Αποτελέσματα φοιτητικών εκλογών

Στις 18 Μάη, πραγματοποιήθηκαν οι φοιτητικές εκλογές πανελλαδικά. Τα αποτελέσματα για το δικό μας φοιτητικό σύλλογο διαμορφώθηκαν ως εξής:

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ: 295 (32,1%)
ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ [εαακ], ΑΡΕΝ, ΑΡΔΙΝ: 269 (29,3%)

ΠΚΣ: 143 (15,6%)

ΑΦΚ: 88 (9,6%)

Αντινομία εαακ: 59 (6,4%)

ΠΑΣΠ: 21 (2,3%)

Αγωνιστικές Κινήσεις: 15 (1,6%)

Bloco: 7 (0,76%)

Άκυρα: 26

Λευκά: 22

Καταρχάς, ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η ενίσχυση του ρεύματος της απάθειας, της διάλυσης και της αποσυγκρότησης των φοιτητικών και σπουδαστικών μας συλλόγων που εκφράστηκε μέσα από τη μεγάλη αποχή. Είναι σαφές ότι το ρεύμα αυτό της απογοήτευσης, που δεν βρίσκει νόημα στη συμμετοχή στο μαζικό κίνημα οδηγεί με γοργούς ρυθμούς στην αποσυγκρότηση των συλλογικών διαδικασιών και στη διάλυση των συλλόγων, του οχήματος υπεράσπισης της πληττόμενης φοιτητικής  πλειοψηφίας. Το ρεύμα αυτό για ακόμη μια χρονιά βγαίνει ενισχυμένο και αποτυπώνει με τον πιο καθαρό τρόπο την έλλειψη έκφρασης μιας μεγάλης πλειοψηφίας της νεολαίας, αλλά και την αδυναμία να δούμε τον εαυτό μας ως μέρος και οδηγό της πάλης για ένα καλύτερο μέλλον. Η αποτύπωση αυτή είναι για εμάς το κύριο μήνυμα των εκλογών, μια κατάσταση που θα πρέπει να ιεραρχηθεί ψηλά από τις δυνάμεις μας και να αντιμετωπιστεί, ώστε η απογοήτευση και η αποχή να μετατραπούν σε δύναμη ανατροπής και οργανωμένης πάλης.

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ σημείωσε φέτος ραγδαία πτώση αποτυπώνοντας την απαξίωση της νεολαίας από τη μία στις μνημονιακές πολιτικές και  από την άλλη την βαθιά κρίση στο εσωτερικό της ΟΝΝΕΔ που φανερώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι η αστική πολιτική που παλεύει να εκφραστεί στις σχολή μας δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αέναο κυνήγι «καρεκλών» στον σωλήνα της πολιτικής ανέλιξης στο εσωτερικό της ΟΝΝΕΔ, μια πολιτική που τελικά στόχο έχει την επίθεση στην εργαζόμενη και σπουδάζουσα νεολαία και την κατακρήμνιση των δικαιωμάτων της.

Η ΑΦΚ επίσης καταποντίστηκε αποδεικνύοντας ότι το ρεύμα της απολίτικης καταγγελιολογίας στις παρατάξεις, ο τεχνοκρατικός λόγος σχετικά με τις διαδικασίες του φοιτητικού συλλόγου χωρίς να περιβάλλεται από μια συγκροτημένη πολιτική λογική, αλλά και η δεξιά λογική ατομισμού και κανιβαλισμού που εκφράζει αυτό το ρεύμα περιθωριοποιήθηκε από τον Φ.Σ Νομικής. Επίσης, η κυβερνητική παράταξη του BLOCO  καταποντίστηκε κι έτσι εκφράστηκε η βαθιά καταδίκη της νεολαίας στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

H ΠΚΣ είχε πτώση στο απόλυτο και μικρή αύξηση ποσοστιαία εκφράζοντας ένα ρεύμα μειωμένης αγωνιστικότητας, κομματικής οικοδόμησης και εν τέλει χαμηλών προσδοκιών εντός της νεολαίας. Με το δικό τους τρόπο υπηρετούν μία λογική  αναμονής και μειωμένης διεκδικητικότητας, ενώ στη σημερινή κατάσταση, με την έντονη απογοήτευση και την αδράνεια, αδυνατούν να περιγράψουν ένα πολιτικό και κινηματικό σχέδιο ανάτασης.

Η εκλογική συνεργασία ΡΑΠΑΝ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ παρ’ όλο που κατέγραψε μια δυναμική μέσα στο σύλλογο κατάφερε να συγκεντρώσει πολύ λιγότερο από το άθροισμα των περσινών ποσοστών των δυνάμεων αυτών στις φοιτητικές εκλογές, αποδεικνύοντας με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι οι εκλογικές συνεργασίες που  γίνονται σε θολή αντιμνημονιακή κατεύθυνση δεν μπορούν να πετύχουν τίποτε άλλο παρά μια κλειστή ένωση της οργανωτικής δύο διαφορετικών χώρων, καθώς τα μειωμένα τους αιτήματα δεν μπορούν να συνολικοποιήσουν την οργή του κόσμου. Είναι προφανές ότι χρεώθηκε το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ που είχε στηρίξει τις δυνάμεις αυτές στις περσινές φοιτητικές εκλογές, αλλά φέτος καταδίκασε την κυβερνητική πολιτική, απέχοντας.

Η ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ είναι η μόνη δύναμη που διατήρησε τις δυνάμεις της με αυξημένο ποσοστό μάλιστα σε σχέση με πέρσι. Είναι σαφές, λοιπόν, το μήνυμα προς άπαντες ότι η αντικαπιταλιστική αριστερά στη Νομική είναι δυναμικό ρεύμα και θα συνεχίσει να παλεύει για τις ανάγκες της πληττόμενης πλειοψηφίας ενάντια σε δεξιά και αριστερά κυβερνητικά σχέδια, σπάζοντας την απάθεια και την αναμονή, ενάντια σε λογικές συνδιαχείρισης και υποταγής. Είναι η αριστερά που δεν μασάει στα δύσκολα και δεν μεγαλοπιάνεται στα εύκολα. Είναι η αριστερά που δεν «καθοδηγείται» από  την ηττοπάθεια και τον συμβιβασμό αλλά από την αισιοδοξία ότι το φοιτητικό κίνημα μπορεί να βγει στο προσκήνιο έχοντας επίγνωση της ευθύνης, αλλά και της ομορφιάς να ανήκει ένας χώρος σήμερα στην επαναστατική αριστερά και να παλεύει καθημερινά για την αλλαγή της κοινωνίας.

Από τους αγώνες που έδωσε το σχήμα μας καθημερινά όλη τη χρονιά ενάντια σε περιστατικά καθηγητικής αυθαιρεσίας, βλ. Τσακυράκη, Ρούσσο, τη στήριξη της συνέλευσης του πρώτου έτους που είχε μεγάλη μαζικότητα και έδωσε λόγο στους ίδιους τους φοιτητές να συζητήσουν από τα κάτω τα προβλήματά τους και να έχουν κατακτήσεις, ως τη συμμετοχή μας στο Συντονισμό για το προσφυγικό- μεταναστευτικό και στις δομές αλληλεγγύης των Εργατικών Λεσχών, το σχήμα μας βρέθηκε στην πρώτη γραμμή, παλεύοντας συνολικά την επίθεση του κεφαλαίου στην πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία. Με γνώμονα αυτό συνεχίζουμε να βαδίζουμε σε αχαρτογράφητα μονοπάτια κόντρα σε δύσκολους καιρούς, μα με την πίστη ότι το τέλος της ιστορίας θα γραφτεί από εμάς.

Γιατί, «αν έχουμε μια ελπίδα την χρωστάμε σε αυτούς που δεν έχουν καμιά
Αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων»
 

Με τους αγώνες του σήμερα χτίζουμε το πανεπιστήμιο των αναγκών μας!

Τον Ιούλη οι μάσκες έπεσαν!

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ!

Όταν μια κυβέρνηση που ασκεί πολιτική με το πιο αστικό τρόπο υλοποιώντας κατά γράμμα τις επιδιώξεις της πλουτοκρατίας και όλα αυτά στο όνομα της «αριστεράς» οι πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να αναφέρονται σε αυτήν την λεγόμενη «αριστερά» θα πρέπει να αναδεικνύουν τι πρεσβεύει,  τι εκπροσωπεί, γιατί διαφέρει από τη σαπίλα του σάπιου συστήματος που ζούμε και γιατί δεν ισχύει η ατάκα που σερβίρουν από τα μπαρμπαδοκαφενεία στα χωριά μέχρι τα σχολεία «έλα μωρέ τώρα δεξιοί αριστεροί, όλοι τα ίδια είναι τη πάρτη σου κοίτα εσύ»

Από τη μεριά μας, κρίνουμε όλες τις αριστερές απόψεις και συλλογικότητες πάνω στο πόσο χρήσιμες μπορούν να είναι για την όξυνση και ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, για την απόκρουση της επίθεσης του αντιπάλου και την δυνατότητα του σχεδίου τους να επιφέρει γερά πλήγματα στη πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ και του ΔΝΤ μέχρι την ανατροπή τους. Από το πώς μπορούν να αγκαλιάσουν τη λαϊκή επιθυμία και κινητικότητα να νιώσουν τα αντανακλαστικά των πληττόμενων και να ενισχύσουν, να κάνουν επικίνδυνη τη μάχη που δίνουν την κάθε στιγμή.

Αυτά τα κριτήρια που  βάλαμε παραπάνω προσπαθεί να πληρεί η δική μας αριστερά. Η ΕΑΑΚ και συνολικότερα οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς επιδιώκουν να είναι οι δυνάμεις αυτές που θα βρίσκονται μέσα σε κάθε λαϊκό αγώνα στη πρώτη τη γραμμή, θα τον τροφοδοτούν και θα τροφοδοτούνται από αυτόν πάντα πάνω στη λογική ότι μπορείς να αγωνίζεσαι και μπορείς να νικάς στο σήμερα και ψάχνοντας  τα συγκεκριμένα κριτήρια κάθε φορά για να έρθει η νίκη. Για αυτό και όταν ο αντίπαλος πετάει το γάντι δεν ψάχνουμε να κρυφτούμε στις ανεπάρκειες του κινήματος στις υπαρκτές αντιφάσεις που υπάρχουν αλλά δίνουμε τη μάχη. Δε βλέπουμε επικριτικά και σκεπτικά τις αυθόρμητες κινητοποιήσεις αλλά προσπαθούμε να μπολιάσουμε σε αυτές το σπόρο της συνολικής μάχης για την ανατροπή του συστήματος που ζούμε

Χαρακτηριστικό παράδειγμα Nο.1: Η μάχη του δημοψηφίσματος το καλοκαίρι. Οι στάσεις των δυνάμεων που έχουν αναφορά στην αριστερά χοντρικά ήταν 3. Η μια έλεγε παθητική στήριξη στη διαπραγμάτευση στη κυβέρνηση με ένα μινιμούμ ρεαλιστικό πρόγραμμα κοντά στη μέση συνείδηση. Ηττήθηκε πανηγυρικά οδήγησε στην ενσωμάτωση και έδωσε γερό χαστούκι σε όσους την υποστήριζαν. Η δεύτερη προσπαθούσε να αποφύγει τη μάχη αντιμετωπίζοντας τη σαν ένα κόλπο των από πάνω για να εδραιώσουν τη κυριαρχία τους. Πιάνοντας στοιχεία αλήθειας επέλεξε να αγνοήσει τη πραγματικότητα των ημερών: τις μισές επιχειρήσεις να έχουν σταματήσει να πληρώνουν εργαζόμενους και να τρομοκρατούν ανοιχτά, το κεφάλαιο σύσσωμο στο μέτωπο του «ναι» και ταυτόχρονα τη λαϊκή κινητικότητα να είναι σε άνοδο, τα πληττόμενα κομμάτια στα κάγκελα και τις κουβέντες σε όλες τις γειτονίες να είναι γεμάτες με τις λέξεις «ΕΕ, χρέος, να φύγουμε κλπ κλπ». Υπήρξε λοιπόν και μια στάση της δικής μας αριστεράς: Η μάχη για να βρεθούμε δίπλα στο κόσμο που επέλεξε να αγνοήσει τη τρομοκρατία των καναλιών, να βρεθούμε μαζί του όχι χαϊδεύοντας του τα αυτιά αλλά περιγράφοντας μια συνολική απάντηση στη μιζέρια που ζει. Πως δεν αρκεί το μισό OXI που η κυβέρνηση θα κάνει NAI, πως χρειάζεται οργάνωση και αγώνας για την ανατροπή πως πρέπει να βγούμε από την ΕΕ να πάρουμε τη κατάσταση στα χέρια μας να μη περιμένουμε καμία διαπραγμάτευση.

Δεύτερο παράδειγμα και με ιστορικό φόντο οι τωρινές κινητοποιήσεις στη Γαλλία. Διαβάζουμε τη κριτική του ΚΚΕ: «οι κινητοποιήσεις είναι υποκινούμενες από κομμάτια του κεφαλαίου για να βρουν νέο πολιτικό προσωπικό όπως ήταν και οι κινητοποιήσεις των πλατειών στην Ελλάδα που έβγαλαν τη χρυσή αυγή και το σύριζα.» Εδώ λοιπόν φαίνεται η συνολική αδυναμία αυτών των δυνάμεων να παίξουν το ρόλο που αναφέραμε αρχικά. Βλέπουν κάθε ξέσπασμα σαν κάτι υποκινούμενο έτοιμοι από τη πρώτη στιγμή να αναδείξουν της αντιφάσεις του βρισκόμενοι από μια απόσταση ασφαλείας έτοιμοι να επιβεβαιωθούν αργότερα για τις σωστές προβλέψεις που είχαν κάνει. Στην ίδια λογική η δική μας αριστερά δε βλέπει φαντάσματα στις κινητοποιήσεις ανθρώπων που με πρωτόλειο τρόπο παλεύουν κόντρα σε ότι βλέπουν σαν εχθρό τους. Δε τους κουνάει το δάχτυλο χωρίς να παραβλέπει τις ανεπάρκειες που υπάρχουν. Βρίσκεται εκεί ματώνει όταν ματώνουν και υπόλοιποι χαίρεται  και λυπάται μαζί τους. Αναβαθμίζει σε δομές περιεχόμενο και μορφές δημιουργεί προβληματισμούς και σχέσεις εμπιστοσύνης.

Γιατί η αριστερά που είναι αναγκαία και χρήσιμη αυτή τη στιγμή στα πανεπιστήμια είναι αυτή που σκοπό  έχει την ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων. Ανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων γιατί μέσα σε αυτούς βιώνουμε τα καθημερινά μας προβλήματα και επομένως μόνο μέσα από αυτούς μπορούμε άμεση βελτίωση της καθημερινότητας μας συνδέοντας τα με μια συνολικότερη πολιτική λογική. Όχι συλλόγους πεδίο αντιπαράθεσης και «θεατρικές σκηνές για τα show» πολιτικών δυνάμεων αλλά συλλόγους που οι φοιτητές θα παράγουν πολιτική από αυτούς για αυτούς. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τις γενικές συνελεύσεις ,όργανο ,που παρά τις παθογένειες του , δίνει την δυνατότητα σε όλους να εκφραστούν μέσα από μια πραγματικά πολιτική συζήτηση. Γιατί έτσι δεν ανατίθενται οι τύχες μας στα χέρια μερικών πεφωτισμένων συνδικαλιστών στα ΔΣ.

Αυτήν την αριστερά λοιπόν με όλες της ανεπάρκειες της σε καλούμε να στηρίξεις σε όποιες μάχες ξεσπάνε. Δε διεκδικούμε το αλάθητο, άλλωστε αν τα κάναμε όλα καλά δε θα είχαμε 6 χρόνια μνημόνια και αδιάκοπη επίθεση στα δικαιώματα μας. Παρόλαυτα η δική μας αριστερά εκφράζει το ρεύμα της μόνιμης αμφισβήτησης του φρέσκου κόντρα στη σαπίλα που ζούμε, της μάχης και της ανατροπής και η ενίσχυση αυτού του ρεύματος φέρνει τους αγώνες του αύριο σε καλύτερη θέση από τους αγώνες του χθες.

ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2016: ΣΤΗΝ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ ΘΑ ΒΓΟΥΜΕ ΝΙΚΗΤΕΣ!

Γιατί να ψηφίσω; Όντως οι εκλογές δε μπορούν να αλλάξουν πραγματικά τη κατάσταση…. Μπορούν όμως να αναδείξουν ένα μήνυμα ανυπακοής και αντίστασης...

Όντως οι εκλογές είναι μια διαδικασία που εκ φύσεως εμπεριέχει τη λογική της ανάθεσης……  Ωστόσο,   τη στιγμή που οι περισσότερες παρατάξεις βλέπουν τις εκλογές ως διαδικασία ανάδειξης γραφειοκρατικών οργάνων όπως είναι τα Δ.Σ. και η Ε.Φ.Ε.Ε, σαν διαδικασία που θα εκλέξεις κάποιους πεφωτισμένους να αποφασίζουν για σένα χωρίς εσένα, εμείς δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας σωτήρες. Αντιπροβάλλουμε  τη λογική των ζωντανών αγωνιστικών φοιτητικών συλλόγων, μέσα από την εξουσία των Γενικών Συνελεύσεων, όπου κάθε φοιτητής μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες  θα μπορεί να εκφράζεται, να αποφασίζει και να αναζητά λύσεις σε κάθε του πρόβλημα.

ΜΑΥΡΟ ΣΤΗ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ΓΙΑΤΙ:

-        -  Είναι σταθερός απολογητής ( ή μήπως και υμνητής; )των πολιτικών ΕΕ και Κεφαλαίου, που φέρνουν φτώχεια και ανεργία και προσφυγιά.

-          Είναι συστηματικός υποτιμητής- προσβολέας της νοημοσύνης μας… λες και δεν μπορούμε οι ίδιοι να βρούμε το… ωρολόγιο πρόγραμμα( δεν ψάχνουμε δα και τη χαμένη Ατλαντίδα), και να κάνουμε δηλώσεις μαθημάτων και συγγραμμάτων….

-          …Και μια και λέμε για συγγράμματα, Η ΔΑΠ τάσσεται υπέρ της κατάργησης των δωρεάν συγγραμμάτων….

-          …όπως και υπέρ της διάσπασης του ενιαίους πτυχίου, και της εισαγωγής μας σ’ έναν φαύλο κύκλο ειδίκευσης-αποειδίκευσης-επανειδίκευσης.                           

-          -Είναι διαχρονικός οραματιστής των ιδιωτικών Πανεπιστημίων και της εξίσωσης των πτυχίων μας μ’ εκείνα των ιδιωτικών ( πχ η ΔΑΠ είναι υπέρ της εξίσωσης του πτυχίου μας μ’ εκείνο της Νομικής του MBS COLLEGE OF CRETE, ΣΤΟ Ηράκλειο )           - Πρόκειται για τη νεολαία του « ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ» στο δημοψήφισμα              

-         - Παρουσιάζονται ως τιμητές και εγγυητές της νομιμότητας και της δημοκρατίας… παγίως όμως δηλώνουν την αντίθεση τους στις δημοκρατικές ελευθερίες ( πχ κατάργηση Ασύλου και εγκατάσταση security ), μπλοκάρουν και συκοφαντούν τις διαδικασίες και κινητοποιήσεις του Φοιτητικού μας Συλλόγου ( πχ καταγγελία της ΔΑΠ στις αρχές της χρονιάς εναντίον της διεξαγωγής Γενικής Συνέλευσης, συστηματική και συνειδητή αποχή από τις Γ.Σ., χαρακτηρισμός αυτών ως «πανηγυράκι», πλήρης επικρότηση της αυταρχικής πρυτανικής θητείας Φορτσάκη)

-          -Από συστάσεώς της, βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία και συνδιαλλαγή με το καθηγητικό κατεστημένο, και, μάλιστα, τον περασμένο Δεκέμβριο πραγματοποίησε εκδήλωση με ομιλητές, μεταξύ άλλων, τον Θ. Φορτσάκη ( γνωστό και ως «Πρύτανη των ΜΑΤ» και.. ω του θαύματος, νυν βουλευτή της ΝΔ ) και την Μ. Γαβουνέλη ( καθηγήτρια Διεθνούς Δικαίου και – κατά δήλωσή της - διαχρονική υποστηρίκτρια των διδάκτρων στα μεταπτυχιακά, κάτι μας θυμίζει αυτό)

-          -Παρά τις μεγαλοσχήμονες διακηρύξεις ακομματικότητας, πρόκειται για την ΝΔ των σχολών ( υπό τις ευλογίες του εκάστοτε Προέδρου του Κόμματος ),  για τους.. άξιους ιδεολογικούς απόγονους του Καλαμπόκα.

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΑΦΚ( Ανεξάρτητη Φοιτητική Κίνηση )

-          σε κείμενο θέσεών της, Η Α.Φ.Κ. δηλώνει: «Να αιτηθούμε την αναστολή της δημιουργίας ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα, μέχρι την εξομάλυνση της κατάστασης στο ελληνικό πανεπιστήμιο, ώστε να μην οδηγηθούμε σε υποβάθμισή του». (με λίγα λόγια, Δεν διάκειται εναντίον των ιδιωτικών Πανεπιστημίων»)

-          Είναι ένθερμος υποστηρικτής του ανταγωνισμού, του καριερισμού και του κοινωνικού κανιβαλισμού, εντέχνως ενδεδυμένων με εύηχα ονόματα ( πχ «αξιοκρατία», «αριστεία» )

-          Τάσσετε υπέρ της θέσπισης ασφυκτικών χρονικών ορίων σπουδών ( άλλως: «διαγραφών»… σύμφωνα μάλιστα με επίσημο κείμενο θέσεών της…  «Καμία οριζόντια διαγραφή / Ενημέρωση για τα μέλη που απαρτίζουν την αρμόδια επιτροπή για τη διαγραφή των φοιτητών / Ενημέρωση και αιτιολόγηση όσων αφορά στα κριτήρια της διαγραφής»…. Άρα ούτε στις διαγραφές αντιτίθεται.

Τι ΔΑΠ, τι ΑΦΚ, ΤΙ ΔΑΠ-ΝΔ(Α)ΦΚ;…

…Και κάπου εδώ ο νους μας πήγε στην παροιμία « Το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν». Και πράγματι έτσι είναι, ιδίως όταν πρόκειται για δύο πολιτικές δυνάμεις με τις ίδιες σχεδόν θέσεις ( ΔΑΠ και ΑΦΚ ). Δεν έχει νόημα συνεπώς να συνεχίσουμε την παράθεση των θέσεων της τελευταίας…   Ενόψει λοιπόν της ( σχεδόν ) ομοιότητας των θέσεων της ΑΦΚ μ’ εκείνες της ΔΑΠ, οι μάσκες ανεξαρτησίας καταρρέουν, ή, άλλως ειπείν, παίρνουν μια απόχρωση… γαλάζιου.

