Πελάτες στο Νέο Πανεπιστήμιο της κρίσης τους?

Πελάτες στο Νέο Πανεπιστήμιο κυβερνήσεων-ΕΕ?

Δεν θα πάρουμε…

Τα τελευταία χρόνια επιχειρείται η διάλυση της εκπαίδευσης και του όποιου δημοσίου-δωρεάν χαρακτήρα της είχε απομείνει, και η επιβολή της εμπορευματοποίησης και της ιδιωτικοποίησης του εκπαιδευτικού συστήματος και της παρεχόμενης γνώσης.

Η Αρχή είναι το Ημισυ του Παντός

Η διαδικασία αυτή ξεκίνησε με τη διεύρυνση – γενίκευση της «αγοράς υπηρεσιών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης» και την «απελευθέρωσή» της, ένα πεδίο πολύ υψηλής κερδοφορίας για το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά και με την πλήρη προσαρμογή της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στις «νέες» απαιτήσεις της αγοράς εργασίας, όπως τις σχεδιάζουν τα διεθνή επιτελεία - ΟΟΣΑ, Διεθνής Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου.

Την πολιτική αυτή υιοθέτησε η ΕΕ με την γνωστή συνθήκη της Μπολόνια και τις διαδοχικές εξειδικεύσεις της, η οποία προβλέπει τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης (ΕΧΑΕ), με τους τρεις κύκλους σπουδών, και του Ευρωπαϊκού Χώρου Έρευνας (ΕΧΕ). Πολιτική που επιβάλλει μέσω της στοχευμένης χρηματοδότησης και των ρυθμίσεων στα ζητήματα της εργασίας (αφού η παιδεία παραμένει τυπικά θέμα εθνικής πολιτικής).

Η επίθεση που εξαπολύεται-οι στρατηγικοί της κόμβοι

•    Η σταδιακή ιδιωτικοποίηση σημαντικών λειτουργιών των ιδρυμάτων (όπως καθαριότητα, φύλαξη, αλλά και μέρος της διοικητικής λειτουργίας, σίτιση φοιτητών, αλλά και στέγαση σε ορισμένες περιπτώσεις), με την παράδοσή τους σε εργολάβους που εφαρμόζουν κανόνες μαύρης στυγνής εκμετάλλευσης στους εργαζομένους που χρησιμοποιούν (βλ. τα αποκαλυπτικά γεγονότα στο ΑΠΘ).
•    Η μεθοδευμένη κατάργηση της δημόσιας χρηματοδότησης για υποδομές (υπολογιστές, δίκτυα, κτίρια) και εξοπλισμό εκπαιδευτικό και ερευνητικό. Μετά την ουσιαστική κατάργηση των κονδυλίων από τις «δημόσιες επενδύσεις», που αποτελούσαν την κύρια πηγή χρηματοδότησης για υποδομές και εξοπλισμό, τα ιδρύματα οδηγήθηκαν στην ένταξη αυτών των δαπανών σε ευρωπαϊκά προγράμματα χρηματοδότησης (ΚΠΣ, ΕΣΠΑ), μετά την λήξη οποίων δεν υπάρχει πλέον ουσιαστικά κρατική χρηματοδότηση.
•    Η διείσδυση μέσα στα ιδρύματα της αγοραίας αντίληψης με την ανταγωνιστικότητα, τη βιωσιμότητα, τον κατατεμαχισμό βασικών ακαδημαϊκών λειτουργιών σε επιμέρους δράσεις και «παραδοτέα πακέτα», τις «υπεργολαβίες». Κάτι που επιβλήθηκε μέσα από τη διεκδίκηση και διαχείριση της σημαντικής ευρωπαϊκής χρηματοδότησης για την «αναμόρφωση» των προγραμμάτων σπουδών και για τη μαζική ίδρυση μεταπτυχιακών σπουδών τύπου Μπολόνια.

•    Η εδραίωση του επιχειρηματικού πανεπιστημίου και η μετάλλαξη των ακαδημαϊκών σχέσεων σε σχέσεις ανταποδοτικές και οικονομικές, μέσα από τη διεκδίκηση και τη διαχείριση της ευρωπαϊκής (μοναδικής σχεδόν πηγής) χρηματοδότησης για την επιστημονική έρευνα. Σχέσεις οι οποίες ανέδειξαν ισχυρές ολιγομελείς ομάδες, που σε διαπλοκή με την εκάστοτε πολιτική εξουσία και τη διοίκηση, διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία των ιδρυμάτων.

