WHICH SIDE ARE YOU ON?

WHICH SIDE ARE YOU ON? *   

             Σε συνθήκες πολιτικής κρίσης, μεγάλη μερίδα του κόσμου επιλέγει να αμφισβητήσει βασικούς πυλώνες της αστικής πολιτικής: το δικομματισμό, τα ΜΜΕ, τις γραφειοκρατικές τάσεις μέσα στα συνδικάτα και τους συλλόγους. Ριζοσπαστικοποιείται και συμμετέχει μαζικά στα κοινωνικά κινήματα: λαϊκές συνελεύσεις, απεργίες, πορείες επιλέγοντας μια διέξοδο διαφορετική απ' αυτή  που του δίνουν τα μνημόνια της συγκυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ.

            Σε ένα τέτοιο σκηνικό πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας η Αριστερά θα έπρεπε να είναι εκείνη η συγκροτημένη πολιτική δύναμη που θα μπολιάζει τα κοινωνικά κινήματα και θα συγκροτεί ένα αντίπαλο δέος απέναντι στο αστικό μπλοκ, που αυτή τη στιγμή το μόνο που προτείνει είναι η συνέχιση της πολιτικής της κοινωνικής εξαθλίωσης, της αυταρχικής θωράκισης, της χρεοκοπίας. Η Αριστερά πρέπει επιτέλους να πεί ότι υπάρχει άλλος δρόμος για την ελληνική κοινωνία και να απαντήσει στα υλικά ερωτήματα του λαού και να θέτει αναχώματα σε οποιαδήποτε τάση ενσωμάτωσης από τον αστισμό. Συγκεκριμένα, να δίνει την προοπτική των μαζικών, ανυποχώρητων και  νικηφόρων αγώνων, να προτείνει δίκτυα αλληλεγγύης και  δομές   αυτοοργάνωσης απέναντι στον κρατικό δογματισμό , να δημιουργεί μορφές λαϊκής δημοκρατίας και αντίστασης από τα κάτω , να αξιοποιεί την επινοητικότητα και δημιουργικότητα της κοινωνίας , του εργαζόμενου λαού, των μέχρι τώρα κοινωνικών πειραμάτων. Επιπλέον , να χτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης δίνοντας όραμα και ελπίδα στον αγωνιζόμενο λαό, μια νέα αυτοπεποίθηση πως μπορούμε να ζήσουμε έξω απ' την ΕΕ και χωρίς ευρώ, βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις σ' ένα νέο οικονομικό μοντέλο με εθνικοποιημένες τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, με επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι με σκοπό το κέρδος και την εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου.

            Το αίτημα για μια συγκροτημένη αριστερά της ρήξης , του μετασχηματισμού της κοινωνίας και της δημιουργίας, παρ' όλο που αποτελεί τον αναγκαίο όρο για την έξοδο απ' την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση, βρίσκει αναχώματα από το δρόμο που έχει επιλέξει η κοινοβουλευτική αριστερά. Αν και η στείρα κριτική, η πολυδιάσπαση και η γκρίνια στους κόλπους της αριστεράς αποτελεί βασικό παράγοντα αποξένωσης του κόσμου από το πολιτικό της σχέδιο, εντούτοις δεν μπορεί να μην αναφερθεί κανείς σε τακτικά αλλά και στρατηγικά ελλείμματα της  κοινοβουλευτικής αριστεράς που την απομακρύνουν από το σχέδιο ρήξης με τον αστισμό και ρίχνουν νερό στο μύλο του αντιπάλου, όχι από τη σκοπιά του καθαρού και αμόλυντου καθοδηγητή αλλά στην προσπάθεια διαλόγου, κοινής δράσης και εν τέλει πολιτικής σύγκλισης με κάθε πολιτική δύναμη της αριστεράς που υπερασπίζεται τον αγωνιζόμενο λαό και τα συμφέροντα του.

