Kάλεσμα στο πανελλαδικό διήμερο των ανεξάρτητων αριστερών σχημάτων της E.A.A.K. 9 και 10 Νοεμβρίου

Μία ακόμα μνημονιακή μέρα προστέθηκε στο καλεντάρι μας, αλλά ευτυχώς θα είναι η τελευταία καθώς όπως λέει το πολυνομοσχέδιο «οι θυσίες που θα υποστεί ο λαός θα είναι οι τελευταίες»... Και αυτή η μνημονιακή μέρα είναι σίγουρο ότι θα μείνει στην ιστορία. Οχι φυσικά γιατί θα τελειώσουμε από την επόμενη με τα μνημόνια αλλά γιατί η ψήφιση και αυτού του μνημονίου συνεχίζει τον πόλεμο απέναντι στο λαό, τους εργαζόμενους, τους νεολαίους που έχουν κηρύξει η συγκυβέρνηση, η ΕΕ, το ΔΝΤ, οι καπιταλιστές με ακόμα πιο σκληρούς για την πληττόμενη πλειοψηφία όρους. Το νέο μνημόνιο της καταστροφής, αποτελεί στρατηγικής σημασίας απάντηση από τη σκοπιά του κεφαλαίου στην προσπάθεια του να ξεπεράσει την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση καθώς έρχεται να διαμορφώσει μία νέα εφιαλτική για το λαό κοινωνική πραγματικότητα.

Στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης που ξεκίνησε το 2008 με την κατάρρευση – πτώχευση τραπεζικών κολοσσών στις ΗΠΑ, το σύστημα και το πολιτικό του προσωπικό αδυνατώντας να βρουν μια συνολική λύση που θα υπερβεί την κρίση, στην προσπάθειά τους να σώσουν το κεφάλαιο ρίχνουν όλα τα βάρη στους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία. Το λεγόμενο «δημόσιο χρεός» δεν έχει σχέση με τον εργαζόμενο λαό, παρόλο που αυτός καλείται σήμερα να το επωμιστεί στις πλάτες του δεχόμενος όλες αυτές τις μειώσεις σε μισθούς, συντάξεις, ασφάλιση, υγεία – παιδεία. Το δημόσιο χρέος αντί να βαίνει μειούμενο στα χρόνια της λιτότητας και των ληστρικών δανείων, αυξάνεται! Επομένως, ας μην μας κοροϊδεύουν όταν λένε πως τα Μνημόνια, τα πακέτα σωτηρίας και το σύνολο των μέτρων στον «καιρό της κρίσης» στοχεύουν στην αποπληρωμή του χρέους. Αντίθετα, στοχεύουν στην υποτίμηση της εργατικής δύναμης, στην πλήρη διάλυση και καταβαράθρωση των όποιων προνομίων είχαν κατακτηθεί από το λαό μας στις συνθήκες εργασίας, στους τομείς της ασφάλισης, της υγείας και της παιδείας. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι όχι μόνο «δεν τα φάγαμε μαζί» αλλά πως ούτε «θα σωθούμε όλοι μαζί».  Επίσης, το παραμύθι σχετικά με την «ελληνική περίπτωση», τον «τεμπέλη Έλληνα» και τους κακούς πολιτικούς που διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα και κακοδιαχειρίστηκαν τα πράγματα δεν αγγίζει πλέον κανέναν: όταν σε μια πλειάδα χωρών (Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, Ιρλανδία και αλλού) έχει δημιουργηθεί η ίδια ακριβώς κατάσταση, τότε αναδεικνύονται οι δομικές και καθολικές διαστάσεις της κρίσης.

Η νεολαία αποτελεί ένα από τα βασικά θύματα της αστικής προσπάθειας υπέρβασης της κρίσης καθώς βλέπει από τη μία το παρόν της να διαλύεται στο έδαφος της λιτότητας και από την άλλη το μέλλον της να διαγράφεται αβέβαιο στην εφιαλτική πραγματικότητα που ετοιμάζουν. Τα αστικά επιτελεία προωθούν ένα σύνολο αλλαγών που από τη μία τσακίζουν το «κοινωνικό κράτος» και τις κατακτήσεις του λαού και από την άλλη διαμορφώνουν το νέο εργασιακό και κοινωνικό πρότυπο στο οποίο θα βασιστεί ο καπιταλισμός. Κομμάτι αυτής της προσπάθειας είναι και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση όπου τελικός στόχος είναι η διαμόρφωση ενός νέου μοντέλου εργαζόμενου στη βάση των νέων αναγκών του κεφαλαίου, η συγκρότηση των πανεπιστημίων ως πεδίων κερδοφορίας και η μεγαλύτερη σύνδεση των Πανεπιστημίων(κυρίως μέσω της έρευνας) με την καπιταλιστική παραγωγή. Ο νομός 4009 αποτελεί τη βασική πολιτική επιλογή του κεφαλαίου σε αυτή την κατεύθυνση.

