Ευρωπαϊκή Ένωση: η αυτού μεγαλειότης…

Η διασφάλιση της λεγόμενης «ευρωπαϊκής πορείας» της χώρας έχει εδώ και καιρό αναδειχθεί από τα ίδια τα αστικά κόμματα της ΝΔ του ΠAΣOΚ και του ΛΑΟΣ που συγκυβερνούσαν στο βασικό διακύβευμα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής της χώρας. «Ευρωπαϊκή Ένωση ή απομόνωση», «ευρώ ή καταστροφή» είναι μερικά από τα τρομοκρατικά διλήμματα που βάζουν τα κόμματα αυτά και τα ΜΜΕ σε μία ενορχηστρωμένη προσπάθεια να πείσουν το λαό πως μοναδική είναι η πραγματικότητα της ΕΕ της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Τα κόμματα αυτά όμως έχουν πάψει προ πολλού να εξυπηρετούν έστω και στο ελάχιστο τα συμφέροντα των εργαζομένων, των φοιτητών και των ανέργων, αντίθετα πασχίζουν για να κλείσουν και την τελευταία χαραμάδα ελπίδας για ένα μέλλον με αξιοπρέπεια. Η ΕΕ δεν είναι το πολυδιαφημισμένο σπίτι των λαών και ποτέ δεν ήταν. Αντίθετα η έξοδος ή η παραμονή σε αυτήν  έχει αναδειχθεί πια στο επίδικο εκείνο που θα κρίνει ποια πρόταση διεξόδου από τη σημερινή κατάσταση θα είναι απλώς διαχειριστική(αναγκαία τα μνημόνια σε αυτήν την περίπτωση) και ποια πραγματικά ριζοσπαστική ανοίγοντας ένα δρόμο απελευθέρωσης και ελπίδας για το λαό.

Σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη η ΕΕ είναι γενικά η «Ευρώπη», η «ένωση των λαών της Ευρώπης» όπως δηλώνεται πανηγυρικά στο προοίμιο της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι διατυπώσεις αυτές ανάγονται προφανώς στην ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης, την αστική ιδεολογία, που παρουσιάζει τα δικά της ιδιαίτερα συμφέροντα και επιδιώξεις σαν συμφέροντα όλης της κοινωνίας και ιδιαίτερα σαν συμφέροντα και των εκμεταλλευομένων τάξεων. Αυτή η ιδεολογική κυριαρχία βέβαια συνδέεται με την ίδια την ταξική κυριαρχία των καπιταλιστών που διαθέτοντας την πολιτική εξουσία και τα μέσα παραγωγής(εργοστάσια, βιομηχανίες, μεγάλες επιχειρήσεις) έχουν την δυνατότητα να αναπαράγουν διαρκώς, μέσα από τους οικονομικούς, πολιτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς τις δικές τους ταξικές επιδιώξεις ως «εθνικές» στρατηγικές. Έτσι η περιγραφή της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης ως η «Ευρώπη» (και άρα των πολιτικών και οικονομικών πολιτικών που απορρέουν από αυτήν) σκόπιμα καταργεί και αποκρύβει τις κοινωνικές-ταξικές αντιθέσεις. Ενσωματώνει δηλαδή στην κατηγορία της «Ευρώπης» κοινωνικές τάξεις που έχουν αντίθετα συμφέροντα και τελείως διαφορετικούς όρους επιβίωσης και πρόσβασης σε αγαθά και υπηρεσίες.

Μένουν όμως ακόμα κάποια βασικά ερωτήματα να απαντηθούν:  Ποιοι οι λόγοι της δημιουργίας της και γιατί αυτή αποτελεί κομβικό σημείο στη στρατηγική της κυρίαρχης τάξης και των αστικών κομμάτων; Καθώς οι απαντήσεις που δίνονται από τις ίδιες τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης(«βαθύτερες σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της Ευρώπης, ενίσχυση και σύγκλιση των οικονομιών τους, οικονομική πρόοδος των λαών…») έχουν καθαρά διακηρυκτικό χαρακτήρα όπως αποδεικνύεται από την ίδια την πραγματικότητα κρίνεται αναγκαία η βαθύτερη διερεύνηση του ζητήματος.

