Πρωτοχρονιάτικος μποναμάς από τον ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ

Πρωτοχρονιάτικο

Λόγω των ημερών και επίκαιρο το ποίημα του Κώστα Βάρναλη με τίτλο «Μποναμάς» που δημοσιεύτηκε με τη σατιρική υπογραφή Γερβάσιος ο θεοεμβαίκτης, στο περιοδικό «Πρωτοπόροι», στο τεύχος Φλεβάρη 1931. Το 1959 το συμπεριέλαβε στα «Ποιητικά» του με τον τίτλο «Πρωτοχρονιάτικο» με κάποιες αλλαγές. Είναι η απάντηση του στην ανακοίνωση της Ιεράς Συνόδου που, από τη μία, καταδίκαζε  τους «μαλλιαροκομμουνιστές» (και τον ίδιο τον Βάρναλη)  και, από την άλλη, κατά τη διάρκεια της τότε μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης, κήρυττε «εγκράτεια».  Περισσότερα για την ιστορία του ποιήματος από τον Νίκο Σαραντάκο ή στο βιβλίο «Ο άγνωστος Βάρναλης».

ΜΠΟΝΑΜΑΣ

Σαράντα σβέρκοι βοδινοί με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κι επίσημοι κι ωραίοι.

Εξήντα λύκοι με προβιά (γι’ αυτούς βαράν καμπάνες)
φάγανε γουρουνόπουλα, στραγγίσαν νταμιτζάνες!
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στα τζάκια,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στα μπατζάκια.

Την προσευκή τους κάνανε τα πράματα ν’ αλλάξουν
να ξεπροβάλουν οι κυράδες του Δεκαημέρου
χωρίς καπίστρι και λουρί, πολλές μαζί… (φυλάξου
τα πισινά του μουλαριού τα μπρος του καλογέρου!)

Κι ο Σατανάς τούς άκουσε που πιο καλά τους ξέρει
κι έστειλε τον καθηγητή της ηθικής ξεφτέρι…

Όξω οι φτωχοί φωνάζανε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες”
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες.
Κι οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυρέοι
ανοίξαν το παράθυρο κι είπανε: «Φταιν οι αθέοι».

2013;

Tο 2012 φεύγει και αφήνει πίσω του δυστυχία σε περισσότερα σπίτια, περισσότερο πόνο στους ανθρώπους, ψυχές συντρίμμια. Όλοι σου εύχονται από συνήθεια «καλή χρονιά», εύχεσαι κι εσύ,  κι ας ξέρεις πως δεν γίνονται θαύματα.  Γιατί τα θαύματα γεννιούνται στη φαντασία των παιδιών, πλανιούνται  στις προσευχές όσων παραδόθηκαν, μα δεν βρίσκουν χώρο  στη συνείδηση αυτών που αντιστέκονται. Οι μέρες των γιορτών ήταν πάντα μέρες χαράς, προσμονής  και ελπίδας. Κάποτε σχεδόν για όλους, σήμερα για λίγους. Τέτοιες μέρες συνηθίζεται να κάνουμε τον απολογισμό της χρονιάς που φεύγει. Να κάνουμε σχέδια, να βάζουμε στόχους  για τη χρονιά που έρχεται. Τι να περιμένεις όμως από το 2013 όταν μέχρι προχτές πάλευες και κατάφερνες να ζεις αξιοπρεπώς έχοντας το κεφάλι ψηλά και σήμερα νιώθεις να σε εξευτελίζουν; Όταν νιώθεις την βρωμερή ανάσα της καταπίεσης στο σβέρκο σου κάθε στιγμή, να κλέβει και το λιγοστό  οξυγόνο που  σου απόμεινε,  αφού πρώτα σε ποδοπατήσει στο όνομα της δημοκρατίας και του καλού του κοινωνικού συνόλου;

Τί στόχο να βάλεις για τη νέα χρονιά όταν το εργοστάσιο έκλεισε, όταν το γιαπί πέθανε, όταν είσαι απλήρωτος μήνες, όταν έμεινες χωρίς δουλειά και μαζί με σένα  οι περισσότεροι γνωστοί σου και κάθε μέρα λιγοστεύουν οι πιθανότητες να ξαναβρείς;  Όταν  δεν έχεις φράγκο στην τσέπη και κάθε μέρα όλα ακριβαίνουν; Όταν κλείνεις το τηλέφωνο για να αποφύγεις όσους τους χρωστάς; Όταν υπολογίζεις με το σταγονόμετρο τη βενζίνη πριν μετακινηθείς με το ανασφάλιστο αυτοκίνητό σου; Όταν σε ταΐζουν οι κατσαρόλες της φιλανθρωπίας; (ή των γονιών σου, το ίδιο είναι). Όταν τρέμεις μην  αρρωστήσεις εσύ ή κάποιος στην οικογένεια (και τότε;)… Όταν το σπίτι σου δεν έχει ρεύμα, δεν έχει νερό ή και τα δυο, όταν δεν μπορείς να προσφέρεις ένα  τόσο δα δώρο στο παιδί σου, ένα ζεστό δωμάτιο στους γέροντές σου, όταν κινδυνεύεις  να μείνεις στο δρόμο ή όταν είσαι ήδη άστεγος;

Τι να περιμένεις όταν βλέπεις μέσα στην «κρίση» τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι  κι εσύ να είσαι από αυτούς που πρέπει να θυσιαστούν για να συνεχίσει να υπάρχει αυτή η χώρα; Όταν κάποια αποτυχημένα στη ζωή τους ανθρωπάκια, που απόχτησαν ξαφνικά εξουσία, σου επιβάλουν με τη βία νόμους που οι ίδιοι τσαλακώνουν σαν κουρελόχαρτα; Όταν με έκφραση συμπόνιας σου ζητούν να κάνεις περισσότερο υπομονή και μόλις κλείσουν οι τηλεοπτικές κάμερες σε αποκαλούν μαλάκα; Τι να ευχηθείς άραγε για τη νέα χρονιά όταν η γειτονιά σου γέμισε φοβισμένα πρόσωπα και φασίστες, όταν ο μέχρι πριν λίγο φίλος, ανατρέποντας κάθε λογική και γλύφοντας εκεί που  έφτυνε, αναπολεί την «εφταετία», σιχαίνεται τους άστεγους, κυνηγάει  τους άπλυτους «λάθρους»,  επευφημεί τους μαυροντυμένους τιμωρούς με τις σβάστικες, μισεί τους κομμουνιστές; Πώς να νιώσεις όταν βλέπεις να σε εμπαίζουν και να σε φτύνουν κατάμουτρα κάποιες τιποτένιες καρικατούρες-δημοσιογράφοι, κουνώντας τα χρυσά μοντμπλάνκ τους  σαν εισαγγελείς που εισηγούνται   την καταδίκη σου για την μέχρι τώρα άσωτη ζωή σου; Όταν τα τηλεκαθάρματα σου υποδεικνύουν να ζήσεις την οικογένειά σου με τρία-τέσσερα... το πολύ πέντε κατοστάρικα το μήνα (όσα δηλαδή κοστίζει μια δική τους  βραδινή  διασκέδαση) και να είσαι ευχαριστημένος κιόλας γιατί πολλοί δεν έχουν ούτε αυτά;

