Μέχρι να είμαστε όλες ελεύθερες // λίγα λόγια για την 8η Μάρτη και γιατί δεν «γιορτάζουμε»

….για την ιστορία

Η 8^η Μαρτίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα των Γυναικών στην μνήμη των εργατριών κλωστοϋφαντουργίας που πρωτοστάτησαν στις 8 Μαρτίου του 1857 στην Νέα Υόρκη ενάντια στις άθλιες συνθήκες εργασίας τους. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας τους κατεστάλησαν βίαια από την αστυνομία, ωστόσο εκείνες προχώρησαν στην ίδρυση του πρώτου Εργατικού Σωματείου Γυναικών 2 χρόνια μετά, συνεχίζοντας τον αγώνα τους για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και για τη συνολική χειραφέτησή τους.

Για πρώτη φορά η 8^η Μάρτη γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, ενώ ο εορτασμός της επισημοποιήθηκε μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Σοβιετική Ένωση, τα πρώτα χρόνια της οποίας σημειώθηκε αλματώδης πρόοδος σε σχέση με την αντίληψη για τη θέση της γυναίκας αλλά και της δομής της οικογένειας εν γένει (βλ.Αλεξάντρα Κολλοντάι «Το γυναικείο ζήτημα- από την πρωτόγονη κοινωνία στη σύγχρονη εποχή// «Κομμουνισμός και οικογένεια» κλπ). Τότε, βέβαια, είχε τον χαρακτήρα της γιορτής εργατών γενικότερα, μέχρι και το 1960 και την άνοδο του φεμινιστικού κινήματος αυτοτελώς. Από τότε μέχρι και σήμερα υπάρχουν διαφορετικές τάσεις και προσεγγίσεις για τα ζητήματα της έμφυλης καταπίεσης και της πατριαρχίας, του περιεχομένου και της κατεύθυνσης που βάζουν τα κινήματα παγκοσμίως. Μέσα όμως από τον πλουραλισμό και τις διαφορετικές, ριζοσπαστικές ή λιγότερο οπτικές σε σχέση με το ζήτημα, ένα είναι σίγουρο: από την Αργεντινή ως την Τουρκία και την Ελλάδα, η κουβέντα για την γυναικεία χειραφέτηση και την απελευθέρωση από τα δεσμά της πατριαρχίας και του καπιταλισμού ήρθε για να μείνει.

….τι συμβαίνει στο σήμερα

Στο σήμερα, η ημέρα της γυναίκας έχει χάσει το πολιτικό και εργατικό της νόημα και έχει εμπορευματοποιηθεί φτάνοντας, μάλιστα, στο σημείο να αποτελεί αφορμή για τους άντρες «να αποδείξουν την αγάπη τους προς αυτές» (!).Στο σήμερα βλέπουμε τα φαινόμενα έμφυλης καταπίεσης να βρίσκονται σε όξυνση, τις κατακτήσεις του εργατικού και του φεμινιστικού κινήματος και τις θεσμοθετημένες δικλείδες προστασίας των γυναικών στον χώρο της δουλειάς να καταπατώνται η μία μετά την άλλη. Οι άδειες μητρότητας, τόσο σε ιδιωτικό όσο και σε δημόσιο τομέα ελαχιστοποιούνται αν όχι εξαφανίζονται, ενώ πλήττεται και το δικαίωμα των εγκύων γυναικών στην εργασία με τις απολύσεις εγκύων από τις δουλειές τους ακριβώς λόγω της εγκυμοσύνης τους (βλ. πρόσφατη καταγγελία για το «Απ’ αλλού» στα Εξάρχεια). Η γυναίκα αντιμετωπίζεται ως εύκολη πηγή φθηνής εργασίας που γίνεται αντικείμενο εργασιακής και σεξουαλικής εκμετάλλευσης (χιλιάδες καταγγελίες από εργαζόμενες στον επισιτισμό αλλά και συναδέλφων νέων ασκούμενων δικηγόρων από τα μεγαλοαφεντικά). Ταυτόχρονα, αυξάνονται τα φαινόμενα σεξιστικής βίας ακόμα και οι γυναικοκτονίες. Ενδεικτικά μόνο παραθέτουμε  λίγα στοιχεία από την επικαιρότητα τελευταία:

• 9 Μαρτίου 2018 - Κέρκυρα: Νεκρή η Α. Κουρή από το σύζυγο της, συνταξιούχος αστυνομικός,  επειδή βγήκε με φίλες της τη μέρα της γυναίκας. Τον είχε καταγγείλει στο παρελθόν και ήταν γνωστό πώς της ασκούσε βία.

• 21 Μαΐου 2018- Μεγαλοχώρι Τρικάλων: Νεκρή η Β. Γκανιά από τον εν διαστάσει  σύζυγο της . Δέχτηκε 60 μαχαιριές μπροστά στην ανήλικη κόρη της, αφού τον είχε καταγγείλει για  απειλές και ξυλοδαρμούς .

• 27 Νοεμβρίου 2018- Ρόδος: Νεκρή με μαρτυρικό τρόπο η Ε. Τοπαλούδη από  δύο συνομήλικούς της άνδρες, στους οποίους αρνήθηκε τη σεξουαλική επαφή. Φίλες της καταγγέλλουν αμέσως πώς ένα χρόνο νωρίτερα η Ελένη είχε απευθυνθεί στην αστυνομία, καθώς 3 άντρες την είχαν βιντεοσκοπήσει, ενώ την βίαζαν ομαδικά. Ακόμα και μετά τη δολοφονία της αστυνομία- ΜΜΕ- τοπική κοινωνια επιμένουν για αρκετό καιρό να υποβαθμίζουν το γεγονός και χυδαία μιλάνε για «το θύμα που έφταιγε».

• 1 Ιανουαρίου 2019- Αλεποχώρι Κέρκυρας: Νεκρή  από τον πατέρα της η Α. Πέτρου, επειδή αυτός δεν ενέκρινε τη σχέση της με τον Αφγανό σύντροφο της. Η Αγγελική έναν χρόνο νωρίτερα είχε καταγγείλει τον πατέρα της αστυνομία, έπειτα από βίαιη εισβολή του στη σχολή της Η αστυνομία κατέγραψε το γεγονός και ο δράστης υποσχέθηκε πώς δε θα το ξανακάνει..

 Καμία λιγότερη!

Με αυτές τις συνθήκες να εδραιώνονται στις ζωές μας δεν μπορούμε να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα της πατριαρχίας! Καμία γυναίκα, λοατκια+ άτομο, μη μάτσο άνδρας να χρειάζεται να αποδείξει μιμούμενο στερεοτυπικά  αντρικές συμπεριφορές πως είναι «εξίσου ικανό» με τον άντρα στο χώρο δουλειάς και στην κοινωνία γενικότερα. Να είναι η 8^η Μαρτίου όχι μόνο ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών αλλά και η έναρξη του αγώνα διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας στον χώρο εργασίας και την κοινωνία γενικότερα. Να παλέψουμε ενάντια στην πατριαρχία και τον σεξισμό, ενάντια στον καπιταλισμό που τα  συντηρεί!

Στις 8/3απεργούμε, αγωνιζόμαστε ενάντια στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό!

        _2 μμ, πλατεία Κλαυθμώνος, απεργιακή συγκέντρωση_

                                           _6μμ, πλατεία Κλαυθμώνος, πορεία_