            Σε αυτά τα πλαίσια, η έννοια του σεχταρισμού ανεβαίνει level, καθώς το ΚΚΕ πασχίζει μάλλον να αποκοπεί με κομμάτια της κοινωνίας που αντιστέκονται χωρίς παράλληλα να δημιουργεί φορείς και δομές που να απασχολούν κάποιον άλλο πέρα από τα μέλη του: τους φοιτητικούς συλλόγους, τους απεργούς, της πλατείες ως και την... φθηνή πατάτα. Αλλά και πέρα από αυτό, η άρνηση να δώσει το ΚΚΕ απάντηση στα ερωτήματα του λαού στο σήμερα και η έγκληση για ισχυρό εκλογικά ΚΚΕ μετατρέπει την πολιτική σε θρησκεία καθώς η στρατηγική του πλέον είναι η λύση των προβλημάτων μας μετά θάνατον ή όπως το αποκαλούν: στη λαϊκή οικονομία- λαϊκή εξουσία. Αμήν!

            Από την άλλη πλευρά, παρ' όλο που η κοινή δράση στους κοινωνικούς αγώνες με τις δυνάμεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α αποτελεί κεκτημένο, το πολιτικό του πρόγραμμα είναι υπόδειγμα σοσιαλδημοκρατικής γραμμής, που θυμίζει ΠΑΣΟΚ του '81. Σε αυτό το σημείο να πούμε συγχαρητήρια στο ΣΥΡΙΖΑ καθώς ο αστισμός υλοποίησε εν τέλει την πολιτική του πρόταση για μερική διαγραφή του χρέους και ευρωομόλογα και για την κοινωνική του συμμαχία του από στελέχη του ΠΑΣΟΚ, λειτουργώντας ως πλυντήριο των λερωμένων με μνημόνιο πολιτικών του ΠΑΣΟΚ. Η ενότητα που ευαγγελίζεται το ΣΥΡΙΖΑ γύρω από ένα ανιμνημονιακό μέτωπο έχει κοντά ποδάρια και δεν μπορεί να δώσει πραγματικές απαντήσεις στα ερωτήματα που τίθενται απ' την ίδια την πραγματικότητα. Το πολιτικό σκηνικό αυτή τη στιγμή διχοτομείται γύρω από το ερώτημα παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη ή όχι. Ο αστισμός έχει δώσει την απάντηση του και η αριστερά οφείλει να δώσει μια διαφορετική διέξοδο,  όπως τη περιγράψαμε παραπάνω και όχι με πολιτικές προτάσεις που περισσότερο αφορούν τον Καμμένο!

            Είναι αναγκαίο όσο ποτέ μια Αριστερά η οποία θα ορθώσει το ανάστημα της δείχνοντας ότι υπάρχει άλλος δρόμος, δίνοντας ελπίδα και όραμα στο λαό να αγωνιστεί. Μέσα στην κοινωνική συνθήκη( όλες τις συγκλονιστικές στιγμές του λαϊκού ξεσηκωμού από το Μάη του 2010, στις «Πλατείες» , στις πανεργατικές έως το ξέσπασμα στις 12 Φλεβάρη) φαίνονται να αναδύονται οι όροι για μια νέα, δυναμική και μαζική Αριστερά. Αντίστοιχα, ο συντονισμός των Σωματείων, οι κοινές δράσεις σε κινήματα ανυπακοής και αντίστασης και οι κοινές πρακτικές δείχνουν ότι έχει συγκροτηθεί το απαραίτητο αγωνιστικό μέτωπο. Παρ' όλα αυτά χρειάζονται κι άλλα βήματα για να ξαναγίνει η Αριστερά συνώνυμη με την αντίσταση και την ανατροπή. Με ενωτική και μετωπική λογική, με έμφαση στο δημοκρατικό διάλογο, με στόχο την υπέρβαση των τωρινών ορίων και προβλημάτων της Αριστεράς και με σκοπό την οικοδόμηση νικηφόρων αντιστάσεων πιστεύουμε πως εν τέλει , αν και ο ιστορικός χρόνος είναι φειδωλός, δεν θα προδώσουμε την ελπίδα του κόσμου που γυρνά την πλάτη στο επίσημο πολιτικό σκηνικό. Στρατευόμαστε στην υπόθεση της Αριστεράς, καθώς δεν υπάρχουν αδιέξοδα, μόνο δρόμοι που δεν έχουμε διαβεί!

*αναδημοσίευση από το περιοδικό ''ΕΝΣΤΑΣΗ'' της ΑΝΤΙΝΟΜΙΑΣ