ΗΜΕΡΕΣ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑΣ _ συλλογικές σκέψεις

Διανύουμε την 28739 νιοστή μέρα καραντίνας και η νέα αυτή συνθήκη φαίνεται να γίνεται συνήθεια για μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Πράγματι, οι περισσότεροι από μας συμμορφωθήκαμε και προσαρμοστήκαμε μουδιασμένοι στο μέτρο της κυβέρνησης για την ελεγχόμενη κυκλοφορία, η οποία έλαβε παράλληλα πενιχρά μέτρα ενίσχυσης του ΕΣΥ, με ελάχιστη κριτική γι’ αυτό από την θεσμική «αντιπολίτευση». Προσαρμοστήκαμε επίσης στα ηλεκτρονικά μαθήματα και την τηλεργασία (ποιος/α άραγε δεν τρόμαξε με τις αρχικές εικόνες θεαματικής εκκένωσης κινεζικών μεγαλουπόλεων, ως το πλέον ενδεδειγμένο μέτρο αντίδρασης του κράτους για τον περιορισμό της διάδοσης του ιού;) Ίσως δεχτήκαμε λιγότερο βολικά (ή δεν το μάθαμε καν) ότι επιτράπηκε η πολιτική επιστράτευση σε περίπτωση απεργίας (δηλαδή απαγορεύεται να απεργήσει κάποιος/α μέχρι τις 30/4, ακόμα και αν κυριολεκτικά πεθαίνει στη δουλειά του, όπως συνέβη με τον 52χρονο εργαζόμενο σε εργοστάσιο στη Σίνδο). Ίσως μας ξένισε -εμάς σίγουρα- η προσπάθεια σπίλωσης από την κυβέρνηση και τα ΜΜΕ των γιατρών που καταγγέλλουν ελλείψεις στα νοσοκομεία και ζητάνε εδώ και τώρα ενίσχυση του ΕΣΥ. Απορήσαμε με την τελευταία εντολή του Διοικητή του Αττικού ότι «απαγορεύεται στους γιατρούς να κάνουν δηλώσεις στα ΜΜΕ σχετικά με την πανδημία αν δεν έχει πρώτα γίνει συνεννόηση με τη Διοίκηση». Σίγουρα μας εξόργισε η επιβολή προστίμων σε μετανάστες εγκλωβισμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και άστεγους για.. «άσκοπη μετακίνηση», την ίδια στιγμή που οι καναλάρχες επιχορηγούνται με 11.000.000€ για την καμπάνια του ΕΟΔΥ και την «ατομική μας ευθύνη», για να μην φανεί η κυβερνητική, συλλογική εδώ, ανευθυνότητα.

Η καθημερινότητα έχει αλλάξει άρδην, σίγουρα θα είναι πολύ διαφορετική και η επόμενη μέρα. Εμείς όμως, μαζί με τον κόσμο, μουδιασμένο στην αρχή, σίγουρα οργισμένο τώρα, προσπαθούμε να μείνουμε ενεργοί/ες. Η καραντίνα, η σκέψη ότι απαγορεύεται η έξοδος, απαγορεύεται η συνάντηση με τα αγαπημένα πρόσωπα, η αγωνία για την υγεία τους, η αγωνία ότι αν κάτι πάθουν θα φταίμε εμείς, μας δημιουργεί άγχος, τάση για αντίδραση, οργή απέναντι σε όσους οδήγησαν το δημόσιο σύστημα υγείας σ’ αυτήν την κατάσταση. Είναι σημαντικό αυτή την περίοδο να σκεφτόμαστε, να μιλάμε, να μην φοβηθούμε. 

                                                                                                                                                                         _Η κατάσταση εξαίρεσης σαν εφιαλτική κανονικότητα

Στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες, που εγγυώνται θεσμικά τα ατομικά δικαιώματα και την αντιπροσώπευση μέσω της λειτουργίας του Κοινοβουλίου, υπάρχουν διατάξεις στα Συντάγματα για την περιβόητη κατάσταση εξαίρεσης. Η κατάσταση εξαίρεσης, έννοια που αντλεί την καταγωγή της από την «exceptio» του ρωμαϊκού δικονομικού συστήματος, εφαρμόζεται σήμερα από πολλά κράτη του καπιταλιστικού κόσμου, για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορωνοιού. Έτσι σε διάφορες ιστορικές φάσεις, όπως και στη σημερινή, ενεργοποιείται αυτό το ιδιότυπο καθεστώς εξαίρεσης, για να αντιμετωπιστεί μια απειλή, η αντιμετώπιση της οποίας δεν επιτρέπει τη συνέχιση της λειτουργίας του κοινοβουλίου ή της ισχύος κάποιων εγγυήσεων των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Βέβαια, οι νομικοί απαντούν δυσκολίες ακόμη και στον -σε αδρές γραμμές- προσδιορισμό του όρου, «καθώς ακροβατεί μεταξύ πολιτικής και δικαίου» (Agamben).

Τα τελευταία λοιπόν χρόνια παρατηρείται εξαιρετική συχνότητα με την οποία εντοπίζεται από τους κρατούντες αυτή η «έκτακτη ανάγκη» που δικαιολογεί την -προσωρινή- αναστολή των παραπάνω εγγυήσεων. Ανάγκη προέκυψε μετά  το 2001 και τους Δίδυμους Πύργους για αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, επακόλουθα ήρθε και η σκλήρυνση των τρομονόμων με παραβίαση των προσωπικών δεδομένων και παρακολούθηση χιλιάδων πολιτών· ανάγκη προέκυψε μετά το 2008 για τη θέσπιση μνημονίων για την διαταξική, «εθνική» αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης· ανάγκη προκύπτει τώρα για περιορισμό της ελεύθερης κυκλοφορίας μόνο για συγκεκριμένους λόγους, λόγοι οι οποίοι προβλέπονται περιοριστικά στο νόμο. Είναι χαρακτηριστική η μονομέρεια και η υποκρισία της κυβέρνησης που την ίδια στιγμή που ισχύει ο περιορισμός της κυκλοφορίας, χιλιάδες εργαζόμενοι/ες πηγαίνουν κανονικά στις δουλειές τους και συνωστίζονται σε αυτές αλλά και στα ΜΜΜ, αφού τα δρομολόγια μειώθηκαν -με κυβερνητική απόφαση επίσης...

