Αξιολόγηση Νομικής σχολής

 ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΝΟΜΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ 

[οι αξιολογητές ξανάρχονται]

Η Αρχή Διασφάλισης και πιστοποίησης της ποιότητας στην ανωτάτη εκπαίδευση (ΑΔΙΠ), υπό την αιγίδα της «Ελληνικής Δημοκρατίας» γνωστοποίησε έκθεση εξωτερικής αξιολόγησης για τη Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ, η οποία παρατίθεται στο site της σχολής. Η έκθεση αυτή συγχρηματοδοτείται από την Ε.Ε και το ΕΣΠΑ 2007-2013, στο πλαίσιο του «επιχειρησιακού προγράμματος εκπαίδευσης και δια βίου μάθησης-επένδυση στην κοινωνία της γνώσης» .

Το πρόβλημά μας με κάθε τέτοια «αξιολόγηση», είναι η υποκριτική ουδετερότητά της, λες και η οποιαδήποτε αξιολόγηση από τις μνημονιακές κυβερνήσεις και την Ε.Ε μπορεί να είναι αθώα, ειδικά στην εποχή της κρίσης, λες και τα κριτήρια κάθε αξιολόγησης δεν μπαίνουν μοναχά από τις λεγόμενες Αγορές και τις μεγάλες εταιρίες. Το ξέρουμε από καιρό πως η «γνώση» γίνεται σήμερα αντικείμενο εκμετάλλευσης, αντί να την καρπώνεται όλη η κοινωνία και όλοι οι άνθρωποι. Οι «επενδύσεις στη γνώση» δεν είναι τίποτα άλλο παρά απορρόφηση των διανοητικών ικανοτήτων των ανθρώπων προς όφελος των λίγων, προς όφελος της κερδοφορίας κάποιων ολιγοπωλίων και όχι της κοινωνίας. Η Νομική δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από τον κανόνα αυτό, ακόμα και αν πολλοί νομίζουν ότι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από άλλες σχολές όπως το Πολυτεχνείο. Παρά τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα γνωστικά τους αντικείμενα, και στη Νομική παράγεται γνώση χρήσιμη για το κεφάλαιο, όχι μόνο για ιδεολογικούς σκοπούς αλλά και για την κερδοφορία του.  

Το Χρονικό: Όπως γράφεται στις εισαγωγικές παρατηρήσεις της έκθεσης, η αξιολόγηση έγινε το διάστημα 7-11 Οκτωβρίου 2013. Συμμετείχαν καθηγητές και εκπρόσωποι των φοιτητών. Αυτοί οι «εκπρόσωποι» επιλέχτηκαν όμως από τους καθηγητές με βάσει τις «επιδόσεις τους», χωρίς να γνωρίζει τίποτα ο φοιτητικός σύλλογος, τον οποίο οι αλλαγές στο Πανεπιστήμιο αφορούν άμεσα. Μια ολιγαρχία φοιτητών, μαζί και καθηγητών, βρέθηκαν σε ένα δωμάτιο και αποφάσισαν να «αξιολογήσουν» τη νομική λοιπόν. Ας δούμε ένα ένα τα κεφάλαια της «αξιολόγησης» και μερικά βασικά σημεία τους, που καταδεικνύουν τα κριτήρια κάθε τέτοιας υποτιθέμενα ουδέτερης αξιολόγησης.  

Πρόγραμμα σπουδών

Στο κεφάλαιο αυτό τονίζεται η «ανάγκη σύνδεσης της μελέτης του Δικαίου με το ευρωπαϊκό πλαίσιο», που σχετίζεται βέβαια με την υπαγωγή του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, και θεσμικά, στην ευρωπαϊκή ένωση των εργοδοτών.  Οι αξιολογητές μας θεωρούν ότι το πρόγραμμα σπουδών πρέπει να αναθεωρηθεί ριζικά καθώς «όλο και περισσότερες μεγάλες εταιρείες απασχολούν νομικούς συμβούλους ενώ οι δικηγόροι καλούνται όλο και περισσότερο να σκεφθούν και να δράσουν με επιχειρηματικό πνεύμα ώστε να επιβιώσουν». Έτσι η αξιολόγηση που ακολουθεί υπερκαθορίζεται από την Αγορά και τις νομικές Εταιρείες, και οποίοι δεν προσαρμοστούν στη σύγχρονη επιχειρηματικότητα δύσκολα επιβιώνουν.