Όταν διάφοροι καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, άντρες ή γυναίκες... της χρονιάς, πλαστικές τηλεπερσόνες και άλλοι με λαμπρές καριέρες, κομπορρημονούν  υπέρ των «άξιων» που «θα επιβιώσουν στο τέλος, από την κρίση», την ίδια στιγμή που εσύ λες στα παιδιά σου να κουμπώσουν τα μπουφάν τους για να μην κρυώνουν μέσα στο σπίτι; Όταν ενώ έχεις σακατέψει για δεκαετίες το κορμί σου στο γιαπί, στον πάγκο, στ' αμπάρια, κάποια «γκόλντεν μπόις» της πολιτικής σε αποκαλούν τεμπέλη; Όταν ξέρεις πως όλοι αυτοί που ορίζουν τη ζωή σου έχουν εξασφαλίσει οικονομικά ακόμα  και τα δισέγγονά τους και σένα σε απειλούν να συμβιβαστείς με τη λογική του δήθεν μικρότερου κακού,  λες και το καλό υπάρχει μόνο γι’ αυτούς; Τι να περιμένεις το 2013 από την "Αριστερά"; Όταν ήσουν μικρός μάθαινες  πως ήταν το αποκούμπι του φτωχού, το καταφύγιο του αδύναμου, η ελπίδα του κατατρεγμένου. Σήμερα τα μεταποιημένα ρετάλια της φιγουράρουν σε υπουργικούς θώκους και με ύφος χιλίων καρδιναλίων  στέλνουν στη φωτιά όσους δεν μπορούν να «προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα». Απολαμβάνουν μεγάλες στιγμές «κοινοβουλευτικής ιστορίας» στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και υπόσχονται νησίδες παραδείσων μέσα στην κόλαση του πιο δολοφονικού καπιταλισμού που γνώρισε η ανθρωπότητα. Υποθηκεύουν  την ελπίδα και το χαμόγελο χιλιάδων ανθρώπων με αντάλλαγμα τα πολυπόθητα αστικά καλούδια της αυριανής  εξουσίας.

Δεν είναι πολλά αυτά που περιμένω και θέλω από το 2013, για όσους οι καρδιές μας χτυπούν στον ίδιο σκοπό. Να είμαστε ζωντανοί και  γεροί πάνω στα πόδια μας, οπλισμένοι με  δύναμη, γιατί έχουμε πολλά χιλιόμετρα να περπατήσουμε ακόμα, μέχρι τα  ρυάκια του ταξικού μίσους να γίνουν ποτάμια και να παρασύρουν στο διάβα τους τη σαπίλα και τα σκουλήκια. Μέχρι να ανατείλει ολόλαμπρος της δικαιοσύνης ο ήλιος. Και για να παραφράσω λίγο  τον κομαντάντε Γκεβάρα: «Τίποτε άλλο για την ώρα. Από τούτα τα μέρη στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά στον μακρινό κόσμο που σύντομα θα αρχίσει να διαγράφεται στον ορίζοντα.» 

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!

OIKOΔΟΜΟΣ

Ποτέ δουλειά την Κυριακή!

Όλοι στην απεργιακή Συγκέντρωση, Κυριακή 30/12, Σύνταγμα-Ερμού, 10.30 π.μ!

Για ακόμη μια φορά τα εργατικά δικαιώματα βρίσκονται στο στόχαστρο! Η τρικομματική κυβέρνηση σε αγαστή συνεργασία με το εμπορικό, ξενοδοχειακό/τουριστικό και το πολυεθνικό κεφάλαιο προωθούν την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Με τη γνωστή πια μέθοδο της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου (ή καλύτερα «αποφασίζομεν και διατάσσομεν») τα καταστήματα θα μείνουν ανοιχτά δύο Κυριακές και όχι μία, όπως γινόταν ως τώρα την περίοδο των γιορτών.

Η ενέργεια αυτή αποτελεί πρόλογο για τη νέα χρονιά, όπου προωθείται νομοσχέδιο που προβλέπει άνοιγμα των καταστημάτων για 7 Κυριακές το χρόνο, ενώ για καταστήματα μικρότερα των 250 τ.μ. ελεύθερη λειτουργία ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ! Καλή χρονιά λοιπόν και ευτυχισμένο το 1909!!! Εκατό και πλέον χρόνια πίσω, τότε που οι εργαζόμενοι δούλευαν και τις Κυριακές!

Βέβαια, το κυριακάτικο άνοιγμα των καταστημάτων και η πλήρης απελευθέρωση του ωραρίου αποτελούσε ανέκαθεν επιδίωξη του κεφαλαίου, αλλά τώρα με το πρόσχημα της «τόνωσης της αγοράς και της οικονομίας» επιχειρούν να ξεμπερδέψουν μια και καλή με τον «αναχρονισμό» της κυριακάτικης αργίας, όπως και με τον «αναχρονισμό» των εργατικών δικαιωμάτων συνολικά. Γιατί και αυτή η μεθόδευση δεν είναι παρά ένα ακόμη χτύπημα στις εργατικές κατακτήσεις μαζί με όσες προηγήθηκαν: κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, λεηλασία μισθών, κατάργηση επιδομάτων, μείωση αποζημιώσεων, διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, απογείωση της ελαστικής και της μαύρης εργασίας, εκτόξευση της ανεργίας.

Για μια ακόμη φορά αποκαλύπτεται ότι τα μνημόνια και οι αντεργατικοί νόμοι που επιβάλλουν κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ γίνονται σε πλήρη σύμπλευση και για την ικανοποίση των συμφερόντων των μεγαλοεργοδοτών. Στόχος τους δεν είναι παρά η διάσωση του μεγάλου κεφαλαίου και των κερδών του, η μετατροπή όλης της χώρας σε μια απέραντη «ειδική οικονομική ζώνη» όπου δεν θα υπάρχει κανένα δικαίωμα, όπου θα κυριαρχεί η απόλυτη εκμετάλλευση, η εξατομίκευση και η υποταγή στην εργοδοτική εξουσία.

ΚΑΝΕΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ, ΑΝΕΡΓΟΣ, ΝΕΟΣ, ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΣ ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 30 ΔΕΚΕΜΒΡΗ. ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ
ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΩΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΨΩΝΙΣΟΥΜΕ – ΜΑΣ ΛΕΙΠΟΥΝ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ
ΚΑΙ ΟΙ ΩΡΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ!

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς η απεργία στο εμπόριο δεν είναι υπόθεση των εμποροϋπαλλήλων, αλλά όλων των εργαζόμενων:

Γιατί είναι ψέματα ότι η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας θα τονώσει την αγορά. Η αλήθεια είναι ότι στους χιλιάδες άνεργους και απλήρωτους εργαζόμενους δεν λείπουν οι ώρες για ψώνια, αλλά τα χρήματα για την κάλυψη και των πιο στοιχειωδών αναγκών τους!

