ΑΣΥΛΟ ώρα μηδέν

Για τα μισά προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα σήμερα φταίει το άσυλο! Ευτυχώς, όμως,

η καλή η κυβερνησούλα μας το κατήργησε! Επιτέλους! Τι χρειάζεται, εξάλλου, το άσυλο σε

μια δημοκρατία; Τώρα πια η εγκληματικότητα θα πέσει κατακόρυφα, θα λυθεί το

μεταναστευτικό, τα παιδιά θα σταματήσουν να κάνουν χρήση ναρκωτικών γιατί δε θα έχουν

άσυλο να τα προστατεύει, οι κύριοι αστυνομικοί θα κυνηγάνε και θα συλλαμβάνουν τους

«ταραξίες» που θα βγαίνουν στο δρόμο να διαδηλώσουν για τα αυτονόητα δικαιώματά τους

και όλα τα προβλήματα της μικρής μας Ελλαδίτσας θα λυθούν μια για πάντα! Λέτε να

βγούμε κι απ’ την κρίση;…

Όσο γελοία και απαράδεκτα κι αν ακούγονται όλα τα παραπάνω, τα επιχειρήματα που

χρησιμοποιεί το υπουργείο υπέρ της άρσης του ασύλου κάθε φορά που τίθεται το θέμα, δεν

απέχουν και πολύ από αυτό το ύφος… Για να μην υπάρχουν, λοιπόν, αλλοιώσεις και

διαστρεβλώσεις εννοιών και αξιών ας δούμε κάποια πράγματα για το πανεπιστημιακό άσυλο.

Tο πολιτικό Άσυλο είναι ένας πανάρχαιος θεσμός. Μπορούμε να πούμε , ότι υπάρχει από την εποχή των αρχαίων ιερών και κατόπιν των αρχαίων σχολών. Σε αυτά τα μέρη κατέφευγαν, ως ικέτες, αρκετοί άνθρωποι, οι οποίοι διώκονταν. Tο να εισέλθει κάποιoς στο άσυλο και να τους συλλάβει ή κακοποιήσει, θεωρείτο μία κακή και ιερόσυλη πράξη. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι και τα αρχαία πανεπιστήμια διέθεταν Άσυλο.

Καθώς πηγαίνουμε στην νεότερη και σύγχρονη εποχή, καλό είναι να επισημάνουμε

την ύπαρξη πανεπιστημιακού Ασύλου στο πρώτο πανεπιστήμιο του Δυτικού Κόσμου, που είναι το πανεπιστήμιο της Bologna(τι τραγική ειρωνεία ε;),το οποίο ιδρύθηκε το 1088

στην Ιταλία. Αυτό το άσυλο θεσμοθετήθηκε με ένα νομικό κείμενο το οποίο ονομάζεται

Authentica Habita(ή Constitutio Habita), σκοπός του οποίου ήταν να ανακηρυχθεί το

πανεπιστήμιο χώρος των θεραπόντων, δηλαδή των υπηρετών, της Επιστήμης, δίχως

καμία άλλη εξωτερική εξουσία , να μπορεί να παρέμβει και να άρει αυτήν την ανεξαρτησία.

Το πανεπιστημιακό άσυλο, και πιο συγκεκριμένα η απαγόρευση της εισόδου αστυνομικών

στο Πανεπιστήμιο χωρίς άδεια της Συγκλήτου, αποτελούσε ήδη από το 19ο αιώνα εθιμικό

δίκαιο και των ελληνικών ΑΕΙ. Βέβαια, οι απόψεις περί δημοκρατικών ελευθεριών άλλαζαν

κατά καιρούς, με αποκορύφωμα την δικτατορία το 1967, και δυστυχώς κατάλοιπα κάποιων

απόψεων-τάσεων της τότε κυβέρνησης βλέπουμε και σήμερα. Μεταπολιτευτικά, τον Μάιο

του 1977, ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Μπλέτσας γνωμοδότησε ότι πανεπιστημιακό

άσυλο δεν υφίσταται κι ότι η αστυνομία έχει δικαίωμα και καθήκον να μπαίνει όποτε θέλει

στα ΑΕΙ. Οι θυελλώδεις αντιδράσεις ανάγκασαν τον υπουργό Παιδείας Γεώργιο Ράλλη να

ξεκαθαρίσει ότι «η κυβέρνηση αναγνωρίζει ουσιαστικά και στην πράξη το πανεπιστημιακό

άσυλο».

Σήμερα, το άσυλο θεσμοθετείται σε διάφορες χώρες της Ευρώπης (Ελλάδα, Γαλλία,

Γερμανία, κ.α), με παρόμοιο θεσμικό πλαίσιο, και σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί

παγκόσμια πρωτοπορία της Ελλάδας! Η πρωτοτυπία της χώρας μας έγκειται στο γεγονός πως το 2011, η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ καταργεί το άσυλο επειδή έχουμε δημοκρατία! Κι εδώ είναι ανάγκη να καταλάβουμε όλοι γιατί η κατάργηση του ασύλου αποτελεί μια από τις πιο φασιστικές διατάξεις του νόμου-πλαισίου για τα ΑΕΙ-ΤΕΙ και γιατί οι εκφραστές του «δημοκρατικού» πολιτικού μας συστήματος έσπευσαν να ζητωκραυγάσουν το γεγονός.

