Κείμενο ΕΑΑΚ ΝΟΠΕ

Ακούγεται ότι το πανεπιστήμιο είναι νεκρό, κλειστό, ότι δεν λειτουργεί. Κι όμως, είναι πιο ανοιχτό και ζωντανό από ποτέ! Κι αυτό γιατί εδώ και πέντε βδομάδες ως τώρα οι διοικητικοί υπάλληλοι απεργούν. Το πανεπιστήμιο είναι κλειστό απέναντι στους νόμους Υπουργείου Παιδείας και συγκυβέρνησης, στις επιταγές ΔΝΤ-ΕΕ και στις απολύσεις που φέρνουν. Είναι ανοιχτό, όμως, σε κάθε φοιτητή που του στερούν τα δικαιώματα και τα κεκτημένα του, σε κάθε υπάλληλο που απολύουν εν μία νυκτί, σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που φλέγεται λόγω των μαζικών απολύσεων στο δημόσιο τομέα, της επίθεσης που εξαπολύεται στα δημόσια αγαθά παιδείας και υγείας.

Τι συμβαίνει όμως στο πανεπιστήμιο?

Γιατί τη στιγμή που απολύονται 7.000 εκπαιδευτικοί και 12.500 δημόσιοι υπάλληλοι, που το λύκειο μετατρέπεται σε εξεταστικό κάτεργο (τέσσερις πανελλαδικές εξετάσεις) και οι μαθητές των τεχνικών λυκείων ωθούνται στην αμισθή μαθητεία το πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσε να μείνει άθικτο αλλά βρίσκεται εξίσου στο στόχαστρο. Πιο συγκεκριμένα, 1.700 διοικητικοί υπάλληλοι, εκ των οποίων οι 600(το μισό διοικητικό του προσωπικό) είναι στο ΕΚΠΑ, τίθενται σε διαθεσιμότητα. Η διαθεσιμότητα είναι ουσιαστικά ένα άλλοθι το οποίο χρησιμοποιείται από την πλευρά της συγκυβέρνησης για τη δήθεν εξυγίανση του δημόσιου τομέα που στόχο έχει τις μαζικές απολύσεις στο δημόσιο. Απέναντι σε αυτά τα μέτρα οι διοικητικοί υπάλληλοι απαντούν με τους αγώνες τους. Για πέντε εβδομάδες παρά το τι μπορεί να λένε τα ΜΜΕ, παρά τις απειλές του υπουργείου και του Αρβανιτόπουλου οι διοικητικοί υπάλληλοι των σχολών μας επέλεξαν όλοι μαζί σα μια γροθιά να αντισταθούν. Αντί ο καθένας να δει πως μόνος του θα τη γλιτώσει συλλογικά τραβάνε το σχοινί κι απεργούν με συνεχόμενες κινητοποιήσεις απέναντι στα μέτρα που τους πετάνε στο δρόμο χωρίς να μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα προς το ζην. Για να είναι πιο αποτελεσματικός ο αγώνας τους και για να μπορούν να ασκήσουν μεγαλύτερες πιέσεις έχουν μπλοκάρει όλες τις διοικητικές υπηρεσίες του ιδρύματος. Οι απόλυση του μισού διοικητικού προσωπικού του ΕΚΠΑ από την κυβέρνηση προκαλεί άμεσα την αδυναμία λειτουργίας του ιδρύματος και άρα γι αυτό εσύ δεν μπορείς να γραφτείς στη σχολή σου.

Και μένα τι με νοιάζει?

Πέρα από το γεγονός ότι ο αγώνας αυτός είναι δίκαιος όπως κάθε αγώνας για δουλεία και ζωή με αξιοπρέπεια, είναι και δικός μας αγώνας!