Όλο και πιο συχνά λοιπόν κυβερνήσεις επικαλούνται την έννοια της έκτακτης ανάγκης για να εκδίδουν Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου ή  προεδρικά διατάγματα, παρακάμπτοντας την -τυπική έστω- λειτουργία του Κοινοβουλίου. Επικαλούμενες τα μνημόνια για παράδειγμα, κατά κόρον οι ελληνικές κυβερνήσεις εκδίδουν από το 2010 μέχρι και σήμερα προεδρικά διατάγματα, ακόμα και αντικείμενα στο Σύνταγμα, τα οποία φυσικά, αν και μπορεί κατόπιν εορτής να κρίνονται άκυρα ως αντισυνταγματικά, ουδέποτε υπερψηφίζονται από καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ουδέποτε δικαιώνονται οι αδικηθέντες… Σήμερα, η ελληνική κυβέρνηση έχει εκδώσει (και φαίνεται ότι θα συνεχίσει να εκδίδει) Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου που προβλέπουν μια σειρά από «έκτακτα» μέτρα, των οποίων η «προσωρινή» ισχύς φτάνει και περισσεύει για να διαλύσει όποιο εναπομείναν δικαίωμα και προσδοκία των εργαζόμενων και λαϊκών τάξεων. Χαρακτηριστικά, η κυβέρνηση έχει δώσει στην εργοδοσία το δικαίωμα να επιβάλει ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς μειώσεις στους μισθούς κατά 50% για τουλάχιστον 6 μήνες, ενώ «…στην έννοια [της υποχρέωσης διατήρησης] του ιδίου αριθμού θέσεων εργασίας δεν συμπεριλαμβάνονται οι αποχωρούντες οικειοθελώς από την εργασία τους», με το «οικειοθελώς» να είναι προφανώς έννοια προς απόδειξη, την ίδια στιγμή που πληθαίνουν οι καταγγελίες για εκβιασμούς και εξαναγκασμό προς αποχώρηση χιλιάδων εργαζομένων από την εργοδοσία.

Ο ιός και η κατάσταση εξαίρεσης στην Ελλάδα_

Ως προς τον κορωνοϊό, έχει αξία να εξετάσουμε πως αντιμετωπίστηκε στο στάδιο γέννησής του στην Κίνα. Πολλά κέντρα του κεφαλαίου σε Ευρώπη και Αμερική προτού νιώσουν την απειλή έκαναν λόγο για κατάρρευση της κινεζικής οικονομίας και άδραξαν την ευκαιρία να ανοίξουν μέτωπο με το κινεζικό κεφάλαιο. Όταν όμως ο ιός πάτησε το κατώφλι της Ευρώπης, όχι με τους πρόσφυγες που «θα μας μόλυναν», αλλά με τους  ευπρόσδεκτους, ευκατάστατους τουρίστες και τους πολυάσχολους businessmen που «επέκτειναν την αγορά» και ο ιός κηρύχθηκε ως πανδημία, όταν αυτά τα ίδια κέντρα του κεφαλαίου επλήγησαν, τότε όχι μόνο θυμηθήκαμε να χρησιμοποιούμε τα διαλυτικά στον υπολογιστή, αλλά μάθαμε (ή χειρότερα ακόμα μαθαίνουμε) και τι σημαίνει καθεστώς εξαίρεσης.

Στην Ελλάδα, τον πανικό που καλλιεργήθηκε και εξαπλώθηκε από τα ΜΜΕ, ακολούθησαν δύο κλιμακωτά στάδια ολοκληρωτικού τύπου. Πρώτα στην εδραίωση της καραντίνας ήρθε η απαγόρευση συνάθροισης άνω των 10 ατόμων, χωρίς περαιτέρω κριτήρια χώρου ή αποστάσεων και ενώ ακόμη οι χώροι δουλειάς λειτουργούσαν κανονικά. Η ξεκάθαρη επίθεση στο δικαίωμα του συνέρχεσθαι δεν ήταν τυχαία, ούτε κανείς μπορεί να μας πείσει πως αποφασίστηκε βαρεία τη καρδία από την κυβέρνηση. Εδώ και μήνες βρίσκεται σε επεξεργασία νομοσχέδιο που θα «οργανώνει» ή καλύτερα θα περιορίζει τις διαμαρτυρίες και τις διαδηλώσεις θέτοντας αυστηρά κριτήρια στο πότε και το πώς θα διεξάγονται. Ο τωρινός έλεγχος των συγκεντρώσεων λοιπόν ανάμεσα στα άλλα έχει και στόχο να συνηθίσει τον κόσμο στον ασφαλίτικο έλεγχο και περιορισμό της συλλογικής ζωής, να εντυπώσει στο υποσυνείδητό μας πως ο έλεγχος αυτός γίνεται και θα γίνεται για το καλό μας.

Μετά από αυτό και με το πρόσχημα των «λίγων ανεύθυνων πολιτών» που δεν σέβονταν και δεν προφύλασσαν τους υπολοίπους η κυβέρνηση εισήγαγε την απαγόρευση κυκλοφορίας, δίνοντας περιθώριο 6-7 εξαιρέσεων για τις οποίες επιτρέπεται η μετακίνηση και τις οποίες όμως, όπως η μέχρι τώρα η εμπειρία δείχνει, τα σώματα ασφαλείας που τις ελέγχουν, έχουν δικαίωμα να αμφισβητούν (επειδή παρά δείγματος χάριν δεν φορά κάποιος φόρμα ενώ βγήκε για προσωπική άθληση). Ακόμα και από την αστική σκοπιά το μέτρο αυτό κατά πολλούς στερείται συνταγματικού ερείσματος, καθώς η ελευθερία κίνησης μέσα στην επικράτεια του άρθρου 5 παρ. 3 του Συντάγματος δεν μπορεί να ανασταλεί ούτε κατά την κήρυξη πολιορκίας σύμφωνα με το Σ αρ.48. Ο παρεμβατικός αυτός έλεγχος και η διάθεση των υπευθύνων να χρησιμοποιήσουν μέχρι και τον στρατό για τη διεξαγωγή του αναδεικνύει πολλές προβληματικές, που μπορούν να συνοψισθούν στο μότο των ημερών, την ατομική ευθύνη.

