Κείμενο Συμβολής στο συντονιστικό ΕΑΑΚ - Αθήνας 16/3

Τάξη και ασφάλεια.

Φαντάσματα από το σκοτεινό παρελθόν της ανθρώπινης ιστορίας ή εικόνες από το μέλλον της ολοκληρωτικής καπιταλιστικής βαρβαρότητας; 

Ολοένα και περισσότερο, στην Ελλάδα και διεθνώς, οι τρομονόμοι,  η αστυνομική βία ανερυθρίαστα σωρεύει αριθμούς νεκρών και τραυματιών καλυπτόμενη στη στοργική αγκαλιά της αστικής νομιμότητας, η δικαστική καταστολή και ακύρωση κάθε εργατικού δικαιώματος,  η πλούσια, νομοθετική παραγωγή που εμπλουτίζει και διευρύνει συνεχώς τις έννοιες «τρομοκράτης» και «ύποπτος», τα τελευταία χρόνια και «κουκουλοφόρος»,  προκειμένου να συμπεριλάβει  αντιφρονούντες, κοινωνικοπολιτικούς αγωνιστές ή απλώς ανέργους, μετανάστες και πρόσφυγες, όποιον δηλαδή  δεν θέλει ή δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μονάδα παραγωγής κέρδους για το κεφάλαιο.

Μια «νέα» κατάσταση λαμβάνει χώρα και σε κάθε πανεπιστήμιο, που αμφισβητεί με έμπρακτο τρόπο το πανεπιστημιακό άσυλο, ως άσυλο των κοινωνικών αγώνων. Ξεκινά με την εισβολή αστυνομικών δυνάμεων στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ -την πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ-και παρατείνεται ως και σήμερα, με τα λοκ-αουτ στην Νομική, το περιστατικό έμφυλης βιας στο Βόλο, τις διώξεις φοιτητών από τον Γ.Παύλο στην Ξάνθη και την περίπτωση του Γ.Συρίγου στην Πάντειο. Περιστατικά που γνωρίζουμε με κάθε λεπτομέρια,αλλά δεν μπορέσαμε να τα αποτρέψουμε. Περιστατικά που αναδεικνύουν την συνέχεια του αστικού κράτους και καταλήγουν στην όξυνση της καταστολής τόσο στα πανεπιστήμια, όσο και ευρύτερα στους κοινωνικούς αγώνες.

Ας ξεκινήσουμε ωστόσο από τα βασικά. Ως τι ορίζουμε το πανεπιστημιακό άσυλο. Το Πανεπιστημιακό Άσυλο αφορά τις πολιτικές πρακτικές εντός του χώρου του Πανεπιστημίου, διότι αυτές ακριβώς είναι που χρειάζονται προστασία από τον αυταρχισμό της εξουσίας, τούτων των πρακτικών η προστασία πραγματώνει τον δικαιολογητικό λόγο ύπαρξης, του θεσμού του ασύλου.  Το περιεχόμενο του Πανεπιστημιακού Ασύλου, λοιπόν, υπερβαίνει τις γενικόλογες διακηρύξεις περί «Ασύλου Ιδεών». Διότι τέτοιες διατυπώσεις το υποβιβάζουν σε μια θεωρητική κατασκευή, αποστερώντας από την έννοια του Ασύλου τον ξεκάθαρα πρακτικό χαρακτήρα που την διέπει. Αφετέρου, αφαιρούν  από τον θεσμό του Ασύλου το σπουδαίο ιστορικό και αξιακό του φορτίο, καθώς το συνδέουν με μια ελευθερία ήδη κατοχυρωμένη, την ελευθερία να διαδίδει κανείς ελεύθερα τους στοχασμούς του(άρθ.14 παρ.1 Συντάγματος), και εν τέλει προσδίδουν στην έννοια του ασύλου διακοσμητικό χαρακτήρα, ώστε το άσυλο μόνο κατ’ όνομα να υπάρχει στο Πανεπιστήμιο.Εν ολίγοις, η ρητορική περί «Ασύλου διδασκαλίας» και «Ασύλου Ιδεών»-χρησιμοποιούμενη από την αστική μπάντα- δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας εύσχημος  τρόπος εναντίωσης στο Πανεπιστημιακό Άσυλο.

