Νεολαία και εργασιακός μεσαίωνας

Η μόνη αντιπολίτευση είμαστε εμείς!

‘Ήδη έχουν περάσει 2 χρόνια από την ψήφιση του Μνημονίου 1 και σίγουρα οι προσδοκίες της συγκυβέρνησης και των συμμάχων της (ΕΕ, ΔΝΤ,) δεν έχουν δείξει παρά μόνο το σκληρό πρόσωπο της λιτότητας, της ανεργίας και της φτώχειας. Μια σειρά μέτρων που εδώ και χρόνια ψηφίζονται έστω και πραξικοπηματικά από τη βουλή, μέτρα που όπως μας διαβεβαίωναν θα μας έσωζαν από την κρίση και θα μας οδηγούσαν στη γη της «ανάπτυξης» εν τέλει δείχνουν ότι η ανάπτυξη που μας υπόσχονταν είναι η ανάπτυξη των εργοδοτών και του κεφαλαίου. Με άλλα λόγια, τα μέτρα που έχουν περάσει κατά καιρούς αναδιαρθρώνουν πλήρως τις εργασιακές σχέσεις σε μια κατεύθυνση έντασης της εκμετάλλευσης  του λαού και των εργαζομένων για να πληρώσουν τελικά αυτοί την κρίση που οι πολιτικές τους δημιούργησαν.

 Πιο συγκεκριμένα, πιο πρόσφατα ήρθε το Μνημόνιο 3 να διαλύσει περαιτέρω τα κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα. Απελευθέρωση των απολύσεων με ταυτόχρονη μείωση της αποζημίωσης, αύξηση των ορίων της ηλικίας συνταξιοδότησης, μειώσεις συντάξεων, μισθών και εφάπαξ  είναι οι βασικές ρυθμίσεις.  Παράλληλα, έρχεται να διαλυθεί κάθε έννοια «κοινωνικού κράτους»  σε μια σειρά κλάδους όπως η παιδεία και η υγεία που προβλέπονται περικοπές που θα τους προσαρμόσουν στις νέες ανάγκες της κρίσης του κέρδους αλλά τις αποξενώνουν από τις πραγματικές ανάγκες του λαού.  Είναι λοιπόν σαφές ότι τα παραπάνω προλειαίνουν το έδαφος για ακόμα σκληρότερους όρους διαβίωσης και εργασίας αν όχι ανεργίας(!).

Αυτό που αναμφισβήτητα όμως αποτελεί τομή για το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία είναι η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Κεκτημένα δικαιώματα χρόνων όπως το 5ημερο 8ωρο, ο βασικός μισθός, τα δώρα και μια σειρά επιδομάτων έρχονται να καταπατηθούν. Οι ΣΣΕ  μπορούσαν ιστορικά να κατοχυρώνουν ενιαία για το σύνολο των εργαζομένων τους όρους δουλειάς και να αποτελούν ανάχωμα στην πλήρη εκμετάλλευση από πλευράς κράτους και εργοδοτών. Με την εντολή της Τρόικας για την κατάργηση τους παγιώνεται ένα καθεστώς ευέλικτης, ελαστικής και επισφαλούς εργασίας όπου κάθε εργαζόμενος θα πρέπει ατομικά να παλέψει απέναντι στις ορέξεις κάθε εργοδότη και επιχειρηματία που θέλει να αυξήσει τα κέρδη του. Εκτός όμως από τα παραπάνω με την κατάργηση των ΣΣΕ επί της ουσίας αναιρείται  το δικαίωμα συλλογικής οργάνωσης και δράσης των πληττόμενων κομματιών του κόσμου της εργασίας καθώς τα εργατικά σωματεία είναι αυτά που πάντα διεκδικούσαν και διασφάλιζαν τους όρους εργασίας για κάθε εργαζόμενο όχι μόνο ως ατομικότητα αλλά ως σύνολο.

