Δύο στοιχεία από το ειδησεογραφικό είδος της "κρίσης"

Δύο στοιχεία από το ειδησεογραφικό είδος της "κρίσης" -- πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, και για ένα διακριτό ειδησεογραφικό είδος, με τους δικούς του αναπαραστατικούς και αφηγηματικούς κανόνες, οι οποίοι χρήζουν συστηματικότερης εξέτασης:

α) διαρκείς εικόνες του χρήματος --χάρτινου ή σε κέρματα-- σε αφθονία, είτε από νομισματικοπεία, είτε σε ταμειακές μηχανές και συρτάρια. Είναι το κατεξοχήν ειρωνικό οπτικό σημαίνον της ειδησεογραφίας της κρίσης: αυτό που παρουσιάζεται ως εκλείπον στο επίπεδο της ρητής δήλωσης (ελείμματα, "μαύρες τρύπες", χρέος) είναι πάντα παρόν στο επίπεδο της εικόνας. Συνεπαγωγή: η κρίση αφορά το χρήμα (και όχι το κεφάλαιο, ούτε την εργασία)· είναι ένα φαινόμενο που κινείται αποκλειστικά της χρηματικής αφαίρεσης, η οποία είναι ταυτόχρονα παρούσα και απούσα, σημείο πληρότητας και σημείο έλλειψης.

β) οι διαρκείς αναφορές στην "αγορά" και η εξόφθαλμα αλλοτριωτική σημασία του όρου: στην "ειδησεογραφία" η "αγορά" δεν επενδύεται μόνο ως απρόσωπος μηχανισμός με ανθρώπινα αισθήματα (ανησυχεί, είναι ανασφαλής, ανακουφίζεται, είναι αισιόδοξη), αλλά τα αισθήματα αυτά είναι, ως επί το πλείστον, τα ακριβώς αντίστροφα του τηλεθεατή: όταν ο τηλεθεατής ακούει για μέτρα που τον πανικοβάλλουν, ακούει ταυτόχρονα ότι η "αγορά" αισιοδοξεί· όταν κάποια μορφή αντίδρασης δίνει στον τηλεθεατή ελπίδα, η "αγορά" βυθίζεται στη μαύρη απελπισία. Ο τηλεθεατής έχει πια συνηθίσει την ιδέα αυτού του αλλόκοτου πλάσματος χωρίς πρόσωπο, που κατέχει την κυρίαρχη εξουσία επί ζωής και θανάτου, και το οποίο σκέφτεται και κινείται σε βάση εντελώς αντίστροφη απ' τη δική του· και την ίδια στιγμή, φυσικά, αναρωτιέται, για ποιον λόγο ο ίδιος ως καταναλωτής δεν συμπεριλαμβάνεται σε αυτή την διαβόητη "αγορά", γιατί, κατ' επέκταση, δεν συμπεριλαμβάνεται ο διπλανός του. Και αναρωτιέται ποιος στ' αλήθεια είναι και που ζει αυτή "η αγορά" που σκέφτεται και αισθάνεται τα αντίθετα από ότι ο ίδιος, ώστε, με τα λόγια ενός τραγουδιού του Θ. Παπακωνσταντίνου, να "μαραίνεται απ' το γέλιο του" και να "πίνει απ' τα δάκρυά του." Ποτέ στην πρόσφατη ιστορία δεν έχει αλλοτριωθεί τόσο βίαια η υποτιθέμενη εξάρτηση του ατόμου από την δική του εργασία και την δική του οικονομική διαγωγή. Η "αγορά" υπέχει πια το στάτους των καπριτσιόζικων και απρόβλεπτων Θεών των αρχαίων.

 

 http://leninreloaded.blogspot.com/2011/11/91.html