18 ΜΑΗ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ

Για ισχυρή αντικαπιταλιστική αριστερά μέσα στη Νομική

Θέλουμε να είμαστε μια αριστερή κίνηση που θα παλεύει για την ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων, στο πανεπιστήμιο αλλά και στην κοινωνία, παλεύοντας παράλληλα για τη βελτίωση των όρων που σπουδάζουμε και θα δουλέψουμε αύριο. Θέλουμε μια αριστερά αντικυβερνητική, ενάντια στην ΕΕ, που θα αμφισβητεί πτυχές του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος παλεύοντας για το κοινωνικά αναγκαίο και όχι για το καπιταλιστικά εφικτό, για όσα δηλαδή έχουμε ανάγκη. Μια αριστερά που απορρίπτει το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης της κοινωνικής πλειοψηφίας από την κυρίαρχη πολιτική μπλε ή ροζ απόχρωσης.

• Γιατί  ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ σημαίνει Γενικές Συνελεύσεις και αποφασίζουμε εμείς για εμάς
• Γιατί  ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ σημαίνει μάχη
• Γιατί  ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ σημαίνει στον καιρό της κρίσης και της απομόνωσης, συλλογικότητα και αλληλεγγύη
• Γιατί  ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ σημαίνει δεν τρώω τον διπλανό μου, αλλά γνωρίζω τον εχθρό μου (Κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ)
• Γιατί  ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ σημαίνει μίσος για όσους μισούν την ζωή
• Γιατί ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ σημαίνει ότι κουφάλες όχι μόνο δεν ξοφλήσαμε, αλλά είμαστε εδώ και θα σας στείλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας
• Γιατί  ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ σημαίνει πάλη ενάντια στην βαρβαρότητα, τον ρατσισμό, τον φασισμό
• Γιατί  ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ- ΕΑΑΚ σημαίνει ότι όλοι εμείς, νεολαία και εργαζόμενοι, τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε για όλους!!!

!

. Ψήφος στην ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ Ε.Α.Α.Κ. δεν είναι ψήφος ανάθεσης, σημαίνει ανυποχώρητη και μαχητική   συμμετοχή στους αγώνες που μας ανοίγονται και ενίσχυση της αντίληψης ότι ο συλλογικός δρόμος είναι το μέσο για να ενωθεί κάθε φωνή, η φωνή να γίνει λόγος και ο λόγος να γίνει πράξη.

Questions & Answers

Περιοδικό ΕΝΣΤΑΣΗ 2016

FINAL Facing by john19991

Κρίση, ψυχικά συμπτώματα και η απάντηση της μαχόμενης νεολαίας

Bobby Sands: Το «γελαστό παιδί» του IRA

Περιοδικό "Ένσταση" vol.5*

¨Η ελευθερία είναι τα πάντα για μένα. Το να δώσω τη ζωή μου δεν είναι μονάχα το μοναδικό πράγμα που μπορώ να κάνω, είναι και το μόνο σωστό¨

Ξημερώματα Τρίτης 5 Μαίου 1981 , η είδηση διαδίδεται αστραπιαία σε όλες τις καθολικές συνοικές  του Μπέλφαστ : Ο Bobby Sands σε ηλικία 27 μόλις ετών, απεβίωσε μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Maze κοντά στο Μπέλφαστ.

Ποιος ήταν όμως ?

Γεννημένος στις 9 Μαρτίου  1954 στο Ρόθκοουλ της Βόρειας Ιρλανδίας, κοσμοαγάπητος και ανήσυχο πνεύμα από μικρός , ασχολήθηκε με τη μουσική, το ποδόσφαιρο και εργαζόταν ως μαθητευόμενος τεχνίτης αμαξωμάτων. Κάπου εκεί,γύρω στα 18 του χρόνια, η οικογένεια του εκδιώχτηκε από τη γενέτηρά του και ο Σαντς εντάσσεται στον IRA.

Τα πάγια αιτήματα των κατοίκων της Βόρειας Ιρλανδίας για ίσα διακαιώματα, για στέγαση, απασχόληση δικαίωμα ψήφουκαι ενάντια στις διακρίσεις ήταν επίκαιρα όσο ποτέ την δεκαετία του 70. Πόσω μάλλον που μετά το 1976 η βρετανική κυβέρνηση είχε ψηφίσει νόμο που αφαιρούσε την ιδιότητα των πολιτικών κρατουμένων σε όλους του ΒορειοΙρλανδούς κρατουμένους,  που μέχρι τότε αναγνώριζε. Αυτό το νομοσχέδιο εντασσόταν σε μια ευρύτερη πολιτική, όπου ήθελε να ταυτίσει τους έγκλειστους αγωνιστές με τους ποινικούς κρατουμένους ώστε να μετασχηματιστεί η θετική εικόνα τους προς τα έξω. Να τους αφαιρέσει το πολιτικο-κοινωνικό χαρακτηρά του αγώνα τους και με το δόγμα Νόμος και τάξη να τους ταυτίσει με τουςεγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου ή να τους βαφτίσει τρομακράτες. Με αυτόν τον τρόπο , ποινικοποιεί όλη την δράση του IRA.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο  οι διαμαρτυρίες των κρατουμένων τη διετία 1978-1980 ήταν πολύ έντονες. Αποκορύφωμα η απεργία πείνας που έιχαν ξεκινήσει γιατί εκτός από το ιδεολογικό περίβλημα του νόμου, οι κοινοί πλεόν κρατούμενοι είχαν απωλέσει κάποια δικαιώματα που είχαν ως πολιτικοί κρατούμενοι όπως το να μην φοράνε τα ρούχα της φυλακής, να μην συμμετέχουν στα καταναγκαστικά έργα και να συνεβρίσκονται ελεύθερα με συγκρατούμενούς τους.

Η βρετανική κυβέρνηση φάνηκε διαλλακτική αναφορικά με το δικαίωμα των κρατουμένων να φορούν τα ρούχα τους. Η απεργία τερματίστηκε μετά από δυο μήνες, ωστόσο σε σύντομο χρονικό διάστημα φάνηκε ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν είχε την πρόθεση να ικανοποιήσει τα αιτήματα.

«κάθε ένας έχει το δικό του ρολό να παίξει. Κανένας ρόλος δεν είναι πολύ σημαντικός ή πολύ ασήμαντος, κανένας δεν είναι πολύ νέος ή πολύ γερός για να κάνει κάτι» 

Μέσα σε αυτό το πλάισιο ο BobbySands συλλαμβάνεται το 1972 για οπλοκατοχή, καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλακή , αποφυλακίζεται το 1976 αλλά μετά από μερικούς μήνες ξανά συλλαμβάνεται για βομβιστική επίθεση και χωρίς να υπάρχουν πολλά στοιχεία εις βάρος του καταδικάζεται σε 14 χρόνια φυλάκισης.