Γιατί είναι ψέματα ότι η απελευθέρωση της λειτουργίας των καταστημάτων ως 250 τ.μ. θα τα τονώσει. Η αλήθεια είναι ότι η απόφαση θα μείνει κενό γράμμα με την προσφυγή των πολυκαταστημάτων στα δικαστήρια, για να ανοίξει ο δρόμος για τη λειτουργία όλων των καταστημάτων την Κυριακή και... για το λουκέτο χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων, που θα οδηγήσουν σε νέα εκτόξευση της ανεργίας.

Γιατί είναι ψέματα ότι η απελευθέρωση της λειτουργίας των καταστημάτων θα φέρει νέες θέσεις εργασίας. Το ίδιο επιχείρημα ακουγόταν και για την απελευθέρωση του ωραρίου το 2008. Όμως αντί για νέες θέσεις εργασίας, είχαμε πλήρη ελαστικοποίηση της εργασίας και αποχαλίνωση της εργοδοτικής ασυδοσίας...

Γιατί είναι ψέματα ότι η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας αφορά μόνο το εμπόριο. Το εμπόριο υπήρξε ανέκαθεν το «πειραματικό εργαστήρι» για μια σειρά από αντεργατικά μέτρα. Το ελαστικό ωράριο, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, το ωρομίσθιο πρώτα εκεί εφαρμόστηκαν πριν γίνουν καθεστώς σε όλο τον ιδιωτικό τομέα. Αλλά και στο δημόσιο όπου εφαρμόζονται ραγδαία η ευελιξία, η κατάργηση αργιών-υπερωριών κλπ. Το μοντέλο είναι κοινό για όλους.Κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση, εργοδότες θέλουν να να δουλεύουμε 7 μέρες την εβδομάδα, όσες ώρες και με όποιες συνθήκες θέλουν αυτοί, χωρίς δικαίωμα στην ξεκούραση και στον ελεύθερο χρόνο, χωρίς χρόνο για την οικογένειά μας και τη ζωή μας.
Γι΄ αυτό στις 30 Δεκέμβρη δίνουμε τη μάχη της απεργίας. Για να μη ζήσουμε σαν δούλοι. Στηρίζουμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις!

Συγκέντρωση 30/12, 10.30 π.μ. στην αρχή της Ερμού στο Σύνταγμα

Ο ρόλος της ΕΕ στη διάλυση του Ελληνικού πανεπιστημίου

Χωρίς αμφιβολία, βρισκόμαστε σε μια εποχή στην οποία επιχειρείται μία ισοπεδωτική αναδιάρθρωση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Κανείς δε μπορεί ν’ αδιαφορεί όταν αποφασίζουν για τον ίδιο, χωρίς τον ίδιο.

Είναι απολύτως αναγκαίο για αρχή να δούμε ποιές είναι οι βασικές αλλαγές που επιχειρείται να συντελεστούν. Από ποιούς και για όφελος ποιανών προωθούνται. Κι από τα στοιχεία αυτά, να καταλάβουμε με ποιά κριτήρια αποφασίζονται, και τί τύπου εκπαίδευση και κοινωνία προωθούν.

Αξονας της έρευνας αυτής είναι το δίχως άλλο η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι συνθήκες που υπογράφησαν και οι συναντήσεις που έγιναν στα πλαίσια αυτής. Κυκλοφορεί γενικά η αντίληψη πως είναι οπισθοδρομικά «κολλήματα» της «άκρας Αριστεράς» ή γενικότερα των «άκρων» του πολιτικού φάσματος οι αρνητικές αναφορές στην Ε.Ε. Τα ίδια τα στοιχεία και τα γεγονότα είναι που ξεριζώνουν την πλάνη αυτή.

Συνθήκη του Maastricht (1992)

Πρόκειται για τη συνθήκη δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία φυσικά δίνει και μια στρατηγικού χαρακτήρα επιταγή για το πού θα κατευθυνθεί η εκπαίδευση. Μεταξύ άλλων διαβάζουμε πως:

«Στόχος της Κοινότητας είναι:

1. Να διευκολύνει την προσαρμογή στις μεταλλαγές της βιομηχανίας, ιδίως μέσω της επαγγελματικής εκπαίδευσης και του επαγγελματικού αναπροσανατολισμού.
2. Να βελτιώνει την αρχική επαγγελματική εκπαίδευση και τη συνεχή κατάρτιση [...]
3. Να αναπτύσσει τη συνεργασία μεταξύ εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων στον τομέα της κατάρτισης.»

Η διακήρυξη της Μπολόνια (1999)

Συνθήκη που υπογράφηκε από τους Υπουργούς Παιδείας της Ε.Ε. και των υπό ένταξη χωρών, η οποία υιοθετεί τις θέσεις της Διακύρηξης της Σορβόνης και προσθέτει τα εξής:

1. Το σύστημα πιστοποιήσεων ορίζεται ως ένα σύστημα «διδακτικών μονάδων», με βάση τις οποίες βαθμονομούνται τα διάφορα μαθήματα. Το πτυχίο πλέον απονέμεται με βάση τον αριθμό μονάδων που μαζεύει κανείς δημιουργώντας πτυχία χωρίς καμμία επιστημονική συνοχή και χωρίς κανένα συλλογικό επαγγελματικό δικαίωμα.
2. Ταυτόχρονα, εισάγει την έννοια του «Συμπληρώματος Διπλώματος», το οποίο θα είναι στην ουσία μια επεξήγηση του ατομικού προγράμματος σπουδών που θα έχει ακολουθήσει ο φοιτητής.
3. Κάνει πλαγίως λόγο για ενιαιοποίηση του τρόπου αξιολόγησης των πανεπιστημίων πανευρωπαϊκώς.

Έκθεση της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (2001)

Στην έκθεση αυτή, καθορίζονται «οι συγκεκριμένοι στόχοι των εκπαιδευτικών συστημάτων»:

Τα πανεπιστήμια πρέπει «να αυξήσουν τους δεσμούς τους με τις επιχειρήσεις και τους εργοδότες έτσι ώστε να κατανοήσουν καλύτερα τις ανάγκες των εργοδοτών και με τον τρόπο αυτό να αυξήσουν την απασχολησιμότητα των πτυχιούχων τους». Κριτήριο της εκπαίδευσης το «οι διαθέσιμες δεξιότητες στην αγορά εργασίας να ανταποκρίνονται στις ανάγκες των εργοδοτών»

Σύνοδος της Πράγας (2001)

Η απόφαση αυτής της Συνόδου Υπουργών Παιδείας σηματοδοτεί τη δημιουργία του λεγόμενου «Κοινού Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης», ενός μοντέλου για τα πανεπιστήμια το οποίο περιλαμβάνει όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία, και επιπλέον τα εξής:

1. Μεγάλη έμφαση στην αξιολόγηση των ιδρυμάτων, στρώνοντας το έδαφος για τον οικονομικό στραγγαλισμό τους όταν δεν είναι αρκετά «εμπορικά».
2. Την εισαγωγή της «δια βίου εκπαίδευσης». Πρόκειται για μια εύηχη φράση που περιγράφει το γεγονός ότι τα προγράμματα σπουδών θα είναι ταχύρυθμα, ολιγοετή και «μιας χρήσης», καθώς σε κάθε σχεδόν αλλαγή εργασίας, ο εργαζόμενος θα πρέπει να «επανακαταρτίζεται»για να έχει θεωρητική έστω πιθανότητα να βρει δουλειά, καθώς οι «ανάγκες της αγοράς» αλλάζουν συνεχώς.

