Κυβερνήσεις – τράπεζες – ΜΜΕ:το αμαρτωλό τρίγωνο της μαύρης εξουσίας προκαλεί (και απειλεί) την Αριστερά

Δραχμαγεδδών. Εθνική Τραγωδία. Απώλεια των καταθέσεων. Φτώχεια και πείνα. Διπλάσιες τιμές στα σούπερ μάρκετ. Έλλειψη πετρελαίου και βενζίνης. Τέλος στα φάρμακα. Συσκότιση τα βράδια. Κίνδυνος πραξικοπήματος. Πόλεμος προ των πυλών. Κόλαση του Δάντη!

Ο μέχρι πρότινος υπηρεσιακός πρωθυπουργός της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (και για λίγο του ΛΑΟΣ) Παπαδήμος διαρρέει μυστικές εκθέσεις για την επερχόμενη καταστροφή εάν τολμήσουμε να συγκρουστούμε με τους δανειστές και να αμφισβητήσουμε τους όρους τους.

Η Εθνική Τράπεζα (και όχι μόνο αυτή) αναλαμβάνει την «τεχνοκρατική» τεκμηρίωση των ισχυρισμών του, με εκθέσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα του προεκλογικού αγώνα Σαμαρά και Βενιζέλου, Τζήμερου και Κουβέλη.

H  συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ συμπληρώνει το κάδρο, με οδηγό το γκεμπελικό δόγμα «πες, πες, είναι σίγουρο ότι στο τέλος κάτι θα μείνει»…

Το μαύρο μπλοκ εξουσίας έχει βγάλει σε πλήρη ανάπτυξη τον στρατό του. Ο στόχος που θέτει είναι ένας και ξεκάθαρος: να δώσει τη μάχη στην τελευταία αξιόπιστη γραμμή άμυνας η οποία του έχει απομείνει,  το ευρώ. Ως γνωστόν δε, ο στόχος αγιάζει τα μέσα. Καμία αναστολή στην κατασυκοφάντηση, καμία φειδώ στα ψέματα. Επιχείρηση μαζικής λοβοτομής, ώστε να αναγκάσουν τον λαό να ξεχάσει τον εφιάλτη που έχει ζήσει ως σήμερα και τον Μεσαίωνα που του ετοιμάζουν.

Οι τρεις πυλώνες από τους οποίους κυρίως εκδηλώνεται η επίθεση δεν είναι φυσικά τυχαίοι. Η κυβέρνηση αναλαμβάνει μέρος του στρατηγικού σχεδιασμού, τον κεντρικό συντονισμό και, όποτε χρειάζεται, την φυσική καταστολή. Οι τράπεζες είναι το σύστημα που «λαδώνει» την καπιταλιστική οικονομία, το αστικό κράτος και ολόκληρο το εποικοδόμημα, εξαγοράζοντας παράλληλα (άλλοτε ακριβά και άλλοτε φτηνά) τις αναγκαίες συμμαχίες. Όσο για τα ΜΜΕ, αυτός ο φοβερός και τρομερός «μηχανισμός κατασκευής υπηκόων», παίρνουν πάνω τους την ιδεολογική προπαγάνδα, την κινητοποίηση των φίλιων δυνάμεων, την τρομοκράτηση και ηθική εξόντωση των αντιπάλων.

Οι δεσμοί ανάμεσα στους τρεις είναι οργανικοί και οι σχέσεις τους κάτι παραπάνω από στενές. Ο ένας εξαρτάται από τον άλλο σε τέτοιο βαθμό ώστε κανείς δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τον άλλο. Δάνεια και διαφημίσεις, μίζες και δωράκια, αργομισθίες και πληρωμένα συμβόλαια, διαπροσωπικές επαφές και διασυνδέσεις με τον υπόκοσμο – όλα αυτά τα στοιχεία συνθέτουν ένα σάπιο (πέρα ως πέρα και με ελάχιστες εξαιρέσεις) σκηνικό, που βρωμάει από την κορυφή μέχρι τα νύχια. Η κρυφή… γοητεία της ελληνικής μπουρζουαζίας αποπέμπει πλέον αβάσταχτη δυσωδία και προκαλεί ανείπωτη οργή.

Τουλάχιστον, όμως, πρέπει να τους αναγνωρίσουμε κάτι: παρά τον πανικό που τους διακατέχει και το σοκ που έχουν υποστεί, παρά την ορατή απειλή ολικής ανατροπής, έχουν ακόμη τη δυνατότητα να διακρίνουν το ουσιαστικό διακύβευμα. Ξέρουν πολύ καλά ότι η καταγγελία και αμφισβήτηση του μνημονίου, ακόμη και μερικών όρων του, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη ρήξη με το οικοδόμημα του ευρώ και της ίδιας της ΕΕ. Στο γκρέμισμα του σπιτιού στο οποίο έχουν επενδύσει το παρόν και το μέλλον τους. Και γι’ αυτό, επιλέγουν να δώσουν τη μάχη σε ένα γήπεδο που εκτιμούν ότι είναι (ακόμη) δικό τους – σε αντίθεση με κάποιους «Αριστερούς» οι οποίοι προσπαθούν ασμένως να κρύψουν το δάσος πίσω από το δέντρο.

Όμως, η Αριστερά που έχει αναφορά στις καλύτερες παραδόσεις του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, που τόσα χρόνια αγωνιζόταν για την επιστροφή της ελπίδας, που έβγαζε φλογερούς λόγους για την επαναθεμελίωση του κομμουνισμού, που στα προγράμματα και τις διακηρύξεις της επαναλάμβανε διαρκώς τις προτροπές για ανυπακοή και κοινωνική εξέγερση, δεν έχει τίποτε να φοβηθεί. Οι τριγμοί που ακούγονται ολοένα πιο δυνατοί της δίνουν φτερά στα πόδια και ανοίγουν τα πανιά του μυαλού. Νιώθει την Ανταρσία πιο κοντά της!

Αυτή η Αριστερά μπορεί να σηκώσει το γάντι και να μπει στο τιμόνι των μεγάλων και αλλεπάλληλων αναμετρήσεων που μας επιφυλάσσει η συγκλονιστική νέα εποχή των επαναστάσεων, στην οποία έχουμε ήδη μπει. Ίσως αριθμητικά να είναι ακόμη πολύ μικρή, ένας πολιτικός Δαβίδ. Όμως, το ανάστημά της θεριεύει με το ήθος, τις αξίες, τις ιδέες, τους αγώνες και τον πολιτισμό της. Αν καταφέρει να βάζει και τον σωστό στόχο στην κατάλληλη στιγμή, θα γίνει πραγματικά επικίνδυνη!

http://aristeroblog.gr/node/803

ΜΑΥΡΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ…

ΜΑΥΡΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ…

 … στις κυβερνητικές παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, τους εκφραστές των μνημονίων και της πολιτικής της λιτότητας στις σχολές ήταν το αποτέλεσμα των φοιτητικών εκλογών στις 16 Μάη τόσο σε όλη την Ελλάδα όσο και στην Νομική. Συγκεκριμένα, στο σύλλογο φοιτητών νομικής ΔΑΠ και ΠΑΣΠ μαζί κατέγραψαν πτώση 194 ψήφων δείχνοντας οι φοιτητές γυρνάνε την πλάτη στις πρακτικές τους και σε ό,τι σάπιο αντιπροσωπεύουν αφού δεν δείχνουν πλέον καμία ανοχή σε όσους υπονομεύουν το μέλλον τους. Η κοινωνική οργή που στήνει στον τοίχο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και τις πολιτικές που υπηρετούν εκφράστηκε και μέσα στις σχολές. Είναι ενδεικτικό ότι η πτώση της συμμετοχής σχετίζεται άμεσα με την πτώση των ΔΑΠ και ΠΑΣΠ. Οι φοιτητές που εγκαταλείπουν αυτές τις δυνάμεις (και καλά κάνουν) δεν πρέπει να τραβήξουν το δρόμο της απομόνωσης και της ήττας αλλά να βρουν θέση στις κινηματικές διαδικασίες του συλλόγου, εκεί που θα τσακιστεί πραγματικά η πολιτική της εξαθλίωσης και θα ανοίξουν άλλοι δρόμοι για τη νεολαία και τους εργαζόμενους.

Νομική
(Αθήνα, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών)
Ψήφισαν		Εγκυρα		Ακυρα		Λευκά
1501		1450		51		41
		96.6%		3.4%		2.83%
Παράταξη	2012	2012 %	2011	2011 %	Μεταβολή	Μεταβολή %
ΔΑΠ	672	46.34%	718	45.41%	-46	0.93000000000001%
Αριστερή Ενότητα	213	14.69%	187	11.83%	26	2.86%
Ε.Α.Α.Κ.	212	14.62%	182	11.51%	30	3.11%
ΠΚΣ	191	13.17%	193	12.21%	-2	0.96%
ΠΑΣΠ	106	7.31%	264	16.7%	-158	-9.39%
Αγ. Κινήσεις	15	1.03%	-	-	-	-

     
Ωστόσο, παρόλη την πτώση της, η ΔΑΠ συνεχίζει να είναι πρώτη δύναμη στη νομική και να έχει 4 από τις 9 έδρες στο Διοικητικό Συμβούλιο της σχολής. Η ανθεκτικότητα αυτή της ΔΑΠ οφείλεται, μεταξύ άλλων, στο γεγονός ότι είναι η μόνη συντηρητική παράταξη στις σχολές που εκφράζει ξεκάθαρα την κυρίαρχη ιδεολογία του ατομικού δρόμου και της υποταγής. Η μόνη που τάσσεται καθαρά εναντίον κάθε κινηματικής διεργασίας και εκφράζει εκείνο το κομμάτι της νεολαίας που μπροστά στη σημερινή συντριπτική επίθεση αναζητεί δρόμους συμβιβασμού και ενσωμάτωσης με κριτήριο το «βόλεμα» και το «μικρότερο κακό» . Όλα αυτά, βέβαια, σε ένα χαρούμενο απολιτίκ περιτύλιγμα. Το μόνο που αρμόζει στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ σε αυτή τη συγκυρία είναι η περιθωριοποίηση από τους φοιτητές μέσα από τις διαδικασίες του συλλόγου και την ενεργή παρουσία και όχι μέσω τις αποχής που φέτος, για άλλη μια φορά, απέδειξε πως όποιος είναι κατά της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που του επιβάλλεται.

Η ΕΑΑΚ νομικής  κατέγραψε σε αυτές τις εκλογές σημαντική άνοδο σε ψήφους και σε ποσοστό (άνοδος 3,11%). Η μαχητική της παρουσία σε όλους τους αγώνες εντός της σχολής είναι αυτή που ξεχώρισε. Από το φοιτητικό κίνημα, τις Γενικές Συνελεύσεις και τις καταλήψεις στην αρχή της χρονιάς, στο μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας εφαρμογής του νόμου Διαμαντοπούλου όπως τα συμβούλια διοίκησης μέχρι την καθημερινή παρουσία και τον αγώνα στη σχολή ενάντια στο ξεπούλημα του Πανεπιστημίου και τη διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης. Η ΕΑΑΚ εκφράζει τις πιο αποφασισμένες τάσεις μέσα στο φοιτητικό κίνημα και γενικότερα στη νεολαία. Αντιλαμβάνεται τη θέση της νεολαίας στην επίθεση που δέχεται αυτή στιγμή ολόκληρη η κοινωνία. Οι κυβερνήσεις μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ θέλουν να μας κάνουν τη γενιά της ανεργίας και της μετανάστευσης, να διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει από τη δημόσια παιδεία, τα πτυχία και τα εργασιακά δικαιώματα ώστε να γίνουν οι νέοι όσο το δυνατόν πιο εκμεταλλεύσιμοι. Στον αγώνα ενάντια σ’ αυτήν την επίθεση πρωτοστατεί η ΕΑΑΚ σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Τολμά να απαντά επιθετικά διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο, προτάσσοντας τους μαζικούς, συλλογικούς αγώνες απέναντι στον ατομικό δρόμο, προτάσσοντας τις Γενικές Συνελεύσεις και την οργάνωση των φοιτητών απέναντι στην ανάθεση και τον ωχαδερφισμό. Αυτή η αντίληψη την έκανε να πρωταγωνιστεί σε όλες τις μικρές και μεγάλες αναμετρήσεις αλλά και την έβγαλε μπροστά με την άνοδο στις φετινές φοιτητικές εκλογές.

ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ ΕΑΑΚ

«Εκρηξη» στις μειώσεις μισθών μέσω ατομικών και ευέλικτων συμβάσεων

Στο πρώτο τετράμηνο του 2012 αυξήθηκαν κατά 43,65% οι μετατροπές συμβάσεων εργασίας σε πιο «ευέλικτες», κατεβάζοντας έως 50% τους μισθούς

Απότομη αύξηση των ατομικών και των ευέλικτων συμβάσεων εργασίας -που οδηγούν σε μειώσεις μισθών από 20% έως και 50%- καταγράφεται στο πρώτο τετράμηνο του 2012 υπό την πίεση της εντεινόμενης ύφεσης και του περιορισμού της δραστηριότητας των επιχειρήσεων.

Τα στοιχεία που παρέδωσε χθες ο ειδικός γραμματέας του ΣΕΠΕ Μιχ. Χάλαρης στον υπηρεσιακό υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Αντ. Ρουπακιώτη δείχνουν υποχώρηση κατά 12,77% των συμβάσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης με πλήρη μισθό, αύξηση κατά 43,65% των μετατροπών των συμβάσεων (σε μερικής απασχόλησης ή και εκ περιτροπής εργασίας) και διπλασιασμό των ατομικών συμβάσεων μέσω των οποίων έγιναν μειώσεις αποδοχών της τάξης του 21% - 30% για 64.201 εργαζόμενους.

Οι «ευέλικτες» συμβάσεις

Οπως προκύπτει από τα στοιχεία των επιθεωρήσεων εργασίας, στο διάστημα Ιανουαρίου - Απριλίου του 2012 και σε σύγκριση με το αντίστοιχο τετράμηνο του 2011:

Μειώθηκαν κατά 11% (-9.913) οι επιχειρήσεις που προχώρησαν σε προσλήψεις εργαζομένων (συνολικά 80.404 επιχειρήσεις έκαναν προσλήψεις έναντι 90.317 πέρυσι).

Οι προσλήψεις οι οποίες συνολικά έγιναν ήταν κι αυτές λόγω της κρίσης μειωμένες κατά 8,62% (156.805 έναντι 171.607).

Οι θέσεις εργασίας με πλήρη απασχόληση και πλήρη μισθό ήταν λιγότερες κατά 12,77% (84.588 έναντι 96.968), όπως λιγότερες ήταν και οι προσλήψεις με καθεστώς μερικής απασχόλησης (54.964 έναντι 56.501, ποσοστό -2,72%).

Μικρότερη ήταν η μείωση των προσλήψεων για «εκ περιτροπής» εργασία (προσλήφθηκαν με αυτό το καθεστώς 17. 253 εργαζόμενοι έναντι 18.138, λιγότεροι κατά 4,88%).

Αυξήθηκαν κατά 43,65% οι μετατροπές των συμβάσεων εργασίας για 28.796 ήδη απασχολούμενους σε επιχειρήσεις εργαζόμενους (πέρυσι είχαν μετατραπεί οι συμβάσεις 20.045 εργαζομένων) από πλήρους απασχόλησης σε μερικής και εκ περιτροπής εργασίας.

Με συμφωνία των εργαζομένων μετατράπηκαν από πλήρους σε μερικής απασχόλησης 15.303 συμβάσεις (έναντι 10.393, αύξηση 47,24%) και σε εκ περιτροπής εργασία 8.200 (από 7.687, αύξηση 6,67%). Μεγάλη ήταν, ωστόσο, (+169,36%) η μετατροπή συμβάσεων εργασίας από πλήρους απασχόλησης σε εκ περιτροπής εργασία με μονομερή απόφαση του εργοδότη (στο τετράμηνο έγινε αυτή η αλλαγή για 5.293 έναντι 1.965 εργαζόμενων στο αντίστοιχο περσινό διάστημα). Οπως φαίνεται στον πίνακα, το μερίδιο της πλήρους απασχόλησης στις νέες προσλήψεις έχει υποχωρήσει στο 54% από 60,4% πέρυσι και 79% που ήταν το 2009.

Οι ατομικές συμβάσεις

Μειώσεις μισθών έγιναν στο τρίμηνο Φεβρουαρίου - Μαΐου μέσω της υπογραφής επιχειρησιακών και κυρίως ατομικών συμβάσεων και για άλλους 78.030 εργαζόμενους. Συνολικά 16.338 επιχειρήσεις συμφώνησαν με ατομικές συμβάσεις μειώσεις μισθών από 21%-30% για 64.201 εργαζόμενους (διπλάσιος αριθμός σε σύγκριση με το Μάρτιο) και άλλες 263 επιχειρήσεις μειώσεις από 15,7%-40% για 13.829 απασχολούμενους.

Πηγή : Ημερησία/Leninreloaded

240 εκατομμύρια για στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών την ώρα που κλείνουν νοσοκομεία και εργοστάσια!

 Ο αυταρχικός κατήφορος της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ με τις πλάτες της ακροδεξιάς δεν έχει τέλος. Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη Χρυσοχοίδης συγκάλεσε σύσκεψη με τους περιφερειάρχες της χώρας για να τους ανακοινώσει ότι σε κάθε περιφέρεια θα δημιουργηθούν τρία στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, συνολικά τριάντα σε όλη τη χώρα. Έδωσε τελεσίγραφο μίας βδομάδας να αποδεχτούν τα περιφερειακά συμβούλια, διαφορετικά θα προωθήσει πράξη νομοθετικού περιεχομένου.

    Η προσπάθεια του να ντύσει με αναπτυξιακό μανδύα αυτή την άθλια ρατσιστική επιλογή, ότι τάχα θα απορροφήσει κονδύλια 240 εκατομμυρίων ευρώ και θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας δεν πείθουν κανένα. Σε περιοχές ρημαγμένες από τη κρίση, όπου κλείνουν εργοστάσια, ακόμη και νοσοκομεία με τις συγχωνεύσεις σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν φυλακές μεταναστών!

    Πρόκειται για πολιτική κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία δύναται να χρηματοδοτήσει και τα Στρατόπεδα, εάν θεωρηθούν «επιλέξιμα», δηλαδή σωστά καμωμένα.     Η αποκρουστική Ευρώπη - φρούριο κόβει με το μαχαίρι τις κοινωνικές δαπάνες, αλλά ενισχύει την κατασκευή στρατοπέδων συγκέντρωσης για μετανάστες. 

    Η βαθιά αντιδραστική συνεργασία ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ακροδεξιών κομμάτων παίζει το χαρτί του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, για να αποπροσανατολίσουν την οργή του κόσμου από την άθλια αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων και της επίθεσης του κεφαλαίου. Μια οργή, που ξεχείλισε ξανά στις παρελάσεις της 25ης Μάρτη.

    Ο συντηρητικός κατήφορος με την ένταση της τρομοκρατίας και της καταστολής, την επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, την επίθεση στο πανεπιστημιακό άσυλο είναι βήμα για τη θωράκιση της κυρίαρχης τάξης, σε συνθήκες κρίσης και πανικού μπροστά στη ογκούμενη λαϊκή και εργατική αντίσταση. 

  Αυτές οι πολιτικές της καταστολής και του ρατσισμού είναι βούτυρο στο ψωμί των κάθε είδους ακροδεξιών και φασιστικών ομάδων όπως της Χρυσής Αυγής, που καραδοκούν να αξιοποιήσουν το κλίμα φόβου και τις επιθέσεις κατά των μεταναστών της συγκυβέρνησης.

    Οι μετανάστες είναι μέρος της ίδιας εργατικής τάξης, και υπόκεινται άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση για χάρη των κερδών των καπιταλιστών. Η διάσπαση ωφελεί τις κυβερνήσεις και τα αφεντικά, είναι μέρος της συνολικής επίθεσης κατά των εργαζομένων, και για αυτό σήμερα πρέπει να πούμε ένα μεγάλο όχι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις επιχειρήσεις σκούπα της ΕΛΑΣ.

    Δεν είναι δουλειά των εκλεγμένων περιφερειακών και δημοτικών αρχών να νομιμοποιήσουν την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης. Αντίθετα, πρέπει να διεκδικήσουν όλους εκείνους τους πόρους που τους στερεί η κυβέρνησης και θα μπορούσαν να τους διαθέσουν για ανάπτυξη των προγραμμάτων πρόνοιας και στήριξης του λαού.

    Κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης δεν χρειαζόμαστε, χώρους φιλοξενίας για άστεγους, φτωχούς και μετανάστες είναι αυτό που έχουμε ανάγκη. Να πάρουν πίσω τα μέτρα φτώχειας και τα Μνημόνια, να σταματήσουν τις επιθέσεις στις δημοκρατικές ελευθερίες, να δώσουν πίσω τα κλεμμένα, να ανοίξουν τα κλειστά εργοστάσια και να νομιμοποιήσουν τους μετανάστες.

    Να βάλουμε φρένο στην προεκλογική εκστρατεία φόβου και ρατσισμού!

Εργατική διαδήλωση την Τρίτη 22 Μάη

Σε μια πρώτη εργατική πολιτική παρέμβαση, με μια διαδήλωση την Τρίτη 22 Μάη, καλεί ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων, με συγκέντρωση στα Προπύλαια στις 6.00 μ.μ. και πορεία προς τη Βουλή, για την ανατροπή όλων των αντεργατικών νόμων και μέτρων.

Όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή του ο Συντονισμός Σωματείων «τώρα χρειάζεται  να αναπτυχθεί η πάλη των εργαζόμενων. Για να καταργηθούν άμεσα τα δύο μνημόνια και η δανειακή σύμβαση που δένουν για δεκαετίες τους εργαζόμενους στην εξαθλίωση. Να ακυρωθούν όλοι οι αντεργατικοί και αντιασφαλιστικοί νόμοι. Να επιστρέψουν οι μισθοί στα επίπεδα του 2009. Να καταργηθεί το Ταμείο Ιδιωτικοποίησης της Δημόσιας Περιουσίας και να σταματήσει το έγκλημα του ξεπουλήματος. Να καταργηθούν το χαράτσι της ΔΕΗ και τα άλλα χαράτσια που επιβλήθηκαν στον λαό. Να παρθούν άμεσα μέτρα ανακούφισης για τους ανέργους. Να πληρωθούν όλοι οι απλήρωτοι εργαζόμενοι. Τα συνδικάτα και οι ομοσπονδίες είναι υποχρεωμένα να κηρύξουν άμεσα γενική πανελλαδική απεργία με τα παραπάνω αιτήματα.»

Σε αυτή την κατεύθυνση, την Κυριακή 27 Μάη ο Συντονισμός Σωματείων καλεί και σε μαζική συνέλευση (11.00 π.μ., Γκίνη, Πολυτεχνείο) κάθε συνδικάτο, πρωτοβάθμιο σωματείο και ομοσπονδία. Καλεί κάθε ταξική δύναμη και τάση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Ιδιαίτερα μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις και την πορεία προς τις εκλογές της 17ης Ιούνη, είναι η ώρα οι εργαζόμενοι να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, να ανασυνταχθούν, να αντεπιτεθούν, να δηλώσουν παρόντες μαχητικά και αγωνιστικά, οργανωμένοι και συλλογικά διεκδικώντας στα εργοστάσια, τα γραφεία, τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, τις σχολές, τις γειτονιές. Σε ένα μαζικό κίνημα ανατροπής των αντεργατικών μέτρων οφείλει να συμβάλει εδώ και τώρα κάθε μαχόμενη δύναμη που αναφέρεται στην Αριστερά, κάθε αγωνιστής ή συλλογικότητα, κάθε σωματείο ή σύλλογος, κάθε επιτροπή αγώνα και  λαϊκή συνέλευση.

Ο Σεπτέμβρης ήταν μόνο η αρχή...

Επί τέσσερις βδομάδες το Σεπτέμβρη ο φοιτητικός σύλλογος Νομικής βρισκόταν σε αγωνιστική τροχιά! Συνελεύσεις μαζικότατες και μαχητικές αποφάσεις έκαναν σαφές το μήνυμα που ήθελε να περάσει ο φοιτητικός σύλλογος στην κοινωνία: Ανατροπή της κυβέρνησης, απόσυρση του νόμου Διαμαντοπούλου, ρήξη με τον μπαμπούλα του χρέους και την ΕΕ, δημοκρατικά-δικαιώματα και ελευθερίες! Παρά τις απειλές του υπουργείου για χαμένη εξεταστική οι φοιτητές έδωσαν μαχητικό παρόν στις κινητοποιήσεις. Παρά την προβοκάτσια των ΜΜΕ που μιλούσαν για μειοψηφίες που κλείνουν τις σχολές και τις κάνουν κέντρο ασυδοσίας, παρά το προμοτάρισμα του περίφημου «κινήματος των αγανακτισμένων φοιτητών για ανοιχτή σχολή», οι περισσότεροι από τους οποίους αναπαρήγαγαν χυδαία τα επιχειρήματα της δεξιάς και της κυβέρνησης για το νόμο και παρά την στήριξη του νόμου από την κυβερνητική παράταξη της ΔΑΠ ο φοιτητικός σύλλογος νομικής δεν πτοήθηκε!

Το κίνημα του Σεπτέμβρη κατάφερε να εμποδίσει την εφαρμογή του Νόμου Διαμαντοπούλου για πολύ μεγάλο διάστημα. Επιπλέον, υπό την πίεση του φοιτητικού κινήματος και των 300 καταλήψεων του ,15 από τους 19 πρυτάνεις αρνήθηκαν να υπογράψουν τη διαπιστωτική πράξη εφαρμογής του νόμου, ενώ πριν από δύο μήνες καλούσαν για ανοιχτά πανεπιστήμια με ό,τι αυτό συνεπαγόταν. Είναι ο αγώνας του φοιτητικού κινήματος που έδωσε παράδειγμα ανυπακοής απέναντι στην κυβέρνηση και τους συμμάχους της και βγαίνοντας στους δρόμους πήρε  μαζί του καθηγητές, τους συμβασιούχους και το διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων οι οποίοι πλήττονται  τόσο από το νομοσχέδιο όσο και από την πολιτική της κυβέρνησης για εκπαίδευση και εργασία. Το φοιτητικό κίνημα έχοντας ως προμετωπίδα του το αίτημα για ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και της πολιτικής της, κάλεσε σε κλιμάκωση των κινητοποιήσεών στους εργαζόμενους και αποτελεί ενεργό κομμάτι του χειμάρρου που θα ανατρέψει την επίθεση που δέχεται η πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία!

Επιπλέον, το κίνημα του Σεπτέμβρη μόρφωσε τους φοιτητές στον αγώνα και ανέδειξε ως μονόδρομο την ενίσχυση των αμεσοδημοκρατικών συλλογικών οργάνων του. Ουσιαστικός πολιτικός διάλογος άρχισε να εξελίσσεται μέσα στις γενικές συνελεύσεις κόντρα στις λογικές της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ που τις απαξίωναν. Αναδείχθηκαν έτσι σε κινητήριο δύναμη του αγώνα και έδωσαν πνοή και ρόλο στις συντονιστικές επιτροπές κατάληψης! Το συντονιστικό των Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων, παλεύοντας να ξεπεράσει τις αντιφάσεις στο εσωτερικό του, συγκροτήθηκε σε δημοκρατική βάση με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους και κατάφερε να αποτυπώσει στις αποφάσεις του το σύνολο των αιτημάτων των συλλόγων που συμμετείχαν σ’ αυτό και να τους συντονίσει σ’ έναν ενιαίο σχεδιασμό(στη βάση αυτών πραγματοποιήθηκαν η παρέμβαση στη ΝΕΤ, η κατάληψη του Υπουργείου Παιδείας και μια σειρά δράσεων στο κέντρο της Αθήνας). Αποτέλεσε σημείο αναφοράς μέσα στις σχολές και εφαλτήριο της κοινωνικοποίησης του φοιτητικού κινήματος και της σύνδεσής του με το εργατικό κίνημα!

Αν θα θέλαμε να εντοπίσουμε κάποιες προβληματικές που αντιμετωπίσαμε ίσως θα ήταν η αδυναμία να μετεξελιχθεί η γενική συνέλευση με πιο ταχύ ρυθμό ώστε να ανταποκρίνεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες και ανησυχίες των φοιτητών στο φόντο της κρίσης. Βέβαια, αυτό σε ένα βαθμό ήταν λογικό να συμβεί αφού με ευθύνη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ οι γενικές συνελεύσεις είχαν περιπέσει σε χειμερία νάρκη με στόχο να εκφυλιστούν οι συλλογικές διαδικασίες. Επιπλέον, στη νομική δεν καταφέραμε να μαζικοποιηθούν με τον τρόπο που θα θέλαμε οι συντονιστικές επιτροπές κατάληψης με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κωλύματα στην δημοκρατική εκπροσώπηση του συλλόγου στο συντονιστικό των γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων.

Πάντως παρά τις όποιες αδυναμίες το Σεπτέμβρη φάνηκε για πρώτη φορά μετά το καλοκαίρι πως η κοινωνία είναι πλέον χωρισμένη σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα, αυτό των μνημονίων και του νόμου Διαμαντοπούλου και αυτό των εργαζόμενων, των φοιτητών, των άνεργων που πλήττονται τόσο βάναυσα από την κυρίαρχη πολιτική. Πλέον υπάρχουν μόνο δύο επιλογές: ή στρατεύεσαι με την πάλη για την ανατροπή τους, ή συναινείς στο γκρέμισμα και την ισοπέδωση της ζωής σου. Έτσι κι αλλιώς, οι σελίδες της ιστορίας δεν έχουν ακόμη γραφτεί και απ’ ότι φαίνεται εργαζόμενοι,. άνεργοι, φοιτητές και μαθητές είναι αποφασισμένοι να την γράψουν με το μελάνι των αγώνων τους.

Υπουργείο Παιδείας VS Φοιτητικό Κίνημα: σημειώσατε 2

Υστερία έπαθε η πολιτική μαινάδα του νεοφιλελευθερισμού, η παταγωδώς αποτυχημένη και ανίκανη τέως υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου που κατόρθωσε να αφήσει μέχρι και χωρίς βιβλία τους μαθητές, μόλις είδε να τινάζεται στον αέρα ο επαίσχυντος εκβιασμός της προς τα AEI και τα TEI με απόφαση του αντικαταστάτη της. Φρύαξαν οι ομοϊδεάτες της και τα σχετιζόμενα MME, με πρώτο τον ...βρικόλακα της ελληνικής πολιτικής ζωής, τον Mητσοτάκη και μαζί του το άλλο «μπουμπούκι», το διαβόητο Στέφανο Mάνο. Στην παρέα τους περιχαρής και η νέα εκπρόσωπος Tύπου του ΠAΣOK, η ...«αόρατη» Φώφη Γεννηματά.

H Διαμαντοπούλου εκβίαζε οικονομικά τα AEI και τα TEI. Tους είχε κόψει τη χρηματοδότηση επί όσο διάστημα αρνιόντουσαν να εκλέξουν διοίκηση με βάση το νόμο της Aννούλας, ο οποίος αποσκοπούσε στο να μπουν ιδιώτες στα συμβούλια διοίκησης για να διευκολυνθεί στη συνέχεια η πλήρης ιδιωτικοποίηση. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Bενιζέλος μέσω PSI λεηλάτησε τα αποθεματικά των πανεπιστημίων και των TEI. H Tράπεζα της Eλλάδος, στην οποία έχουν υποχρεωτικά τις καταθέσεις τους, μετέτρεψε τα λεφτά τους σε ομόλογα και στη συνέχεια τα «κούρεψε» κατά μέσο όρο κατά ...70%! Έφαγε έτσι η κυβέρνηση 90 εκατομμύρια ευρώ από τα AEI και 100 εκατομμύρια από τα TEI. Έξι πανεπιστήμια έμειναν χωρίς λεφτά καθόλου.

Mπροστά στην κατάσταση αυτή, ο νυν υπουργός Παιδείας Γιώργος Mπαμπινιώτης αποφάσισε κάτι ελάχιστο: Eιδικά για φέτος, να δοθούν τα χρήματα του προϋπολογισμού που έχουν εγκριθεί για τα AEI και τα TEI, ανεξαρτήτως του αν έχουν εκλέξει ή όχι διοικήσεις με το νόμο της Διαμαντοπούλου. «Aν νομίζει κανείς πως απειλώντας ότι δεν θα δώσει χρήματα θα λύσει το πρόβλημα, θα δει ξεσηκωμένους φοιτητές, πανεπιστημιακούς στους δρόμους και θα οδηγηθούμε σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις που δεν θα μας χωράει ο τόπος, ιδίως σε παραμονές εκλογών», τόνισε ο Γ. Mπαμπινιώτης, εξηγώντας γιατί πήρε αυτή την απόφαση.

H ουσία βέβαια είναι το πρώτο αυτό ρήγμα που προκλήθηκε από τη σθεναρή αντίσταση καθηγητών και φοιτητών σε AEI και TEI, προοιωνίζεται την οριστική κατάρρευση του νόμου - εκτρώματος της Διαμαντοπούλου.

Ψήφος στην ΕΑΑΚ

·        Ψήφος στην ΕΑΑΚ αποτελεί την πιο σκληρή καταδίκη συνολικά της βάρβαρης πολιτικής ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και των συμμάχων τους ΕΕ-ΔΝΤ που δολοφονούν τη νεολαία.

·        Είναι ψήφος στράτευσης στη λογική των ανυποχώρητων αγώνων ως το μόνο δρόμο που μπορεί να οδηγήσει σε ήττα την κυρίαρχη πολιτική και σε κατακτήσεις υπέρ των φοιτητών και της νεολαίας.

·        Ψήφος στην ΕΑΑΚ είναι ψήφος στην ανεξάρτητη αντικαπιταλιστική Αριστερά που παλεύει από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργαζόμενης πλειοψηφίας και επιδιώκει να ενοποιήσει όλα τα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας σε ένα πολιτικό κίνημα ανατροπής!

ΣΤΙΣ 16 ΜΑΗ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ-ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ – Ρ.Α.Πα.Ν. Σ.Α.Φ.Ν.

Ευρωπαϊκή Ένωση: η αυτού μεγαλειότης…

Η διασφάλιση της λεγόμενης «ευρωπαϊκής πορείας» της χώρας έχει εδώ και καιρό αναδειχθεί από τα ίδια τα αστικά κόμματα της ΝΔ του ΠAΣOΚ και του ΛΑΟΣ που συγκυβερνούσαν στο βασικό διακύβευμα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας. «Ευρωπαϊκή Ένωση ή απομόνωση», «ευρώ ή καταστροφή» είναι μερικά από τα τρομοκρατικά διλήμματα που βάζουν τα κόμματα αυτά και τα ΜΜΕ σε μία ενορχηστρωμένη προσπάθεια να πείσουν το λαό πως μοναδική είναι η πραγματικότητα της ΕΕ της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Τα κόμματα αυτά όμως έχουν πάψει προ πολλού να εξυπηρετούν έστω και στο ελάχιστο τα συμφέροντα των εργαζομένων, των φοιτητών και των ανέργων, αντίθετα πασχίζουν για να κλείσουν και την τελευταία χαραμάδα ελπίδας για ένα μέλλον με αξιοπρέπεια. Η ΕΕ δεν είναι το πολυδιαφημισμένο σπίτι των λαών και ποτέ δεν ήταν. Αντίθετα η έξοδος ή η παραμονή σε αυτήν  έχει αναδειχθεί πια στο επίδικο εκείνο που θα κρίνει ποια πρόταση διεξόδου από τη σημερινή κατάσταση θα είναι απλώς διαχειριστική(αναγκαία τα μνημόνια σε αυτήν την περίπτωση) και ποια πραγματικά ριζοσπαστική ανοίγοντας ένα δρόμο απελευθέρωσης και ελπίδας για το λαό.

Σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη η ΕΕ είναι γενικά η «Ευρώπη», η «ένωση των λαών της Ευρώπης» όπως δηλώνεται πανηγυρικά στο προοίμιο της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι διατυπώσεις αυτές ανάγονται προφανώς στην ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης, την αστική ιδεολογία, που παρουσιάζει τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα και επιδιώξεις σαν συμφέροντα όλης της κοινωνίας και ιδιαίτερα σαν συμφέροντα και των εκμεταλλευομένων τάξεων. Αυτή η ιδεολογική κυριαρχία βέβαια συνδέεται με την ίδια την ταξική κυριαρχία των καπιταλιστών που διαθέτοντας την πολιτική εξουσία και τα μέσα παραγωγής(εργοστάσια, βιομηχανίες, μεγάλες επιχειρήσεις) έχουν την δυνατότητα να αναπαράγουν διαρκώς, μέσα από τους οικονομικούς, πολιτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς τις δικές τους ταξικές επιδιώξεις ως «εθνικές» στρατηγικές. Έτσι η περιγραφή της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης ως η «Ευρώπη» (και άρα των πολιτικών και οικονομικών πολιτικών που απορρέουν από αυτήν) σκόπιμα καταργεί και αποκρύβει τις κοινωνικές-ταξικές αντιθέσεις. Ενσωματώνει δηλαδή στην κατηγορία της «Ευρώπης» κοινωνικές τάξεις που έχουν αντίθετα συμφέροντα και τελείως διαφορετικούς όρους επιβίωσης και πρόσβασης σε αγαθά και υπηρεσίες.

Μένουν όμως ακόμα κάποια βασικά ερωτήματα να απαντηθούν:  Ποιοι οι λόγοι της δημιουργίας της και γιατί αυτή αποτελεί κομβικό σημείο στη στρατηγική της κυρίαρχης τάξης και των αστικών κομμάτων; Καθώς οι απαντήσεις που δίνονται από τις ίδιες τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης(«βαθύτερες σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της Ευρώπης, ενίσχυση και σύγκλιση των οικονομιών τους, οικονομική πρόοδος των λαών…») έχουν καθαρά διακηρυκτικό χαρακτήρα όπως αποδεικνύεται από την ίδια την πραγματικότητα κρίνεται αναγκαία η βαθύτερη διερεύνηση του ζητήματος.

Η ΕΕ αποτελεί το δίχως άλλο μία καπιταλιστική ολοκλήρωση.  Οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις είναι «συνεταιρισμοί», «συμμαχίες» των αστικών τάξεων και των καπιταλιστικών κρατών, είναι διακρατικοί οργανισμοί με στόχο τη βαθύτερη και από κοινού εκμετάλλευση των εργαζομένων μιας ευρύτερης γε­ωγραφικής περιοχής. Έχει στον πυρήνα της τις «4 ελευθερίες κίνησης» (κεφαλαίων, προσώπων, υπηρεσιών, εμπορευμάτων), ενοποιεί οικονομικά τον ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο και καταργεί αρκετά από τα εμπόδια (τελωνειακά, δασμοί, συναλλαγματικά, νομίσματα) που έθεταν τα σύνορα και η ύπαρξη των ξεχωριστών εθνικών κρατών.

Το φαινόμενο των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, βρίσκεται στο DNA του καπιταλισμού, στην ζωτική ανάγκη δηλαδή των μεγάλων επιχειρήσεων να αναζητούν νέο χώρο για τις εμπορικές και βιομηχανικές τους δραστηριότητες και να διευρύνουν έτσι τα πεδία και τα ποσοστά της κερδοφορίας τους. Ολοκληρώσεις δεν απαντώνται μόνο στην Ευρώπη αλλά σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, πάντα στις πλάτες των λαών. Τέτοιες συνιστούν η Κοινότητα χωρών της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής, η Αφρικανική Ένωση, η Ένωση χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας και άλλες, με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που παίρνει φυσικά η κάθε μία. Η συμμετοχή στο «συνεταιρισμό» ­προφανώς και στη «λεία» από τη διευρυμένη βάση της εκμετάλλευσης δεν είναι βέβαια ισότιμη, ούτε στατική: αποτυπώνει το συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες. Συνεπώς, η καπιταλιστική ολοκλήρωση εδράζεται στην ενιαία πορεία-συνύπαρξη δυο α­ντιφατικών τάσεων: της τάσης για ανταγωνισμό, για σύγκρουση, για διάσπαση και αυτής για συμμαχία, ενότητα, ρύθμιση.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ είναι μία οικονομική αναγκαιότητα του ελληνικού καπιταλισμού. Η ένταξη και η παραμονή της χώρας σε αυτήν συμφέρει μόνο την αστική τάξη που θωρακίζεται απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις και ενισχύει την ανταγωνιστικότητά της έναντι τρίτων χωρών. Σήμερα η ΕΕ είναι ο πιο κομβικός μηχανισμός στην ενεργοποίηση της τρομαχτικής επίθεσης που δέχονται τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, γι’ αυτό και η ύπαρξή της έχει στρατηγικό χαρακτήρα για την κυρίαρχη τάξη και τα εξαπολύοντα την επίθεση κυβερνητικά κόμματα.

«Η Ενωμένη Ευρώπη βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ανήκουν σε μειονότητες»(Άρθρο 2 Σ.Ε.Ε.).