Αν και ο ίδιος στην πρώτη μεγάλη απεργία πείνας δεν έχει συμμετάσχει , διαπιστώνοντας πως η συμφωνία με την βρετανική κυβέρνηση δεν έχει ουσιαστικά κανένα απότελεσμα, την 1η Μαρτίου του 1980 , ξεκινάει τη δεύτερη μεγάλη απεργία πείνας, γνωστή ως η διαμαρτυρία των Πέντε αιτημάτων. Ουσιαστικά μέσω αυτών πάλευαν ώστε να τους αναγνωριστεί ξανά η ιδιότητα των πολιτικών κρατουμένων. Τα 5 αιτήματα ήταν :

·         Το δικαίωμα να φορούν ρούχα της επιλογής τους και όχι της φυλακής

·         Η απαλλαγή τους από καταναγκαστικές εργασίες

·         Η απρόσκοπτη επικοινωνία τους ανάμεσα στους φυλακισμένους

·         Το δικαίωμα να δέχονται επισκέψεις, γράμματα και δέματα μια φορά την εβδομάδα

·         Το ελεύθερο να οργανώνουν ψυχαγωγικά και εκπαιδευτικά προγράμματα

Στην απεργία ακολουθούν και άλλοι κρατούμενοι από τους 3.000 ιρλανδούς που συνολικά κρατούνταν εκείνη την περίοδο , πολλοί εξ αυτών καταδικασμένοι σε δίκες  παροδίες χωρίς ενόρκους  από ειδικά δικαστήρια. Εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας βεβαίωναν ότι οι καταδίκες κατά κανόνα βασίζονταν σε ομολογίες που είχαν αποσπαστεί με βασανιστήρια

«Δεν ήμουν τίποτε περισσότερο από ένα παιδί της εργατικής τάξης, όμως η καταπίεση είναι που γεννά το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας» έγραφε για τον εαυτό του ο Μπόμπι Σάντς και δήλωνε πως «δεν θα λυγίσω αν δεν πετύχω την απελευθέρωση της Ιρλανδίας και τη μετατροπή της σε κυρίαρχη, ανεξάρτητη και σοσιαλιστική δημοκρατία». 

Το Σιν Φέιν που ήταν η πολιτική έφραση του ρεπουμπλικανικού κινήματος της Ιρλανδίας  τον 20 αιώνα , ήταν αντίθετο στην απεργία πείνας θεωρώντας πως   η απεργία πείνας απειλεί να αποσπάσει την προσοχή των Ρεπουμπλικάνων από τα πολιτικά τους καθήκοντα, αλλά και να επιφέρει θυσίες που τελικά θα πλήξουν το ηθικό τους. Ο Μπόμπι, όμως, είναι αποφασισμένος και αμετάπειστος. Ομοίως και η Θάτσερ, της οποίας ο αρμόδιος για θέματα Β. Ιρλανδίας υπουργός, ο Χάμφρι Άτκινς, τονίζει (15 Απριλίου) ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν θα δεχθεί τα αιτήματα των απεργών πείνας, ούτε θα ενδώσει στη «μορφή βίας που ασκούν»

Τον Απρίλιο, και ενώ η απεργία πείνας είναι σε πλήρη εξέλιξη, πεθαίνει ο ανεξάρτητος βουλευτής Φρανκ Μαγκουάιρ και μια έδρα στο κοινοβούλιο μένει κενή. Οι ριζοσπάστες και οι Ρεμπουπλικανοί πείθουν τον BobbySands να θέσει υποψηφιότητα για την έδρα απέναντι στον Χάρι Γουέστ που στηρίζεται από τους Ενωτικούς και τη Βρετανική Κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα της εκλογικής μάχης είναι συντριπτικό, καθώς κερδίζει το 52% των ψήφων και 30.942 ψηφοφόρους. Η προπαγάνδα της Βρετανικής κυβέρνησης ότι δεν έχει απήχηση ο αγώνας των απεργών και ότι οι απεργοί βρίσκονται στο περιθώριο πέφτει στο κενό. Ένας φυλακισμένος απεργός πείνας έχει εκλεγεί βουλευτής με απόλυτη πλειοψηφία.

Δυστυχώς η θητεία του ήταν βραχύβια.Λίγες μέρες πριν, ο αρμόδιος υπουργός της βρετανικής κυβέρνησης  για τα θέματα της  Ιρλανδίας, Χάμφρι Άνταμς δηλώνει πως η βρετανική κυβέρνηση δεν θα ενδώσει στην μορφή βίας που ασκούν οι απεργοί πείνας.Ο Σαντς τελικά πεθαίνει  στις 5 Μαΐου του 1981, μόλις 26 μέρες μετά τις εκλογές. Στην κηδεία του θα τον συνοδέψουν 100.000 άνθρωποι ενώ την αμέσως επόμενη μέρα , η Βρετανίδα πρωθυπουργός Θάτσερ δηλώνει κυνικά πως «Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια εξάλειψης της τρομοκρατίας. Ο κ. Σαντς ήταν απλά ένας κατάδικος. Που επέλεξε να πεθάνει».

Αντιδράσεις όμως υπάρχουν σε όλον τον κόσμο.Στο Μιλάνο, 5.000 διαδηλωτές πυρπολούν την αγγλική σημαία. Στο Όσλο όπου βρίσκεται, η Βασίλισσα Ελισάβετ κινδυνεύει να δεχθεί κατακέφαλα ντομάτα, η οποία όμως δεν την πετυχαίνει. Συλλαλητήρια γίνονται σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ. Σε διάφορα λιμάνια του κόσμου διαδηλωτές ρίχνουν μαύρη μπογιά σε βρετανικά πλοία. Στο Νέο Δελχί οι ινδοί βουλευτές κρατούν ενός λεπτού σιγή. Αμερικανοί γερουσιαστές, μεταξύ των οποίων κι ο Τεντ Κένεντι, στέλνουν επιστολή διαμαρτυρίας στη Θάτσερ. Ποτέ άλλοτε η πολιτική του Λονδίνου για τη Β. Ιρλανδία (ούτε καν στον απόηχο της «Ματωμένης Κυριακής» του ‘72) δεν προκάλεσε τέτοια κατακραυγή, διεθνώς.

Οι κρατούμενοι του IRA συνέχισαν την απεργία πείνας και το καλοκαίρι πέθαναν ακόμη 9 από αυτούς. Η απεργία έσπασε στο τέλος του καλοκαιριού καθώς ο Καθολικός κλήρος έπεισε τις οικογένειες των κρατουμένων που είχαν χάσει τις αισθήσεις τους να τους ταΐσουν ενδοφλεβικά.. Κατόπιν η βρετανική κυβέρνηση ικανοποίησε κάποια από τα αιτήματα των κρατουμένων,ανακοίνωσε ότι οι βορειοϊρλανδοί κρατούμενοι μπορούν να φορούν τα ρούχα της αρεσκείας τους, χωρίς, ωστόσο, να τους χαρακτηρίσει ποτέ πολιτικούς κρατουμένους.

Το παράδειγμά του εμπνέει ακόμα και σήμερα...έχει γίνει ταινία, τραγούδι και μνημονεύεται ως δείγμα ηρωισμού και αγώνα απέναντι στον ισχυρό ακόμα και χωρίς να έχει τίποτα , με όπλο μόνο το ίδιο του το σώμα και την αξιοπρέπειά του. Δεν λύγισε ποτέ στον αντίπαλο και πάλεψε για τα ιδανικά του και για καλύτερες συνθήκες στις φυλακές.

Αιτήματα που 34 χρόνια μετά δεν έχουν δικαιωθεί .Το νοσοκομείο –κολαστήριο των φυλακών Κορυδαλλού, οι ποινές απομόνωσης μέσα στις φυλακές και οι γενικότερα απαράδεκτες συνθήκες κράτησης. Χαρακτηριστικό πως στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο εκκρεμούν ήδη 191 υποθέσεις με κατηγορίες κατά της Ελλάδας για τις άθλιες συνθήκες κράτησης στις φυλακές από τις οποίες κάποιες θα είναι και καταδικαστικές. Μάλιστα,σε μια πρόσφατη απόφαση του (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, απόφ. της 4.12.2012, Τζαμαλής κ.λπ. κατά Ελλάδος)δέχθηκε ότι παρόλο που οι εν λόγω συνθήκες κράτησης δεν δημιουργήθηκαν με σκοπό να εξευτελίσουν ή να μειώσουν τους προσφεύγοντες, η φύση τους ήταν τέτοια που να τους προκαλέσει οδύνη και εξευτελισμό, ώστε καθ’ εαυτή να συνιστά σε βάρος τους μια απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση. Αναφέρεται στις φυλακές Ιωαννίνων, όπου επικρατούσαν οι ακόλουθες συνθήκες: Οι φυλακές αυτές, δυναμικότητας 80 θέσεων, αριθμούσαν 220 κρατουμένους. Κοιμούνταν σε 4 μεγάλους θαλάμους ανά 32 και σε 4 μικρούς θαλάμους. Υπήρχαν κρεβάτια και στους διαδρόμους ακόμη, όπου κοιμούνταν 45 κρατούμενοι. Τις 18 ώρες της ημέρας τους αυτοί περνούσαν στους κακώς αεριζόμενους θαλάμους, όπου στον κάθε ένα ήταν διαθέσιμα 2 τ.μ. Δεν υπήρχε περίθαλψη για τους ασθενείς, ούτε πρόνοια για την υγεία των λοιπών.Με επίσημα στοιχεία Στα 34 κέντρα κράτησης σε όλη την χώρα βρίσκονται 12.703 φυλακισμένοι, όταν οι προβλεπόμενες θέσεις είναι για 9.286.