Η ΕΕ αποτελεί το δίχως άλλο μία καπιταλιστική ολοκλήρωση.  Οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις είναι «συνεταιρισμοί», «συμμαχίες» των αστικών τάξεων και των καπιταλιστικών κρατών, είναι διακρατικοί οργανισμοί με στόχο τη βαθύτερη και από κοινού εκμετάλλευση των εργαζομένων μιας ευρύτερης γε­ωγραφικής περιοχής. Έχει στον πυρήνα της τις «4 ελευθερίες κίνησης» (κεφαλαίων, προσώπων, υπηρεσιών, εμπορευμάτων), ενοποιεί οικονομικά τον ευρωπαϊκό οικονομικό χώρο και καταργεί αρκετά από τα εμπόδια (τελωνειακά, δασμοί, συναλλαγματικά, νομίσματα) που έθεταν τα σύνορα και η ύπαρξη των ξεχωριστών εθνικών κρατών.

Το φαινόμενο των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο, βρίσκεται στο DNA του καπιταλισμού, στην ζωτική ανάγκη δηλαδή των μεγάλων επιχειρήσεων να αναζητούν νέο χώρο για τις εμπορικές και βιομηχανικές τους δραστηριότητες και να διευρύνουν έτσι τα πεδία και τα ποσοστά της κερδοφορίας τους. Ολοκληρώσεις δεν απαντώνται μόνο στην Ευρώπη αλλά σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο, πάντα στις πλάτες των λαών. Τέτοιες συνιστούν η Κοινότητα χωρών της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής, η Αφρικανική Ένωση, η Ένωση χωρών της Νοτιοανατολικής Ασίας και άλλες, με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα που παίρνει φυσικά η κάθε μία. Η συμμετοχή στο «συνεταιρισμό» ­προφανώς και στη «λεία» από τη διευρυμένη βάση της εκμετάλλευσης δεν είναι βέβαια ισότιμη, ούτε στατική: αποτυπώνει το συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες. Συνεπώς, η καπιταλιστική ολοκλήρωση εδράζεται στην ενιαία πορεία-συνύπαρξη δυο α­ντιφατικών τάσεων: της τάσης για ανταγωνισμό, για σύγκρουση, για διάσπαση και αυτής για συμμαχία, ενότητα, ρύθμιση.

Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ είναι μία οικονομική αναγκαιότητα του ελληνικού καπιταλισμού. Η ένταξη και η παραμονή της χώρας σε αυτήν συμφέρει μόνο την αστική τάξη που θωρακίζεται απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις και ενισχύει την ανταγωνιστικότητά της έναντι τρίτων χωρών. Σήμερα η ΕΕ είναι ο πιο κομβικός μηχανισμός στην ενεργοποίηση της τρομαχτικής επίθεσης που δέχονται τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, γι’ αυτό και η ύπαρξή της έχει στρατηγικό χαρακτήρα για την κυρίαρχη τάξη και τα εξαπολύοντα την επίθεση κυβερνητικά κόμματα.

«Η Ενωμένη Ευρώπη βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου, του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που ανήκουν σε μειονότητες»(Άρθρο 2 Σ.Ε.Ε.).

Η «Ευρώπη» περί ης τα παραπάνω λόγια είναι η Ευρώπη των 23 εκατομμυρίων ανέργων και των 80 εκατομμυρίων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και ταυτόχρονα είναι η Ευρώπη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, 150 από τους οποίους βρίσκονται στην λίστα των 500 πιο κερδοφόρων επιχειρήσεων του πλανήτη με αμύθητα ποσά σε κέρδη για το 2011. Αυτοί οι δύο διαφορετικοί κόσμοι, των μεγάλων ανισοτήτων στο εσωτερικό των Ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και ανάμεσα στις χώρες αυτές, παρουσιάζονται λοιπόν σαν ενιαίο σώμα κάτω από τις σημαίες της κεφαλαιοκρατικής «Ευρώπης».