                                                                                                                                                                                        _Ατομική ευθύνη vs Κρατική ανευθυνότητα

Η ατομική ευθύνη που επικαλούνται κυβέρνηση, ΜΜΕ και λοιποί δεν λειτουργεί συμπληρωματικά, όπως θα έπρεπε, αλλά έρχεται να μετακυλήσει το βάρος των ευθυνών πάνω στο άτομο μεμονωμένα και η υποτιθέμενη έλλειψή της να δικαιολογήσει τις χρόνιες παθογένειες του δημόσιου συστήματος υγείας στη χώρα μας (γιατί πραγματικά και πριν από την απαγόρευση κυκλοφορίας ο κόσμος είχε αντιληφθεί σε μεγάλο βαθμό τον κίνδυνο και ακολουθούσε τις οδηγίες των ειδικών). Προφανώς η υποβάθμιση του τομέα της υγείας γίνεται πολλά χρόνια τώρα με την ενίσχυση των ιδιωτικοποιήσεων από όλες τις κυβερνήσεις σε σύμπλευση με τις επιταγές της ΕΕ, τη συνεχή μείωση των κονδυλίων, τις πολιτικές λιτότητας και την πλήρη παραμέλησή του. ‘Ήδη η κυβέρνηση είχε μειώσει τον προϋπολογισμό του 2020 για τη δημόσια υγεία κατά 182 εκατομμύρια ευρώ και τώρα όμως που ο πρωθυπουργός μεταδίδει διαγγέλματα μέρα παρά μέρα και ζητά από τους πολίτες να μείνουν σπίτι τους ενώ η πολιτική ηγεσία «κάνει ό, τι μπορεί», ακόμα και τώρα, δεν έχει δοθεί πραγματική ενίσχυση στο ΕΣΥ. Πώς κάνει λοιπόν ό τι μπορεί; Ακόμα και οι 2000 προκηρύξεις θέσεων με 4μηνείς συμβάσεις στον τομέα υγείας για τις οποίες καυχιέται η κυβέρνηση αφορούν μόνο νοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό, και όχι γιατρούς, και ούτε πλησιάζουν στο να καλύψουν τις ελλείψεις του ΕΣΥ. Το πλάνο της κυβέρνησης απ’ ό, τι φαίνεται είναι να βγει (και) από αυτή την κρίση χωρίς να χρειαστεί να βάλει το χέρι στην τσέπη. Γι’ αυτό και μετακυλύει πάλι την ευθύνη στους πολίτες, κάνοντας έκκληση σε συνταξιούχους και φοιτητές γιατρούς να συνδράμουν ως εθελοντές, για να καλύψουν τα κενά για τα οποία δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν. Προφανώς η οριζόντια αλληλεγγύη είναι από άκρη σε άκρη θετική, όχι όμως όταν εξαναγκάζεται για να καλύψει κρατικά κενά- τα δίκτυα αλληλεγγύης από το λαό για το λαό δεν έχουν καμία σχέση με την «εθελοντική» απλήρωτη εργασία. Εν προκειμένω και οι ίδιοι οι γιατροί δηλώνουν πως κάτι τέτοιο είναι επικίνδυνο και για τους ίδιους εθελοντές από τη στιγμή που δεν παρέχονται μέσα προστασίας και για τους ασθενείς, καθώς οι φοιτητές δεν έχουν την απαραίτητη εκπαίδευση για να αντιμετωπίσουν τέτοιες ακραίες καταστάσεις.

 Αυτή τη στιγμή σύσσωμη η υγειονομική κοινότητα, η πρώτη γραμμή αυτής της μάχης, δηλώνει ξεκάθαρα τι χρειάζεται για να σταθούμε όρθιοι σε αυτή την πανδημία. Η ΟΕΝΓΕ ζητά μέτρα αυτοπροστασίας (μάσκες, στολές κλπ.), να ανοίξουν και άλλες Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, να επιταχθούν οι ιδιωτικές κλινικές και να γίνουν προσλήψεις υγειονομικών, όχι 4μηνες, αλλά με κανονικές συμβάσεις που θα εξασφαλίζουν στους ανθρώπους αυτούς πως και μετά από τη μάχη τους θα έχουν δουλειά. Αυτό που και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προτείνει ως λύση είναι η μαζική διεξαγωγή τεστ σε μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, ενώ επιστήμονες στην Ελλάδα, σύλλογοι μελών ΔΕΠ από πανεπιστήμια της χώρας και οι βιοεπιστήμονες δηλώνουν πως μόνο τα μέτρα της καραντίνας και η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν θα φέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Έτσι γίνεται ξεκάθαρο πως πιο πολύ από μέτρα προστασίας τα μέτρα αυτά είναι ένα ακόμα βήμα προς τον μετασχηματισμό του άλλοτε κοινωνικού κράτους πρόνοιας σε κράτος επιβολής των συλλογικών συμφερόντων των λίγων πάνω στο λαό, για να πληρώσει πάλι αυτός τα σπασμένα.

 «Αν πεθάνετε θα φταίτε εσείς, αν ζήσετε σας σώσαμε εμείς!»_

                                                                                                                                                                              ή αλλιώς η επικοινωνιακή διαχείριση μιας πανδημίας

Οι Κινέζοι τον ονόμασαν ιό της αλήθειας. Απογυμνώνει τον άνθρωπο και τα δημιουργήματα του. Αποκαλύπτει τα κενά σε πατρίδα-εθνικά φρονήματα, θρησκεία, ιδεολογίες, οικονομικά και πολιτικά συστήματα, στην ίδια την πληροφορία, την πηγή και τον τρόπο διάχυσης της.

