθεση, ο Φιντέλ Κάστρο, καταλήγοντας ως εξής: «Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει»!
Ούτε μια στιγμή, ακόμη και στις πιο κρίσιμες που πέρασε η Επανάσταση στην Κούβα κατά την δεκαετία του ‘90, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, δεν λύγισε, θυμίζοντας στον λαό του την πρόσφατη ιστορία και τα επιτεύγματά του. Μιλώντας το 1996 σε συγκέντρωση για την 35η επέτειο της αποτυχημένης αμερικανικής εισβολής στον Κόλπο των Χοίρων στις 16 – 17 Απρίλη 1961 υπογράμμισε: «Αντισταθήκαμε για 35 χρόνια και είμαστε έτοιμοι να αντισταθούμε για άλλα τόσα και παραπάνω».
Και αυτό έκανε, μαζί με τον λαό του.
Διότι ο Φιντέλ, ως γνήσιος επαναστάτης, ετεροκαθοριζόταν αποκλειστικά από τις πραγματικές ανάγκες του λαού του, σε σχέση με την εμβάθυνση της επαναστατικής διαδικασίας σε όλους τους τομείς και όχι από τα αξιώματα και τις θέσεις, ακόμη κι όταν αυτές παρέχονται από την λαϊκή εξουσία. Είναι χαρακτηριστική η άρνησή του, το 2008, να αποδεχτεί τη θέση του Προέδρου ή του Ανώτατου Διοικητή στην τότε συνεδρίαση της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας, δηλώνοντας ότι θα συνεχίσει να παλεύει «ως στρατιώτης στη μάχη των ιδεών».
Έχοντας πλήρη συνείδηση ότι η Επανάσταση και η σοσιαλιστική οικοδόμηση είναι μια διαρκής διαδικασία μέχρι την τελική νίκη και όχι μια γραφειοκρατική διεκπεραίωση, ο Φιντέλ δεν επαναπαυόταν. Εγραφε και δημοσιοποιούσε συνεχώς τις θέσεις, τις απόψεις και την κριτκή του για τις τρέχουσες ανάγκες του λαού. Σε ένα από αυτά τα άρθρα, το 2007, με τον χαρακτηριστικό τίτλο, «Η αυτοκριτική της Κούβας», εκφράζει την ανάγκη να βαθύνει η διαδικασία της γνώσης στην νεολαία, αλλά να επεκταθεί και να γίνει ουσιαστικότερη η συζήτηση στη κοινωνία για τα σοβαρά ζητήματα που την απασχολούν. «Αυτό που χρειάζεται ο λαός της χώρας μας είναι η γνώση, εφόσον επιδίωξή μας είναι να δημιουργήσουμε συνειδήσεις», έγραφε.
Έκανε αναφορά στην αύξηση της τιμής του πετρελαίου και στις αυξήσεις στα τρόφιμα, αλλά και στην δύσκολη περίοδο μετά την κατάρρευση της Σοβιετική Ενωση, μέχρι και την αργοπορία της της διαδικασίας αντικατάστασης των σοβιετικών κινητήρων οχημάτων και μέσων μεταφοράς από οικονομικότερους κινέζικους!
Με τις «κεραίες» του να μην έχουν χάσει στο παραμικρό την ευαισθησία τους στις αλλαγές που συνέβαιναν στην κουβανική κοινωνία, ο Φιντέλ αναφέρθηκε και στη μερίδα εκείνη του πληθυσμού που χρησιμοποιεί ξένο νόμισμα – κυρίως σταλμένο μέσω εμβασμάτων από το εξωτερικό από τους συγγενείς τους – ενέργεια που «δεν είναι παράνομη, αλλά κατά καιρούς δημιουργεί ανισότητες και προνόμια σε μια χώρα που πράττει τα μέγιστα να παράσχει δωρεάν ζωτικές υπηρεσίες σε ολόκληρο τον πληθυσμό». «Η πραγματική και ορατή έλλειψη της ισότητας και η έλλειψη σχετικής πληροφόρησης δημιουργούν επικριτικά σχόλια, ιδιαίτερα ανάμεσα σ’ αυτούς που χρήζουν περισσότερης βοήθειας» διαπίστωνε.
Γι’ αυτό και ο λαός, με το αλάνθαστο ένστικτό του, καταλάβαινε πολύ καλά ότι ο ηγέτης του εννοούσε απόλυτα και πραγματικά κάθε λέξη της πρότασης, «θα είμαι στην πρώτη γραμμή της μάχης υπερασπίζοντας την πατρίδα μας», με την οποία ολοκλήρωσε την ομιλία του σε μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις που γνώρισε το νησί, τον Μάη του 2004, όταν πάνω από ένα εκατομμύριο Κουβανοί διαδήλωσαν μαχητικά στην κεντρική παραλιακή λεωφόρο της Αβάνας, ενάντια στα ανατρεπτικά σχέδια των ΗΠΑ.
Είναι προφανές, λοιπόν, για ποιο λόγο οι Κουβανοί αντεπαναστάτες που ζουν στην… «παροικία» του Μαϊάμι στις ΗΠΑ υποδέχθηκαν με τρελούς πανηγυρισμούς την είδηση του θανάτου του. Εχοντας πλήρη άγνοια της Ιστορίας, κάνουν ακριβώς το ίδιο λάθος που έκαναν και οι θεωρητικοί «μέντορές» τους το 1991: Οτι αυτή «τέλειωσε».
Για όλους τους υπόλοιπους όμως και τους συγκλονιστικά περισσότερους, η απώλεια αυτή είναι από μόνη της «κάλεσμα»: «Εμείς, οι επαναστάτες όλου του κόσμου, πρέπει να διαφυλάξουμε την κληρονομιά του και να συνεχίσουμε την υπόθεσή του» έγραψε ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Μαδούρο.
Σε ό,τι μας αφορά, ακριβώς έτσι αντιλαμβανόμαστε κι εμείς την απόδοση πραγματικής τιμής στους δικούς μας νεκρούς…

Πηγή: www.toperiodiko.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου