Οργανισμοί και εσωτερικοί κανονισμοί [ευχαριστούμε ,δε θα πάρουμε…]

Ο νόμος Διαμαντοπούλου (ν.4009) προσπαθώντας να αποφύγει την έκρηξη μιας σειράς αντιδράσεων που αναμένεται να πυροδοτήσει η μαζική και οριζόντια προώθηση των αναδιαρθρώσεων που συντελούνται αυτόν τον καιρό στο πεδίο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης εναποθέτει την υλοποίηση τους στον καταστατικό χάρτη λειτουργίας του κάθε ιδρύματος ξεχωριστά. Παραπέμπει δηλαδή την εφαρμογή τους στον Οργανισμό κάθε ιδρύματος και στον Εσωτερικό Κανονισμό κάθε σχολής.

Ραχοκοκαλιά στις επερχόμενες αλλαγές συνιστά το Οικονομικό συμβούλιο κάθε ιδρύματος.

Το εν λόγω συμβούλιο συνιστά σώμα καθηγητών και μέλους του οικονομικού επιμελητηρίου που καλείται «να διαμορφώσει την οικονομική στρατηγική του ιδρύματος στο πλαίσιο της κυβερνητικής πολιτικής και του κρατικού προϋπολογισμού».Με απλά λόγια η Νομική πρόκειται να χαράσσει την οικονομική της πολιτική σύμφωνα με τις ανάγκες του εγχώριου και ευρωπαϊκού κεφαλαίου δοκιμάζοντας μία σειρά από φόρμουλες επιχειρηματικοποίησης ξέχωρα από τις κατευθύνσεις που μπαίνουν σε άλλες σχολές και ιδρύματα-εφόσον όλα θα κινούνται εξατομικευμένα-και εξασφαλίζοντας την αποφυγή κλυδωνισμών πανελλαδικής εμβέλειας.

Κερασάκι στην τούρτα η ΑΔΙΠ (Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας).

Αποτελεί ουσιαστικά τη θεσμική εφαρμογή της αξιολόγησης στα πανεπιστήμια. Όπως αποτυπώνεται στην κατεύθυνση των νέων εσωτερικών κανονισμών έχει μεγάλη βαρύτητα καθότι συνδέεται άμεσα με τη χρηματοδότηση του ιδρύματος από τον κρατικό προϋπολογισμό .Κατά ένα μέρος τουλάχιστον ,αφού σε μεγάλο βαθμό οι οικονομικές ανάγκες θα καλύπτονται από δραστηριότητες του ίδιου του ιδρύματος ,όπως:

1)Αξιοποίηση και επένδυση της περιουσίας του με ενοικίαση χώρων, εξοπλισμού και-άκουσον ,άκουσον!-εργατικού δυναμικού (aka φοιτητές).
2)Χορηγίες από ιδιώτες που θα συνδέονται βέβαια με συγκεκριμένες έδρες.
3)Eργολαβίες επιστημονικών έργων σχετιζόμενες με ερευνητικά επιχειρηματικά προγράμματα.
4)Τυχόν έσοδα από δωρεές και επιστημονικές βραβεία διαγωνισμών και εκθέσεων.
5)Έσοδα από θυγατρικές κάθε σχολής, δηλ. νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου που προβλέπεται να αποτελέσουν τα πανεπιστήμια.
6)Έσοδα από δίδακτρα.

Στη σχολή μας ,εν προκειμένω, μπορούμε να απολαύσουμε τον πρωτοπόρο της ρόλο δεδομένου ότι η Εξωτερική Αξιολόγηση της Νομικής έχει λάβει χώρα ήδη από τις αρχές του Οκτώβρη. Στα πορίσματα αυτής της διαδικασίας επαληθεύονται όλες οι ανωτέρω κατευθύνσεις γιατί γίνεται λόγος για διαγραφές, εισαγωγή διδάκτρων, πρόσδεση της σχολής σε νομικές εταιρείες και αναγκαιότητα σύνδεσης του γνωστικού μας αντικειμένου στο ευρωπαϊκό πλαίσιο, δηλαδή τις κατευθύνσεις των διευθυντηρίων των Βρυξελλών.

Το νέο μοντέλο φοιτητή και εργαζόμενου

Αλλαγές συνεπακόλουθα επέρχονται και στο πρόγραμμα σπουδών με τη διάσπαση σε τρεις κύκλους σπουδών: προπτυχιακής φοίτησης (3ετους) ,μεταπτυχιακής (2ετούς) και διδακτορικών σπουδών με ενδιάμεσες εξετάσεις και αέναο κυνήγι πιστωτικών μονάδων ώστε να εμπλουτίζει ο καθένας το «προσοντολόγιο» του. Αν λάβει κανείς υπόψη του τη γραμμή του ΟΟΣΑ για επιβολή διδάκτρων στις προπτυχιακές σπουδές σε συνδυασμό με την ήδη υπαρκτή ιδιωτικοοικονομική λειτουργία σειράς μεταπτυχιακών προγραμμάτων συνειδητοποιεί ότι οδεύουμε σε ένα σκηνικό όξυνσης των ταξικών φραγμών εντός του πανεπιστημίου .Δε θα ήταν κινδυνολογία ,γνωρίζοντας έστω και σπαραγματικά κανείς την διαμόρφωση του Νέου Λυκείου, να προβλέψουμε μία ισχυρή απομαζικοποίηση των ΑΕΙ τα επόμενα χρόνια.

Άρα κατά βάση δεν είναι τίποτα άλλο από τη συγκρότηση της νέας εργατικής βάρδιας στο μοντέλο των μνημονιακών εργασιακών συνθηκών. Είτε απόφοιτοι υπερεξειδικευμένοι σε ένα πολύ περιορισμένο αντικείμενο καταδικασμένοι να επανακαταρτίζονται με το αζημίωτο ξανά και ξανά. Είτε απόφοιτοι που ξέρουν λίγο από όλα χωρίς συνολική εποπτεία κανενός αντικειμένου αλλά κατά τα άλλα σύμφωνοι με τα προστάγματα της Διαμαντοπούλου περί κατ’επίφαση «διεπιστημονικότητας».Και βέβαια στη συνέχεια, εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων με διασπασμένα γνωστικά αντικείμενα και πτυχία, βορά της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και θηράματα της ατομικής διαπραγμάτευσης.

Η διοίκηση του πανεπιστημίου

Βάσει των πρότυπων εσωτερικών κανονισμών έρχονται και αλλαγές  στο επίπεδο της διοίκησης του εκάστοτε ιδρύματος. Το Συμβούλιο Ιδρύματος χαίρει υπερεξουσιών αφού εντέλει έχει τον τελευταίο λόγο για ζητήματα προϋπολογισμού ,προγραμμάτων σπουδών, πειθαρχικών, εσωτερικών κανονισμών και συνεργασίας του ιδρύματος με ιδιώτες και επιχειρήσεις. Πρέπει να σημειωθεί εδώ πέρα το δικαίωμα του Σ.Ι. να παραπέμψει στο Υπουργείο οποιοδήποτε θέμα δεν δύναται να αποφασίσει. Από εκεί κι έπειτα καθίσταται σαφές ότι με μια απλή Υπουργική ή Προεδρική απόφαση η εκάστοτε μεταρρύθμιση θα προωθείται σε χρόνο ντε-τε.

Ευφυολογήματα των εσωτερικών κανονισμών στον τομέα της διοικητικής λειτουργίας των ιδρυμάτων είναι η Επιτροπή Δεοντολογίας και ο Συνήγορος του φοιτητή. Αφενός, η Επιτροπή Δεοντολογίας «συνδέεται άμεσα με τις πειθαρχικές διώξεις για παραβίαση των γενικών κανόνων δεοντολογίας του ιδρύματος και των ειδικών κανόνων που προβλέπονται ανάλογα με την ιδιότητα του κάθε μέλους του ιδρύματος» ,τίποτα παραπάνω επομένως από την ευόδωση της επιχειρηματικής-αγοραίας νοοτροπίας. Η τρομοκρατία και η καταστολή παίρνουν και θεσμικά τη θέση τους στα πανεπιστήμια.

Αφετέρου, ο Συνήγορος του φοιτητή «διαμεσολαβεί μεταξύ φοιτητών–καθηγητών ή μεταξύ φοιτητών-διοικητικών υπηρεσιών προς τήρηση της νομιμότητας και αντιμετώπισης φαινομένων κακοδιοίκησης διαφυλάσσοντας έτσι την εύρυθμη λειτουργία του ιδρύματος». Δύναται να διερευνά υποθέσεις αυτεπαγγέλτως ή κατόπιν αναφοράς και δικαιούται να ζητήσει κάθε πληροφορία, έγγραφο ή άλλο αποδεικτικό στοιχείο για την υπόθεση εξετάζοντας πρόσωπα, ενεργώντας αυτοψία ή παραγγέλνοντας πραγματογνωμοσύνη. Η σκοπιμότητα αυτού του οργάνου δεν πρέπει να υποτιμηθεί καθόλου γιατί στο γενικευμένο κλίμα ασφυκτικής νομιμότητας και τάξης που επιβάλλεται στον πανεπιστημιακό χώρο, με τα καθήκοντα του ανακριτή που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ανασύρει σκηνικά χούντας εντός των ιδρυμάτων διασπείροντας κλίμα τρομοκράτησης με στόχο να χτυπηθεί ο φοιτητικός συνδικαλισμός.

Στην επιδίωξη της ανισομερούς προώθησης των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων και στην προσπάθεια ολικής πρόσδεσης του πανεπιστημίου στα συμφέροντα της επιχειρήσεων και του κεφαλαίου εμείς στεκόμαστε κόντρα διεκδικώντας όχι απλά ένα δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο αλλά απαιτώντας ένα πανεπιστήμιο με άξονα τις ανάγκες μας. Για να αντιπαλέψουμε τις πιέσεις που γεννιούνται και το διαρκές σφυροκόπημα που ασκείται στο μέλλον μας δεν ανταπαντούμε με ηθικές επικλήσεις παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο όπου φοιτητές και εργαζόμενοι  θα έχουν τον πρώτο λόγο στο καθορισμό της λειτουργίας του, ένα πανεπιστήμιο που δε μας φτύνει αποφοίτους των κουρελιασμένων πτυχίων και των μηδαμινών εργασιακών διεκδικήσεων, το πανεπιστήμιο της απελευθερωτικής παιδείας για μια ζωή με αξιοπρέπεια ,δουλειά και ελευθερία.