Είναι σαφές ότι ο κορωνοϊός παραμέρισε κάθε άλλη είδηση (πχ. προσφυγικό-όταν προ πανδημίας οι «λαθροεισβολείς» ήταν το μόνιμο θέμα προβολής). Η επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας που δημιούργησε η ανεπάρκεια, υποκρισία και ο κανιβαλισμός του κεφαλαίου συνοψίζεται στο :«Αν πεθάνετε θα φταίτε εσείς, αν ζήσετε σας σώσαμε εμείς!»

Η Κυβέρνηση ηρωοποιείται, αποκτά τον ρόλο του σωτήρα του λαού με κύριους εκπροσώπους φυσικά τον ηγέτη Μητσοτάκη, τον οικογενειάρχη και θρησκευόμενο Τσιόδρα και τον σκληρό (hard-alias) άντρα της πολιτικής, Χαρδαλιά. Το πρότυπο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια-ματσίλα του Έλληνα εκπληρώθηκε και μπορεί πλέον να λατρεύεται και επίσημα. Μάλιστα, τον τηλεοπτικό χρόνο αλλά και τον τύπο καταλαμβάνουν ρεπορτάζ και δημοσιεύματα με θέμα «περιήγηση στο χωριό του Τσιόδρα», «πληροφορίες για την σκληρή καθημερινότητα του Μητσοτάκη», αλλά και το πρόγραμμα άσκησης και διατροφής του Χαρδαλιά και της γυναίκας του. Να σημειωθεί εδώ ότι το αποθεωτικό πορτραίτο του Τσιόδρα στη le figaro έγινε από ελληνίδα δημοσιογράφο η οποία σε παλαιότερο άρθρο της είχε κάνει λόγο για το κοινωνικό έργο της Χρυσής Αυγής. Τελικά όλα κάπως συνδέονται. 

Παράλληλα, μέσα από την διάχυτη τρομολαγνεία και ανθρωπογαφία των θανάτων και των κρουσμάτων παγκοσμίως, καλλιεργείται ο φόβος και η σημασία της ατομικής ευθύνης του λαού. Ο φοβισμένος λαός άλλωστε είναι πιο πειθήνιος, πιο χειραγωγήσιμος, λιγότερο απαιτητικός. Δεν αντιδρά, δεν ασκεί κριτική. Η ανικανότητα του κράτους μεταφράζεται με την αναγκαιότητα του προσωπικού ελέγχου, αφού ο απείθαρχος λαός γεμίζει παραλίες και πάρκα, όπως άλλωστε δείχνει και σχετικό (μονταρισμένο) βίντεο με ανθρώπους που περπατούν και μένουν στο ίδιο σημείο και ποδήλατα να τρέχουν προς τη θάλασσα στην παραλία της Θεσσαλονίκης (sic). Η κυβέρνηση, λοιπόν, κάνει ό, τι μπορεί αλλά δεν αρκεί γιατί ο λαός δεν συμμορφώνεται..

Φυσικά, το αφήγημα της εθνική ομοψυχίας και ενότητας είναι πάντα επίκαιρο. Οποιαδήποτε διαφορετική φωνή φιμώνεται ή χαρακτηρίζεται ως λαϊκίστικη και γραφική. Γι ‘αυτό και οι καταγγελίες των γιατρών, αλλά και των ίδιων των ασθενών, για λείψεις στα νοσοκομεία και το αίτημα για ενίσχυση του ΕΣΥ δεν προβλήθηκε σχεδόν από κανένα από τα γνωστά ΜΜΕ, ή απ’ όσα προβλήθηκε παρουσιάστηκε σχεδόν χλευαστικά. Παράλληλα, καμία αναφορά δεν έχει γίνει στην εξαγωγή γιατρών και φαρμάκων από την «τριτοκοσμική» Κούβα (με 70 χρόνια εμπάργκο), στο Ιράν και τις τεράστιες ελλείψεις εν μέσω αμερικανικού εμπάργκο, στον εργαζόμενο κόσμο και τα εργασιακά του δικαιώματα που πάνε περίπατο, στο γεγονός ότι τα περισσότερα κρούσματα και θάνατοι στην Ιταλία βρίσκονται στην περιοχή του Μπέργκαμο και της Μπρέσια, τον βιομηχανικό βορρά δηλαδή.  Μάλιστα, γι’ αυτό τους το έργο  οι καναλάρχες απαλλάχτηκαν από την υποχρέωση καταβολής της ετήσιας δόσης για τις άδειες, κάτι που θα έφερνε έσοδα 23 εκ. ευρώ.

                                                                                                                                         _Μένουμε σπίτι, αλλά τι γίνεται με αυτούς που δεν μπορούν να μείνουν;

Οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που ζουν στα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν μπορούν να επιδείξουν «ατομική ευθύνη» όντας στοιβαγμένοι σε χώρους κατασκευασμένους για πολύ λιγότερα άτομα, ακόμα και τους μισούς σε πολλά camps. Πώς να παίρνουν τις απαραίτητες αποστάσεις των 2 μέτρων, όταν ο κανόνας είναι ο μηδενικός προσωπικός χώρος, πώς να πλένουν τακτικά τα χέρια τους όταν σε μια τουαλέτα μπορεί να αντιστοιχούν ακόμα και 60 άτομα; Αμφίβολο, βέβαια, καθίσταται το κατά πόσον αυτοί οι άνθρωποι ενημερώνονται, όντως, για τα απαραίτητα μέτρα προστασίας στην γλώσσα τους. Ήδη στην Ριτσώνα ανιχνεύθηκαν 23 κρούσματα μέσα σε 3000 πρόσφυγες, ενώ η δομή προορίζεται για 2000, αλλά ο Υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, Μηταράκης, εξαγγέλλει ότι απλά ενισχύονται τα μέτρα ασφαλείας και περίφραξης της δομής, ενώ μειώνεται (!!!) το προσωπικό στο απολύτως απαραίτητο. Εν ολίγοις, ό, τι έγινε, έγινε με τους πρόσφυγες, το ζήτημα είναι να μην κολλήσουν τον ντόπιο πληθυσμό. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται και από τις δηλώσεις του Τσιόδρα, που, έκανε λόγο για 27 νέα κρούσματα και 23 στην Ριτσώνα, διαχωρίζοντας επί της ουσίας τα «ελληνικά» κρούσματα από τους πρόσφυγες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Συνωστισμό, ελλιπή πρόσβαση στην υγεία, έλλειψη χώρου, προβληματική υγιεινή και καθαριότητα αντιμετωπίζουν, φυσικά, και οι 12.500 περίπου φυλακισμένοι για τους οποίους η κυβέρνηση επιφυλάσσει ένα εξαιρετικά περιορισμένο προσχέδιο για την αποσυμφόρηση των φυλακών, μη γνωστοποιημένες στους κρατούμενους μεταγωγές, ακόμα και κατάργηση του επισκεπτηρίου ως μέτρα για την αποφυγή της πιθανής μετάδοσης του ιού και προκειμένου «να μην καταρρεύσει και το σωφρονιστικό σύστημα». Ωστόσο, δεν υπάρχει κανένα επίσημο στοιχείο για τυχόν κρούσματα στις φυλακές, για το αν υπάρχει πρόβλεψη για προσωρινή αποφυλάκιση των βαριά ασθενών που νοσηλεύονται στα Νοσοκομεία των φυλακών ή κρατουμένων που 

ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες ή είναι άνω των 65 ετών. Και φυσικά, ούτε λόγος για τις κινητοποιήσεις στις φυλακές που οι φυλακισμένοι απαιτούν τα αναγκαία υγειονομικά μέτρα. Είναι απ’ ό, τι φαίνεται κι αυτοί «δεύτερης διαλογής».

Το ίδιο κλίμα πάνω-κάτω επικρατεί και για τους φαντάρους, με «μέτρα πρόληψης» κατά του κορωνοϊού τις μεταθέσεις σε άλλα στρατόπεδα της χώρας και τις αναστολές αδειών ορκωμοσίας, και όχι την αποσυμφόρηση των στρατοπέδων, την κατάργηση του συνωστισμού 50 έως και 100 φαντάρων σε θαλάμους, της ύπαρξης ολιγάριθμων μπάνιων και των ελλείψεων σε είδη προσωπικής υγιεινής. Ταυτόχρονα, τα ΜΜΕ εξαίρουν το θάρρος των στρατιωτικών που συνεχίζουν την δουλειά τους υπό τον κίνδυνο του κορωνοϊού, λες και δεν επέλεξαν αυτοί οι ίδιοι να πληρώνονται γι' αυτό, ενώ δεν λένε λέξη για τους απλούς φαντάρους. Την στιγμή που τα κρούσματα των νοσούντων στρατιωτικών έχουν φτάσει τα 15, τα στελέχη του στρατού έχουν την άνεση να μπαινοβγαίνουν στα στρατόπεδα και να πηγαίνουν στις οικογένειές τους χωρίς αυτό να αποτελεί κίνδυνο (;), ενώ οι φαντάροι δεν έχουν, πλέον, δικαίωμα στην άδεια.

Η κατάσταση δεν είναι εύκολη ούτε για όλες τις γυναίκες που μένουν σπίτι. Γιατί σπίτι για πολλές από αυτές είναι το μέρος που δέχονται διαρκή υποτίμηση, έντονη σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βία. Ήδη, εν μέσω καραντίνας, ένας αστυνομικός πυροβόλησε και σκότωσε την γυναίκα του και μια φίλη της γιατί «δεν  άντεξε τον χωρισμό», ενώ φοιτητής ιατρικής στραγγάλισε την κοπέλα του καθώς «τον τρέλανε η συγκατοίκηση λόγω καραντίνας». Ενώ οι καταγγελίες για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας αυξάνονται κατακόρυφα σε όλο τον κόσμο σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια, θύμα κακοποίησης πήγε στην αστυνομία να καταγγείλει το περιστατικό και οι αστυνομικοί αρνήθηκαν να παραλάβουν την μήνυσή της, και η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για όλα αυτά, παρά συστήνει στα θύματα να απευθυνθούν σε ένα σωρό γραμμές ψυχολογικής υποστήριξης. Φαίνεται πως η κυβέρνηση αντιμετωπίζει αυτά τα περιστατικά ως αυτονόητες «οικογενειακές κρίσεις» λόγω της πίεσης των μέτρων περιορισμού, του άγχους για τον ιό και του φόβου για το αύριο και υπό το πρίσμα αυτών ξεπλένει τους σεξιστές θύτες και καταδικάζει τα θύματα της έμφυλης βίας στην σιωπή, την ανοχή, ακόμα και το θάνατο.

Όσον αφορά εκείνους που συνεχίζουν να δουλεύουν, αυτοί όχι μόνο δεν μένουν σπίτι, αλλά κοντεύει να γίνει κενό γράμμα για αυτούς το hashtag των ημερών. Οι εργαζόμενοι στα supermarket έρχονται αντιμέτωποι με έναν υπέρογκο φόρτο εργασίας, καθώς καλούνται να εξυπηρετήσουν εκατοντάδες πελάτες με διευρυμένα ωράρια καθημερινά, χωρίς ρεπό, χωρίς επιπλέον προσλήψεις για να καλυφθούν τα κενά, χωρίς ακόμα και τα απαραίτητα μέτρα προστασίας τους, όπως είναι οι μάσκες και τα γάντια «για να μην επικρατεί κλίμα τρομοκρατίας στους πελάτες». Ως αντάλλαγμα θα πάρουν ψευτο-bonus από τις εταιρείες supermarket, οι οποίες συνεχίζουν να θησαυρίζουν, ειδικά τώρα, στις πλάτες των εργαζομένων. Οι γιατροί, από την άλλη, απευθύνουν εκκλήσεις για τα απαραίτητα μέσα αυτοπροστασίας τους στο Υπουργείο Υγείας και παίρνουν ως αντάλλαγμα λάθος μάσκες για την ατμοσφαιρική ρύπανση, όπως στο Νοσοκομείο Σωτηρία, ή οδηγίες για το πώς να ξαναχρησιμοποιούν με ασφάλεια (!) ήδη χρησιμοποιημένες μάσκες και στολές, ή χειροκροτήματα από την Μαρέβα Μητσοτάκη. Ταυτόχρονα, μεγαλοεταιρείες, όπως η Τeleperformance, συνεχίζουν να είναι ανοιχτές, έχοντας τους εργαζόμενους στοιβαγμένους σε γραφεία, με 50 άτομα ανα 75 τ.μ., όπως καταγγέλλουν οι ίδιοι, χωρίς κανένα μέτρο υγειονομικής προστασίας (μάσκες, αντισηπτικά, γάντια) και χωρίς άδειες για λόγους υγείας. Αυτά είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα του τι αντιμετωπίζουν όσοι συνεχίζουν να εργάζονται, ενώ εμείς μένουμε σπίτι και παραπονιόμαστε για την σύνδεση στα διαδικτυακά μας μαθήματα.