Ανέκαθεν το άσυλο αποτελούσε το κέντρο των κινημάτων και των αγώνων του λαού μας. Μες στη δική του αγκαλιά οργανωνόταν η πάλη ενάντια στα αυταρχικά καθεστώτα και τις αποφάσεις κυβερνήσεων που αποσκοπούσαν στη μείωση ή την αφαίρεση θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού. Την ίδια στιγμή, οι εκφραστές της κάθε κυβέρνησης αλλά και συνολικά του κάθε πολιτικού συστήματος, αναγνώριζαν στο άσυλο και διέκριναν ξεκάθαρα σ’ αυτό, τον εχθρό τους. Κι αυτός ο εχθρός δεν ήταν άλλος πέρα από την ελευθερία της έκφρασης, την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και την οργάνωση της αντίδρασης ενάντια στη φίμωση της λαϊκής φωνής και την καταπάτηση των κεκτημένων με αίμα δικαιωμάτων του λαού.

Με την επίσημη κατάργηση του ασύλου-διότι άτυπα το κράτος έχει παραβιάσει άπειρες φορές το άσυλο στο παρελθόν- χάνεται αυτόματα η προμετωπίδα των κοινωνικών αγώνων…

Και αυτό, την ίδια στιγμή που το όργιο καταστολής αυξάνεται συνεχώς, η ανάγκη για αγώνες είναι πιο επιτακτική από ποτέ και η κυβέρνηση δείχνει τα πιο αυταρχικά χαρακτηριστικά της μεγαλύτερης, άτυπης μεν, χούντας δε, μετά τη μεταπολίτευση…

Ειδικότερα δε όσον αφορά το κτίριο της νομικής η τακτική κατάργησης του ασύλου προχωρά ακάθεκτη. Καθημερινά σχεδόν ερχόμαστε αντιμέτωποι με εικόνες αστυνομικών, οι οποίοι προφανώς δε δρουν αυθόρμητα, είτε να περιφρουρούν το χώρο έξω από τη σχολή είτε σε αρκετές πλέον περιστάσεις να επιτίθενται σε μετανάστες-μικροπωλητές καθιστώντας κι εμάς μάρτυρες τέτοιων γεγονότων. Να σημειώσουμε εδώ ότι η δράση τους αυτή άρχισε με την ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου. Προφανώς εγκληματίες για την ελληνική αστυνομία και τον κ. Καμίνη είναι οι μετανάστες, οι φοιτητές και οι καθηγητές και όχι οι έμποροι ναρκωτικών. Τέτοιο είναι λοιπόν το θέαμα έξω από τη σχολή μας ώστε να μας κάνει εύκολα να καταλάβουμε τη στοχοποίηση που υφίσταται και αποσκοπεί στην εφαρμογή της διάταξης του νόμου για το άσυλο. Πέρα από αυτό, ας αναλογιστούμε επίσης την απαξιωτική εικόνα που δημιουργείται μέσα από αυτή την κατάσταση για το δημόσιο, ελληνικό πανεπιστήμιο. Μια εικόνα που δίνει πάτημα στους υπερασπιστές του νόμου να επικαλεστούν την ανάγκη για αλλαγή της μέχρι τώρα λειτουργίας του . Δεν είναι δυνατόν λοιπόν έξω από ένα χώρο φοίτησης όπου κυκλοφορούν φοιτητές και καθηγητές να διεξάγονται επιθέσεις και ρίψεις τοξικών ουσιών.

Επειδή η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο έγινε ένας κύκλος συναντήσεων με φοιτητές και καθηγητές όλου του Ν. Ο. Π. Ε. που πήρε απόφαση οι σύλλογοι φοιτητών , τα τμήματα των καθηγητών και η κοσμητεία με κοινό κείμενο να κοινωνικοποιήσουν και να προπαγανδίσουν το ζήτημα της υπεράσπισης του ασύλου και του δημόσιου και δωρεάν πανεπιστημίου.

Το άσυλο αποτελεί αναπόσπαστο κεκτημένο του πανεπιστημίου και άκρατο στοιχείο δημοκρατικότητας. Η προσπάθεια κατάργησής του εκτός από αντιδημοκρατική είναι εξίσου παράλογη. Αν ο καθένας μας καθίσει και σκεφτεί ένα-ένα τα επιχειρήματα του υπουργείου, θα μπορέσει να τα αναιρέσει απλά και μόνο με τη λογική του. Ήρθε, λοιπόν, η ώρα, όλοι μαζί και ο καθένας χώρια, να διαφυλάξουμε και να απαιτήσουμε πίσω το άσυλο έχοντας στο μυαλό μας πως: η καταπάτησή του ταυτίζεται με χουντικές κυβερνήσεις ενώ η υπεράσπισή του με τους αγώνες του ελληνικού λαού. Μήπως η προσπάθεια κατάργησής του σας θυμίζει κάτι?

Η υπεράσπισή του είναι καθήκον μας και δικαίωμά μας.