Πόρισμα της επιτροπής Βερέμη για τα πανεπιστήμια (2006)

Αξίζει να αναφέρουμε αυτή την επιτροπή, γιατί το πόρισμά της εξιοποιήθηκε και προβλήθηκε απίστευτα ώστε να εμφανιστούν ως θεμιτές οι αλλαγές που σκιαγραφήθηκαν παραπάνω. Μεταξύ άλλων, προσθέτει και τα εξής τρία:

1. Περιορισμό της διάρκειας των σπουδών στα ν+2 έτη, ώστε να ανιμετωπιστεί το ανύπαρκτο πρόβλημα των «αιωνίων φοιτητών».
2. Κατάργηση της χορήγησης δωρεάν συγγράμματος στους φοιτητές, με την αιτιολόγηση ότι αυτό το μέτρο έχει χαρακτηριστεί «σπάταλο, αναχρονιστικό και περιοριστικό».
3. Περιστολή του πανεπιστημιακού ασύλου. Δε θα επεκταθούμε, καθώς ο νόμος Διαμαντοπούλου προχωρά πολύ παραπέρα, καταργώντας τελείως αυτή την κατάκτηση του φοιτητικού κινήματος.

Ανακοίνωση της Κομισιόν «Ανασχεδιασμός της Εκπαίδευσης» (2012)

Πρόκειται για μια σύντομη έκθεση η οποία προετοιμάζει τη Σύνοδο Υπουργών Παιδείας το Δεκέμβριο του 2012 στο Βερολίνο, όπου «οι υπουργοί θα υπογράψουν μνημόνιο [...] για την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση». Ας δούμε λίγο αναλυτικά τα βασικότερα νέα σημεία του εκπαιδευτικού μνημονίου:

1. η αναφορά στην «προσέγγιση με βάση τα μαθησιακά αποτελέσματα που αποτελεί τη βάση του ευρωπαϊκού πλαισίου επαγγελματικών προσόντων» δένεται με τις «προσπάθειες ανάπτυξης εργαλείων για ατομική αξιολόγηση των δεξιοτήτων» ώστε οι εργαζόμενοι «να μπορούν να παρουσιάσουν ένα προφίλ δεξιοτήτων στους δυνητικούς εργοδότες». Εκ νέου η παλιά καλή επιταγή για πλήρη εξατομίκευση των πτυχίων και ακολούθως κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτά, σενάριο που έχουμε δει όπου και να εφαρμόστηκε ένα τέτοιο μοντέλο.
2. Εντυπωσιακή η επιταγή πως «όλοι οι νέοι θα πρέπει να αποκτούν τουλάχιστον μία πρακτική επιχειρηματική εμπειρία πριν ολοκληρώσουν την υποχρεωτική εκπαίδευση». Για όσους θεωρούν πως δε μιλάμε για κρατικά επιδοτούμενη παιδική εργασία προς όφελος διαφόρων εργοδοτών, η Ε.Ε. απαντά πως «προκειμένου να ενθαρρυνθεί η παροχή μαθητείας, οι δημόσιοι πόροι θα πρέπει να κατευθύνονται ειδικά προς τομείς που εμφανίζουν αυξανόμενες ανάγκες εργατικού δυναμικού».
3. Μετά από μια διπλωματικότατη περιγραφή του γιατί τα κράτη δε μπορούν να χρηματοδοτούν επαρκώς την παιδεία, ακολουθεί η θέση πως«τα κράτη μέλη αναπτύσσουν μοντέλα επιμερισμού των δαπανών μεταξύ διαφόρων εταίρων στην εκπαιδευτική διαδικασία – κράτος, επιχειρήσεις και ιδιώτες, ιδρύματα και απόφοιτοι». Γιατί όλοι «εταίροι» είμαστε, εκμεταλλευτές-εκμεταλλευόμενοι, εργοδότες-εργαζόμενοι...

Όλες αυτές οι αλλαγές χρίζουν φυσικά ερμηνείας.

Κατ’ αρχάς, βλέποντάς τες μία προς μία, παρατηρούμε πως όλη η μέριμνα (εκεί που βρίσκεται η ουσία, όχι στα διάφορα φληναφήματα) βρίσκεται στα συμφέροντα των εργοδοτών. Τα ίδια τα ιδρύματα δένονται οικονομικά με τις επιχειρήσεις, εξαναγκάζονται να πουλάνε έρευνα κι εγκαταστάσεις για να έχουν πόρους, και τα προγράμματα σπουδών τους πιέζονται να δομούνται γύρω από τις τρέχουσες ανάγκες των επιχειρήσεων.

Δεύτερον, η πίεση βρίσκεται στο να βγαίνουν οι φοιτητές όσο το δυνατόν γρηγορότερα και με μικρότερη δαπάνη στην αγορά εργασίας. Ο εργαζόμενος που έχει μορφωθεί φτηνά, κοστίζει και λιγότερο μισθολογικά. Ακόμα περισσότερο, ο εργαζόμενος που είναι αποσπασματικά μορφωμένος, άρα κατ’ αρχήν ικανός μόνο για συγκεκριμένες (ή και για μια συγκεκριμένη) δουλειά είναι διατεθειμένος να δεχθεί πολύ χαμηλότερο μισθό και συνθήκες εργασίας, ξέροντας πως η επανακατάρτιση για να βρει άλλη δουλειά θα του κοστίσει πολύ σε χρήμα και χρόνο.

Τρίτον, καταργείται κάθε συλλογική αναπαράσταση, ακόμα κι όσον αφορά την έννοια του ενιαίου πτυχίου. Στην ουσία, το ατομικό πρόγραμμα σπουδών στη βάση των πιστωτικών μονάδων σημαίνει πως μπορούν να ξεθεμελιωθούν τα εργασιακά δικαιώματα που εξασφάλιζε ένα πτυχίο, καθώς ο κάθε απόφοιτος έχει ένα διαφορετικό «φάκελο προσόντων», ο οποίος του αφαιρεί την κοινή βάση πάνω στην οποία διεκδικούσε συνθήκες εργασίας και μισθό με όλους τους συναδέλφους του.

Τέταρτον , η Ευρωπαϊκή Ένωση ως μηχανισμός των κεφαλαιοκρατών προωθεί ενεργά και με συνεχή τρόπο αυτού του τύπου τα συμφέροντα, προσπαθώντας να ταυτίσει το «κοινωνικό συμφέρον» με το συμφέρον των λίγων εχόντων και κατεχόντων.