Η «Ευρώπη» περί ης τα παραπάνω λόγια είναι η Ευρώπη των 23 εκατομμυρίων ανέργων και των 80 εκατομμυρίων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και ταυτόχρονα είναι η Ευρώπη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, 150 από τους οποίους βρίσκονται στην λίστα των 500 πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων του πλανήτη με αμύθητα ποσά σε κέρδη για το 2011. Αυτοί οι δύο διαφορετικοί κόσμοι, των μεγάλων ανισοτήτων στο εσωτερικό των Ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και ανάμεσα στις χώρες αυτές, παρουσιάζονται λοιπόν σαν ενιαίο σώμα κάτω από τις σημαίες της κεφαλαιοκρατικής «Ευρώπης».

Στην Ελλάδα του 2012 των μνημονίων και της «λιτότητας» ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μεταφράζεται σε μισθούς και συντάξεις πείνας, σε ένα εκατομμύριο ανέργους και σε χιλιάδες αυτοκτονίες κάθε χρόνο εξαιτίας του οικονομικού και κοινωνικού στραγγαλισμού.

Η  ελευθερία της ΕΕ είναι μόνο για τις πολυεθνικές, τις τράπεζες και τα κέρδη τους.

Η ισότητα έχει σβηστεί ολοκληρωτικά από την κοινωνική πραγματικότητα των χωρών που ανήκουν στην ΕΕ. Ο ανταγωνισμός είναι φυσικός ρυθμιστής, το μεγάλο ψάρι πρέπει να φάει το μικρό. Στο όνομά του οι εργασιακές σχέσεις και τα εργατικά δικαιώματα θρυμματίζονται και συντρίβονται.

Το Κράτος Δικαίου είναι για εμάς το κράτος που φέρνει την αστυνομία μέσα στη σχολή μας και τους χρυσαυγίτες στο πλάι της να εκτοξεύουν απειλές στους φοιτητές που αντιστέκονται στη βαρβαρότητα. Για τους «άλλους» έχουν στηθεί τα τείχη του ρατσισμού, του Σένγκεν και της Frontex που μαζί με τη Συνθήκη «Δουβλίνο 2» έχουν μετατρέψει τη χώρα μας και στη φυλακή των οικονομικών μεταναστών και των προσφύγων. Και αυτό ενώ Η  ΕΕ πρωταγωνιστεί σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους (Ιράκ, Βαλκάνια, Λιβύη), ρημάζοντας τις πατρίδες τον ανθρώπων αυτών πυροδοτώντας έτσι νέα κύματα μεταναστών και κλείνοντας το δρόμο της επιστροφής σε αυτούς που έχουν ήδη φύγει.

Στα του οίκου μας τώρα, η ΕΕ παρέδωσε το πανεπιστήμιο στην αγορά και τις εταιρίες με τη συνθήκη της Λισαβόνας και τη λογική της Μπολόνια. Το νέο πανεπιστήμιο είναι αυτό που διοικείται από τους μανατζαρέους των μεγάλων επιχειρήσεων με την ακαδημαϊκή κοινότητα στο απόλυτο περιθώριο. Το πανεπιστήμιο του νόμου 4009 είναι ένα ολοκληρωτικά αυταρχικό πανεπιστήμιο με εξαντλητικούς ρυθμούς σπουδών και πτυχία που δεν εξασφαλίζουν απολύτως τίποτα μέσα στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας. Στη σημερινή εποχή της τεράστιας εξέλιξης της τεχνολογίας και της δημιουργίας ανεξάντλητου πλούτου παγκοσμίως αλλά και στη χώρα μας οι νέοι είναι καταδικασμένοι στην ανεργία, στο κοινωνικό περιθώριο.

Για εμάς, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απόλυτα ταυτισμένη με τις καταστροφικές πολιτικές των μνημονίων. Είναι υπεύθυνη για το διαρκές έγκλημα απέναντι στους εργαζόμενους και τους νέους στη δικιά μας χώρα αλλά και σε άλλες. Αναγνωρίζουμε πως τα προηγούμενα χρόνια συμπύκνωνε τις αντιδραστικές πολιτικές που οδήγησαν στη σημερινή κρίση και έδινε άλλοθι στις εγχώριες κυβερνήσεις καθώς το κέντρο λήψης των αποφάσεων μεταφερόταν σχεδόν ολοκληρωτικά στις Βρυξέλλες. Εμείς σαν ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ Ε.Α.Α.Κ. έχουμε  βασικό μας στόχο να αναδείξουμε στη σχολή μας αλλά και ευρύτερα το ζήτημα της ΕΕ. Παλεύουμε για ένα αξιοπρεπές πανεπιστήμιο αλλά και ως αυριανοί εργαζόμενοι για μία καλύτερη κοινωνία βασισμένη στις ανάγκες μας. Για να τα πετύχουμε αυτά είναι απολύτως αναγκαία η ρήξη συνολικά με την ΕΕ  και την πολιτική που εκπροσωπεί!

Μία άλλη ματιά στην επικαιρότητα

 

                                          Η υγειονομική βόμβα δεν βρίσκεται στις γειτονιές της Αθήνας

                                        Η έξοδος των ευρώ από τη τσέπη μας

                                         Τα παίρνουν από το λαό και τα πάνε στην ΕΚΤ…

                                        Ένα νόμισμα-ζόμπι που έχουν εξαπολύσει απέναντι στο λαό

                                          Eurozone...

                                            H αυτού μεγαλειότης

                                           Η σωτηρία του λαού

WHICH SIDE ARE YOU ON?

WHICH SIDE ARE YOU ON? *   

             Σε συνθήκες πολιτικής κρίσης, μεγάλη μερίδα του κόσμου επιλέγει να αμφισβητήσει βασικούς πυλώνες της αστικής πολιτικής: το δικομματισμό, τα ΜΜΕ, τις γραφειοκρατικές τάσεις μέσα στα συνδικάτα και τους συλλόγους. Ριζοσπαστικοποιείται και συμμετέχει μαζικά στα κοινωνικά κινήματα: λαϊκές συνελεύσεις, απεργίες, πορείες επιλέγοντας μια διέξοδο διαφορετική απ' αυτή  που του δίνουν τα μνημόνια της συγκυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ.

            Σε ένα τέτοιο σκηνικό πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας η Αριστερά θα έπρεπε να είναι εκείνη η συγκροτημένη πολιτική δύναμη που θα μπολιάζει τα κοινωνικά κινήματα και θα συγκροτεί ένα αντίπαλο δέος απέναντι στο αστικό μπλοκ, που αυτή τη στιγμή το μόνο που προτείνει είναι η συνέχιση της πολιτικής της κοινωνικής εξαθλίωσης, της αυταρχικής θωράκισης, της χρεοκοπίας. Η Αριστερά πρέπει επιτέλους να πεί ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία και να απαντήσει στα υλικά ερωτήματα του λαού και να θέτει αναχώματα σε οποιαδήποτε τάση ενσωμάτωσης από τον αστισμό. Συγκεκριμένα, να δίνει την προοπτική των μαζικών, ανυποχώρητων και  νικηφόρων αγώνων, να προτείνει δίκτυα αλληλεγγύης και  δομές   αυτοοργάνωσης απέναντι στον κρατικό δογματισμό , να δημιουργεί μορφές λαϊκής δημοκρατίας και αντίστασης από τα κάτω , να αξιοποιεί την επινοητικότητα και δημιουργικότητα της κοινωνίας , του εργαζόμενου λαού, των μέχρι τώρα κοινωνικών πειραμάτων. Επιπλέον , να χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης δίνοντας όραμα και ελπίδα στον αγωνιζόμενο λαό, μια νέα αυτοπεποίθηση πως μπορούμε να ζήσουμε έξω απ' την ΕΕ και χωρίς ευρώ, βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις σ' ένα νέο οικονομικό μοντέλο με εθνικοποιημένες τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι με σκοπό το κέρδος και την εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου.

            Το αίτημα για μια συγκροτημένη αριστερά της ρήξης , του μετασχηματισμού της κοινωνίας και της δημιουργίας, παρ' όλο που αποτελεί τον αναγκαίο όρο για την έξοδο απ' την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση, βρίσκει αναχώματα από το δρόμο που έχει επιλέξει η κοινοβουλευτική αριστερά. Αν και η στείρα κριτική, η πολυδιάσπαση και η γκρίνια στους κόλπους της αριστεράς αποτελεί βασικό παράγοντα αποξένωσης του κόσμου από το πολιτικό της σχέδιο, εντούτοις δεν μπορεί να μην αναφερθεί κανείς σε τακτικά αλλά και στρατηγικά ελλείμματα της  κοινοβουλευτικής αριστεράς που την απομακρύνουν από το σχέδιο ρήξης με τον αστισμό και ρίχνουν νερό στο μύλο του αντιπάλου, όχι από τη σκοπιά του καθαρού και αμόλυντου καθοδηγητή αλλά στην προσπάθεια διαλόγου, κοινής δράσης και εν τέλει πολιτικής σύγκλισης με κάθε πολιτική δύναμη της αριστεράς που υπερασπίζεται τον αγωνιζόμενο λαό και τα συμφέροντα του.