Απέναντι στην αντιδραστική πολιτική Κυβερνήσεων – ΕΕ που διαλύει το παρόν και προετοιμάζει ένα εφιαλτικό μέλλον, της σύγχρονα δικαιώματα σε εκπαίδευση και εργασία. Η κλιμάκωση της πάλης της σπουδάζουσας νεολαίας είναι επιτακτική ανάγκη να συνοδευτεί από την ανασυγκρότηση του Φοιτητικού Κινήματος που θα κάνει τους Φοιτητικούς Συλλόγους ενεργά πολιτικά κέντρα αμφισβήτησης – ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής αλλά ταυτόχρονα και εκείνα τα όργανα που θα εξασφαλίζουν τα δικαιώματα της σπουδάζουσας νεολαίας. Στην νέα εποχή που το κεφάλαιο θέλει να κάνει την εκπαίδευση πιο ταξική και δικαίωμα για λίγους και εκλεκτούς, το φοιτητικό κίνημα θα πρέπει να παλέψει ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας και στους ταξικούς φραγμούς, να συσπειρώσει κυρίαρχα τα κομμάτια εκείνα τα οποία πλέον δεν μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους, να αγωνιστεί για τα δικαιώματα των εργαζόμενων φοιτητών και των πρακτικάριων. Αυτός  ο αγώνας του Φοιτητικού Κινήματος για να μπορέσει να κερδίσει θα πρέπει να ενοποιηθεί με τον ηρωϊκό αγώνα του εργατικού, λαϊκού κινήματος ενάντια στα νέα μέτρα και το σφαγείο Κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. 

Για την ΕΑΑΚ είναι αναγκαία η προετοιμασία μίας νέας όξυνσης του φοιτητικού κινήματος. Απαντάμε με ένα φοιτητικό κίνημα πανελλαδικό, μαχόμενο, ανεξάρτητο, αμεσοδημοκρατικό, αντικυβερνητικό, αντιΕΕ, ανατρεπτικό. Ένα φοιτητικό κίνημα που θα συγκρούεται με κάθε όψη της κυβερνητικής πολιτικής, απαιτώντας την απεμπλοκή από τις ευρωπαϊκές συμφωνίες για την εκπαίδευση. Που θα δημιουργεί τις δικές του μορφές οργάνωσης, αυτοτελείς κι ανεξάρτητες από την κατεστημένη πολιτική των εκπροσώπων και των επιτελείων. Που θα απαντά στην επίθεση ενοποιώντας την πληττόμενη νεολαία στη βάση των κοινών συμφερόντων της. Με κίνημα μαχητικό, που θα δίνει τη μάχη φέρνοντας μπροστά όλο τον κόσμο του αγώνα, με συνελεύσεις- καταλήψεις, διαδηλώσεις, συγκρούσεις. Με κατεύθυνση συγκρότησης πανεκπαιδευτικού μετώπου και συντονισμού αυτού με τον κόσμο της εργασίας. 

Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση συγκροτήθηκε μέσα από τις μεγαλειώδεις νεολαιίστικες και κοινωνικές κινητοποιήσεις του ’90-’91 και αποτελεί το πλέον επιτυχημένο μόρφωμα της ριζοσπαστικής αριστεράς στο χώρο των πανεπιστημίων. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ είναι πολιτικό – συνδικαλιστικά μορφώματα τα οποία δρουν σε κάθε σχολή με αυτοτέλεια και αποτελούν το βασικό κύτταρο της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αριστερής Κίνησης. Αντιπαρατίθενται με όλη τη γραμμή της αναδιαρθρωτικής πολιτικής, την οποία και αντιμετωπίζουν με μια συνολική αντικαπιταλιστική οπτική σε σχέση με τα κύρια μέτωπα της ταξικής πάλης στην ελληνική κοινωνία (αναδιάρθρωση σε εκπαίδευση και εργασία, καταστολή, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις κλπ). Επιπλέον, και λόγω της αναγκαιότητας για συνολική παρέμβαση στο ελληνικό πανεπιστήμιο, τα σχήματα έχουν κεντρικές διαδικασίες στις οποίες σχεδιάζουν μια γενική πολιτική κατεύθυνση και έναν κοινό τακτικό βηματισμό. Τέτοιες διαδικασίες είναι τα συντονιστικά ΕΑΑΚ ανά πόλεις και η κορυφαία πολιτική διαδικασία του πανελλαδικού διημέρου. Τα σχήματα της ΕΑΑΚ ιστορικά έχουν παίξει ρόλο στη συζήτηση για μία Άλλη Αριστερά, αντικαπιταλιστική και ριζοσπαστική και θέλουμε ειδικά σε αυτή την περίοδο να συμβάλλουμε στη διαδικασία βαθύτερης πολιτικής συγκρότησης και ενοποίησης αυτής της αριστεράς.

Καλούμε βάσει των παραπάνω όλα τα ανεξάρτητα αριστερά σχήματα, τις πρωτοβουλίες που δημιουργήθηκαν μέσα από τις κινηματικές διαδικασίες του προηγούμενου χρονικού διαστήματος, άλλες οργανωμένες δυνάμεις που παρεμβαίνουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο και έχουν αναφορές στη ριζοσπαστική αριστερά και ανένταχτους αγωνιστές που συνέβαλαν στο κίνημα να παρακολουθήσουν, να εμπλακούν και να συμμετάσχουν στις διαδικασίες των σχημάτων της ΕΑΑΚ, και με πρώτο σταθμό το πανελλαδικό διήμερο των σχημάτων, που θα πραγματοποιηθεί στο Πολυτεχνείο της Αθήνας στις 9 και 10 Νοέμβρη. Είναι πια ιστορικό αίτημα της εποχής μας μια άλλη αριστερά. Μια αριστερά μαχόμενη, που δε θα εξαργυρώνει τους αγώνες αλλά θα τους πηγαίνει μέχρι τέλους. Ανεξάρτητη, ανατρεπτική, αμεσοδημοκρατική. Αυτή η αριστερά μπορεί να εγγυηθεί και να θωρακίσει τους ακόμα μεγαλύτερους αγώνες που έχουμε μπροστά μας…