Παράλληλα, καμία οργανωμένη δομή δεν έχει φτιαχτεί μέχρι τώρα για την στέγαση των εκατοντάδων αστέγων πέρα από την οργάνωση κάποιων συσσιτίων και αφήνονται και αυτοί στην μοίρα τους, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο, γινόμαστε μάρτυρες πρωτοφανούς εξευτελισμού τους, με την πολιτεία στο Λας Βέγκας να βάζει 117 αστέγους να μείνουν σε ανοιχτό πάρκινγκ, έχοντας προβεί σε διαγράμμιση του εδάφους για την τήρηση των μέτρων ασφαλείας. Στις παραγκουπόλεις της Ασίας, όπου ο ένας κοιμάται, κυριολεκτικά, πάνω στον άλλον και χώροι όπως η κουζίνα και η τουαλέτα είναι κοινόχρηστοι ή και παντελώς ανύπαρκτοι, οι συμβουλές υγιεινής είναι απλά αδύνατο να εφαρμοστούν. Την ίδια στιγμή, στις Φιλιππίνες με διαταγή του προέδρου Ντουτέρτε, οι αστυνομικές αρχές μπορούν να πυροβολούν όποιον δεν συμμορφώνεται στα μέτρα της καραντίνας, δηλαδή τους φτωχούς που δεν μπορούν να μείνουν σπίτι.

                                                                                                                      

Μόνο ο λαός θα σώσει το λαό!_

Τη στιγμή που άνθρωποι πεθαίνουν στα σπίτια τους μετά από «οδηγίες του ενδεδειγμένου ΕΟΔΥ» επειδή δεν υπάρχουν διαθέσιμα τεστ ενώ διάσημοι δηλώνουν στα social media πως εξετάστηκαν και βγήκαν θετικοί «με δέκατα»,  γεννιούνται στους ανθρώπους τα αιτήματα για δωρεάν και δημόσια υγεία, για τον περιορισμό των ιδιωτικοποιήσεων, για την ίδια την ζωή, και φτάνουν στην αμφισβήτηση του καπιταλιστικού συστήματος, που αποδεικνύεται ανεπαρκές να μας προστατεύσει και να μας χωρέσει όλους. Παρότι ιός βιολογικά δεν είναι ταξικός, η διαχείρισή του από τους κρατούντες είναι…  Μας συγκινούν και μας γεμίζουν ελπίδα και θάρρος τα χιλιάδες αυτοοργανωμένα δίκτυα αλληλοβοήθειας και αντιπληροφόρησης του κόσμου σε όλες τις πόλεις και γειτονιές, η αυτοθυσία και το κουράγιο των γιατρών, των νοσηλευτών, των ντελιβεράδων, των καθαριστριών, των «αόρατων» αυτού του κόσμου.

Γιατί, όσο αυτοί…

«μας προβάλλουν ως το μόνο ρεαλιστικό σχέδιο σήμερα αυτό που έχει την ικανότητα να προσανατολίζεται σε ένα έδαφος προσδιορισμένο από την εκτεταμένη οικολογική και μικροβιολογική καταστροφή, και να λειτουργεί εντός αυτής της μόνιμης κατάστασης κρίσης, εξαίρεσης και εξατομίκευσης»

…τόσο εμείς γεμίζουμε με σιγουριά ότι..

«οι πολλές ελάσσονες απογνώσεις δεν μπορούν παρά να διαρρεύσουν από εκείνη την καραντίνα και να γίνουν αργά ένας χείμαρρος που θα εκβάλει σε ένα μεγαλύτερο χάος· το οποίο μια ημέρα, όπως αυτή η κοινωνική μόλυνση, θα αποδειχτεί δύσκολο να περιοριστεί».

                                                                                            -απόσπασμα από το Social Contagion: Microbiological Class War των Chuang,  Φλεβάρης του ’20.

Υπόδειγμα ένστασης- αντιρρήσεων κατά της επιβολής προστίμου, λόγω παράβασης διάταξης της απαγόρευσης κυκλοφορίας.

ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΕΝΣΤΑΣΗΣ on Scribd

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ απέναντι στη χυδαία λασπολογία της "Καθημερινής"

Σήμερα το πρωί στην εφημερίδα Καθημερινή δημοσιεύτηκε άρθρο με τον προκλητικό τίτλο "Συνέλευση-παρωδία στη Νομική" όπου μέσα σε μερικές παραγράφους αναπαράγεται όλη η καθεστωτική προπαγάνδα ενάντια στις δημοκρατικές διαδικασίες του φοιτητικού Συλλόγου .Η μέρα δημοσίευσης δεν είναι τυχαία.Μετά από δύο μαζικές Γενικές Συνελεύσεις οι φοιτητές/τριες της Νομικής και πολλών άλλων Σχολών έχουν μπει σε τροχιά καταλήψεων κι αγώνων απέναντι στα αντιεκπαιδευτικά  μέτρα του Υπουργείου Παιδείας.Αυτό δε μας κάνει εντύπωση.Χαιρόμαστε που μέσα όπως η Καθημερινή (βλ. Λακασάς και άλλοι) θυμούνται ότι υπάρχει Γενική Συνέλευση και Φοιτητικός Σύλλογος Νομικής.Ωστόσο ας αναρωτηθούμε γιατί αυτό συμβαίνει μόνο όταν ξεσπούν συλλογικές διεκδικήσεις τις οποίες πασχίζουν να συκοφαντήσουν.  Όταν η Υπουργός Κεραμέως  θέλει να διαλύσει με το επερχόμενο Νομοσχέδιο τα πτυχία μας εξισώνοντάς τα με των ιδιωτικών κολεγίων,να φέρει διαγραφές στα ν+2 έτη και να μειώσει την κρατική χρηματοδότηση ακόμα περισσότερο ώστε οι επιχειρήσεις να μπουν επιθετικά στις Σχολές και να ανοίξει το δρόμο για την περαιτέρω αυταρχικοποίηση των διοικήσεων, είναι φυσικό το φοιτητικό κίνημα να βγαίνει στο δρόμο. Τότε μόνο τα μέσα προπαγάνδας παίρνουν φωτιά.Κι επειδή δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τα επερχόμενα διαλυτικά για τις σπουδές και τη ζωή μας μέτρα,επιδίδονται σε ψέμματα γεμάτα φαντασία.