Με όλα αυτά και πολλά άλλα δεδομένα, ένα φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα που πραγματικά μπορεί να πετύχει νίκες θα πρέπει να μπορεί να ανατρέπει κάθε είδους εφαρμογή των παραπάνω κανονισμών και λοιπών νομοθετημάτων, να μπορεί να δείχνει ότι η πολιτική της ΕΕ δεν μπορεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα και τις ανάγκες της νεολαίας και των εργαζομένων.

Συγγράμμα πλέον...απο τον Αι Βασίλη...

Ο χειμώνας μπήκε πλέον αλλά όχι με το δεξί. Αντίθετα έφερε μαζί του ένα σωρό νέα μέτρα, μέτρα που περιλαμβάνονται στο νεοψηφισθέν Μνημόνιο 3 και που καλούν τον ελληνικό λαό να βάλει κι άλλο το χέρι στη τσέπη. Εν ολίγοις περαιτέρω περικοπές σε μισθούς και συντάξεις επιβάλλονται με παράλληλη αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, περιλμβάνεται μια ξεκάθαρη επίθεση απένταντι στα εργασιακά δικαιώματα με απολύσεις  ενώ πλήττεται και η δημόσια υγεία με συγχωνεύσεις- κλείσιμο κλινικών και νοσοκομείων. Είναι φανερό πως σήμερα διαμορφώνονται ξεκάθαρα δύο στρατόπεδα που είναι έτοιμα να συγκρουστούν μεταξύ τους.Από τη μία η νεολαία και οι εργαζόμενοι που ζητούν μία αξιοπρεπή ζωή, δουλειά με δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες και από την άλλη το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκφραστές που είναι έτοιμοι να τσακίσουν οποιονδήποτε στον διάβα τους προκειμένου να κερδοφορήσουν.

         Από αυτόν τον παροξυσμό μέτρων δε θα μπορούσε να ξεφύγει η εκπαίδευση. Το ίδιο το Μνημόνιο προβλέπει και επιτάσσει την εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων στην εκπαίδευση που αν τυχόν δεν εφαρμοστούν τα ιδρύματα αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο της παύσης χρηματοδότησης!ποια είναι αυτά τα μέτρα; Οπωσδήποτε επιβάλλεται η εκλογή Συμβουλίων Ιδρύματος  ενώ αντίστοιχα συγχωνεύσεις και/ή κλείσιμο σχολών πρέπει να έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι το Μάρτιο του 2013! Παράλληλα, πραγματοποιείται ήδη από αυτό το ακαδημαϊκό έτος η περικοπή βασικότατων φοιτητικών παροχών. Πρώτο κρούσμα η εισαγωγή οικονομικού κριτηρίου στη σίτιση που προϊδεάζει ήδη για την πλήρη στέρηση της εν λόγω παροχής. Δεύτερο πλήγμα... η περιβοήτη και επικείμενη περικοπή συγγραμμάτων.

         The story so far...

         Από πέρσι μπαίνοντας στη Νομική Σχολή δηλώναμε ηλεκτρονικά και παίρναμε μια σειρά συγγραμμάτων. Ίσως όμως δε γνωρίζαμε ότι οι προηγούμενοι από εμάς δεν έπαιρναν μόνο αυτά! Ενώ λίγα χρόνια πριν οι συμφοιτητές μας είχαν δικαίωμα να λάβουν όλα τα απαιτούμενα συγγράμματα από πέρσι σταμάτησαν να δίνονται πρακτικά.. Μικρό το κακό; Κάπως είπαμε ότι θα τα βγάλουμε πέρα, με φωτοτυπίες, σημειώσεις, παρακολουθήσεις. Όμως από φέτος ήδη οι κώδικες αποτελούν δικό μας έξοδο. Και όσον αφορά τα πολύτομα βιβλία, μάλλον πρέπει να τα πούμε μονότομα καθώς μόνο ο ένας τόμος είναι πλέον δωρεάν. Με τα πολλά οι περικοπές ξεκίνησαν και θα συνεχίσουν. Από το εαρινό εξάμηνο ας μη περιμένουμε και πολλά! Υπάρχει ήδη απόφαση ότι κανένα σύγγραμμα δε θα διανεμηθεί δωρεάν. Μικρό το κακό; Δε νομίζω...

           Numbers talking...

·1ο έτος σύγγραμμα Δημητρόπουλου “Σύστημα Συνταγματικού Δικαίου” τιμή 120 ευρώ.

·2ο έτος “Επιτομή Γενικού Ενοχικού Δικαίου” του Σταθόπουλου τιμή 58  ευρώ και “Εγχειρίδιο Εμπράγματου Δικαίου” του Γεωργιάδη, τιμή 72 ευρώ

·Ας μην επεκταθούμε σε μεγαλύτερα έτη όπου οι δικονομίες αγγίζουν ποσά άνω των 100 ευρώ.

Να τι θα χρειάζεται ένας φοιτητής τον 21ο αιώνα για να ολοκληρώσει τις σπουδές του!!!

Είναι φανερό ότι πλέον εντείνεται η επιχειρηματική λειτουργία των πανεπιστημίων, σε μία κατεύθυνση να ξεπεραστεί η κρίση του κεφαλαίου σε βάρος των εργαζόμενων και της νεολαίας.Τα αποθεματικά των πανεπιστημίων κουρεύτηκαν με το PSI κατά 50% και πλέον όπως φαίνεται τα πανεπιστήμια δεν μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες των φοιτητών και των εργαζομένων σε αυτά., την ίδια ώρα που δίνονται υπέρογκα ποσά για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, στους τόκους , στην ενίσχυση στων πολυεθνικών και των μεγάλων επιχειρήσεων και στα συμφέροντα που αυτές εξυπηρετούν.

Στο πρόβλημα των κομμένων συγγραμμάτων υπάρχουν διάφορες λύσεις, άλλες πρόσκαιρες και ατελέσφορες, άλλες συλλογικές, διαρκείς, αγωνιστικές, αποτελεσματικές. Ακόμη κι αν οι εκδόσεις Σάκκουλα κάνουν εκπτώσεις 10 % στα συγγράμματα και στους κώδικες χρυσώνοντας μας το χάπι με φοιτητικές τιμές το πρόβλημα των επι πληρωμή συγγραμμάτων παραμένει. Καμία ΔΑΠ και κανένα e-book όμως δε μπορεί να αποτελέσει πραγματική λύση.  Ίσα ίσα που η καθεστωτική αυτή παράταξη αποπροσανατολίζει τους φοιτητές από τα πραγματικά προβλήματα και εν τέλει με την απαθή στάση της συμβάλλει αν όχι επικροτεί την υλοποίηση όσων μας θίγουν. Ακόμη και αν περνάμε καλά στα πάρτυ, βρίσκουμε έτοιμες σημειώσεις και πάντα πρόθυμους “φίλους” ο ατομικός δρόμος της ΔΑΠ βγάζει πλέον σε αδιέξοδο.

