Το Πανεπιστήμιο μας ανήκει!

Δεν πάει και πολύς καιρός από την προσφυγή του ελληνικού κράτους στον υποτιθέμενο μηχανισμό ''στήριξης'', και το Διεθνές Νομισμάτικό Ταμείο. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα ο ελληνικός λαός δέχτηκε μία άνευ προηγουμένου επίθεση, υποκείμενος σε οικονομική αφαίμαξη, αν όχι σε ωμή, φυσική καταστολή τις ημέρες και τις νύχτες που έκανε να υψώσει το ανάστημά του, όταν φώναζε βροντερό παρόν στις εργατικές απεργίες και όταν προσπαθούσε, με τα όποια μέσα, να αρθρώσει αντίσταση κατά του Μεσοπρόθεσμου και της ψήφισής του.

Η υπηρεσιακή κυβέρνηση του Πασόκ, καθόλα πιστή στην υπαλληλική σχέση που έχει αναπτύξει με τους εγχώριους-ξένους τοκογλύφους και λοιπούς ευρωπαικούς μονοπωλιακούς ομίλους, εκτελεί συμβόλαια θανάτου πριν ''εκπνεύσει'' στην αγκαλιά της αστικής συγκυβέρνησης η οποία από καιρό δρομολογείται. Ο ένας μετά τον άλλο, οι διάφοροι εργασιακοί χώροι στοχοποιούνται, αφού πρώτα μεσολαβήσει η απαραίτητη ''ειδησεογραφική'' προπαγάνδα που συκοφαντεί τους εργαζομένους του κάθε κλάδου. Την ώρα λοιπόν που, με αριστοτεχνικό και πάνω από όλα με ''δίκαιο'' τρόπο, έχουν καταργηθεί οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας, την ώρα που δημόσιος και ιδιωτικός τομέας δέχονται απανωτά τα χτυπήματα, σειρά έχει το ελληνικό Πανεπιστήμιο.

Το ελληνικό Πανεπιστήμιο είχε μείνει λοιπόν παράταιρα δημόσιο, παράταιρα δημοκρατικό, παράταιρα όρθιο ανάμεσα στα ερείπια της ελληνικής κοινωνίας. Η αντίφαση του πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας, η αντίφαση του δημόσιου δωρέαν χαρακτήρα, των ισχυρών πτυχίων και της συλλογικής δράσης των νέων,με την αγορά εργασίας της εργοδοτικής τρομοκρατίας, του ατομικισμού, και της ελαστικής εργασίας, αυτή η αντίφαση πρέπει να επιλυθεί βίαια.

Πόσο μάλλον το Πανεπιστήμιο, που αποτελεί προθάλαμο της αγοράς εργασίας, ετοιμάζοντας τους αυριανούς, ''ικανούς και πρόθυμους'' υπηρέτες των εργοδοτών. Κάποτε το καπιταλιστικό σύστημα είχε ανάγκη το δημόσιο και δωρέαν Πανεπιστήμιο, καθώς δεν μπορούσε να αναλάβει το εκπαιδευτικό κόστος από το οποίο είχε μόνο μακροπρόθεσμα οφέλη, και καθώς για το κεφάλαιο ήταν απαραίτητο μεγάλες μάζες του πληθυσμού να έχουν μέση και ανώτατη εκπαίδευση, ώστε να μπορούν να στελεχώνουν τις θέσεις εργασίας. Συν τοις άλλοις, με το δημόσιο και δωρέαν Πανεπιστήμιο, οικοδομήθηκε μια συναίνεση κυβερνώντων και κυβερνώμενων, την οποία προήγαγαν με την παλιά, καλή, πελατειακή τους ''ιδεολογία'' οι παρατάξεις της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, που τώρα ξιφουλκούν κατά του νομοσχεδίου (εναντίον ποιού? Του Πασοκ και της ΝΔ, των κατοπτρικών τους ειδώλων που όταν μεγαλώσουν θέλουν να μιμηθούν, σε κάτι άλλο πέρα απ'το κομματικό χρώμα.)

Σήμερα που το κεφάλαιο δεν έχει ανάγκη την μαζική εκπαίδευση αλλά την ευθεία αντιστοίχιση άβουλων τεχνοκρατών με απολύτως εξειδικευμένα καθήκοντα, το κράτος και ο δημόσιος χαρακτήρας πισωπατούν και υπαναχωρούν, για να αναλάβουν οι managers και οι μη αιρετοί εξωπανεπιστημιακοί. Καθιερώνονται συμβούλια διοίκησης αποτελούμενα από πανεπιστημιακούς και προσωπικότητες εκτός πανεπιστημίου τα οποία θα εκλέγουν τον παντοδύναμο Πρύτανη-μάνατζερ. Θεσπίζεται το όριο φοίτησης ν+2 (!) για τους μη εργαζόμενους και 2ν για τους φοιτητές οι οποίοι μπορούν να τεκμηριώσουν ότι εργαζόνται 20 ώρες την εβδομάδα (άραγε πώς, όταν δεν τους κολλούν ένσημα;). Προβλέπεται η δυνατότητα διαγραφής (...) ''άτακτων'' φοιτητών (αδιευκρινίστων λοιπών κριτηρίων). Περνάμε στον ατομικό φάκελο προσόντων και την διάλυση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, με την εισαγωγή του νέου κύκλου σπουδών και του συστήματος των πιστωτικών μονάδων. Εφαρμόζεται δηλαδή η χομπσιανή αρχή ''πόλεμος όλων εναντίον όλων'', με φοιτητές πολλών ταχυτήτων που θα αλληλοσπαράσσονται απλώς και μόνο ''για μια θέση στον ήλιο'', αν και είναι αμφίβολο πόσο φωτεινό μπορεί να διαγράφεται ένα τέτοιο μέλλον. Καταργείται το άσυλο και ο Άδωνις Γεωργιάδης πανηγυρίζει δημόσια γιατί τα Ματ θα μπορούν να μπουν κανονικά και με το νόμο στη Βουλή, και η ΝΔ ζητάει η κατάργηση αυτή να διατυπωθεί ακόμη πιο κατηγορηματικά. Ο σκοπός είναι ξεκάθαρος: όταν το φοιτητικό κίνημα θα φουντώνει και θα τείνει να ενωθεί με το εργατικό, τότε θα επέμβουν οι δυνάμεις καταστολής αποκαθιστώντας εκείνη την ''τάξη'' που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, δηλαδή την αταξία. Αλλά και πέρα από αυτό, οι συλλογικές διαδικασίες θα μαραζώσουν και οι φοιτητές θα ομιλούν δια του ενός (1) εκπροσώπου τους.

Σαν να μην έφτασαν όλα αυτά, η χρηματοδότηση έχει ήδη κοπεί στο μισό για όλα τα ελληνικά πανεπιστήμια. Εκτός αυτού, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα πανεπιστήμια, θα πρέπει να κλείνουν τετραετείς προγραμματικές συμφωνίες με την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλιώς θα ''αναστέλλεται''(sic) η λειτουργία τους. Παράλληλα θα μπορούν να ''συνάπτουν συμφωνίες με ιδιωτικούς φορείς Ελλάδας και εξωτερικο'' με το αζημίωτο βέβαια για τους τελευταίους. Ιδιωτικοποίηση της παιδείας, ante portas. Και μετά μας λένε δήθεν ότι με την μείωση της χρηματοδότησης θα εξοικονομήσουμε, από το 2% της παιδείας επί του ΑΕΠ, χρήματα για να αποπληρώσουμε το χρέος τους! Που αυτοί δημιούργησαν! Την ίδια ώρα, ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου δηλώνει στην Βουλή πως δεν έχει καμία σχέση με την κρίση το νομοσχέδιο, πως σκοπεύει καθαρά στην αναβάθμιση της Παιδείας...Πόσα θέλουν να μας τρελάνουν;;;

