Τα καθαρά αμφιθέατρα είναι κάτεργα απλήρωτων εργατριών στην καθαριότητα!

Το τελευταίο διάστημα το περιβάλλον της σχολής προσιδιάζει σε πεδίο πολέμου. Παράπονα και μομφές ακούγονται για την εικόνα μιας «Νομικής Αθήνας». Ποιος όμως εξετάζει τι πραγματικά κρύβεται πίσω από αυτή την κατάσταση; Το γεγονός ότι οι καθαρίστριες της ΝΟΠΕ ήταν για σχεδόν ένα χρόνο απλήρωτες δε φάνηκε να ευαισθητοποιεί ιδιαίτερα σε σχέση με την εικόνα των σκουπιδιών στους χώρους της σχολής. Το γεγονός ότι η εταιρία του Σιμωνετάτου τελικά τις απέλυσε την περασμένη εβδομάδα επίσης ηχεί αδιάφορα στα αυτιά πολλών. To Πανεπιστήμιο που μας υπόσχονται τόσα χρόνια, των επιχειρήσεων και των εργολαβιών, της ΕΕ, του εργασιακού μεσαίωνα είναι λοιπόν εδώ και τώρα στη Νομική βλέπουμε μία μικρή πτυχή του!

[Ας πιάσουμε τα πράγματα όμως από την αρχή]

Όταν κατά τη λήξη του μεγαλειώδη αγώνα των διοικητικών υπαλλήλων κρούαμε τον κώδωνα του κινδύνου λέγοντας ότι και που άνοιξαν οι σχολές τα πράγματα θα ακολουθήσουν ολοένα και πιο φθίνουσα πορεία φαινόμασταν κινδυνολόγοι. Όταν λέγαμε ότι με τις μαζικές απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων οι επιχειρήσεις μέσω ιδιωτικών εργολαβιών θα εισδύουν στο πανεπιστημιακό χώρο όλο και πιο επιθετικά, υπήρχαν ήδη στα ΕΚΠΑ επιχειρήσεις τύπου Σιμωνετάτου ΑΕ & ΣΙΑ (ΑΛΦΑ ΚΑΘΑΡΙΣΤΙΚΗ)  και Σταματίνας Αλεξίου και ΣΙΑ ΟΕ (ΚΑΘΑΡΙΣΜΟΙ ΚΤΗΡΙΩΝ) που είχαν αναλάβει ήδη από το 2012 το έργο του καθαρισμού του ΕΚΠΑ επιβάλλοντας συνθήκες εργοδοτικού μεσαίωνα στις καθαρίστριες που είχαν προσλάβει.

Λίγο έως πολύ είναι γνωστή η υπόθεση των εργολαβιών στα πανεπιστημιακά ιδρύματα: φάμπρικες στυγνής εκμετάλλευσης και σύγχρονου δουλεμπορίου αν όχι μαφίας. Στις περισσότερες των περιπτώσεων  η εργοδότρια εταιρεία ενώ στα ένσημα και στις βεβαιώσεις αποδοχών που χορηγεί κατ’ έτος για την εφορία αναγράφει τις νόμιμες και συμφωνημένες αποδοχές, στην πραγματικότητα κάθε μήνα καταβάλει μικρότερα ποσά από αυτά. Και σε πιο ακραίες συνθήκες όπως στα της σχολής μας κρατά τις εργαζόμενες απλήρωτες περί το ένα εξάμηνο, δεν τους παραχωρεί τα απαραίτητα προς το έργο τους υλικά-προϊόντα εξαναγκάζοντας τις να τα πληρώνουν από την τσέπη τους και ασκεί διαρκώς πιέσεις για εθελούσια έξοδο ώστε να μειώσει το κόστος της αποζημίωσης .

[Πανεπιστήμιο και εργασία]

Η απλήρωτη εργασία στο πανεπιστήμιο από ένα φαινόμενο καταδικαστέο από την «ακαδημαική κοινότητα» τείνει να γίνει καθεστώς. Αν κοιτάξουμε λίγο και γύρω μας εκτός από τις καθαρίστριες θα συναντήσουμε διδακτορικούς φοιτητές που διδάσκουν στα εργαστήρια χωρίς να παίρνουν ούτε ευρώ, εργαζόμενους σε ερευνητικά προγράμματα τα δεδουλευμένα των οποίων καρπώνονται καθηγητάδες υπεύθυνοι αυτών σε ρόλο μικρού αφεντικού-επιχειρηματία. Όταν ερωτώνται οι πρυτάνεις και όλο το διοικητικό-οικονομικό χαρέμι τους για αυτά τα φαινόμενα, απαντούν κοφτά πως «λεφτά δεν υπάρχουν».

Άμα λάβει κανείς υπόψη του ότι και για το κενό υπαλληλικού προσωπικού που θα δημιουργηθεί στη θέση των απολυμένων διοικητικών-των οποίων λήγει οσονούπω η διαθεσιμότητα- θα έρθουν να αντικαταστήσουν άλλες εργολαβίες ή ακόμη και άτυπες εργασιακές σχέσεις φοιτητών οι οποίοι προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύρυθμη λειτουργία της σχολής τους θα δεχτούν πρόθυμα και πειθήνια να παράσχουν τις υπηρεσίες σε ποικίλα πόστα τότε γίνεται αντιληπτό ότι τελικά, το υποτιθέμενα «δημόσιο» πανεπιστήμιο δεν διαλύεται! Αντιθέτως, ανασυγκροτείται στην κατεύθυνση της αποικιοποίησης του από νέες σχέσεις εργασίας που εγγυώνται φτηνούς ή και εθελοντές (sic) εργάτες, μεγάλα κέρδη για τους εργολάβους και μερίδιο αυτών των κερδών με όσους τους δώσουν τη δουλειά. Με άλλα λόγια το πανεπιστήμιο αποκτά έναν επιχειρηματικό τρόπο λειτουργίας αναζητώντας μέσα στον ακαδημαϊκό αστερισμό να βρει νέα πεδία κερδοφορίας.

[κοινή οργάνωση φοιτητών-εργαζομένων!]
Η επίθεση που δέχονται οι καθαρίστριες του ΕΚΠΑ από τα αφεντικά των συνεργείων καθαρισμού είναι άλλη μία πτυχή  από το φαινόμενο του σύγχρονου εργασιακού ολοκληρωτισμού. Τώρα είναι πιο αναγκαία από ποτέ η κοινή οργάνωση και δράση των εργαζομένων και των φοιτητών στη σχολή μας και παντού μέσα από κοινές μαχητικές πρωτοβουλίες αγώνα. Με ένα φοιτητικό κίνημα εργατικής κατεύθυνσης δεν στεκόμαστε απλά αρνητές του επιχειρηματικού πανεπιστημίου αλλά διεκδικούμε το πανεπιστήμιο των δικών μας αναγκών και όχι των δικών τους συμφερόντων και μία πανεπιστημιακή εκπαίδευση στο πνεύμα των γνωσιολογικών μας απαιτήσεων, δηλαδή  της απελευθερωτικής παιδείας.