Απέναντι σε αυτά τα μέτρα όμως και παρά την προσπάθεια να τα επιβάλλουν με όση νομιμοποίηση τους έχει απομείνει στη βουλή, ο λαός έδειξε ότι δεν τους κάνει τη χάρη. Κλάδοι όπως οι χαλυβουργοί που πάλεψαν για να μην απολυθεί κανένας συνάδελφος τους, οι εργαζόμενοι στο μετρό που εναντιώθηκαν στους μισθούς πείνας που σχεδίαζαν γι’ αυτούς, οι ναυτεργάτες που διεκδικούσαν δυναμικά τους δεδουλευμένους μισθούς τους αλλά και οι αγρότες  που αντέδρασαν αγωνιστικά βγαίνοντας στους δρόμους ενάντια σε όσους τους θέλουν να παράγουν προϊόντα χωρίς όμως να αμείβονται ανάλογα. Παρόλο που οι κινητοποιήσεις ήταν εν μέρει αποσπασματικές, κατέστησαν σίγουρα σαφές ότι σε καιρό βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής που εκτελείται από κυβέρνηση- ΕΕ και Τρόικα ο λαός δεν σκύβει το κεφάλι. Με συνεχείς απεργίες και αγώνες  έδειξαν ότι  οι πολιτικές του κυβερνητικού κέντρου είναι χρεωκοπημένες, έχουν τριγμούς και ότι όσοι πλήττονται από αυτές παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους  και αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον τους και τις ανάγκες τους.

Μπροστά στο δίκαιο αγώνα τους η κοινωνία ενεργοποιήθηκε και ανταποκρίθηκε θετικά. Όλα εκείνα τα κομμάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας που πλήττονται αλλά και ο κόσμος της εργασίας συλλήβδην είδαν τον εαυτό τους στα αιτήματα των αγωνιζόμενων κλάδων. Αυτοί που αγωνίστηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται είναι οι γονείς μας, οι οικογένειες μας, είμαστε και εμείς οι ίδιοι ως μελλοντικοί εργαζόμενοι. Η απάντηση της «κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας» σε αυτόν τον αγώνα δεν θα μπορούσε παρά να ενεργοποιήσει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Με αντισυνταγματικές και εκ περιτροπής επιτάξεις και διατάγματα προσπάθησε να τρομοκρατήσει το λαό και να επιβάλλει «τάξη και ασφάλεια.» Χαρακτηριστική είναι η στάση όλων των ΜΜΕ να προβάλλουν τις απεργίες ως «ταλαιπωρία» για την κοινωνία, ως «πρόβλημα» για τις μετακινήσεις και τη δημόσια υγεία.

Για εμάς το πραγματικό «πρόβλημα» δεν είναι οι κοινωνικές διεκδικήσεις για αξιοπρεπή εργασία και διαβίωση αλλά οι πολιτικές και τα μέτρα τους που θέλουν να μας χωρέσουν. Η ιστορία του εργατικού και του λαϊκού κινήματος έχει δείξει ότι ο μόνος τρόπος για να μπαίνει φρένο στα κυβερνητικά σχέδια και στις βάρβαρες πολιτικές που εφαρμόζουν και ετοιμάζουν δεν μπορεί παρά να είναι άλλος από τους μαζικούς, συλλογικούς και ανυποχώρητους αγώνες των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας. Είναι χρέος μας περισσότερο από ποτέ να εναντιωθούμε μαχητικά κόντρα στη διάλυση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, κόντρα σε όσους μας θέλουν φθηνούς και ευέλικτους για να αυξάνουν τα κέρδη τους. Ήρθε η ώρα η γενιά μας μαζί με τους εργαζόμενους και ολόκληρη την κοινωνία να στείλει μήνυμα ανυπακοής στην κυβέρνηση και τους εξωτερικούς συνεργάτες της, σε όσους υποθηκεύουν το παρόν και ξεπουλούν το μέλλον μας.

από το περιοδικό μας