Απάντηση στο ατομικά αδιέξοδα καθενός μας είναι οι συλλογικοί μας αγώνες. Γι αυτό εμείς προσπαθούμε να εξασφαλίσούμε για το σύνολο των φοιτητών ό, τι μέχρι τώρα αποτελούσε δικαίωμά μας. Γι'αυτό και με κάθε τρόπο υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντά μας και αντιτασσόμαστε σε όποιον τα πλήττει. Ήδη κάποιοι φοιτητικοί σύλλογοι του ΕΚΠΑ μεταξύ αυτών και το Πολιτικό Νομικής προέβησαν σε κινητοποίηση και κατάληψη του τυπογραφείου του ΕΚΠΑ προκειμένου να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να τυπώσουμε εμείς τα συγγράμματά μας.Οποιος καθηγητής μας εμποδίσει να τυπώσουμε τα συγγράμματά μας λόγω πνευματικών δικαιωμάτων θα μας βρει απέναντί του!

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Γι αυτό αγωνιζόμαστε κι θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Δε θα δεχτούμε κανένα σύγγραμμα κομμένο, δε θα δεχτούμε κανέναν να αποφασίζει για εμάς χωρίς εμάς!

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Κριτική ανάγνωση του συγγράμματος του Α.Παντελή

Κριτική ανάγνωση του συγγράμματος του Α.Παντελή(Τελικό)

ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΚΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΩΝ THINK-TANK!

Μετά την παρωδία της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για την εκλογή συμβουλίων διοίκησης για το ΕΚΠΑ (που κράτησαν 3 ημέρες!) σειρά είχε η ανάδειξη των «εξωτερικών» μελών του συμβουλίου ιδρύματος. Και, σύμφωνα με τη ανακοίνωση που εξέδωσε το ΕΚΠΑ, είναι όλοι, όπως μας είχε υποσχεθεί η κ. Διαμαντοπούλου, «άνθρωποι του ακαδημαϊκού και επιχειρηματικού κόσμου».

            

Ανάμεσα στα μέλη του συμβουλίου είναι ο Αλέξανδρος Τουρκολιάς, Διευθύνων Σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας, Πρόεδρος ΔΣ της Εθνικής Τράπεζας Κύπρου, Αντιπρόεδρος ΔΣ της ΑΕΓΑ Εθνική Ασφαλιστική, Πρόεδρος της Ένωσης Στελεχών Χρηματοδότησης Ναυτιλίας και Μέλος ΔΣ της Επιτροπής Ναυτικής Διαιτησίας. Επίσης, συμμετέχει ως μέλος σε Διοικητικά Συμβούλια θυγατρικών τραπεζών και εταιριών του Ομίλου της Εθνικής Τράπεζας, όπως και στο ΔΣ της ΕΧΑΕ και στην Ελληνική Ένωση Τραπεζών. Άνθρωπος δηλαδή βαθιά χωμένος στο σάπιο χρηματοοικονομικό σύστημα και ταυτόχρονα στενός συνεργάτης των εφοπλιστών.

Πρόεδρος του συμβουλίου διοίκησης εκλέχθηκε ο Δ. Μπερτσιμάς (στην εικόνα δίπλα), καθηγητής του ΜΙΤ με ειδίκευση στην επιχειρησιακή έρευνα και δημοσιεύσεις στα χρηματοπιστωτικά προϊόντα. 'Επιπλέον έχει συμμετάσχει σε έρευνα για το πώς μπορούν να γίνουν περικοπές στο σύστημα υγείας!

Φαίνεται ξεκάθαρα τι θέλουν θα φέρουν τα συμβούλια διοίκησης μέσα στα πανεπιστήμια. Να γίνεται έρευνα για τους διεθνείς και εγχώριους τοκογλύφους, για το πως μπορούν να συνεχίσουν να μας αφαιμάσσουν μέσω των ληστρικών χρεών, των μηχανισμών στήριξης των τραπεζών και απ' την άλλη να συνεχίζουν τις περικοπές σε παιδεία, υγεία, κοινωνικά αγαθά. Θέλουν να βγαίνουμε απόφοιτοι αναλώσιμοι, υπερεξειδικευμένοι  που θα δουλεύουμε για 400 ευρώ σε επιχειρήσεις-κολοσσούς με κέρδη δισεκατομμυρίων.

Το Πανεπιστήμιο του μνημονίου είναι εδώ! Είναι στις νέες εργασιακές σχέσεις που επιβάλλονται στο εσωτερικό του. Είναι στο κόψιμο των βιβλίων. Είναι στο κλείσιμο των εστιών και την πλήρη κατάργηση της φοιτητικής μέριμνας. Είναι στις «συγχωνεύσεις» με βάση τις ανάγκες της αγοράς. Είναι στις πιστωτικές μονάδες και στα δίδακτρα που ετοιμάζονται. Είναι η πολιτική της ΕΕ και της Μπολόνια που χρόνια σχεδιάζεται να εφαρμοστεί στα πανεπιστήμια της Ελλάδας. Το πανεπιστήμιο του μνημονίου  είναι εδώ και διοικείται πλέον από τους αρμόδιους.

Μονόδρομος η ανατροπής τους! Να μπλοκάρουμε στην πράξη την λειτουργία του συμβουλίου, να μην συμμετέχει κανένας φοιτητής σε αυτό, κάθε απόφασή του θα μας βρίσκει απέναντί του!  Δεν δεχόμαστε καμιά περικοπή στη φοιτητική μέριμνα, κανένα κομμένο σύγγραμα. Παλεύουμε για ολόπλευρη μόρφωση και έρευνα για τις ανάγκες της κοινωνίας, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με δικαιώματα.

Για το σχέδιο "Αθηνά"

ΑΘΗΝΑ

Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας!

 Συνάδελφοι! Πριν λίγες μέρες, με οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η συγκυβέρνηση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ  με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΔΝΤ ψηφίζει το νέο πακέτο βάρβαρων μέτρων που έρχεται να  εδραιώσει τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα και να διαλύσει οποιαδήποτε τελευταία δημόσια παροχή έχει απομείνει. Η σύγχρονη πραγματικότητα-σφαγείο που ορίζουν κυβέρνηση και ΕΕ είναι ανεργία (πάνω από 1.000.000 άνεργοι), εφεδρεία και στην καλύτερη των περιπτώσεων δουλειά μαύρη, ανασφάλιστη, με μισθούς πείνας και εξαντλητικά ωράρια. Πλέον ακόμα και ο κατώτατος μισθός θα καθορίζεται με πράξη νομοθετικού περιεχομένου από την κυβέρνηση, ενώ καταργείται η συλλογική διαπραγμάτευση. Αποτέλεσμα οι μισθοί στα κατώτατα επίπεδα θα παραμείνουν καθηλωμένοι στα 585 ή και 510 ευρώ (μικτά πάντα) για τους νέους. Όχι μόνο δεν προβλέπεται να αυξηθούν τα επόμενα χρόνια, αλλά θα μειώνονται διαρκώς (και μονομερώς) ‘’λόγω υψηλής ανεργίας’’ και για να αντιμετωπιστεί το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας. 