Πόσω μάλλον αν οι κρατούμενοι θεωρούνται πως βλάπτουν την δημόσια ασφάλεια ή κατηγορούνται με βάση τον τρομονόμο, οι συνθήκες διαβίωσης μέσα στις φυλακές είναι ακόμα χειρότερες, σαν -το σύγχρονο κατά τα άλλα κράτος δικαίου- να τους εκδικείται και να μην τους παρέχει ούτε το δικαίωμα στη μόρφωση ( περίπτωση Ρωμανού ) ή να τους έχει έγκλειστους έχοντας 90% αναπηρία, τύφλωση  και σκλήρυνση κατά πλάκας (περίπτωση Σάββα Ξηρού) ή άλλες περιπτώσεις όπου το δικαίωμα άδειας των κρατουμένων αφαιρείται χωρίς να υπάρχει κάποιος ουσιώδης λόγος.

Πρωτομαγιά 1944: Η εκτέλεση των 200 της Καισαριανής

«Οταν ο ανθρωπος δινει τη ζωη του για ανωτερα ιδανικα, δεν πεθαινει ποτες»

Η ημερομηνία αυτή συμβολίζει τους αγώνες εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη για μόνιμη, καθολική, δημιουργική και ικανοποιητικώς αμειβόμενη 8ωρη εργασία, για το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο και στη νυχτερινή ξεκούραση.

Στο αίτημα για την τριμερή κατανομή του 24ωρου («Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο»ήταν το σύνθημα 80.000 ανθρώπων που δονούσε το Σικάγο εκείνη τη σαββατιάτικη Πρωτομαγιά του 1886) ήρθαν να προστεθούν και τα αιτήματα για συλλογικές συμβάσεις, ασφαλίσεις υγείας, άδειες και συνδικαλιστικές ελευθερίες στους χώρους εργασίας.

Στη μέρα της Πρωτομαγιάς συνοψίζονται οι μαχητικές διεκδικήσεις των εργατών και των εργαζομένων όλης της γης για το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή διαβίωση και όχι απλά για το «ξεροκόμματο» ενός αναξιοπρεπούς καθημερινού αγώνα επιβίωσης.

Μια τέτοια μέρα είναι φυσικό να έχει αποκτήσει στο πέρασμα των δεκαετιών βαρύνουσα σημασία για την ιστορική μας μνήμη. Όσο και αν προσπάθησαν ποικιλώνυμα καθεστώτα να αποστεώσουν τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς, άλλοτε με αναφορές στον «πρώτο εργάτη και αγρότη» (4η Αυγούστου) και άλλοτε υπερτονίζοντάς του μια ανάλαφρη φολκλόρ διάσταση παγανιστικής προέλευσης (ναζιστική Γερμανία), γεγονός παραμένει ότι το χρώμα της Εργατικής Πρωτομαγιάς ήταν πάντα το κόκκινο.

Κι αυτό γιατί από τους πρώτους πολύνεκρους εργατικούς αγώνες στο Σικάγο του 1886, μέχρι τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης το 1936, με τους 12 νεκρούς και τους εκατοντάδες τραυματίες κατόπιν εντολής του δοτού πρωθυπουργού και μετέπειτα δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, η Πρωτομαγιά είναι βαμμένη στο αίμα.

Για τη «δική μας» ιστορία, όμως, η ημέρα της Πρωτομαγιάς είναι φορτισμένη και με τη μνήμη μιας ακόμη ξεχωριστής και αλησμόνητης επέτειου: της εκτέλεσης 200 κομμουνιστών αιχμαλώτων την 1η Μαΐου 1944 στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, από τα ναζιστικά στρατεύματα Κατοχής.

Στην πλειοψηφία τους (περίπου 170), οι εκτελεσθέντες ήταν πρώην πολιτικοί κρατούμενοι στην Ακροναυπλία επί δικτατορίας της 4ης Αυγούστου. Οι υπόλοιποι ήταν εξόριστοι από την Ανάφη. Η «εθνική κυβέρνησις», λίγο πριν το βάλει στα πόδια μετά την κατάρρευση του μετώπου (το κομμάτι τουλάχιστον αυτής, που δεν έσπευσε αμέσως να γίνει το υπάκουο σκυλάκι των κατοχικών αρχών) έβαλε την τελευταία πινελιά στο έγκλημά της, παραδίδοντας τους κρατουμένους στους Ιταλούς κατακτητές. Μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας στις 8 Σεπτεμβρίου 1943, οι κρατούμενοι πέρασαν στη δικαιοδοσία των Γερμανών, οι οποίοι τους μετέφεραν στο Χαϊδάρι.

Λόγω της δολοφονίας ενός Γερμανού στρατηγού και τριών συνοδών του αξιωματικών στους Μολάους της Λακωνίας από τις αντιστασιακές δυνάμεις στις 27 Απριλίου του 1944, οι Ναζί οδήγησαν τους 200 κρατουμένους στο εκτελεστικό απόσπασμα ως αντίποινα.

Δέκα φορτηγά μετέφεραν τους κρατουμένους από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου μέχρι την Καισαριανή. Από τα σημειώματα που πρόλαβαν να αφήσουν οι μελλοθάνατοι προς τους συγγενείς, τους συναγωνιστές και τους αγαπημένους τους, πιστοποιούν τη βαθιά τους πίστη στην υπόθεση της ελευθερίας.

«Όταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές» έγραψε στην πορεία του προς το θάνατο ο Μήτσος Ρεμπούτσικας. Ενώ ο Χανιώτης γεωπόνος Νίκος Μαριακάκης έγραψε κάτι που θυμίζει πολύ έναν άλλο πρωτεργάτη της ελευθερίας, τον Ρήγα Φεραίο-Βελεστινλή:

«Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος».

Ανά είκοσι άτομα εκτελούνταν οι αιχμάλωτοι, γράφοντας μια από τις πιο αιματοβαμμένες σελίδες στην ιστορία της αντίστασης κατά του φασισμού.

Το σκοπευτήριο της Καισαριανής μεταβλήθηκε από εκείνη την Πρωτομαγιά του ’44 σε μνημείο θυσίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτό ήταν το ήθος των κομμουνιστών «εθνοπροδοτών» και αυτή είναι η παρακαταθήκη τους στον τόπο, έναντι αυτής των «υπερπατριωτών» αντιπάλων τους, που δεν δίστασαν να ντυθούν με γερμανική στολή (και λίγο αργότερα με αγγλική και αμερικανική) και να αιματοκυλίσουν τους συντοπίτες τους.