Στην Ελλάδα του 2012 των μνημονίων και της «λιτότητας» ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας μεταφράζεται σε μισθούς και συντάξεις πείνας, σε ένα εκατομμύριο ανέργους και σε χιλιάδες αυτοκτονίες κάθε χρόνο εξαιτίας του οικονομικού και κοινωνικού στραγγαλισμού.

Η  ελευθερία της ΕΕ είναι μόνο για τις πολυεθνικές, τις τράπεζες και τα κέρδη τους.

Η ισότητα έχει σβηστεί ολοκληρωτικά από την κοινωνική πραγματικότητα των χωρών που ανήκουν στην ΕΕ. Ο ανταγωνισμός είναι φυσικός ρυθμιστής, το μεγάλο ψάρι πρέπει να φάει το μικρό. Στο όνομά του οι εργασιακές σχέσεις και τα εργατικά δικαιώματα θρυμματίζονται και συντρίβονται.

Το Κράτος Δικαίου είναι για εμάς το κράτος που φέρνει την αστυνομία μέσα στη σχολή μας και τους χρυσαυγίτες στο πλάι της να εκτοξεύουν απειλές στους φοιτητές που αντιστέκονται στη βαρβαρότητα. Για τους «άλλους» έχουν στηθεί τα τείχη του ρατσισμού, του Σένγκεν και της Frontex που μαζί με τη Συνθήκη «Δουβλίνο 2» έχουν μετατρέψει τη χώρα μας και στη φυλακή των οικονομικών μεταναστών και των προσφύγων. Και αυτό ενώ Η  ΕΕ πρωταγωνιστεί σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους (Ιράκ, Βαλκάνια, Λιβύη), ρημάζοντας τις πατρίδες τον ανθρώπων αυτών πυροδοτώντας έτσι νέα κύματα μεταναστών και κλείνοντας το δρόμο της επιστροφής σε αυτούς που έχουν ήδη φύγει.

Στα του οίκου μας τώρα, η ΕΕ παρέδωσε το πανεπιστήμιο στην αγορά και τις εταιρίες με τη συνθήκη της Λισαβόνας και τη λογική της Μπολόνια. Το νέο πανεπιστήμιο είναι αυτό που διοικείται από τους μανατζαρέους των μεγάλων επιχειρήσεων με την ακαδημαϊκή κοινότητα στο απόλυτο περιθώριο. Το πανεπιστήμιο του νόμου 4009 είναι ένα ολοκληρωτικά αυταρχικό πανεπιστήμιο με εξαντλητικούς ρυθμούς σπουδών και πτυχία που δεν εξασφαλίζουν απολύτως τίποτα μέσα στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας. Στη σημερινή εποχή της τεράστιας εξέλιξης της τεχνολογίας και της δημιουργίας ανεξάντλητου πλούτου παγκοσμίως αλλά και στη χώρα μας οι νέοι είναι καταδικασμένοι στην ανεργία, στο κοινωνικό περιθώριο.

Για εμάς, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απόλυτα ταυτισμένη με τις καταστροφικές πολιτικές των μνημονίων. Είναι υπεύθυνη για το διαρκές έγκλημα απέναντι στους εργαζόμενους και τους νέους στη δικιά μας χώρα αλλά και σε άλλες. Αναγνωρίζουμε πως τα προηγούμενα χρόνια συμπύκνωνε τις αντιδραστικές πολιτικές που οδήγησαν στη σημερινή κρίση και έδινε άλλοθι στις εγχώριες κυβερνήσεις καθώς το κέντρο λήψης των αποφάσεων μεταφερόταν σχεδόν ολοκληρωτικά στις Βρυξέλλες. Εμείς σαν ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ Ε.Α.Α.Κ. έχουμε  βασικό μας στόχο να αναδείξουμε στη σχολή μας αλλά και ευρύτερα το ζήτημα της ΕΕ. Παλεύουμε για ένα αξιοπρεπές πανεπιστήμιο αλλά και ως αυριανοί εργαζόμενοι για μία καλύτερη κοινωνία βασισμένη στις ανάγκες μας. Για να τα πετύχουμε αυτά είναι απολύτως αναγκαία η ρήξη συνολικά με την ΕΕ  και την πολιτική που εκπροσωπεί!