Εύκολα μπορούμε να στρέψουμε το κεφάλι αλλού. Τι μας νοιάζουν όλα αυτά; Τι μας νοιάζει αν πετσοκόβονται μισθοί-συντάξεις, αν θερίζει η ανεργία; Ας πάρουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα το πτυχίο μας και μετά θα βρούμε μια άκρη…

Πριν βιαστούμε να τα πούμε αυτά, ας σκεφθούμε μερικά πράγματα. Ας θυμηθούμε τις εκκλήσεις των Πρετεντέρηδων που αμείβονται με εκατό και διακόσιες χιλιάδες ευρώ το μήνα και μας καλούσαν να κάνουμε θυσίες για ένα-δύο χρόνια μέχρι να αρχίσει η ανάπτυξη. Φάνηκε ότι η πολιτική που υπερασπίζονταν πλήττει κάθε εργαζόμενο και κάθε νέο που ψάχνει για δουλειά. Φάνηκε ότι η μόνη «συντεχνία» είναι η κυβέρνηση, η τρόικα και οι μεγαλοεπιχειρηματίες, ντόπιοι και ξένοι, οι οποίοι κερδίζουν από την πολιτική που ισοπεδώνει τους μισθούς και ιδιωτικοποιεί τα πάντα. 

Για εμάς, όλη αυτή η κατάσταση στην κοινωνία δεν είναι άσχετη με το τι επιδιώκει ο νόμος Διαμαντοπούλου και γενικά η μνημονιακή πολιτική για τα πανεπιστήμια. Οι ίδιοι είναι που μας κόβουν τα βιβλία και ξεπουλάνε τις σχολές και μετά τα βάζουν με τους διοικητικούς υπαλλήλους που απεργούν και τον κάθε εργαζόμενο μέσα στα πανεπιστήμια, ότι δήθεν αυτός φταίει για τα προβλήματα των ιδρυμάτων. Το υπουργείο, η κυβέρνηση, η τρόικα και η Ευρωπαϊκή Ένωση διατάζουν με απολύσεις και την ίδια στιγμή μας μιλάνε για το «σύγχρονο πανεπιστήμιο».

Όμως τι σημαίνει για εμάς αυτό το «σύγχρονο πανεπιστήμιο» και τι είναι αυτά τα Συμβούλια Διοίκησης για τα οποία έχει γίνει τόσος λόγος τον τελευταίο καιρό;;; Με απλά λόγια, όλα αυτά σημαίνουν για εμάς ΚΟΜΜΕΝΑ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ, ΔΙΔΑΚΤΡΑ, ΠΤΥΧΙΑ ΚΟΥΡΕΛΟΧΑΡΤΑ, διαβατήριο για μία ζωή χωρίς διακαιώματα, χωρίς ελπίδα, ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΜΑΣ. Επιπλέον τα Συμβούλια έρχονται να κλείσουν τμήματα και σχολές που δεν ενδιαφέρουν την αγορά, πράγμα που ήδη συμβαίνει μερικά χιλιόμετρα μακριά μας, στο Πάντειο.

Συνάδελφοι! Απέναντι στην επίθεση που έχουν εξαπολύσει εμείς θα σηκώσουμε το ανάστημά μας! Γιατί το μέλλον τους δεν μας χωράει! Με κοινό αγώνα με όποιον πλήττεται, με πάλη ενάντια σε κυβέρνηση-τρόικα, θα βγάλουμε αυτούς στην ανεργία! Τώρα είναι η ώρα να δώσουμε τη μάχη για δημόσια-δωρεάν παιδεία, δουλειά με δικαιώματα και ζωή με αξιοπρέπεια κόντρα στο πανεπιστήμιο της αγοράς και των απολύσεων, κόντρα στην κοινωνία σφαγείο που ετοιμάζουν! Παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας!

Για το Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο Νομικής

Καφενείο με σπόνσορα-καφετζή  τον πρύτανη ή ζωντανή κατάληψη-στέκι του φοιτητικού συλλόγου;

Τον τελευταίο ένα μήνα έχει καταληφθεί από φοιτητές και συλλογικότητες της Νομικής, μεταξύ των οποίων και η ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ – ΕΑΑΚ, ο χώρος στον οποίο στεγαζόταν μέχρι πρόσφατα ιδιωτικό κυλικείο. Η κατάληψη του χώρου και η προσπάθεια μετατροπής του σε Στέκι των Φοιτητικών Συλλόγων της ΝΟΠΕ, ακυρώνει στην πράξη τους διαγωνισμούς που έχουν προκηρυχθεί ένα προηγούμενο διάστημα με σκοπό την ανάδειξη νέου πλειοδότη – ενοικιαστή του χώρου του κυλικείου. Η στήριξη του εγχειρήματος και η προσπάθεια εμπλοκής σε αυτό όλο και περισσότερων μελών των Φοιτητικών Συλλόγων της ΝΟΠΕ είναι η απάντηση, σε συνθήκες βαθειάς καπιταλιστικής κρίσης, στη φτωχοποίηση του λαού και της νεολαίας και στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση η οποία καταργεί το δημόσιο-δωρεάν πανεπιστήμιο. Είναι η προσπάθεια οικοδόμησης εκείνων των δομών αλληλεγγύης για την άμεση ανακούφιση της πληττόμενης πλειοψηφίας με την συμμετοχή των ίδιων των ανθρώπων που πλήττονται από την κρίση. Αυτή  η προσπάθεια συνοψίζεται στο εξής: αλληλεγγύη από εμάς για εμάς! Αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια βέβαια όχι για να δίνεται η ψευδαίσθηση της επιβίωσης μέσα σε συνθήκες φτώχειας και ανασφάλειας, αλλά που θα βάζουν ως στόχο την ανατροπή αυτής της εφιαλτικής κατάστασης δίνοντας τη δύναμη στους αγωνιζόμενους να σταθούν στα πόδια τους.

Ως μέλη του φοιτητικού συλλόγου Νομικής και της ΕΑΑΚ μαζί με το σύλλογό μας παλεύουμε ιστορικά για δημόσια - δωρεάν παιδεία, σίτιση και στέγαση για όλους τους φοιτητές και αυτό παραμένει πάντοτε χωρίς αμφιταλαντεύσεις πρώτη μας προτεραιότητα. Παλεύουμε ώστε το πανεπιστήμιο να βρίσκεται στα χέρια των φοιτητών, και να λειτουργεί σύμφωνα με τις ανάγκες τους και όχι σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων. Συνεπώς η προσπάθεια για αυτοδιαχείριση του κυλικείου δεν νοείται για εμάς εκτός αυτού του πολιτικού πλαισίου πάλης. Διαφορετικά θα είναι ξεκομμένη από τα πραγματικά προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι φοιτητές. Τέλος, η κατάληψη του κυλικείου και η αυτοδιαχείριση του ανοίγει δρόμους για ένα πολιτικό – πολιτιστικό πρότυπο, κόντρα στις κυρίαρχες και κατεστημένες αντιλήψεις και πολιτικές – πολιτιστικές πρακτικές. Το κυλικείο φιλοδοξούμε να γίνει ένα ζωντανό «πολιτικό καφενείο», χώρος πρωτότυπης πολιτικής ζύμωσης και ανταλλαγής ιδεών. Με προβολές ταινιών, φιλοξενία καλλιτεχνών, παρουσιάσεις βιβλίων, διεξαγωγή συζητήσεων κλπ.