            Σε αυτά τα πλαίσια, η έννοια του σεχταρισμού ανεβαίνει level, καθώς το ΚΚΕ πασχίζει μάλλον να αποκοπεί με κομμάτια της κοινωνίας που αντιστέκονται χωρίς παράλληλα να δημιουργεί φορείς και δομές που να απασχολούν κάποιον άλλο πέρα από τα μέλη του: τους φοιτητικούς συλλόγους, τους απεργούς, της πλατείες ως και την... φθηνή πατάτα. Αλλά και πέρα από αυτό, η άρνηση να δώσει το ΚΚΕ απάντηση στα ερωτήματα του λαού στο σήμερα και η έγκληση για ισχυρό εκλογικά ΚΚΕ μετατρέπει την πολιτική σε θρησκεία καθώς η στρατηγική του πλέον είναι η λύση των προβλημάτων μας μετά θάνατον ή όπως το αποκαλούν: στη λαϊκή οικονομία- λαϊκή εξουσία. Αμήν!

            Από την άλλη πλευρά, παρ' όλο που η κοινή δράση στους κοινωνικούς αγώνες με τις δυνάμεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α αποτελεί κεκτημένο, το πολιτικό του πρόγραμμα είναι υπόδειγμα σοσιαλδημοκρατικής γραμμής, που θυμίζει ΠΑΣΟΚ του '81. Σε αυτό το σημείο να πούμε συγχαρητήρια στο ΣΥΡΙΖΑ καθώς ο αστισμός υλοποίησε εν τέλει την πολιτική του πρόταση για μερική διαγραφή του χρέους και ευρωομόλογα και για την κοινωνική του συμμαχία του από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, λειτουργώντας ως πλυντήριο των λερωμένων με μνημόνιο πολιτικών του ΠΑΣΟΚ. Η ενότητα που ευαγγελίζεται το ΣΥΡΙΖΑ γύρω από ένα ανιμνημονιακό μέτωπο έχει κοντά ποδάρια και δεν μπορεί να δώσει πραγματικές απαντήσεις στα ερωτήματα που τίθενται απ' την ίδια την πραγματικότητα. Το πολιτικό σκηνικό αυτή τη στιγμή διχοτομείται γύρω από το ερώτημα παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη ή όχι. Ο αστισμός έχει δώσει την απάντηση του και η αριστερά οφείλει να δώσει μια διαφορετική διέξοδο,  όπως τη περιγράψαμε παραπάνω και όχι με πολιτικές προτάσεις που περισσότερο αφορούν τον Καμμένο!

            Είναι αναγκαίο όσο ποτέ μια Αριστερά η οποία θα ορθώσει το ανάστημα της δείχνοντας ότι υπάρχει άλλος δρόμος, δίνοντας ελπίδα και όραμα στο λαό να αγωνιστεί. Μέσα στην κοινωνική συνθήκη( όλες τις συγκλονιστικές στιγμές του λαϊκού ξεσηκωμού από το Μάη του 2010, στις «Πλατείες» , στις πανεργατικές έως το ξέσπασμα στις 12 Φλεβάρη) φαίνονται να αναδύονται οι όροι για μια νέα, δυναμική και μαζική Αριστερά. Αντίστοιχα, ο συντονισμός των Σωματείων, οι κοινές δράσεις σε κινήματα ανυπακοής και αντίστασης και οι κοινές πρακτικές δείχνουν ότι έχει συγκροτηθεί το απαραίτητο αγωνιστικό μέτωπο. Παρ' όλα αυτά χρειάζονται κι άλλα βήματα για να ξαναγίνει η Αριστερά συνώνυμη με την αντίσταση και την ανατροπή. Με ενωτική και μετωπική λογική, με έμφαση στο δημοκρατικό διάλογο, με στόχο την υπέρβαση των τωρινών ορίων και προβλημάτων της Αριστεράς και με σκοπό την οικοδόμηση νικηφόρων αντιστάσεων πιστεύουμε πως εν τέλει , αν και ο ιστορικός χρόνος είναι φειδωλός, δεν θα προδώσουμε την ελπίδα του κόσμου που γυρνά την πλάτη στο επίσημο πολιτικό σκηνικό. Στρατευόμαστε στην υπόθεση της Αριστεράς, καθώς δεν υπάρχουν αδιέξοδα, μόνο δρόμοι που δεν έχουμε διαβεί!

*αναδημοσίευση από το περιοδικό ''ΕΝΣΤΑΣΗ'' της ΑΝΤΙΝΟΜΙΑΣ

Φοιτητικές Εκλογές 2012 - Αποτελέσματα

Φοιτητικές Εκλογές 2012




Φοιτητικές Εκλογές 2012


Νομική
(Αθήνα, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών)

Ψήφισαν Εγκυρα Ακυρα Λευκά
1501 1450 51         41
             96.6%   3.4% 2.83%


 Παράταξη 2012 2012 % 2011 2011 % Μεταβολή Μεταβολή %

 ΔΑΠ         672         46.34% 718         45.41% -46                 0.93000000000001%

Αρ.Εν         213         14.69% 187         11.83%   26                  2.86%

Ε.Α.Α.Κ.*        212          14.62% 182          11.51%    30                  3.11%

ΠΚΣ         191         13.17% 193          12.21%   -2                  0.96%

ΠΑΣΠ         106         7.31% 264           16.7% -158                 -9.39%

Αγ. Κινήσεις 15        1.03%             - - - -

*ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ- ΡΑΠΑΝ ΣΑΦΝ

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΔΕΝ ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ, ΘΑ ΤΟΥΣ ΔΙΑΓΡΑΨΕΙ.

Δύο χρόνια τώρα τα κόμματα του μνημονίου, οι κυβερνήσεις τους, η Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ., προσπαθούν να βάλουν ταφόπλακα στις κοινωνικές κατακτήσεις και τα δικαιώματα εργαζομένων και νεολαίας. Ισοπεδώνουν την ελληνική κοινωνία, με μοχλό πίεσης το χρέος, κόβουν μισθούς, συντάξεις, δημιουργούν στρατιές ανέργων και ανεβάζουν το κόστος ζωής σε ύψη δυσθεώρητα για την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, οδηγώντας στην εικόνα των 20.000 αστέγων μόνο στην Αθήνα και σε δεκάδες αυτοκτονίες καθημερινά. Η βία είναι πλέον η βασική τους συνταγή. Η πραξικοπηματική συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου, η ιδεολογική τρομοκρατία ενάντια στο κίνημα και την Αριστερά και η φυσική βία των δυνάμεων καταστολής ενάντια σε όποιον αγωνίζεται είναι το αναγκαίο συμπλήρωμα εφαρμογής αυτής της πολιτικής. Σε αυτό το φόντο διεξάγονται οι επικείμενες βουλευτικές εκλογές, που αποτελούν τις πιο κρίσιμες των τελευταίων δεκαετιών. Παίρνουν τη μορφή δημοψηφίσματος, ψήφου μαζικής καταδίκης αλλά και απάντησης στο ερώτημα: “υπάρχει άλλος δρόμος και ποιος είναι αυτός;”.

Είναι σαφές, ότι τις εκλογές αυτές τις επέβαλαν οι μαζικοί λαϊκοί αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, ακριβώς επειδή τα διάφορα κυβερνητικά επιτελεία δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν την πολιτική τους χωρίς αναστρέψιμο κόστος για αυτά. Ολόκληρος ο λαός δυο χρόνια τώρα με πολλαπλούς τρόπους έδειξε την αντίθεσή του στην πολιτική της κοινωνικής καταστροφής και  ερήμωσης. Οι μεγαλειώδεις απεργίες ήδη από τις πρώτες μέρες που οι τοποτηρητές της τρόικα εγκαταστάθηκαν στη χώρα, οι μεγάλες πλατείες της οργής, αλλά και της δημοκρατίας του αγώνα, τα κινήματα πολιτικής ανυπακοής του “δεν πληρώνω” και ό,τι πολιτικά σηματοδότησαν με τη διάρρηξη των σχέσεων με τα κόμματα του μνημονίου και της συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, έδειξαν ότι η εμπιστοσύνη του λαού στις δυνάμεις του μπορεί να ανοίξει άλλους δρόμους για τους εργαζόμενους και τη νεολαία.