Οι κατευθύνσεις του ευρωπαικού κεφαλαίου (Μπολόνια, συνθήκη του Μάαστριχτ κλπ) υλοποιούνται με επαγγελματική προσήλωση από το Πασόκ, αλλά και από όλο το αστικό μπλοκ του Κουνοβουλίου (αυτό με πάσα ειλικρίνεια διέκρινε στην από κοινού ψήφιση του νομοσχεδίου από ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Μ.Βορίδης). Θέλουν τον φοιτητή με σκόρπιες και αποσπασματικές γνώσεις, ώστε να μπορεί να επιτελέσει μόνο συγκεκριμένες υπερεξειδικευμένες λειτουργίες (αν αντέξει την ''διά βίου'' εξουθένωση που του ετοιμάζουν), για μικρά χρονικά διαστήματα ανάλογα με τον κύκλο εργασίας και τις στρατηγικές των ιδιωτικών κεφαλαίων, που μετά θα τον πετούν στον κάλαθο τον αχρήστων παραλαμβάνοντας έναν επόμενο, σε σειριακή ακολουθία, από το εργοστάσιο παραγωγής αναλώσιμων, το Πανεπιστήμιο. Οι ανομοιμοποίητοι και ανεξέλεγκτοι managers, αλλά και εκείνη η φοβερή ''ανεξάρτητη'' αρχή που θα αξιολογεί με ποσοτικά, επιχειρηματικά κριτήρια, χωρίς καμία έγνοια για τις ανάγκες της κοινωνίας, θα κάνουν το πανεπιστήμιο αίθουσα αναμονής πριν από την είσοδο στην εργασιακή ζούγκλα της καπιταλιστικής κοινωνίας.

1358 πανεπιστημιακοί από όλο τον κόσμο (Chomsky, Zizek κ.α), ακόμη και με κριτήρια ''ακαδημαϊκότητας'', χωρίς κανένα ''ιδιοτελές συμφέρον'' στη χώρα μας, τάσσονται κατά του νομοσχεδίου Διαμαντοπούλου. Έχοντας ζήσει τις εμπειρίες εφαρμογής ανάλογων μέτρων, έχοντας δει τα οικτρά αποτελέσματα που αυτά είχαν για το παρόν και το μέλλον των φοιτητών, μας προειδοποιούν για το μέλλον που έρχεται. Δεν πρόκειται να ανεχτούμε τα ψέματα και την υποκρισία τους. Όχι για λόγους αξιοπρέπειας, παίζεται το μέλλον μας, το συμφέρον μας στα καλοκαιρινά τμήματα της Βουλής, για να γλιτώσουν τις αντιδράσεις. Αλλά, σε τελευταία ανάλυση, παίζεται το μέλλον μας πίσω από τις πλάτες μας, στον καιρό του Μνημονίου, του ΔΝΤ, της Ε.Ε, του καπιταλισμού που έχει αρχίσει να τρώει από τις σάρκες τους, θυσιάζοντας εμάς, την πηγή της κερδοφορίας του.

Και ποιά πρέπει να είναι η απάντηση σε όλα αυτά; Δεν αρκεί το τρίπτυχο συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις, το οποίο βέβαια είναι μονόδρομος. Να βρούμε τον εαυτό μας μέσα στην αγωνιστική συλλογική δράση μαζί με τους συμφοιτητές μας, στο κοινό μας μέτωπο με τους εργαζομένους που πλήττονται. Να συντριβούν τα κόμματα εξουσίας και τα δεκανίκια τους, που υπηρετούν Έλληνες και ξένους δυνάστες-εκφραστές της εξουσίας του κεφαλαίου. Να αρνηθούμε το χρέος μας, υπάρχουν ιστορικά προηγούμενα, να διατηρήσουμε και να διεκδικήσουμε πάση θυσία τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα του Πανεπιστημίου και των άλλων ζωτικής σημασίας χώρων. Να ανοίξουμε το δρόμο για την επανάκτηση της λαικής εξουσίας, έξω από την Ε.Ε. Τα χειρότερα έρχονται. Αλλά ας δείξουμε χαρακτήρα.