Τι πραγματικά συμβαίνει στις διαδικασίες του Φοιτητικού Συλλόγου;

Αρχικά η Γενική Συνέλευση αποτελεί διαχρονικά το ανώτατο αποφασιστικό και πιο δημοκρατικό όργανο του ΦΣ στο οποίο καθένας και καθεμιά δικαιούται να τοποθετηθεί.Δεν απαρτίζεται μόνο από αριστερές πολιτικές δυνάμεις.Αντίθετα, η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ απέχει παγίως και συνειδητά από αυτές τις διαδικασίες γιατί αφενός φοβάται να εκθέσει μπροστά στους φοιτητές/τις φοιτήτριες  τις θέσεις της ενάντια στη Δημόσια Δωρεάν Παιδεία κι αφετέρου γιατί θέλει τους συλλόγους νεκρούς και αποστειρωμένους και όχι για λόγους που αφορούν τον τρόπο διεξαγωγής της, όπως ψευδώς ισχυρίζεται το άρθρο.Παράλληλα, η αναφορά σε διαπληκτισμούς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.Πρόκειται για αντιπαράθεση διαφορετικών πολιτικών κατευθύνσεων επί της επίθεσης που πρόκειται να δεχθούμε. Μάλλον αυτοί που δε μπορούν να συζητήσουν στο αμφιθέατρο και να αναδείξουν τη γνώμη τους είναι οι ίδιοι που φαντάζονται διαπληκτισμούς και δημιουργούν εντυπώσεις τόσο κατά τη διαδικασία όσο και μετά από αυτή.Τρίτον τα νούμερα που παρατίθενται στο άρθρο είναι ανακριβή.Η απόφαση της ΓΣ, όπως πρωτοκολλήθηκε στη Γραμματεία της Νομικής Σχολής φανερώνουν την αλήθεια.Συγκεκριμένα, πάγια η ψηφοφορία σε συνελεύσεις σε Φοιτητικούς Συλλόγους και σωματεία γίνονται με ανάταση χειρός,ενώ εν προκειμένω για την διασφάλιση της εγκυρότητας της καταμέτρησης ήταν παρόν ένα μέλος από κάθε κατατεθειμένο πλαίσιο. Επίσης, πάγια γίνεται δεκτό κοινή συναινέσει του σώματος ότι οι εργαζόμενοι φοιτητές που έχουν ήδη παρακολουθήσει σημαντικό μέρος της διαδικασίας έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν πριν το τέλος της διαδικασίας.

Τέλος, για όποιον δεν γνωρίζει για ποιον λόγο τα όργανα των συλλόγων και των σωματείων συγκροτούνται αυτοτελώς και ανεξάρτητα από το κράτος και τις κυβερνήσεις μπορεί να ανατρέξει στην πρόσφατη ιστορία. Από αυτήν είναι φανερό ότι  όσες νίκες έχουν πετύχει οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, ήταν ακριβώς μέσω της συλλογικής πάλης  και διεκδίκησης και όχι με ατομική διαπραγμάτευση και παρακάλια. Απ’ ό, τι φαίνεται, το υπουργείο, τα ΜΜΕ και η Κυβέρνηση δε λένε τίποτα για τα πραγματικά προβλήματα που όλες και όλοι βιώνουμε στις σχολές μας. Γι’ αυτό κι εμείς επιλέγουμε την κατάληψη ως το υπέρτατο μέσο πάλης και πίεσης προς όλους αυτούς για να διεκδικήσουμε όσα μας ανήκουν. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι όταν οι φοιτητές/τριες χρησιμοποιούν αυτό το μέσο πάλης, νικούν.

Αν η Καθημερινή και το κάθε «ανεξάρτητο» μέσο θέλει να δει τι πραγματικά γίνεται στις γενικές συνελεύσεις, την καλούμε να έρθει στην επόμενη γενική συνέλευση του Συλλόγου μας την Τετάρτη 30/10 στη 1 στο αμφιθέατρο 1.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ, 18/10/2019

ΝΕΟΣ ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ ...διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις

Στις 6 Μαρτίου 2019 τέθηκε σε διαβούλευση ο νέος Ποινικός Κώδικας και ο νέος Κώδικας  Ποινικής Δικονομίας. Πρόκειται για τη  μεγαλύτερη σε έκταση και στόχους μεταρρύθμιση που επιχειρείται από την 1-1-1951, αφού τουλάχιστον 170 από τα 463 άρθρα του καταργούνται και λιγότερα από 30 καινούργια προστίθενται. Έτσι, είναι εντελώς άδικη και αυθαίρετη η αξίωση ολοκλήρωσης της διαβούλευσης μέχρι τις 27/3/2019, δηλαδή σε χρονικό διάστημα μικρότερο των τριών εβδομάδων, αφού αλλάζει σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη για θεμελιώδεις έννοιες του ποινικού δικαίου όπως το γνωρίζαμε μέχρι τώρα.