Οι απόγονοι των δεύτερων συνεχίζουν σήμερα να οργιάζουν, εβδομήντα χρόνια μετά την εκτέλεση των 200 στην Καισαριανή. Άλλοτε φορώντας γαλάζιες γραβάτες, άλλοτε φορώντας μαύρες μπλούζες και άλλοτε καρφιτσώνοντας εθνικιστικές πουλάδες στο πέτο τους, διατηρούν άσβεστο το μίσος τους κατά όσων αντιστάθηκαν τότε στους βιολογικούς και ιδεολογικούς παππούδες τους.

Ας μισούν όσο θέλουν όμως. Η ιστορία δεν θα καταγράψει αυτούς, αλλά όσους αντιμετώπισαν τις σφαίρες τους με το κεφάλι όρθιο και τα μάτια ακάλυπτα.

Πηγή: lefterianews.wordpress.com

Σικάγο, Σάββατο 1η Μάη 1886 - Ήταν μια θαυμάσια μέρα: Τα εργοστάσια άδεια και οι αποθήκες κλειστές

Γιατι η Πρωτομαγια ειναι Εργατικη

Δίκαιος μισθός για δίκαιη εργάσιμη ημέρα! Πολλά θα μπορούσε να πει κάποιος και για τη δίκαιη εργάσιμη ημέρα, δικαιοσύνη που είναι ίδια και απαράλλαχτη με τη δικαιοσύνη για το μισθό. Αλλά (…) το παλιό σύνθημα έφαγε τα ψωμιά του και είναι αμφίβολο αν μας κάνει για σήμερα. Η δικαιοσύνη της πολιτικής οικονομίας, όσο η τελευταία εκφράζει πιστά τους νόμους με τους οποίους διοικείται η σημερινή κοινωνία, είναι η δικαιοσύνη που τάσσεται εξ ολοκλήρου με τη μια πλευρά. Με την πλευρά του κεφαλαίου. Ας θάψουμε λοιπόν για πάντα το παλιό σύνθημα και ας το αντικαταστήσουμε με το εξής: Τα μέσα εργασίας – πρώτες ύλες, φάμπρικες, μηχανές – στην ιδιοκτησία των ίδιων των εργατών»

(Ένγκελς)

Σήμερα συμπληρώνονται 130 χρόνια από την εργατική Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο και την μεγάλη απεργία με αίτημα την καθιέρωση της οχτάωρης ημερήσιας δουλειάς. 'Ηταν η εποχή που τα αφεντικά μπορούσαν να απαιτούν από τους εργάτες να δουλεύουν από το πρωί μέχρι την νύχτα για ψίχουλα.

Επειδή αυτή η περιγραφή θυμίζει επικίνδυνα τη σημερινή κατάσταση της μισθωτής εργασίας, τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε όλο τον κόσμο, μια αναδρομή στα γεγονότα που σημάδεψαν το παγκόσμιο εργατικό κίνημα, μέσα από το μνημειώδες έργο των Ρίτσαρντ Ο. Μπόγιερ και Χέρμπερτ Μ. Μόρε, «Η Αγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ» (μτφ. Αθηνά Παναγουλοπούλου, «Σύγχρονη εποχή») είναι περισσότερο από χρήσιμη. Είναι ιστορικά επιβεβλημένη. Από μια άποψη, μάλιστα, συνδέεται και με το αρχέγονο, αναγεννητικό νόημα της γιορτής που σήμερα έχει την μορφή του Πάσχα.

«(…) “Παντού βλέπει κανείς αναταραχή για το οχτάωρο”, έγραφε ο Τζον Σουίντον στην εφημερίδα του, στις 18 του Απρίλη 1886. Οι εργάτες διαδήλωναν και τραγουδούσαν από τη Νέα Υόρκη μέχρι το Σαν Φραντσίσκο. Οι εφημερίδες ομόφωνα και με μικρές διαφοροποιήσεις, δήλωναν ότι το κίνημα ήταν “κομμουνιστικό, ανατριχιαστικό και αχαλίνωτο”. Δήλωναν ότι θα έφερνε “μείωση των μισθών, φτώχεια και κοινωνική υποβάθμιση του αμερικανού εργάτη”, ενώ θα έσπρωχνε τους εργάτες σε “αλητεία και χαρτοπαιξία, βία, κραιπάλη και αλκοολισμό”. Η Νιου Γιορκ Τάιμς, στις 25 του Απρίλη 1886, χαρακτήρισε το κίνημα “αντιαμερικανικό”, προσθέτοντας ότι “οι εργατικές αναταραχές προκαλούνται από ξένους”.

Οι εργάτες δεν φαίνονταν να επηρεάζονται από τέτοιου είδους προειδοποιήσεις (…) Τραγουδούσαν ένα τραγούδι που ηχούσε απειλητικά στα αυτιά της εργοδοσίας:

“Θέλουμε να τ” αλλάξουμε τα πράγματα/ Βαρεθήκαμε να μοχθούμε απ” τα χαράματα/ Ισά – ίσα μόνο για να ζούμε/ και να μην έχουμε μια ώρα να σκεφτούμε/ Θέλουμε να νιώσουμε του ήλιου τη φωτιά/ και των λουλουδιών την ευωδιά/ Και θέλημα του θεού μες στους αιώνες/ να εφαρμοστούν οι οχτώ ώρες/ Μαζεύουμε τις δυνάμεις μας απ” τα γιαπιά,/ τα εργοστάσια,/ τα μαγαζιά/ Οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες δουλειά/ κι οχτώ ώρες για ό,τι θέλει ο καθένας από μας!”

(…) ανάμεσα στα ηγετικά στελέχη ήταν διαπρεπείς σοσιαλιστές, σαν τον Αντολφ Στράσερ και τον Πίτερ Μαγκουάιρ. Ενας άλλος, ο εξαιρετικά δραστήριος Σάμιουελ Γκόμπερς, εκείνο τον καιρό δήλωνε μαρξιστής. Με τέτοια ηγεσία δεν είναι παράξενο που το νέο εθνικό κέντρο, το οποίο εξελίχτηκε στην Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας το 1886, υιοθέτησε τον εξής πρόλογο στο καταστατικό του:

“Στα έθνη όλου του κόσμου συνεχίζεται η πάλη ανάμεσα στους καταπιεστές και καταπιεζόμενους όλων των χωρών, μια πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, που θα ενταθεί από χρόνο σε χρόνο και μπορεί να έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα για τα εκατομμύρια των εργαζομένων σε όλες τις χώρες, αν δεν ενωθούν για την αμοιβαία προστασία και το συμφέρον τους”.

(…) Στο συνέδριο του 1884 αποφασίστηκε ομόφωνα ένα ψήφισμα που πρότεινε να γίνει συγκέντρωση ολόκληρης της εργατικής τάξης την 1η του Μάη 1886, για την καθιέρωση του οχτάωρου. (…)

Οι εφημερίδες και οι βιομήχανοι διέδιδαν ότι η πρώτη του Μάη ήταν η ημερομηνία που θα γινόταν μια κομμουνιστική εργατική εξέγερση, σύμφωνα με το μοντέλο της Παρισινής Κομμούνας (…) οι μεγαλοβιομήχανοι του Σικάγου, ακόμα και σε ομαλές εποχές, διακρίνονταν για την εξαιρετική σκληρότητά τους. Η αστυνομία (…) “χρησιμοποιούνταν από καιρό σαν ιδιωτική δύναμη στην υπηρεσία της εργοδοσίας (…)

Τους δύο μήνες που προηγήθηκαν της Πρωτομαγιάς, “γίνονταν συνέχεια ταραχές και οι αστυνομικές άμαξες, γεμάτες οπλισμένους άντρες, περιπολούσαν αδιάκοπα και ξεφύτρωναν σε κάθε σημείο της πόλης” (…) Ο Αλμπερτ Ρ. Πάρσονς και ο Ογκαστ Σπάις δούλεψαν όσο ποτέ άλλοτε, πείθοντας τα τοπικά σωματεία να υποστηρίξουν την κινητοποίηση του Μάη (…)