Μπροστά σε  αυτή τη σύνθετη καπιταλιστική πραγματικότητα, «οι φοιτητές νομικής πρέπει να ασκηθούν στον παραγωγικό τρόπο σκέψης» ώστε να μπορούν να επιλύουν προβλήματα και να συντάσσουν διατάξεις, πάντα προς όφελος της αγοράς και των επιχειρήσεων. Σαν γρανάζια της επιχειρηματικής μηχανής, οι φοιτητές πρέπει να καταρτιστούν κατάλληλα, ώστε να μπορέσουν να καταναλωθεί η σκέψη τους παραγωγικά για την κερδοφορία.  

Σε αυτή την κατεύθυνση προτείνεται «εξορθολογισμός του προγράμματος σπουδών»

Έμφαση στις γενικές κατευθύνσεις που απαιτούν οι Αγορές και οι εργοδότες των νομικών εταιρειών, απάλειψη μαθημάτων που δεν έχουν άμεσα επιχειρηματικό χαρακτήρα (και κατά συνέπεια, επιτρέπουν μια αποστασιοποιημένη από τις ανάγκες κερδοφορίας σκέψη, όπως η Φιλοσοφία του Δικαίου). Η κατεύθυνση αυτή καλλωπίζεται με διάφορους τρόπους, όπως για παράδειγμα όταν αναφέρεται πως στόχος είναι μια ‘’σφαιρική αντίληψη’’ της νομικής και όχι η έμφαση στις λεπτομέρειες. Εμείς θα πούμε ότι καμιά «σφαιρική αντίληψη της νομικής» δεν αποκτούν με το πρόγραμμα αυτό οι φοιτητές, από τη στιγμή που τα νομικά παρουσιάζονται ξεκομμένα από το οικονομικό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον τους, σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης, που την περίοδο που ζούμε διάγει κρίση με ανθρωπινες απώλειες. Καμιά σφαιρική αντίληψη δεν υπάρχει με ένα αποστειρωμένο αντικείμενο σπουδών και μια διδασκαλία που δεν ενδιαφέρεται για το προβλήματα της κοινωνίας, αλλά μόνο των νομικών εταιρειών και της αγοράς.

«Μεσπρόθεσμα μπορεί η σχολή να εξετάσει το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κοινού πτυχίου με την Οικονομική σχολή».

Εδώ βρίσκουμε τη περιβόητη διεπιστημονικότητα η οποία ως λέξη μπορεί να ηχεί ευχάριστα, αλλά στην πραγματικότητα σημαίνει περισσότερη ανεργία για τη νεολαία καθώς στο όνομα της ευελιξίας χάνεται η συλλογική κατοχύρωση των δικαιωμάτων μας μέσω του ενιαίου πτυχίου και περιορίζεται η συνολική εποπτεία στο γνωστικό αντικείμενο. Αναφέρεται επίσης το ενδεχόμενο επιβολής διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα.

Διδασκαλία, φοιτητική δραστηριότητα και συμμετοχή 

Αναφέρεται στην αξιολόγηση πως ο αριθμός των φοιτητών είναι πολύ υψηλός. Δεδομένου της ψήφισης των διαγραφών με το ν+2 και τα διάφορα πειθαρχικά μέτρα, αυτό το «πλεόνασμα φοιτητών» που περισσεύουν, με βάση και το πώς αντιμετωπίζει ευρύτερα η ΑΔΙΠ το ζήτημα στις θέσεις της, μας προετοιμάζει για το ακόμη χειρότερο, την εξώθηση πολλών φοιτητών από τα πανεπιστήμια με αφορμές που ψάχνουν οι «αξιολογητές» μας να βρουν. 

Για τα Συγγράμματα 

«ο Ίδιος ο θεσμός του δωρεάν μοιραζομένου συγγράμματος επιδέχεται συζήτησης»

Μέσα σε όλες τις φλυαρίες, υπάρχει στο κείμενο της αξιολόγησης μια φράση που τα λέει όλα. Ε λοιπόν, για μας δεν επιδέχεται καμιάς συζήτησης. Λεφτά ξέρουν να δίνουν στους υπερεργολάβους της σίτισης, για τα συγγράμματα το συζητούν να τα κόψουν τελείως. Ήδη έχουν κοπεί ένα σωρό κώδικες και συγγράμματα και μάλιστα χωρίς να αλλάζει αντίστοιχα η διδακτέα ύλη, με αποτέλεσμα πολλοί συμφοιτητές μας να αναγκάζονται να δίνουν πολλά λεφτά (40 και 50 ευρώ ή και περισσότερα) για την αγορά κωδίκων και συγγραμμάτων απαραίτητων για να δώσουν εξετάσεις.  