Τα πράγματα όμως φαίνεται να παίρνουν μια αρκετά διαφορετική τροπή…

Εξαρχής, ξεκάθαρη πρόθεσή μας ήταν η υπόθεση του κυλικείου να γίνει υπόθεση των φοιτητών . Η ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ – ΕΑΑΚ πρότεινε επανειλημμένως και στο Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου και στη «συνέλευση του κυλικείου» την διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης για το ζήτημα του κυλικείου. Για διάφορους λόγους δεν κατέστη εφικτό να διεξαχθεί Γενική Συνέλευση. Παράλληλα, στην ημερήσια διάταξη της Συγκλήτου του ΕΚΠΑ στα «ΘΕΜΑΤΑ ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ» εμφανίστηκε η εξής ανακοίνωση: «Σχετικά με το αίτημα φοιτητών για τη δημιουργία κοινωνικού καφενείου στο κτήριο της Νομικής». Ακολούθως, ο Πρύτανης του ΕΚΠΑ Θ. Πελεγρίνης, ενώ ένα προηγούμενο χρονικό οι ακαδημαϊκές αρχές του ΕΚΠΑ διάστημα παρουσιάζονταν μέσα από τις επιστολικές απειλές του Κοσμήτορα Τσινισιζέλη αρνητικά διακείμενες στο εγχείρημα και απειλούσαν συγκεκριμένη φοιτητική παράταξη, σε εκπομπή στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ φάνηκε με δηλώσεις του να στηρίζει την αυτοδιαχείριση του κυλικείου. Για του λόγου το αληθές την επομένη, κατά την προγραμματισμένη συνεδρίαση της Συγκλήτου με το ζήτημα του κυλικείου να συμπεριλαμβάνεται στην ημερήσια διάταξη, ο Πρύτανης εγκωμίασε με πλέον διθυραμβικά σχόλια την κατάληψη του κυλικείου. Η Σύγκλητος εν τέλει αποφάσισε «την εγκατάσταση του κοινωνικού καφενείου στο κτήριο της Νομικής Σχολής, το οποίο βρίσκεται υπό την εποπτεία της Κοσμητείας». Αλλού αναφέρεται: «Η Σύγκλητος εξουσιοδότησε τον Πρύτανη να εξετάσει και να θεσπίσει, σε συνεργασία με εκπροσώπους του κοινωνικου καφενείου, τους όρους λειτουργίας του…» και η ακροτελεύτια πρόταση της ανακοίνωσης: «Το κοινωνικό καφενείο, εφόσον διαμορφωθεί, θα τελεί υπό την εποπτεία της Πρυτανείας».

Εμεις διαφωνούμε με τις τοποθετήσεις που έγιναν στη Σύγκλητο, γιατί είμαστε αντίθετοι σε οποιαδήποτε λογική συνδιαχείρισης με τις πρυτανικές αρχές, με εκείνες δηλαδή τις αρχές που όπως είναι γνωστό τοις πάσοι, στηρίζουν ξεκάθαρα τις επιλογές της κυβέρνησης και της ΕΕ μέσα στα πανεπιστήμια και συναινούν στη διάλυση της δημόσιας-δωρεάν παιδείας. Γι’ αυτό το λόγο καταδικάζουμε απερίφραστα την απόφαση του πρυτανικού συμβουλίου να ασκεί εποπτικό έλεγχο στο κυλικείο καθώς και την επιδοκιμαστική στάση της ΑΡ.ΕΝ προς την απόφαση αυτή. Αναρωτιόμαστε πραγματικά, πώς ακριβώς πιστεύει η ΑΡ.ΕΝ ότι η απόφαση αυτή συμβάλλει στην ενίσχυση των κινηματικών διεργασιών του συλλόγου και της αγωνιστικής παρουσίας του; Η δική μας άποψη είναι πως μια τέτοια διαχειριστική πρόταση το ακριβώς αντίθετο πετυχαίνει, δηλαδή την υποταγή και την ενσωμάτωση του φοιτητικού συλλόγου στις ορέξεις του υπουργείου και της κυβέρνησης. Εν τέλει προκύπτει από τα παραπάνω ένα ζήτημα όσον αφορά τη σχέση που διαμορφώνεται και που τελικά θα αποκρυσταλωθεί ανάμεσα στο κυλικείο και τις ακαδημαικές αρχές, χωρίς σε όλα αυτά να εμπλέκεται ακόμη συνολικά ο φοιτητικός σύλλογος. Αφορμόμενοι τέλος από μία ακόμη προβληματική που παρουσιάστηκε στη Σύγκλητο, θα θέλαμε να καταστήσουμε σαφές ότι κανείς δεν πρέπει να τοποθετείται προνομιακά εξ’ ονόματος του κυλικείου αλλά και ζητημάτων που άπτονται του φοιτητικού συλλόγου, αντίθετα επιδιώκουμε να έχει λόγο ο κάθε φοιτητής που βλέπει τον εαυτό του μέσα στο εγχείρημα αυτό.

Σε κάθε περίπτωση για να μπαίνουν και τα πράγματα σε μια σειρά:

1.      Εμείς αντιμετωπίζουμε το κυλικείο ως ένα εγχείρημα που απαντά στις ανάγκες των φοιτητών για φθηνό καφέ και εναλλακτική πολιτικοποίηση - ψυχαγωγία.

2.      Θέλουμε το κυλικείο, όπως και κάθε πτυχή της πανεπιστημιακής ζωής, να τεθεί υπό δημοκρατικό - φοιτητικό έλεγχο. Δεν θα αφήσουμε καμία πρυτανική αρχή να ασκεί εποπτεία στο κυλικείο.

3.       Η λειτουργία του πρέπει να ενταχθεί στα πλαίσια της δημόσιας - δωρεάν σίτισης. Να προχωρήσει το ΕΚΠΑ σε προσλήψεις μόνιμων υπαλλήλων που θα εργαζόνται σε αυτό. Δεν μας καλύπτει ο «εθελοντισμός-χαρτζιλίκι» σε φοιτητές. Φυσικά φοιτητές θα μπορούν να συνεισφέρουν στις εργασίες του κυλικείου αλλά χωρίς οποιουδήποτε είδους αμοιβή.

4.      Γι’αυτό κάθε προσπάθεια διεξαγωγής διαγωνισμού για την ανάθεση του κυλικείου σε ιδιώτη θα μας βρει απέναντί τους, καθώς είναι πάγιο αίτημα του φοιτητικού συλλόγου νομικής η απομάκρυνση των επιχειρήσεων από τις σχολές.