Το Πανεπιστημικό άσυλο με αυτή την έννοια-του πολιτικού-, έρχεται να «δέσει» με την προοπτική του φοιτητικού και εργατικού ελέγχου, την δυνατότητα,δηλαδή,  των φοιτητών να μπλοκάρουν το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, να οργανώνουν την πάλη τους για να αποστερούνται εξουσίες από τις κυβερνήσεις και τα φερέφωνά τους και να δίνεται στους εργαζομένους και τους ίδιους,ώστε να διαχειρίζονται οι ίδιοι τις ζωές τους μεσα στα πανεπιστήμια. Να έχουν λόγο για τα προγράμματα σπουδών, τις υλικές συνθήκες, την έρευνα που θα διεξάγεται εντός αυτού.

Με αυτά τα κριτήρια, δείξαμε απίστευτη αδυναμία-ακόμα και συνενοχή, αφήνοντας την αστική αντίληψη να κερδίζει έδαφος στην δημόσια σφαίρα- στο να αναμετρηθούμε με την οξυνμένη καταστολή, που όχι μόνο ήρθε να συνεχίσει την επέλαση του κράτους απέναντι στους κοινωνικούς αγώνες, αλλά παράλληλα αναβαθμίστηκε και κανονικοποιήθηκε. Εξ’ου, λοιπόν η ολιγωρία μας στην περίπτωση της Πρυτανείας, που σταθήκαμε στις καταγγελίες και όχι στην έμπρακτη διασφάλιση του ασύλου, εξ’ού και η επιλογή μας να παραβλέψουμε το περιστατικό στην Πάντειο και να μην παρέμβουμε εκεί σε πραγματικό χρόνο. Την ίδια ώρα κυβερνητικά ΜΜΕ αρχίζουν την προπαγάνδα χέρι-χέρι με την τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης της ΝΔ περί άβατων  ανομίας, περί ασύλων ναρκωτικών κλπ. Αντίθετα στην Νομική μπορέσαμε να αμφισβητήσουμε έμπρακτα το λοκ-αουτ της, ψηλαφίζοντας μια αναβαθμισμένη πολιτικά κίνηση για τα δεδομένα της ΕΑΑΚ.

Το δεδομένο είναι ένα η καταστολή παίρνει νέα μορφή και οφείλουμε να το καταλάβουμε. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών περιφρουρημένα από τον Ελληνικό Στρατό, οι εκκενώσεις των καταλήψεων- 6 σύνολο κάτω από την αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ- , τα έκτροπα στην δίκη της ΧΑ, την πολεμική απειλή που εντείνεται στα πέριξ του ελληνικού κράτους αλλά και την βιομηχανία διώξεων απέναντι σε αγωνιστές /συλλογικότητες του κινήματος και η εδραίωση του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού που επιβάλλει μνημόνια με κάθε δυνατό τρόπο σχηματίζουν την «νέα» κατάσταση μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια: Η «κατάσταση εξαίρεσης» γίνεται ο κανόνας και  «κατάσταση εκτάκτης ανάγκης» γίνεται μόνιμη. Ταυτόχρονα παρατηρείται μια αυταρχική θωράκιση και της δικαστικής εξουσίας με αποφάσεις που ποινικοποιούν τον συνδικαλισμό , που δίνουν «απαλλαγή πάσης ευθύνης στα αφεντικά» αλλά και την ευχέρεια να ελέγχουν και να τρομοκρατούν  τους εργαζομένους.

Μέσα σε όλα αυτά που μαίνονται, ακόμα και τα κατοχυρωμένα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα αμφισβητούνται. Οι συλλογικές συμβάσεις, τα συνδικαλιστικά δικαιώματα, το άσυλο δέχονται επίθεση, γιατί η κρίση πρέπει να ξεπεραστεί. Το Συντάγμα πρέπει να αναθεωρηθεί και να απολέσει τα αστικοδημοκρατικά δικαιώματα, που έχουν κατοχυρωθεί από τους κοινωνικούς αγώνες. Με λίγα λόγια στην κρίση διαφαίνεται ο «παροδικός και επίπλαστος χαρακτήρας τους» και η πάλη για αυτά φτάνει στα όρια της. Η αντικαπιταλιστική αριστερά οφείλει να υπερβεί αυτό το όριο.

Η πάλη που πρέπει να δωθεί, στις σημερινές συνθήκες, χρειάζεται να έχει τον εξής προσανατολισμό, ώστε να υπερβούμε αυτό το όριο:

Να προτάσσει Αντίσταση και Επιθετική Διεκδίκηση σε κάθε αντιδημοκρατικό, αυταρχικό, κατασταλτικό μέτρο, νόμο και δράση ενάντια στο μαζικό κίνημα και τους αγώνες του αλλά και γενικότερα, ενάντια στις συλλογικές εργατικές, λαϊκές και πολιτικές ελευθερίες, όπου και αν εκδηλώνεται: στις σχολές μας, στους χώρους εργασίας από την εργοδοσία, στις γειτονιές, ενημέρωσης και διαδικτύου, από την κυβέρνηση, το κράτος και τα όργανά του, τις φασιστικές οργανώσεις, τα υπερεθνικά τους όργανα.

Να εναντιώνεται στον πόλεμο και την φασιστική απειλή. Στοχοποιόντας το ΝΑΤΟ, τις βάσεις του, στρατιωτικές δαπάνες του ελληνικού κράτους. Μπλοκάροντας κάθε συμμετοχή του στρατού στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Δίνοντας αγώνα για την ειρήνη, την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη συνεργασία των λαών. Παλεύοντας για μειωμένη θητεία, δημοκρατικά δικαιώματα / ελευθερίες / συνδικαλισμό στο στρατό. Μπλοκάροντας την στράτευση στα 18.

Να έχει Αντικυβερνητικό περιεχόμενο, που θα αποκαλύπτει τον αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, θα ξεσκεπάζει τη δήθεν «δημοκρατική ευαισθησία» της, αλλά και θα αξιοποιεί τις όποιες αντιφάσεις, όχι για να υποτάσσεται ή να συμμαχεί το κίνημα με αυτήν, αλλά για να αποκρούει μέτρα και πράξεις, να επιβάλει νίκες και κατακτήσεις εναντίον της.

Να έχει Αντι-ΕΕ προσανατολισμό, που θα αποκαλύπτει το δομικά, συστημικό αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και θα κινείται στην κατεύθυνση της κατάδειξης της αναγκαιότητας για αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από αυτήν, για μια άλλη, διεθνιστική συνεργασία των λαών, στην περιοχή, την Ευρώπη και στον κόσμο.

Τέλος να διακρίνεται από  Αντικαπιταλιστικό πρόσημο, που θα συνδέει την πάλη για τα δημοκρατικά δικαιώματα με την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, τις αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και την αντιμετώπιση της δομικής κρίσης με την επαναστατική υπέρβαση του καπιταλισμού.

Σήμερα, το ίδιο το κεφάλαιο φέρνει στο κέντρο της συζήτησης για τα πολιτικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, την βασική αντίθεση. Η επαναστατική Αριστερά που έχει ανάγκη η εποχή, δεν μπορεί να ξοδεύεται σε προσπάθειες επαναφοράς της αστικής τάξης σε περασμένα δημοκρατικά μεγαλεία, υπερασπιζόμενη την πάλαι ποτέ αστική δημοκρατία, αλλά να εντάξει την πάλη για πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες στην συνολική  απελευθερωτική δράση του φοιτητικού και εργατικού κινήματος. Η επαναστατική αριστερά οφείλει να διατηρεί, σε μόνιμη βάση, μέτωπο για την υπεράσπιση και διεύρυνση των πολιτικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών, αναδεικνύοντας τη σύνδεση της αυταρχικής επίθεσης με τη βασική σχέση εκμετάλλευσης.

Αντιλαμβανόμαστε ,ότι σε περίοδο δομικής κρίσης του καπιταλισμού επιστροφή της πολιτικής στην κοινωνικοικονομική της βάση είναι πιο φανερή από ποτέ. Η αστική δημοκρατία με τα διαρκώς αυτοαναιρούμενα και πάλαι ποτέ κατοχυρωμένα δικαιώματα της ,αποδεικνύει καθημερινά ότι είναι μηχανισμός της ταξικής κυριαρχίας του κεφαλαίου. Η αντεπίθεση λοιπόν του φοιτητικού και εργατικού κινήματος καθίσταται πιο επιτακτική από ποτέ, τόσο για την ανατροπή της επίθεσης όσο και για τη γενικευμένη σύγκρουση με την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων.

ANTINOMIA- EAAK