Έρευνα και νέα γενιά επιστημόνων 

Η ανεξαρτησία της έρευνας πρέπει να διασφαλίζεται με την επαρκή χρηματοδότησή της από το πανεπιστήμιο, ώστε τα αντικείμενα των δημοσιεύσεων να μην καθορίζονται κυρίως από τους μηχανισμούς ζήτησης στην αγορά.

Εμείς όμως ξέρουμε ότι ο προϋπολογισμός των πανεπιστημίων έχει πέσει κατακόρυφα την εποχή της κρίσης και θα εξακολουθήσει να πέφτει, άρα η έρευνα πράγματι θα εξαρτηθεί από τους μηχανισμούς της αγοράς. Αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός, η πλήρης υπαγωγή της έρευνας στις επιχειρήσεις. Αυτή υπάγεται σε συγκεκριμένες επιχειρήσεις και εταιρείες και γίνεται ιδιωτική ιδιοκτησία, αντί να είναι η γνώση συλλογική ιδιοκτησία της ανθρωπότητας.  

Συνεργασία με κοινωνικούς, πολιτιστικούς και οικονομικούς φορείς 

Η Επιτροπή δεν εισηγείται την εμπορικοποίηση της Σχολής αλλά συνιστά τη διεύρυνση του ορίζοντα και το άνοιγμα προς την αγορά και οικονομία[…] H Σχολή θα μπορούσε να εξετάσει τις δυνατότητες χρηματοδότησης έρευνας σε συνεργασία με ιδιωτικούς φορείς ή το ενδεχόμενο εισαγωγής του θεσμού των endo-wed chairs

Τα παραπάνω δεν είναι παρά ευφημισμός της υπαγωγής της νομικής, στην τεχνική-γνωστική και ιδεολογική της διάσταση, στις ανάγκες της αγοράς και της οικονομίας. Και επειδή δεν υπάρχει συγκεκριμένα «αγορά» και «οικονομία», μιλάμε για τις ανάγκες των μεγάλων νομικών εταιρειών, όπως θεσπίζονται εκ νέου στο Νέο Κώδικα Δικηγόρων, που απασχολούν στρατιές μισθωτών δικηγόρων και εκμεταλλεύονται όλη την παραγωγική δύναμη αυτών.  

Για να είμαστε όμως ξεκάθαροι, προφανώς και δεν έχουμε κανένα λόγο να υπερασπιστούμε το σημερινό πανεπιστήμιο. Έχει φτιαχτεί για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του κεφαλαίου σε μια προηγούμενη εποχή και έχει μείνει πίσω στην ευθυγράμμιση με τις νέες λόγω της δυναμικής του φοιτητικού κινήματος. Έχει όμως τεράστια διαφορά η κριτική που θα κάνουμε εμείς, το φοιτητικό κίνημα, η πληττόμενη πλειοψηφία στα πανεπιστήμια με τη κριτική που θα κάνουν οι μουτζαχεντίν του κεφαλαίου! Απάντηση στο σημερινό πανεπιστήμιο με όλα τα κακά και τα στραβά του δεν είναι το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο που συγκροτούν αλλά ένα άλλο πανεπιστήμιο σε μια άλλη κοινωνία με συνολικό εργατικό και φοιτητικό έλεγχο στη λειτουργία του και σκοπό να δημιουργεί ολόπλευρους επιστήμονες με σφαιρική γνώση στο επιστημονικό τους αντικείμενο και την παραγωγή έρευνας για να διώχνει το μόχθο του λαού και να βελτιώνει τη καθημερινότητα του.

Κατά συνέπεια πίσω από την αντιπαράθεση για την αξιολόγηση υπάρχει πάντα το ουσιαστικό ερώτημα που αποφεύγουν όλοι οι υποστηρικτές της: Ποιο πανεπιστήμιο για ποια κοινωνία; Και σε αυτό το αμείλικτο ερώτημα οι σημερινοί μάνατζερς της εκπαίδευσης και των καλά αμειβομένων ευρωπαϊκών προγραμμάτων έχουν να προσφέρουν μόνο την κοινωνική κόλαση των μνημονίων και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Και για αυτό το λόγο θα ηττηθούν τελικά.

Διεκδικούμε δημόσια δωρεάν παιδεία, δουλειά με δικαιώματα και ζωή μ’ αξιοπρέπεια! 

Η γενιά της κρίσης να γίνει η γενιά της Ανατροπής!

 Εδώ το πόνημα των αξιολογητών  μας