Ο υπό διαβούλευση νέος ποινικός κώδικας, όσο και η ποινική δικονομία, έρχονται σε μια συγκυρία καθόλου τυχαία.  Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, όσο και αν προσπαθεί να πλασαριστεί ως δήθεν "προοδευτική" στην κοινή γνώμη (πχ πενιχρή και πρόσκαιρη αύξηση κατώτατου που δε φτάνει ούτε για αστείο για τις ανάγκες μας)  για ακόμα μία φορά αποδεικνύει την σκληρότητά της απέναντι στους καταπιεσμένους/ες, την εργατική τάξη και τη νεολαία. Έτσι, ξεχωρίσαμε τα εξής σημεία από τις προτεινόμενες τροποποιήσεις:

• Με τη διάταξη 187, η διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης αποτελεί πλέον επιβαρυντική περίσταση,  με την επαπειλούμενη ποινή να μειώνεται από τα 10-20 έτη σε 5-10. Έτσι, όσοι κατηγορούνται για τη διεύθυνση της Χρυσής Αυγής, δηλαδή όλη η ηγεσία της, ενώ με τον προηγούμενο νόμο θα εξέτιαν ποινή κάθειρξης έως και 20 ετών, τώρα με το νέο καθεστώς μπορεί να φυλακιστούν έως και μόνο 5 έτη! Σε μια συγκυρία που η δίκη της Χρυσής Αυγής μετά κόπων και βασάνων φτάνει στο τέλος της, η εν λόγω τροποποίηση βγάζει λάδι τους χρυσαυγίτες και είναι ξεκάθαρα φωτογραφική.

• Εκτός όμως από τις παραπάνω αλλαγές, ευνοϊκή προς τη Χρυσή Αυγή είναι και η κατάργηση των άρθρων 81 Α και 361Β ΠΚ. Το μεν πρώτο αφορά το «ρατσιστικό έγκλημα» (έγκλημα κατά παθόντος, η επιλογή του οποίου έγινε λόγω των χαρακτηριστικών φυλής, χρώματος, εθνικής ή εθνοτικής καταγωγής γενεαλογικών καταβολών, θρησκείας, αναπηρίας, σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας ή χαρακτηριστικών φύλου), το οποίο επιβάρυνε το αξιόποινο της τελεσθείσας εγκληματικής πράξης. Το 361Β αφορά στη ρατσιστική έμπρακτη εξύβριση του (π.χ. συσσίτια μόνο για Έλληνες κ.λ.π.), όπως είχε προστεθεί με το άρθρο 29 ν. 4356/2015.

• Ταυτόχρονα, η διάταξη 187Α, γνωστή και ως τρομονόμος, όχι μόνο διατηρείται αλλά αυστηροποιείται, εντάσσοντας στο γράμμα της  ακόμα και πλημμελήματα που «εκφοβίζουν τις δημόσιες αρχές». Η διάταξη αυτή θα αφορά το σύνολο του αγωνιζόμενου λαού, καθώς η ερμηνεία της έννοιας του "εκφοβισμού" μπορεί να είναι εξαιρετικά ευρεία και αυθαίρετη (να περιλαμβάνει για παράδειγμα μια απεργία ή μια κατάληψη). Εμείς ως δύναμη της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στα πανεπιστήμια  συνεχίζουμε να παλεύουμε για πλήρη και οριστική κατάργηση όλων των τρομονόμων που με πρόσχημα την "πάταξη της τρομοκρατίας" στέλνουν νέους, αθώους στις φυλακές και θρέφουν την επικίνδυνη θεωρία των δύο άκρων.

• Άρθρο 168 : Διατάραξη δημόσιας λειτουργίας. Πρόκειται για νέα διάταξη που απειλεί με φυλάκιση έως δύο ετών, όποιον εισέρχεται παράνομα σε χώρο δημόσιας υπηρεσίας και προκαλεί έτσι σοβαρή διατάραξη της ομαλής του λειτουργίας. Η διάταξη συμπίπτει με εκείνη του άρθρου 334 παρ.3 που παραμένει και στο νέο σχέδιο ΠΚ προβλέποντας διαφορετική ποινή. Η σύγχυση είναι προφανής. Με την δεύτερη παράγραφο του άρθρου 168 ποινικοποιούνται οι κινητοποιήσεις σε συνεδριάσεις συλλογικών οργάνων, αφού προβλέπεται η ίδια ποινή (φυλάκιση έως 2 έτη) για όποιον χωρίς να διαταράξει την κοινή ειρήνη, εμποδίζει αυθαίρετα ή διαταράσσει σοβαρά τις συνεδριάσεις συλλογικού οργάνου συγκροτούμενο σύμφωνα με το νόμο για την διεξαγωγή δημοσίων υποθέσεων. Με φυλάκιση έως 3 έτη απειλείται κατά το άρθρο 168Α όποιος διαταράσσει σοβαρά συνεδριάσεις δικαστηρίου ή δικαστικού συμβουλίου. Στο νέο άρθρο 167Α μεταφέρεται το αδίκημα της παραβίασης δικαστικής απόφασης που προβλέπεται μέχρι τώρα με το 232Α ΠΚ αλλά με μειωμένη ποινή φυλάκιση έως ένα έτος αντί τουλάχιστον 6 μηνών.

• Εκτός όμως από όλα αυτά, η "προοδευτική" κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με το άρθρο 336 ΠΚ (βιασμός) διατηρεί το στοιχείο της βίας και μάλιστα αυστηροποιημένο σε "σοβαρό κίνδυνο ζωής ή σωματικής ακεραιότητας" στην αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος του βιασμού, αντί να θεσμοθετηθεί η έλλειψη συναίνεσης ως μόνη προϋπόθεση του βιασμού, όπως έχει ήδη γίνει σε 8 ποινικούς κώδικες στο εξωτερικό και όπως χρόνια διεκδικεί το ριζοσπαστικό φεμινιστικό κίνημα.

  

         Εμείς ως φοιτητές/τριες νομικής θα πρέπει να παίρνουμε θέση σε όλα αυτά. Δε θα τους περάσει!

Η έλλειψη συναίνεσης μόνη προϋπόθεση για τη στοιχειοθέτηση του βιασμού!

Να καταδικαστούν τώρα όλοι οι υπόδικοι δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής!