Η Ελληνική Δικαιοσύνη παραδίδει "μαθήματα" κρατικής καταστολής.

Σίγουρα δεν γίνονται καψώνια στο στρατό;
Αποκάλυψε καψώνια στον ελληνικό στρατό; Δύο χρόνια φυλακή για συκοφαντική δυσφήμιση!!! Εντυπωσιακό! Ιδίως αν σκεφτεί κανείς ότι ο πρώην υπουργός Παπακωνσταντίνου, καταδικάστηκε για πλαστογραφία της λίστας Λαγκάρντ, σε 12 μήνες (είναι και μέρες «κατά» της διαφθοράς…). Πολύ περισσότερο, που δύσκολα θα βρει κάποιος ανάλογη ποινή για πραγματική συκοφαντική δυσφήμιση - και όχι για το «ο κόσμος το ‘χει τούμπανο»… όπως εδώ - (π.χ. εποχή άφησε η καταδίκη Ψωμιάδη για συκοφαντική δυσφήμιση του Λαλιώτη με πλαστά έγγραφα, για την οποία καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκιση!). 
Στις μέρες μας, η «αριστερή» κυβέρνηση εξασφαλίζει πλήρη στήριξη στην «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη», για να προχωρά αυτή στην ασύδοτη καταστολή κάθε στοιχειώδους, αστικοδημοκρατικού δικαιώματος. Έτσι, χωρίς κανένα δισταγμό, η «Ανεξάρτητη», παραβίασε εχθές δεκάδες διατάξεις περί δικαιωμάτων και δίκαιης δίκης, είτε των πολιτών είτε του κατηγορουμένου, προκειμένου να καταδικάσει στην παραπάνω εξοντωτική ποινή, μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων, επειδή στην ιστοσελίδα της Επιτροπής είχε προ εξαετίας δημοσιευτεί επιστολή φαντάρου που κατήγγειλε καψώνια στο στρατόπεδο. 
Για να γίνει αυτό: α)Ελλείψει νόμιμης διαδικασίας άρσης απορρήτου, βαφτίστηκε διαχειριστής της ιστοσελίδας, ο προσωρινός κάτοχος του κινητού τηλεφώνου της Επιτροπής. β) Έγινε ανερυθρίαστα δεκτή η παράνομη (χωρίς άρση απορρήτου) επανειλημμένη παρακολούθηση των τηλεφώνων της Επιτροπής και του προσωπικού τηλεφώνου του προσωρινού κατόχου του κινητού, από τη δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος Θεσσαλονίκης. γ) Έγινε δεκτό ότι αφού ο κάτοχος του κινητού τηλεφώνου συνδέθηκε σε ανύποπτο χρόνο στο internet (όχι στο σάιτ, ούτε βέβαια στις σχετικές καταγγελίες) και δη έναν μήνα μετά τις επίδικες καταγγελίες, ο ίδιος θα ήταν και αυτός που τις ανήρτησε (ελλείψει άλλου τινός). Κι όλα αυτά σε μια ατμόσφαιρα εμφυλιοπολεμική, με την πρόεδρο του Δικαστηρίου να κραυγάζει από το πρώτο πεντάλεπτο ότι δεν χρειάζεται περισσότερους από έναν μάρτυρες, διότι έχει διαβάσει και ξέρει τι έχει γίνει, να απαντά αντί του μηνυτή στις ερωτήσεις της υπεράσπισης ή άλλοτε απλώς να απαγορεύει τις ερωτήσεις που στόχευαν στον έλεγχο της αξιοπιστίας του πρώην διοικητή του στρατοπέδου!!! Κι όταν ο κατηγορούμενος ανέφερε στην απολογία του ότι μετά από αποκάλυψη της Επιτροπής εξαρθρώθηκε από το ΓΕΣ ναζιστικός πυρήνας στη σχολή Ευελπίδων, ακούστηκε κραυγάζων από το ακροατήριο ο τέως διοικητής: «γι αυτό θα φας κι άλλες μηνύσεις»!!!. Προφανώς, ούτε οι τέσσερις που εξετάστηκαν ούτε εκατόν τέσσερεις μάρτυρες υπεράσπισης δεν θα ήταν αρκετοί να ανατρέψουν αποφάσεις προειλημμένες. 5 μήνες πρότεινε ο εισαγγελέας, 2 χρόνια απεφάνθη το δικαστήριο!
Αν σκεφτεί κανείς ότι στο ιστορικό ευρωπαϊκό προηγούμενο της «αριστερής» προπολεμικής κυβέρνησης του Βερολίνου, ψάρευαν το πτώμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ από το ποτάμι, τότε η χθεσινή δικαστική απόφαση είναι μια πρόοδος… Αν βέβαια σκεφτεί κανείς ότι είκοσι χρόνια τώρα, η Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων, με εκατοντάδες μέλη, κάνει την ίδια δουλειά, δημοσιεύει καταγγελίες στρατευμένων για παράνομα καψώνια και εν γένει παραβιάσεις συνταγματικών τους δικαιωμάτων, χωρίς καμία κυβέρνηση να τολμήσει να τη φιμώσει, με αυτόν τον απροκάλυπτο τρόπο, τότε αντιλαμβάνεται ότι η χθεσινή απόφαση αποτελεί οπισθοδρόμιση προς ένα μέλλον μαύρο και βουβό… . Πολύ περισσότερο αν μετρήσει κάποιος τις αυτοκτονίες στο Στρατό (16 το χρόνο κατά μέσο όρο), τα ψυχολογικά προβλήματα, την εκρηκτική διάδοση των ναρκωτικών στους φαντάρους. Ακόμη περισσότερο αν θυμηθεί ότι η Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων, στην εικοσάχρονη δράση της, που ήταν και θα συνεχίσει να είναι αυτού του «δυσφημιστικού» είδους, έχει αντιμετωπίσει απειλές και επιθέσεις με διάφορες μορφές, από σκασμένα λάστιχα και βλάβες στις μηχανές μελών της έως τη στρατιωτική χειροβομβίδα που τοποθετήθηκε, το 1998, σε αυτοκίνητο μέλους της που είχε εμφανιστεί σε τηλεοπτική εκπομπή και κατήγγειλε το εμπόριο των ναρκωτικών στο στρατό. Σ’ αυτές τις επιθέσεις, προστέθηκε τώρα και μια καταδικαστική απόφαση…
Η ελληνική πολιτεία, έστειλε εχθές ένα μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες. Η κριτική και πολύ περισσότερο η καταγγελία των ανωτέρων σε κάθε ιεραρχία, δεν θα γίνεται πλέον ανεκτή. Κατήγγειλε εργαζόμενος τον εργοδότη του; υπάλληλος τον διευθυντή της δημόσιας υπηρεσίας, πολίτες κάποιον έχοντα εξουσία; Μια δικαστική απόφαση «δια πάσαν νόσο και πάσαν μαλακίαν». 
Οι συλλογικότητες όμως του μαζικού κινήματος των εργαζομένων και της νεολαίας, έλαβαν το μήνυμα. Ήδη, κάθε σωματείο εργαζομένων, κάθε φοιτητικός σύλλογος, κάθε συλλογικότητα γειτονιάς, κάθε άνθρωπος που αρνείται να υποταχτεί στο μαύρο και βουβό μέλλον της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης, είναι μέλος της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων. Και κάθε ένας από εμάς είναι και θα είναι ένας αγωγός διεκδίκησης και διάδοσης των δικαιωμάτων των στρατευμένων, των εργαζομένων, των ανέργων, της νεολαίας, ντόπιων και μεταναστών… Ούτε βήμα πίσω.
Η Συνήγορος Υπεράσπισης
Αντωνία Λεγάκη

ΠΕΡΙ «ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΣ» ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ...

(Λίγα λόγια για το άρθρο του «γνωστού-άγνωστου» της Καθημερινής..)

Με ενδιαφέρον διαβάσαμε τις «αισθητικές» ανησυχίες του κύριου Λακασά στο άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή» http://www.kathimerini.gr/854527/article/epikairothta/ellada/afises-kai-syn8hmata-pnigoyn-th-nomikh σχετικά με την αισθητική του κτηρίου της Νομικής, που αναδεικνύει την πολιτική στο κέντρο της φοιτητικής καθημερινότητας, εντός της . Πανό, αφίσες, συνθήματα αλλά και η άρθρωση πολιτικού λόγου και δράσης φαίνεται να χαλάνε το γούστο του συγγραφέα.

Χαρακτηριστικά αναφέρεται ότι το κτήριο της Νομικής που συστεγάζει τρία τμήματα του ΕΚΠΑ έχει πνιγεί από τις αφίσες και τα πανό που άκουσον-άκουσον καλούν τους φοιτητές σε μαζικές αντιγραφές ή αναγιγνώσκουν ότι το μόνο σημαντικό χαρτί είναι αυτό του «τρελογιατρού» ή ακόμη χειρότερα καλούν τους φοιτητές σε συνελεύσεις ,πορείες και εξεγέρσεις !!

Το κείμενο διαπνέεται από ψευδό-λογικά επιχειρήματα και υποβόσκουν άλλα τα οποία θα προσπαθήσουμε να αποτυπώσουμε κάπως. Πόσο λογική είναι λοιπόν η κατάσταση που αποτυπώνουν οι αφίσες ,τα πανό, τα συνθήματα στο κτήριο; Ας κάνουμε μια επισκόπηση σε κάποια θέματα που φαίνονται επίσης λογικά υπό το εν λόγω πρίσμα και καταπιάνονται μαζί τους οι ρύποι της αισθητικής..

• ·       Είναι πολύ λογικό να βγαίνουν ανακοινώσεις που να μας απαγορεύουν να πηγαίνουμε τουαλέτα κατά την διάρκεια της εξέτασης ή να απειλούμαστε με αποτυχία του γραπτού μας αν έχουμε γράψει άριστα (γιατί προφανώς αντιγράφουμε αν πάμε τουαλέτα ή αν γράψουμε πολύ καλά!!)
•            Είναι πολύ λογικό στα μάτια του αρθρογράφου να γίνεται αποδεκτή από τους φοιτητές η κατεύθυνση των μαζικών κοψιμάτων και της ολοένα αυξανόμενης δυσκολίας των θεμάτων όπως φάνηκε και από πολλά παραδείγματα της τελευταίας εξεταστικής (εμπράγματο,πολιτική δικονομία κτλ )!
•           Είναι πολύ λογικό να μην εξοργιζόμαστε όταν για κάθε εξεταστική βλέπουμε το ήδη αδειανό πορτοφόλι μας να αδειάζει ακόμα περισσότερο αφού τους κώδικες, τα πρακτικά των μαθημάτων και πληθώρα συγγραμμάτων αναγκαζόμαστε να τα πληρώσουμε αδρά δύο στενά πιο κάτω στο μονοπώλιο που φέρει το όνομα «ΣΑΚΚΟΥΛΑΣ», μιας και η κρατική χρηματοδότηση έχει πιο σημαντικές επενδύσεις να κάνει αναβαθμίζοντας τους πολεμικούς εξοπλισμούς ή αποπληρώνοντας το χρέος που δημιούργησαν οι αστικές πολιτικές, σε βάρος της παιδείας !

Απαγόρευση ανθρωπιστικής βοήθειας σε πρόσφυγες.

Η Ελληνική Αστυνομία ύστερα από εντολές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ απαγορεύει σε αποστολή του Συντονισμού σωματείων (ανάμεσα τους και η Γ ΕΛΜΕ-Θ) για το Προσφυγικό και Μεταναστευτικό να παραδώσει φαγητά και ρούχα στους μετανάστες της Ειδομένης. Απαγορευει επίσης σε 100 Ιταλούς Αλληλεγγυους τη πρόσβαση . Γινεται κοινή διαδήλωση πάνω στη γέφυρα του Αξιου 500μ από την Ειδομένη!

Απαράδεκτη και επικίνδυνη δικαστική απόφαση

Στις 24 Μαρτίου 2016, ημέρα εκδίκασης της υπόθεσης του Ali Temiz, πολιτικού πρόσφυγα, το Δικαστήριο απέρριψε το αίτημα έκδοσής του στην Τουρκία. Ταυτόχρονα όμως, για πρώτη φορά αποφάσισε την διενέργεια εκ μέρους του Εισαγγελέως έρευνας εδώ στην Ελλάδα για το αν αυτός χρηματοδοτεί τρομοκρατική οργάνωση στην Τουρκία, κατόπιν αιτήματος της Τουρκίας για δικαστική συνδρομή, αν και δεν ανέφερε κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει τις εις βάρος του κατηγορουμένου κατηγορίες. 

Νόμος για «τσάμπα» εργασία των προσφύγων..

Με τη χτεσινή ψήφιση στη Δανία του νόμου περί ενσωμάτωσης των προσφύγων στην αγορά εργασίας, ολοκληρώθηκε και νομοθετικά η βαρβαρότητα της ΕΕ απέναντι σε όσα θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κρίνονται απαραίτητα για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Σε μια εποχή άγριας επίθεσης από την πολιτική που εφαρμόζει η συντηρητική κυβέρνηση με την πλήρη συγκατάθεση της σοσιαλδημοκρατικής αντιπολίτευσης ενάντια σε κάθε λαϊκό δικαίωμα στη Δανία, καταργώντας κάθε έννοια κοινωνικών 

παροχών, ήρθε να προστεθεί και ο νέος νόμος για την ένταξη των προσφύγων στην αγορά εργασίας ως αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων στον τριμερή διάλογο (κυβέρνηση, εργοδοσία, συνδικαλιστές) και με βάση τον οποίο οι επιχειρήσεις όχι μόνο εξασφαλίζουν πάμφθηνο εργατικό δυναμικό, αλλά επιπλέον επιδοτούνται όταν προσλαμβάνουν πρόσφυγες!

Με αφορμή τις πρόσφατες, αντεργατικές αποφάσεις του Αρείου Πάγου

Εργατικά «ατυχήματα»: Ο κεφαλαιοκρατικός «θερισμός» της εργατικής τάξης

  Οι δύο πρόσφατες αποφάσεις του Αρείου Πάγου που αναγνωρίζουν «συνυπαιτιότητα» του εργαζομένου σε περίπτωση εργατικού «ατυχήματος», ακόμη και δυστυχήματος, προκάλεσαν αναστάτωση, ακόμη και έκπληξη. Αν και η αναστάτωση είναι εν πολλοίς δικαιολογημένη, η έκπληξη αφορά περισσότερο σε όσους, ακόμα, πιστεύουν ειλικρινά, ότι το κράτος «οφείλει» να «προστατεύει» την εργασία έναντι της εργοδοσίας.

Στην πραγματικότητα, το αστικό κράτος, δηλαδή το κράτος των αφεντικών, δεν θεωρεί ότι οφείλει οτιδήποτε σε κανέναν. Το μόνο που οφείλει είναι να λειτουργεί προς όφελος της κυρίαρχης τάξης και να δημιουργεί προϋποθέσεις απρόσκοπτης συνέχισης της αναπαραγωγής του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του. Δεδομένου ότι το όνειρο των αστών είναι να δουλεύει ο εργάτης συνεχώς, χωρίς δικαιώματα και τζάμπα.Ετσι, ενώ για τον εργάτη ο μισθός είναι όρος ύπαρξης, για το αφεντικό είναι «κόστος». Ενώ για τον εργάτη η ασφάλεια στην δουλειά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, για το αφεντικό είναι «κόστος». Τα πάντα, από το σχολείο και την δικαιοσύνη, μέχρι τον στρατό, υποτάσσονται σε αυτόν τον σκοπό. Κάθε νομοθεσία στον καπιταλισμό υπέρ της μισθωτής εργασίας είναι αποτέλεσμα σκληρότατης ταξικής πάλης και, συνεπώς, είναι συνεχώς υπό αίρεση.

Η πρώτη απόφαση δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες να διεκδικούν πλήρη αποζημίωση από τους εργαζόμενους για ζημιές που μπορούν να συμβούν εν ώρα εργασίας, αν αποδειχτεί πως αυτές προκλήθηκαν από λάθος του εργαζόμενου. Συγκεκριμένα, η υπόθεση αφορούσε σε οδηγό νταλίκας που έχασε τον έλεγχο στην Ιταλία το 2011, προσέκρουσε στο μεταλλικό στηθαίο, με αποτέλεσμα το όχημα να πάρει φωτιά και ο οδηγός μόλις που πρόλαβε να βγει σώος. Φυσικά το φορτίο με γαλακτοκομικά καταστράφηκε.

Ο Αρειος Πάγος υιοθέτησε την απόφαση του Εφετείου που αναγνώριζε «συνυπαιτιότητα» του εργαζομένου, κρίνοντας πως δεν εκτέλεσε την εργασία του με επιμέλεια και γι” αυτό ευθύνεται για τη ζημιά που προκάλεσε στον εργοδότη του κατά 99%!

Εχθρός μας είναι ο πόλεμος και όχι οι πρόσφυγες.

 Την ώρα που η ελληνική ‘’ανεξάρτητη’’ δικαιοσύνη αποφυλακίζει τον -με αδιάσειστα στοιχεία- δολοφόνο του Παύλου Φύσσα, τον νεοναζί, Ρουπακιά, οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας μας φυλάσσουν για το καλό της ‘’εθνικής ασφάλειας’’ από τους ‘’τρομοκράτες-τζιχαντιστές’’ πρόσφυγες που βρίσκονται κατά χιλιάδες αποκλεισμένοι στην Ειδομένη και το λιμάνι του Πειραιά…

 Μόνο τις πρώτες μέρες του Γενάρη ήδη εκατοντάδες είναι οι νεκροί στα νερά του Αιγαίου, το Κουρδιστάν, τη Συρία Τον ξέρουμε τον ένοχο. Είναι οι ιμπεριαλιστές, με τις επεμβάσεις και τις πολεμικές επιχειρήσεις των χωρών της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής και οι αστικές τάξεις των χωρών που χρησιμοποιούν τον ολοκληρωτισμό, την κρατική τρομοκρατία, το στρατό και τις δυνάμεις καταστολής ενάντια στον εχθρό λαό.

Γιατί μια Συνέλευση Έτους ;;

Την Τετάρτη 16/3 έχει συγκληθεί Συνέλευση του πρώτου έτους για να συζητηθούν κάποια από τα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, όπως είναι ο χωρισμός του έτους σε τρία κλιμάκια, οι δωρεάν κώδικες και πρακτικά, η προφορική εξέταση στο μάθημα της Ιστορίας Δικαίου κ.ά.   

Τι είναι όμως οι συνελεύσεις ετών και γιατί να παραστεί κανείς;

Στις συνελεύσεις ετών καταγράφονται τα προβλήματα-αιτήματα κάθε έτους. Δεν έχουν αποφασιστικό χαρακτήρα, αλλά προσανατολίζονται στη διεξαγωγή Γενικής Συνέλευσης του Φοιτητικού Συλλόγου, στην οποία θα συζητούνται τα ζητήματα αυτά και θα λαμβάνονται συλλογικές αποφάσεις. Αντιλαμβανόμαστε τις συνελεύσεις έτους ως βήματα κάθε έτους προς τη Γενική Συνέλευση του συλλόγου και όχι ως αυτόνομες επιτροπές όπου μερικοί από κάθε έτος αποφασίζουν εξ ονόματος όλης της σχολής. Κριτήριο για τη διεξαγωγή συνελεύσεων ετών είναι ένα αυτοτελές ζήτημα που απασχολεί συγκεκριμένο έτος και το άνοιγμά του στην ανώτατη συλλογική διαδικασία, τη Γενική Συνέλευση. Θεωρούμε πως οι συνελεύσεις ετών δεν είναι πάγιο όργανο του Φ.Σ αλλά συγκαλούνται (ή δεν συγκαλούνται) από πολιτικές δυνάμεις ή τον ίδιο το Φ.Σ ή ανένταχτους φοιτητές και κρίνονται πολιτικά με βάση την ad hoc, σε συγκεκριμένα ζητήματα, χρησιμότητά τους.  Οι συνελεύσεις έτους θα πρέπει να αποτελούν ζωντανό κύτταρο της ευρύτερης ζωής του Φ.Σ, να τροφοδοτούν και να τροφοδοτούνται από τη Γενική Συνέλευση.

Ποιος πάει κόντρα στις συνελεύσεις ετών;

Για ακόμα μία φορά υπόλογοι απέναντι στο Φ.Σ. για την πολιτική τους δεν είναι άλλοι από τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και την ΑΦΚ. Δεν μας εκπλήσσει καθόλου που πάνε κόντρα στις συλλογικές μας διαδικασίες και διεκδικήσεις και όχι μόνο δεν θα παραστούν στις συνελεύσεις ετών και τις Γενικές Συνελεύσεις, αλλά θα κάνουν και ό,τι περνάει από το χέρι τους για να τις υπονομεύσουν. Και γιατί αυτό; Γιατί δεν είναι με την πολιτικοποίηση των φοιτητών, φοβούνται ένα κίνημα που θα ξεσηκωθεί και θα τα σαρώσει όλα.

Η ΔΑΠ σκέφτεται έτσι, γιατί σημασία έχει ''να βγει η δουλειά''. Να περάσει αυτή η πολιτική. Η πολιτική της κυβέρνησης, της Ε.Ε και του κεφαλαίου που ρημάζουν τους εργαζομένους, τα παιδιά τους, το λαό. Η πολιτική που φτιάχνει προϋπολογισμούς για την εξυπηρέτηση διεθνών τοκογλύφων, που ξεπουλάνε τα λιμάνια, την Υγεία, την Παιδεία σε ιδιωτικά συμφέροντα, που ρίχνουν τους μισθούς και τις συντάξεις για μια χούφτα ολιγάρχες του πλούτου. Από κοντά και η ΑΦΚ στηρίζει την ίδια νεοφιλελεύθερη πολιτική και συντάσσεται με τη ΔΑΠ ειδικά σε κρίσιμες στιγμές του κινήματος. Από κοινού άλλωστε είναι οι δυνάμεις που δεν υπογράφουν στο Διοικητικό Συμβούλιο να γίνουν Γενικές Συνελεύσεις κι έτσι κάθε φορά για τη σύγκλησή τους συλλέγουμε υπογραφές από τους φοιτητές.

Μπορεί να πάει αλλιώς; ή γιατί να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας στο σήμερα.

Κόντρα στις παραπάνω λογικές, εμείς λέμε ότι μπορεί να πάει αλλιώς. Σήμερα, σε μια εποχή που παράγεται τόσος πλούτος είναι αδιανόητο να υπάρχουν φοιτητές χωρίς ασφάλιση, φοιτητές που πρέπει να πληρώνουν για τις σπουδές τους, για τη ζωή τους. Οι εμπειρίες από τους αγώνες του παρελθόντος μας έχουν αποδείξει ότι όταν η νεολαία το θελήσει μπορεί από κοινού με τους εργαζομένους να πετύχει κατακτήσεις. Για εμάς, τα παραπάνω περνούν και μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις που είναι το ανώτατο αποφασιστικό όργανο του Συλλόγου. Στη Γ.Σ. συμμετέχει το σύνολο των φοιτητών της Σχολής, ο καθένας έχει δικαίωμα να μιλήσει, να πει την άποψη του, από τα ζητήματα της σχολής μέχρι τα μεγαλύτερα προβλήματα της κοινωνίας, να κάνει πρόταση για απόφαση της συνέλευσης και στο τέλος όλοι μαζί να ψηφίσουν για το τι αποφασίζει συνολικά ο σύλλογος. Η Συνέλευση είναι το ζωντανό και αμεσοδημοκρατικό κύτταρο του Φοιτητικού Κινήματος, καθώς είναι μία διαδικασία οργανωμένη από τα κάτω που δίνει τη δυνατότητα σε όλους να γράψουν την πολιτική με τα ίδια τους τα χέρια. Δε θέλουμε Γ.Σ. - όργανο των παρατάξεων, ούτε Γ.Σ. που να συγκαλούνται σε κινηματικές περιόδους. Θέλουμε Γ.Σ. όσο το δυνατό συχνά, ώστε να αποφασίζουμε συλλογικά για το κάθε τι. Να συντονίζονται μεταξύ τους σε Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων όλων των σχολών. Επειδή είναι το μόνο πεδίο όπου μπορούν να αντιπαρατεθούν πολιτικές απόψεις, να διαμορφωθούν συνειδήσεις και να διαπαιδαγωγηθούν ολόκληρες γενιές στο να αμφισβητούν και να διεκδικούν όσα τους ανήκουν.

                                         Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από την Τετάρτη!

ΟΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ Α’ ΕΤΟΥΣ, ΤΕΤΑΡΤΗ 15.00 ΗΩΡΑ!!!

*Όλη η εξουσία στις Γενικές Συνελεύσεις*

H ΝΕΟΛΑΙΑ ΣΤΗ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

Την ίδια ώρα που τα πανεπιστήμια βρίσκονται εδώ και καιρό σε μια κατάσταση αποσάθρωσης και διάλυσης υπό το βάρος της συνεχούς μειούμενης χρηματοδότησης, η Βουλή στα πλαίσια του "εθνικού διαλόγου" για την παιδεία συνεδριάζει τρεις φορές στις 8,10,17 Μάρτη. Στόχος είναι στις 17 Μάρτη η διαδικασία να καταλήξει σε ένα πρώτο κείμενο-πόρισμα ως αποτέλεσμα του πρώτου κύκλου συζητήσεων του "εθνικού διαλόγου".

Η υπόθεση «Εθνικός Διάλογος για την Παιδεία» έχει πολύ μεγάλη ιστορία στο χώρο της εκπαίδευσης και είναι συνυφασμένη με πολύ πικρές συνέπειες και δυσμενείς αλλαγές για τους φοιτητές και τους εργαζόμενους στο χώρο του πανεπιστημίου. Η εξαγγελία του εκάστοτε Εθνικού Διαλόγου αποτελούσε πάντοτε τον «δημοκρατικό και πλουραλιστικό» προκάλυμμα της επιβολής μιας επί της ουσίας εχθρικής, για τους φοιτητές και τους εργαζόμενους του πανεπιστημίου, πολιτικής.

Πρόκειται για μια διαδικασία προειλημμένων αποφάσεων, προεπιλεγμένων (και μάλιστα προσεκτικά επιλεγμένων) συνομιλητών και σαφούς κατεύθυνσης. Τι ακριβώς θέλει να συζητήσει με την «πανεπιστημιακή κοινότητα» η κυβέρνηση, όταν αυτή τη συζήτηση την έχει ξανακάνει με τους εκπροσώπους της ΕΕ και της τρόικα; Σε ποιον διάλογο καλούμαστε να συναινέσουμε όταν τα πάντα έχουν ήδη προαποφασιστεί και έχουν την σφραγίδα του τρίτου μνημονίου και των επιταγών του ΟΟΣΑ;

Όπως μπορούμε να διαβάσουμε στο τρίτο Μνημόνιο που ψηφίστηκε στις 13 Αυγούστου 2015 στη Βουλή και δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ στις 14 Αυγούστου (Ν. 4336 «Συνταξιοδοτικές διατάξεις - Κύρωση του Σχεδίου Σύμβασης Οικονομικής Ενίσχυσης από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και ρυθμίσεις για την υλοποίηση της Συμφωνίας Χρηματοδότησης»), όλα όσα υποτίθεται ότι θα «συζητηθούν» στον «εθνικό/ κοινωνικό διάλογο», έχουν ήδη συμφωνηθεί με την τρόικα και αποτελούν νόμο του ελληνικού κράτους!

Η πολιτική της κυβέρνησης και της Ε.Ε., δεν είναι άλλη από το τσάκισμα της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης, την συνέχιση της μετατροπής του πανεπιστημίου σε ένα άχρωμο και άοσμο πανεπιστήμιο της αγοράς, σε ένα fast track χώρο κατάρτισης, όπου ο φοιτητής θα πληρώνει περισσότερο, θα έχει λιγότερες παροχές, θα χει μικρότερο δικαίωμα λόγου, θα τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ για να πάρει εν τέλει ένα πτυχίο εισιτήριο για το χάος της ανεργίας και της επισφαλούς εργασίας ή ακόμα και της μετανάστευσης.

Βασικές κατευθύνσεις των μνημονιακών δεσμεύσεων και συνεπώς του “εθνικού διαλόγου” είναι η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης και η ενίσχυση της τάσης αυτοχρηματοδότησης των πανεπιστημίων, στη βάση της δημιουργίας “μικρών – ευέλικτων - ιδρυμάτων”, το περαιτέρω τσάκισμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων και ο εναρμονισμός του πανεπιστημίου με την λογική της επιχειρηματικότητας και των ανταποδοτικών κριτηρίων. Όλα αυτά καμία σχέση δεν έχουν με τις πραγματικές ανάγκες και τα άγχη του κόσμου των σχολών και της κοινωνίας συνολικά.

Η μάχη για το μπλοκάρισμα κάθε προσπάθειας συνεδρίασης του εθνικού διαλόγου έρχεται να συνδεθεί οργανικά με τη πάλη του εργατικού κινήματος ενάντια στο αντιασφαλιστικό τερατούργημα που έρχεται να καταβαραθρώσει τις εργασιακές σχέσεις και να υποτάξει τη γενιά μας σε ένα νέο καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα. Σε μια φάση που η επίθεση στους εξαθλιωμένους πρόσφυγες οξύνεται, η νεολαία οφείλει να προτάξει την έμπρακτη αλληλεγγύη της σε κάθε άνθρωπο που ωθείται στην μετανάστευση και να συμβάλλει καθοριστικά στη συγκρότηση ενός μαζικού αντιπολεμικού – αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. 

Για την κινηματική και πολιτική συμπόρευση των αγωνιζόμενων δυνάμεων του Φοιτητικού Συλλόγου Νομικής

            Σήμερα είναι κοινή παραδοχή στους κόλπους του κινήματος, πως η σκληρή επίθεση που πραγματοποιείται συνολικά στα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα στη νέα γενιά αποκτά ποιοτικά αναβαθμισμένα χαρακτηριστικά. Παρά τις διάφορες πολιτικές αποκλίσεις, κάθε πολιτικός χώρος του  αγώνα αναγνωρίζει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πως η τα κόμματα που εισηγούνται (με διαφορετικό πολιτικό χρωματισμό) τις βάρβαρες πολιτικές της Ε.Ε. και του κεφαλαίου, συνασπίζονται σε έναν βαθμό πολιτικά ώστε να υλοποιηθούν στο σύνολό τους οι στρατηγικές επιδιώξεις των μηχανισμών της αστικής τάξης και τα βάρη της κρίσης να τα επωμιστούν τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Έτσι, κάθε πολιτική δύναμη της μαχητικής αριστεράς και του αγώνα, θα πρέπει άμεσα να αντιληφθεί τις βασικές εκφάνσεις της αστικής επίθεσης, ώστε να είναι εφικτή η από κοινού σκιαγράφησης ενός μάχιμου πολιτικού – κινηματικού σχεδίου αντίκρουσης της, υπό τη σκοπιά των εργαζομένων και της νεολαίας.

Το κυρίαρχο μέτωπο που ανοίγεται μπροστά μας (χωρίς προφανώς να υποβαθμίζονται τα άλλα) είναι αναμφισβήτητα το ασφαλιστικό. Το βάθος και ο χαρακτήρας της αναδιάταξης που επιχειρείται στις εργασιακές σχέσεις και το λαϊκό εισόδημα,  μέσα από το νέο ασφαλιστικό – ταφόπλακα, σε συνδυασμό με την άνοδο της αγωνιστικής διάθεσης του εργατικού κινήματος, σηματοδοτούν τις οξυμένες δυνατότητες της περιόδου για μια κινηματική αναθέρμανση και ταυτόχρονα την υποχρέωση των ριζοσπαστικών δυνάμεων να συναποφασίσουν έναν αναβαθμισμένο και κοινωνικά γειωμένο σχεδιασμό που θα αποτρέψει την κατάθεση του ασφαλιστικού στη βουλή, υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης. Κάθε αγωνιστής και αγωνίστρια οφείλει να σκύψει το κεφάλι πάνω από τη αγανάκτηση του κόσμου και να αλληλεπιδράσει με τα ερωτήματά του και τη θέλησή του για πραγματική αλλαγή. Σε αυτό το πλαίσιο από τη πλευρά μας θεωρούμε αναγκαία την πραγματική ανάδραση όλων των αγωνιστικών εκφάνσεων με τις πρωτοπόρες και πραγματικά μαχητικές (σε πολιτικό επίπεδο) κινηματικές διεργασίες που αναμένεται να ξεσπάσουν με πιο μαζικούς όρους. Λογικές συμφιλίωσης του κινήματος με τις καθεστωτικές και εργοδοτικές ενώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ,ΔΣΑ) που υιοθετήθηκαν και απέτυχαν παταγωδώς  τα τελευταία χρόνια, οδηγώντας το εργατικό κίνημα  και την αριστερά σε ήττες, αδυνατούν να μετρήσουν βήματα και να αναμετρηθούν με την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα.

Παράλληλα με το ασφαλιστικό όμως, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προσπαθεί να συνεχίσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που επιτάσσει ο ΟΟΣΑ και οι αστικοί μηχανισμοί, μέσα από το νόμο - Φίλη που αναμένεται να κατατεθεί τον Απρίλη. Η απάντηση του φοιτητικού κινήματος, απέναντι σε έναν νόμο που ουσιαστικά προασπίζει τον βασικό κορμό του νόμου Διαμαντόπουλου – Αρβανιτόπουλου και εισηγείται την πλήρη υλοποίηση των βασικών κατευθύνσεων της Ε.Ε. για τα πανεπιστήμια, θα πρέπει να είναι άμεση και δυναμική. Οι αγωνιζόμενες δυνάμεις εντός του φοιτητικού κινήματος οφείλουν με συντονισμένες κινήσεις και αναβάθμιση της πολιτικής συνεργασίας να αυξήσουν την απαιτητικότητα του κόσμου των σχολών ώστε το φοιτητικό κίνημα με όπλο τις γενικές συνελεύσεις και τον συντονισμό αυτών, να βγει με όρους μαχητικούς στο προσκήνιο και να επιβάλλει τις ανάγκες και τα δικαιώματα του.

Τέλος,είναι κοινώς αποδεκτό πως το προσφυγικό ζήτημα έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Ο προσανατολισμός των αγωνιζόμενων δυνάμεων του κινήματος για το προσφυγικό ζήτημα χρειάζεται να περιλάβει την ανάδειξη όλων των πλευρών της επίθεσης, να έχει αντιπολεμικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντι-ΕΕ, αντικυβερνητικό περιεχόμενο και να πάρει διεκδικητικά χαρακτηριστικά που να προβάλλουν το σεβασμό στα δικαιώματα των προσφύγων. Παράλληλα, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να σηκώσει το θέμα της ενεργούς, ταξικής αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες και μετανάστες σε κάθε σχολή, προβάλλοντας συγκεκριμένες διεκδικήσεις για την κάλυψη των αναγκών τους και παίρνοντας μέτρα για την άμεση κάλυψη κάποιων αναγκών με πλήρη επίγνωση ότι αυτά δεν μπορούν παρά να καλύψουν μέρος μόνο των απαιτήσεων, δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη ευθύνη της κυβέρνησης και των κρατικών δομών, δεν μπορούν παρά να έχουν πολιτικά χαρακτηριστικά και σύνδεση με τις διεκδικήσεις.

Για μας η πολιτική συνεργασία μεταξύ των αγωνιζόμενων δυνάμεων του φοιτητικού κινήματος, δεν αποτελεί διαδικασία αποκομμένη από το επίπεδο του κινήματος και του δρόμου. Αντίθετα, σε αυτό το επίπεδο έρχεται να μετρηθεί και να συνεισφέρει κυρίαρχα. Εμείς καλούμε, κάθε αγωνιστή και κάθε συλλογικότητα που αντιλαμβάνεται την ανάγκη για έναν ανώτερο πολιτικό συντονισμό, να μην εμπλακεί σε μια πορεία συγκόλλησης πολιτικών αντιλήψεων και “συναντήσεων κορυφής”, που καμία επαφή δεν έχει με τα επίδικα της εποχής. Καλούμε σε μια ανώτερη συσπείρωση δυνάμεων (οργανωμένων ή μη) πάνω σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο και κριτήρια με σκοπό αυτή η επιχειρούμενη “τομή” να αποκρυσταλλωθεί με όρους πραγματικούς και υλικούς στις μάχες που καλούμαστε να δώσουμε το επόμενο διάστημα.Πρέπει να ανοίξει η συζήτηση και να αποκρυσταλλωθεί πολιτική συμφωνία:

·         Για την ιστορική περίοδο και τις απαιτήσεις της

·         Για τη στάση ενάντια στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κάθε κυβέρνηση που υλοποιεί αστική πολιτική

·         Για τη ρήξη και αποδέσμευση από ΕΕ-ΕΥΡΩ και για διαγραφή του χρέους

·         Για το εργατικό κίνημα και την οργάνωσή του

·         Για το χαρακτήρα του πανεπιστημίου και πως αυτός βαθαίνει από τις επιχειρούμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

·         Για τα δικαιώματα της σπουδάζουσας νεολαίας σε παιδεία-εργασία-ελευθερίες

·         Για αποφασιστική πάλη ενάντια στο νόμο - για δέσμευση όλων των δυνάμεων να συμβάλλουν όλη την επόμενη περίοδο στο ξετύλιγμα του κινήματος

·         Ανδεικνύοντας τη δυνατότητα μιας άλλης παιδείας, προσαρμοσμένης στις κοινωνικές ανάγκες

Το επόμενο διάστημα ανοίγονται μεγάλες δυνατότητες για το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα και πρέπει όλες οι δυνάμεις να δώσουν  τις μάχες που έπονται με μεγάλη απαιτητικότητα από τον εαυτό τους και με την πίστη ότι η νεολαία μπορεί να αντεπιτεθεί και να επιβάλλει τις ανάγκες της. Μέσα από αυτές τις μάχες θα κριθεί η σύμπλευση των δυνάμεων του κινήματος και όχι με προειλημμένες αποφάσεις μακριά και έξω από τις πραγματικές ανάγκες και ανησυχίες της νεολαίας. Γι’αυτό το λόγο θεωρούμε ότι η επιτακτικότητα με την οποία τίθεται το ζήτημα της εκλογικής συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων  στον Φ.Σ. Νομικής  από τις δυνάμεις της ΑΡΕΝ και της ΡΑΠΑΝ-ΣΑΦΝ στην πραγματικότητα δεν επιχειρεί να ανοίξει την κουβέντα για την πολιτική συνεργασία των μαχόμενων δυνάμεων του κινήματος αλλά να την κλείσει. Ποια εκλογική συνεργασία μπορεί να λύσει την ύπαρξη διαφωνιών γύρω από τον χαρακτήρα της κυβέρνησης του Συριζα,το ρόλο του εργοδοτικού συνδικαλισμού,την σύγχρονη εκμετάλλευση των μισθωτών δικηγόρων,τις αναγκαίες δομές για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού συλλόγου νομικής αλλά και τα αναγκαία αιτήματα πάλης; Ποια εκλογική συνεργασία μπορεί να κρύψει τις διαφορετικές εκτιμήσεις για την επιθετικότητα του νόμου Φίλη που έρχεται ή για το τι συνιστά νίκη και τι ενσωμάτωση για το φοιτητικό κίνημα σήμερα;

Ως Αντινομία-ΕΑΑΚ καλούμε τον αγωνιζόμενο κόσμο του Συλλόγου να γεμίσει τα αμφιθέατρα των Γενικών Συνελεύσεων και να γίνει κομμάτι της προσπάθειας για την συγκρότηση ενός πανελλαδικού φοιτητικού κινήματος ενάντια στο νόμο Φίλη και το ασφαλιστικό σε σύμπλευση με το εργατικό κίνημα και τις ταξικές δυνάμεις που παρεμβαίνουν σε αυτό και όχι να κλειστεί μέσα στα στέκια των αριστερών σχημάτων για δύο μήνες κάνοντας κοπτοραπτική σε αντιθέσεις που δεν λύνονται παρά μόνο στο πεδίο του κινήματος.Η Ε.Α.Α.Κ ήταν γέννημα του ίδιου του κινήματος εκεί δοκιμάστηκαν οι γραμμές εκεί αλληλεπίδρασαν οι δυνάμεις που συμμετέχουν σ’αυτήν και σήμερα και πάνω σε αυτό χτίστηκαν τα κεκτημένα της και η αντικαπιταλιστική πολιτική της.Δεν αρμόζει λοιπόν στους αγωνιστές της να «συνθέτουν» στην ήττα και στην αδράνεια αλλά η αισιοδοξία και η πεποίθηση ότι το φοιτητικό κίνημα(όπωςγινότα πάντοτε εξάλλου ιστορικά στην Ελλάδα) είναι εκείνο που ακόμα και στις πιο μαύρες εποχές έσπαγε τον πάγο της ενσωμάτωσης και γινόταν κομμάτι μιας αγωνιστικής ανάτασης που επηρέαζε ολόκληρη την κοινωνία.

Αντί λοιπόν να συζητάμε για την «φοιτητική αριστερά» γενικά και αόριστα, αναμοχλεύοντας μια συνταγή συγκόλλησης που απέτυχε από την ίδια την πραγματικότητα μετά την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ, να ανοίξει ένας ειλικρινής διάλογος για την ανασυγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, για το φοιτητικό κίνημα,το πρόγραμμα και τις δομές του με στόχο την αναβαθμισμένη κοινή δράση και γνώμονα ότι το ίδιο το κίνημα θα κρίνει την αποτελεσματικότητα των πολιτικών αντιλήψεων αλλά και τη δυνατότητά τους να συμβάλλουν στην εκ νέου πολιτικοποίηση του με βάση της ανάγκες της σύγχρονης πραγματικότητας.