•    Η σύμπραξη με ιδιωτικές επιχειρήσεις και η προσαρμογή μεγάλου μέρους της πανεπιστημιακής ερευνητικής δραστηριότητας στις απαιτήσεις των μεγάλων, ευρωπαϊκών κυρίως, επιχειρήσεων. Συνθήκες που επέβαλε η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Μια συνέπεια αυτής της πολιτικής είναι η περιθωριοποίηση των κοινωνικών και ανθρωπιστικών επιστημών και κάθε ερευνητικού πεδίου που δεν είναι «επιλέξιμο» από τους χρηματοδότες.

Δε θα γίνουμε η γενιά της ανεργίας και της μετανάστευσης!

Ένας πιο «αφανής» σκοπός της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, είναι η ένταση των μεταναστευτικών ροών από την Ελλάδα στο εξωτερικό, δεδομένης της ανεργίας, πράγμα που ωφελεί τους εγχώριους εργοδότες, που με την απειλή «ή θα δεχτείς τον μισθό σου ή θα καταλήξεις άνεργος-μετανάστης» πετυχαίνεις τους κατώτερους δυνατούς μισθούς. Ωφελεί όμως και την καπιταλιστική Ε.Ε συνολικά, αφού προσφέρεται σε πανευρωπαικό επίπεδο ειδικευμένο φτηνό και εθελόδουλο εργατικό δυναμικό, με εξισωμένα (προς τα κάτω) επαγγελματικά δικαιώματα, καταρτισμένο με παρεμφερή προγράμματα σπουδών. Ο οικονομικός στραγγαλισμός των ιδρυμάτων, που την περίοδο των μνημονίων πήρε δραματικές διαστάσεις, βοηθά στην απαξίωση της τριβοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα και στρώνει το δρόμο για τη ‘’διάδοχη κατάσταση’’ των επί πληρωμή πανεπιστημίων και της ξενιτιάς. 

Επίσης, στο πλαίσιο αυτής της μνημονιακής πολιτικής, επιβλήθηκε το «κούρεμα» των αποθεματικών των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, για να «συμβάλλουν» (μαζί με τα ταμεία και τα νοσοκομεία) στο PSI. Στη συνέχεια, επέβαλαν την παράδοση της ακίνητης περιουσίας των ιδρυμάτων στο ΤΑΙΠΕΔ.  Η μνημονιακή εξόντωση της δημόσιας τριτοβάθμιας εκπαίδευσης συνεχίστηκε με τη συμμετοχή των ιδρυμάτων  στην «ανακεφαλαιοποίηση» των τραπεζών! Έτσι, πρόθυμες διοικήσεις υπακούοντας, σχεδόν χωρίς δημοσιοποίηση, «συνεισέφεραν» ακόμη και με τα κληροδοτήματα, που σε ορισμένα, ιδιαίτερα στα μεγάλα ιστορικά ιδρύματα, είναι πολύ σημαντικά περιουσιακά στοιχεία.

Το Χρέος μας, απέναντι στους εαυτούς μας και στην κοινωνία

Το διοικητικό προσωπικό, που δέχτηκε το πρώτο μεγάλο πλήγμα, αντέδρασε με τον μεγαλειώδη αγώνα του. Οι διοικητικοί εργαζόμενοι, 400 ‘’διαθέσιμοι’’ προς απόλυση υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται την εργασία, τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους, αλλά και την επιβίωση του ίδιου του πανεπιστημίου. Επέβαλαν τον σεβασμό του αγώνα τους στον υπουργό που δήλωνε ότι «δεν συνομιλεί με απεργούς» και τον υποχρέωσαν σε αναδίπλωση. 

Οφείλουμε να διδαχτούμε από αυτούς, ενόψει των αγώνων που έρχονται, ενάντια στο Νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου, τους Εσωτερικούς Κανονισμούς και κυρίως το βάθεμα της εκμετάλλευσης φοιτητών-εργαζομένων! Φοιτητές-εργαζόμενοι μία φωνή και μια γροθιά για την ανατροπή!