Ενώ οι εργοδότες προετοίμαζαν την κινητοποίηση της εθνοφρουράς, των Πίνκερτον* και των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας, οι εργάτες πραγματοποίησαν δύο μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις: Μία με πρωτοβουλία των Ιπποτών της Εργασίας (…) στις 17 του Απρίλη (…) Η άλλη έγινε στις 25 του Απρίλη και μίλησαν ο Πάρσονς και ο Σπάις μπροστά σε 25.000 εργάτες. Οι εφημερίδες του Σικάγου, και η Τρίμπιουν με τις παραλλαγές στο αγαπημένο της θέμα για το “ένα κομμουνιστικό κουφάρι σε κάθε φανοστάτη”, συγκέντρωσαν τα πυρά τους πάνω στον Πάρσονς και τον Σπάις (…)

Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα (…) Ολα ήταν ήσυχα: τα εργοστάσια άδεια, οι αποθήκες κλειστές, τα φορτηγά βαγόνια αχρησιμοποίητα, οι δρόμοι έρημοι, οικοδομές παρατημένες. Δεν έβγαινε καπνός από τα φουγάρα των εργοστασίων και οι μάντρες των ζώων ήταν σιωπηλές.

Ηταν Σάββατο, εργάσιμη μέρα. Ομως οι εργάτες γελώντας, κουβεντιάζοντας και ντυμένοι με τα καλά τους, κατευθύνονταν μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά τους, στη λεωφόρο Μίτσιγκαν. Ο δρόμος είχε αποκτήσει ατμόσφαιρα γιορτής. Μεγαλόσωμοι άντρες με κόκκινο σβέρκο, λίγο άβολα μέσα στα έτοιμα ρούχα τους, επαναλάμβαναν με ικανοποίηση: “Ολοι είναι εδώ, στο πλευρό μου. Ακόμα και η γάτα”. Ομως στους πλαϊνούς δρόμους και τις γύρω στέγες η ατμόσφαιρα ήταν απειλητική.

Εξω από τον κύριο όγκο της διαδήλωσης και στους γειτονικούς δρόμους ήταν παραταγμένοι λόχοι αστυνομικών και ειδικών δυνάμεων (…) Σε στρατηγικά σημεία, στις στέγες, ήταν μαζεμένοι αστυνομικοί, Πίνκερτον και αξιωματικοί της εθνοφρουράς, κρατώντας όπλα (…) Στους στρατώνες, 1.350 εθνοφρουροί με στολή, οπλισμό και πολυβόλα περίμεναν το σύνθημα για να δράσουν (…)

Ο Αλμπερτ Πάρσονς ένιωθε πολύ όμορφα. Περπατούσε μέσα στο ηλιούλοστο πρωινό μαζί με την Λούσι και τα δύο παιδιά του προς τη λεωφόρο Μίτσιγκαν και η καρδιά του φτερούγιζε, καθώς έβλεπε τις χιλιάδες των εργατών να συγκεντρώνονται. Ο Ογκαστ Σπάις, ο καλύτερός του φίλος, με το κίτρινο μουστάκι του να τρέμει από την έξαψη της χαράς, έτρεξε προς το μέρος τους με ένα φύλλο της Σικάγκο Μέιλ. Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν (…)

Η διαδήλωση άρχιζε. Οι χιλιάδες ξεκινούσαν την πορεία και ο καθένας ένιωθε μέσα του τη δύναμη, την τεράστια δύναμη της αλληλεγγύης. Τα παιδιά συχνά έφευγαν από τους γονείς και έτρεχαν μπροστά. Όλοι γελούσαν (…)

Ο Πάρσονς μίλησε για την ακατανίκητη δύναμη της ενωμένης εργατικής τάξης (…) Δεν έγινε αιματοχυσία, ούτε επαναλήφθηκε η Παρισινή Κομμούνα (…)».

Τόσο η επιτυχία της απεργίας, όσο και το γεγονός ότι οι εργάτες δεν έδωσαν το παραμικρό πρόσχημα για καταστολή, είχε εξοργίσει τα αφεντικά και την αστυνομία. Δεν μπορούσαν να «χωνέψουν» μια τέτοιου ηθικού μεγέθους νίκη. Οι αστοί έχουν ένστικτο επιβίωσης και γνωρίζουν πού μπορεί να φτάσουν όλα αυτά. Χρειαζόταν κάτι άμεσο.

Ο Πάρσονς επέστρεψε στο Σινσινάτι και το βράδυ της 4ης Μάη μίλησε σε εργατική συγκέντρωση. Η ομιλία του τέλειωσε στις δέκα. Χωρίς καμία αφορμή, ξαφνικά, μια μεγάλη ομάδα αστυνομικών πλησιάζει προς τον επόμενο ομιλητή και απαιτεί να διαλυθεί η συγκέντρωση. Την ώρα που ο ομλητής, ο Φίλντεν, προσπαθούσε να καταλάβει περί τίνος επρόκειτο ακούστηκε μια δυνατή έκρηξη. Κάποιος είχε ρίξει μια βόμβα. Μεταξύ των θυμάτων ήταν ένας νεκρός αστυνομικός και εφτά βαριά τραυματισμένοι. Η προβοκάτσια είχε ξεκινήσει.

Αλμπερτ Πάρσονς

«Την άλλη μέρα», σημειώνουν οι συγγραφείς, «το Σικάγο και όλη η χώρα είχαν μεταμορφωθεί σε ένα τέρας που διψούσε για εκδίκηση (…) Οι εφημερίδες της χώρας δήλωναν με ένα στόμα ότι δεν είχε σημασία αν ο Πάρσονς, ο Σπάις και ο Φόλντεν είχαν βάλει τη βόμβα ή όχι. Έπρεπε να κρεμαστούν για τις πολιτικές απόψεις τους (…)».

Η δίκη ξεκίνησε στις 21 Ιούνη. Οι ένορκοι ήταν κυρίως επιχειρηματίες.

Ο Σπάις, απευθυνόμενος στον δικαστή είπε: «Αν νομίζετε ότι με το να μας κρεμάσετε, θα συντρίψετε το εργατικό κίνημα, το κίνημα απ” όπου τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων, τα εκατομμύρια αυτών που εργάζονται σκληρά μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια, περιμένουν τη λύτρωση, αν αυτή είναι η γνώμη σας, τότε κρεμάστε μας! Εδώ θα ποδοπατήσετε μια σπίθα, αλλά εκεί κι εκεί, πίσω σας και μπροστά σας, παντού φλόγες ξεφυτρώνουν. Είναι μια υπόγεια φωτιά. Δεν μπορείτε να τη σβήσετε…».

Οι Σπάις, Φίσερ, Ενγκελ και Πάρσονς οδηγήθηκαν στην αγχόνη. Στο τελευταίο του γράμμα προς την γυναίκα του, την Λούσι έγραψε: «Φτωχή μου, αγαπημένη μου γυναίκα… Σε αφήνω κληρονομιά μου στο λαό. Εσενα, γυναίκα του λαού. Θέλω να σου ζητήσω κάτι: Μην κάνεις καμιά απερισκεψία όταν φύγω, αλλά να αναλάβεις εσύ στη θέση μου τον αγώνα για τον σοσιαλισμό (…)».

Λίγο πριν την αγχόνη ο Σπάις φώναξε: «Θα έρθει μια μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα»…

Ογκαστ Σπάις

* σσ: Διάσημο γραφείο ιδιωτικών ντεντέκτιβ, το οποίο είχε «ειδικευθεί» στις απεργοσπασίες, τις απειλές σε πρωτοπόρα συνδικαλιστικά στελέχη, ακόμη και σε δολοφονίες.

Πηγή: http://www.toperiodiko.gr