Ο αγώνας τους μας αφορά άμεσα γιατί αφενός αν απολυθούν το πανεπιστήμιο θα υπολειτουργεί, δηλαδή θα υπάρχουν υπάλληλοι για τις γραμματείες, τις βιβλιοθήκες, τα εργαστήρια. Και όλα αυτά σ’ ένα πανεπιστήμιο του οποίου οι εργαζόμενοι είναι ήδη λιγότεροι από αυτούς που έχει ανάγκη! Ήδη από το Σεπτέμβρη του 2011 ο ν. Διαμαντοπούλου προέβλεπε τη διάσπαση των πτυχίων, πράγμα που υλοποιείται μέσω των συγχωνεύσεων των σχολών που φέρνει το σχέδιο «Αθηνά». Πρώτο βήμα για τη συγχώνευση των σχολών είναι η απόλυση των διοικητικών υπαλλήλων, η οποία ανοίγει το δρόμο για τη συγχώνευση των γνωστικών αντικειμένων και την εισαγωγή κατευθύνσεων. Αυτό σημαίνει ότι ο τεταρτοετής κύκλος σπουδών διασπάται σε 3+1 χρόνια (bachelor και master) εκ των οποίων τα τρία πρώτα χρόνια ανταποκρίνονται σε μια γενική κατάρτιση και ο τέταρτος σε μία εξειδικευμένη κατεύθυνση η οποία οδηγεί στη λήψη ενός ατομικού φάκελου προσόντων. Επί της ουσίας το ενιαίο πτυχίο και τα ενιαία επαγγελματικά δικαιώματα που κατοχύρωνε και ο ατομικός φάκελος προσόντων κατοχυρώνει ένα μέρος των επαγγελματικών δικαιωμάτων που είχαμε μέχρι πρότινος ανάλογα με την κατεύθυνση που έχουμε επιλέξει. 

Τα επαγγελματικά μας δικαιώματα μειώνονται με αποτέλεσμα να δημιουργούνται στρατιές εξειδικευμένων εργαζομένων οι οποίοι είτε θα συμβιβαστούν σε μια πραγματικότητα εργοδοτικής εκμετάλλευσης είτε θα αναγκάζονται να επανειδικεύονται σε μια προσπάθεια να προσαρμοστούν στα διαρκώς μεταβαλλόμενα δεδομένα της αγοράς εργασίας. 

Επίσης αν μέχρι τώρα το πανεπιστήμιο για μας ήταν ένας χώρος στον οποίο οι φοιτητές δεν βρισκόμασταν μόνο για να παρακολουθήσουμε τις παραδόσεις αλλά πολύ περισσότερο για να συζητήσουμε με τους συμφοιτητές μας, να συμμετάσχουμε στις συλλογικές διαδικασίες, να έχουμε εν τέλει λόγο για όσα συμβαίνουν σε αυτό, τώρα αλλάζει άρδην ο χαρακτήρας του! Αυτό αυτό υλοποιείται μέσω των πρότυπων εσωτερικών κανονισμών των Ιδρυμάτων που έρχονται να επικυρώσουν τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, το σπάσιμο στους 2 κύκλους, να εισάγουν αλυσίδες μαθημάτων (δηλαδή αν δεν έχεις περάσει το πρώτο σκέλος ενός μαθήματος δεν θα μπορείς να δώσεις το δεύτερο) να διαγράφουν συμφοιτητές μας στα ν+2 ή 2ν χρόνια και τέλος να στέλνουν πειθαρχικό όσους από εμάς επιλέγουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στο υπουργείο και την κυβέρνηση. Αυτή την εικόνα διάλυσης του πανεπιστημίου συμπληρώνουν οι περικοπές (έως και κατάργηση) των φοιτητικών παροχών, δηλαδή η περικοπή των δωρεάν συγγραμμάτων, της σίτισης, της στέγασης. Ας σκεφτούμε τι σημαίνει μετά από τρία χρόνια σε ένα λύκειο – εξεταστικό κάτεργο να μπαίνουμε σε μία σχολή με μία ασφυκτική φοιτητική καθημερινότητα κι όλα αυτά για να πάρουμε ένα πτυχίο που θα μας εξασφαλίσει είτε μία μαύρη εργασιακή προοπτική είτε μία θέση στην ουρά του ΟΑΕΔ. Πρακτικά σημαίνει ότι διαμορφώνεται ένα νέο μοντέλο ευέλικτου και πειθήνιου εργαζομένου που θα υπακούει τυφλά την εργοδοτική αυθαιρεσία, ένα μοντέλο πλήρως εναρμονισμένο με τις ανάγκες της αγοράς όπως αυτές διαμορφώνεται στο φόντο της οικονομικής κρίσης.

Απέναντι σ’ αυτή την επιδίωξη να προβάλλουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις, να γίνουμε ο καθένας κομμάτι του κοινού αγώνα εργαζομένων και φοιτητών για ένα Δημόσιο – Δωρεάν πανεπιστήμιο, για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια.

Και αν αυτή τη στιγμή χάνονται κάποια μαθήματα του εξαμήνου είμαστε όλοι «μαθητές» στο μάθημα της αλληλεγγύης και του συλλογικού αγώνα για τη ζωή που ονειρευόμαστε, για τη ζωή που μας αξίζει!

Ε  Α  Α  Κ

 ΝΟΠΕ

(Αντινομία, Ραπαν-σαφν, Συσπείρωση, ΡΑΣ)