Ειδικά για τη νεολαία, το καλύτερο υλικό στην προσπάθεια υπέρβασης της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου, ετοιμάζουν μέλλον ανεργίας του 40%, του Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης και του δρόμου της μετανάστευσης. Η γενιά με τα περισσότερα πτυχία καλείται να ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Για να επιβάλλουν αυτόν τον εργασιακό μεσαίωνα προσπαθούν να διαμορφώσουν εδώ και τώρα το νέο Πανεπιστήμιο της αγοράς, με πτυχία χωρίς αντίκρισμα, όλο και λιγότερο δημόσιο και δωρεάν και με ακρωτηριασμένη τη δημοκρατία στο εσωτερικό του. Σε όλες τις μάχες μαζί με τον υπόλοιπο λαό και η νεολαία με ιδιαίτερο τρόπο έδειξε την αντίθεσή της στο μέλλον που της ετοιμάζουν, με τις καθοριστικής σημασίας για το φοιτητικό κίνημα κινητοποιήσεις του Σεπτέμβρη και τις καταλήψεις σε πάνω από 300 τμήματα και σχολές πανελλαδικά, κερδίζοντας αυτό που στην εποχή του μνημονίου φαινόταν ακατόρθωτο, να καταστήσουν ανεφάρμοστο και να μπλοκάρουν κάθε προσπάθεια εφαρμογής ενός νόμου που ψηφίστηκε με πλατιά κοινοβουλευτική συμφωνία, δείχνοντας ότι οι πραγματικές πλειοψηφίες βρίσκονται στον δρόμο, στους κόλπους του λαϊκού κινήματος.

Σε αυτές τις εκλογές η νεολαία καλείται να πάρει θέση πάνω στα διλήμματα που βάζει η ίδια η ζωή: Θα νομιμοποιήσει με την ψήφο της την συνέχιση και κλιμάκωση της επίθεσης, ή θα πάρει θέση ενεργής στράτευσης στην υπόθεση της ανατροπής της; Θα καταδικάσει τα κόμματα του μνημονίου και τα υποστυλώματά τους, όπου και αν αυτοπροσδιορίζονται, δεξιά ή αριστερά ή θα ενισχύσει τις δυνάμεις της ανατρεοτικής Αριστεράς; Θα αλλάξουν οι συσχετισμοί προς όφελος των αριστερών ανατρεπτικών δυνάμεων; Θα αφήσει τους χιτλερικούς της Χρυσής Αυγής, τους μπράβους της νύχτας και τους διαπλεκόμενους που έχουν στα ψηφοδέλτιά τους, να χτυπούν και να συκοφαντούν κάθε νεολαιίστικο και εργατικό αγώνα; Θα συνεχίσει η νεολαία να θυσιάζεται στο βωμό του χιλιοπληρωμένου χρέους ή θα απαιτήσει τη μονομερή διαγραφή του; Θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στη θηλιά του Ευρώ και της ΕΕ, την ίδια στιγμή που η παραμονή μας φέρνει πιο κοντά στη φτώχεια και την εξαθλίωση ή η Ελλάδα θα αποτελέσει πανευρωπαϊκά και διεθνώς παράδειγμα ρήξης και ανατροπής;

Είναι προς όφελος της νεολαίας να δυναμώσουν οι φωνές που προβάλλουν τη δυνατότητα ύπαρξης άλλου δρόμου, χωρίς χρέος, ευρώ, χωρίς τις επιταγές της της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με λαϊκή κυριαρχία για το “έθνος” των εργαζομένων, με το άνοιγμα του δρόμου για μια εναλλακτική κοινωνική οργάνωση για να περάσει ο πλούτος στα χέρια των πραγματικών παραγωγών του. Τις δυνάμεις που μπροστάρη στην ανατροπή τοποθετούν ένα ριζικά ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα που θα στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις, εγκολπώνοντας όλα τα αγωνιζόμενα κομμάτια. Τέτοια παραδείγματα γέννησε ο ίδιος ο λαϊκός ξεσηκωμός των τελευταίων χρόνων: Οι Λαϊκές Συνελεύσεις στις πλατείες και τις γειτονιές, οι πρωτοβουλίες ενάντια στα χαράτσια, ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων στους χώρους εργασίας και το συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων και Καταλήψεων των Φοιτητικών Συλλόγων ένα προηγούμενο διάστημα, αποτελούν παραδείγματα που έδειξαν πως μόνο όταν ο κόσμος παίρνει την κατάσταση στα χέρια του, οργανώνει από τα κάτω και δημοκρατικά τον αγώνα του, μπορεί να επιβάλλει νίκες στο σήμερα.

Σ' αυτό το μέτωπο αγώνα για να μπορέσει να βγει ξανά το λαικό κίνημα μπροστά πρέπει να συμβάλει τώρα ολόκληρη η Αριστερά, παρά τις υπαρκτές διαφωνίες των ρευμάτων που την απαρτίζουν. Οι ιστορικές στιγμές που ζούμε είναι ταυτόχρονα κι ένα μεγάλο στοίχημα για την Αριστερά. Η Αριστερά ή θα καταφέρει να ανασυγκροτηθεί κι η ίδια συμπράττοντας στην οικοδόμηση του λαϊκού ξεσηκωμού και του αγωνιστικού του μετώπου ή θα εξαφανιστεί μαζί με την οριστική συντριβή του λαϊκού κινήματος. Από τη μια μεριά, μια τέτοια Αριστερά δεν μπορεί να επιτελέσει αυτό το καθήκον όσο μένει προσκολλημένη σε ρηχά αντιμνημονιακά μέτωπα, όσο φαντασιώνεται κυβερνητικές λύσεις εντός του συστήματος, όσο δεν μπορεί να δει άλλο δρόμο εκτός του Ευρώ και της ΕΕ. Από την άλλη, ούτε μπορεί  να ανασυγκροτηθεί ακολουθώντας μια αμυντική στρατηγική που δεν έρχεται αντιμέτωπη με τα υπαρκτά διλήμματα αλλά παραπέμπει την υλοποίηση των διεκδικήσεων του λαού στην άλλη κοινωνία καταλήγοντας να υιοθετεί σεχταριστικές λογικές. Γι' αυτό ακριβώς είναι μεγάλο στοίχημα σ' αυτές τις εκλογές να ενισχυθεί εκείνη η Αριστερά που καταφέρνει να δώσει απαντήσεις στα υπαρκτά διλήμματα της εποχής, που ανοίγει τον άλλο δρόμο για να πάνε τα πράγματα αλλιώς για το λαό και τη νεολαία.

Ο δρόμος που επιλέγουμε ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολος, είναι όμως ο μόνος ρεαλιστικός που μπορεί να φέρει αποτελέσματα και νίκες! Είναι κάτι που μας έμαθε η ιστορία του κινήματος: αφού μπόρεσαν οι εργάτες στο Σικάγο πριν από 130 χρόνια -με τον καπιταλισμό και τότε σε κρίση- να επιβάλουν με λαϊκό ξεσηκωμό το 8ωρο και μαζί ένα άλλο πρότυπο ζωής, εργασίας και πολιτισμού τότε σήμερα, με τις δυνατότητες που παρέχει η επιστήμη κι η τεχνολογία για την κάλυψη των αναγκών μας, μπορούμε κι εμείς. Το ξέρουμε κι από δική μας πείρα, γιατί εμείς αυτό τον δρόμο τον βαδίσαμε πολλές φορές στο παρελθόν. Τον βαδίσαμε το 2006-07 όταν το φοιτητικό κίνημα έκανε το ζήτημα της εκπαίδευσης, ζήτημα όλης της κοινωνίας ακυρώνοντας τη συνταγματική αναθεώρηση, τον βαδίσαμε ξανά το Δεκέμβρη του '08, τότε που όλη η νεολαία εξεγειρόταν γιατί στο πρόσωπο ενός παιδιού είδε τη δολοφονία μιας ολόκληρης γενιάς. Για μας λοιπόν τους νέους και τις νέες που ζούμε στην Ελλάδα του 2012, της ανεργίας, των μνημονίων και της κρίσης δεν μας αντιστοιχεί τίποτε άλλο παρά να βαδίσουμε αυτόν τον δρόμο ως το τέλος κι έτσι να διεκδικήσουμε τίποτα λιγότερο από αυτό που είμαστε. Το μέλλον!

ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ

σε ΑΕΙ-ΤΕΙ