Κόντρα στο ψέμα και την λασπολογία,
Μια πολιτική πρόταση για τους φοιτητικούς συλλόγους
και το
κίνημα με τα μάτια στραμμένα στην κοινωνία
Το κείμενο αυτό δεν έχει απλώς ως στόχο να απαντήσει στις άτοπες και ανεδαφικές καταγγελίες της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ αλλά κυριότερα να συμβάλλει στη συζήτηση του συντονιστικού ΕΑΑΚ Αθήνας την ερχόμενη βδομάδα με ορίζοντα πάντοτε τις συνελεύσεις του αντικαπιταλιστικού δυναμικού στις σχολές. Δεν αποτελεί μια πιο αριστερή έκδοση αντικαπιταλιστικής δημοσιογραφίας, ούτε ακόμη μια προσπάθεια εμβάθυνσης, θεωρητικών εξηγήσεων και παραθέσεων, αλλά επικεντρώνεται στην κατάληξη σε πρωτοβουλίες και προτάσεις δράσης, δεδομένου του κρίσιμου ρόλου που καλείται να επιτελέσει το μόρφωμα στους αγώνες της περιόδου.
Για τις νέες τάσεις
που αναπτύσσονται μέσα στο πανεπιστήμιο.
Η κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού -τόσο η πορεία της
μέχρι τώρα όσο και οι υποσχέσεις του αστικού μπλοκ με τα εναλλασσόμενα πολιτικά
πρόσημα του- είναι κάτι που έχει γίνει βίωμα και έχει βρει λέξεις στο στόμα
κάθε εργαζόμενου, διαφορετικές κάθε φορά, μέσα από την εμπειρία της καθημερινής
ζωής του. Καθήκον της επαναστατικής αριστεράς, δεν είναι να παλέψει για την
εξασφάλιση μιας καλύτερης θέσης άμυνας απέναντι στην σφοδρή επίθεση, κάνοντας ουσιαστικά μια εκ των προτέρων
καταδικαστική εκτίμηση των δυνατοτήτων και της έκβασης του αγώνα. Για μας καρδιά της κρίσης δεν είναι η
προσπάθεια του κεφαλαίου απλά να πάρει πίσω όλες τις κατακτήσεις των τελευταίων
ετών, αλλά η συνολική αλλαγή των όρων εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της νεολαίας,
συνολικά σε κάθε πτυχή της κοινωνικής τους ζωής. Τόσο η χωρίς προηγούμενο
μείωση των μισθών με την ταυτόχρονη αύξηση των ωραρίων, το νέο ασφαλιστικό και
οι συντάξεις οίκου τελετών, κυρίως όμως η παγίωση των ελαστικών σχέσεων ως
καθολική συνθήκη εργασίας δείχνουν ότι αυτή η πραγματικότητα δεν αποτελεί μια
προσωρινή θυσία, κάτι που θα πάρουν πίσω στο μέλλον.
Το πανεπιστήμιο
και η εκπαίδευση συνολικά, είναι κομβικός πυλώνας αυτών των αλλαγών, ως γνωστό
πεδίο επενδύσεων, ερευνητικών προς πώληση που απασχολούν με όρους μισθωτής
εργασίας μεταπτυχιακούς και φοιτητές, αλλά και ως χώρος παραγωγής των
εργαζομένων του αύριο, με συγκεκριμένα δικαιώματα, μοντέλα εργασίας, τρόπο
σκέψης και κουλτούρα. Αυτό δείχνει με
τον πιο εμφατικό τρόπο την ανάγκη ουσιαστικής και οργανικής συμμετοχής
του φοιτητικού κινήματος στο εργατικό, όχι απλά ως ένα ακόμα επικουρικό
«αγωνιστικό στοιχείο». Αν και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλες οι πολιτικές
δυνάμεις της αριστεράς (ακόμα και σημαντικό κομμάτι των φοιτητικών μπλοκ),
αντιλαμβάνονται αυτούς τους παράγοντες, η
κουβέντα μέχρι τώρα στα φοιτητικά αμφιθέατρα σε σχέση με τις εργατικές
κινητοποιήσεις είναι αναντίστοιχη.
Εδώ βρίσκεται το πρώτο σημείο που θέλουμε να συζητηθεί
ειδικότερα στο συντονιστικό και στα σχήματα το επόμενο διάστημα. Η δική μας
αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι αυτή που, από ταξική σκοπιά, παλεύει για τα
συμφέροντα της εργατικής τάξης, όπου κι αν αυτή βρίσκεται, με όποιους όρους κι
αν αυτή εντάσσεται στην παραγωγή. Δεν
μπορεί δηλαδή να μιλάμε μόνο για μια «ενδεχόμενη» ταξική προοπτική του
φοιτητικού δυναμικού. Αναγνωρίζουμε πως το γεγονός ότι 60% των
φοιτητών εργάζονται (και τις περισσότερες φορές όχι απλά για το χαρτζιλίκι τους
ή «από χόμπυ»), ή ότι στις περισσότερες σχολές είναι υποχρεωτική η πρακτική
άσκηση που ουσιαστικά αποτελεί μορφή απλήρωτης εργασίας και δοκιμαστικό σωλήνα
των εργασιακών σχέσεων που θέλει το κεφάλαιο, αλλά και ουσιαστικά ο
«εκπαιδευτικός» τους ρόλος δεν έγκειται παρά στη διδαχή κι εμπέδωση των πιο
μαύρων όρων εκμετάλλευσης του εργαζόμενου, δεν μπορούμε παρά να τους δούμε σαν
κομμάτι που ήδη έχει πάρει ρόλο στην ίδια την παραγωγή. Πλάι-πλάι, η
πλειοψηφία των μεταπτυχιακών φοιτητών οι οποίοι με αυτούς τους όρους εργάζονται
εντός του πανεπιστημίου, αποτελούν και αυτοί μαζί με τους «πρακτικάριους»
σκληρά εκμεταλλευόμενο κομμάτι της νέας εργατικής βάρδιας. Μαζί με αυτούς
πρέπει να συμπεριλάβουμε όλο εκείνο το εργατικό δυναμικό που δουλεύει στο
πανεπιστήμιο. Αυτοί οι εργαζόμενοι δουλεύουν κυρίαρχα με ελαστικές σχέσεις
εργασίες (υπενοικίαση εργαζομένων, voucher, μπλοκάκια,
ελαστασφαλείς εργαζόμενοι κτλ).
Κατά συνέπεια ένα τέτοιο περιεχόμενο πρέπει να υπηρετείται
και από τις αντίστοιχες μορφές πάλης, από τις αντίστοιχες πολιτικές διαδικασίες και μορφές δράσης της
ΕΑΑΚ. Θεωρούμε πως είναι επιτακτική ανάγκη η έναρξη μιας καμπάνιας στο
εσωτερικό κάθε ιδρύματος για όλα αυτά τα παραπάνω όχι μόνο σε επίπεδο σχημάτων
αλλά στο επίπεδο του ίδιου του φοιτητικού συλλόγου των ίδιων των πρωτοβουλιών
που πρέπει να παρθούν από τους φοιτητές και τους εργαζόμενους των εκάστοτε
ιδρυμάτων. Ένας από τους στόχους μας
πρέπει να είναι οι φοιτητικοί σύλλογοι να συνευρίσκονται να συζητάνε και να
συναποφασίζουν μαζί με αυτούς τους εργαζόμενους για δράσεις (εκδηλώσεις,
διοργάνωση «αντιμαθημάτων», διεύρυνση της μέριμνας συνολικά για όλους τους
εργαζόμενους και την νεολαία,διεύρυνση του ασύλου.)Αυτή η προσπάθεια
θέλουμε να μην περιχαρακώνεται αποκλειστικά στο κάθε ίδρυμα, αλλά να
προσανατολίζεται εξ αρχής σε ένα ενιαίο συντονισμό και συνεύρεση όλων αυτών των
προσπαθειών, για παράδειγμα τα σχήματα της ΕΑΑΚ να συνευρίσκονται με τα
εργατικά σχήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς αλλά και επιτροπές αγώνα,
συλλογικότητες και συνελεύσεις εργαζομένων.
Όλη αυτή η
προσπάθεια δεν μπορεί να βλέπει την πάλη για τις λαϊκές ελευθερίες σαν κάτι ξέχωρο
ή αυτονομημένο από την ίδια πάλη του εργατικού κινήματος. Το τελευταίο διάστημα από την μεριά του κεφαλαίου
διεξάγεται μια ενορχηστρωμένη επίθεση η οποία αποτυπώνεται σε κομβικά ζητήματα
όπως στο άσυλο, την καταστολή, τον ρόλο της δικαιοσύνης κλπ. Χαρακτηριστικά
είναι τα παραδείγματα της εισβολής στην Πρυτανεία, η καταδικαστική απόφαση σε
βάρος σφου ΕΑΑΚίτη για τη κινηματική του δράση, οι νέες υποθέσεις τύπου Χωριάτικο/Everest, η δίκη της Χρυσής Αυγής, η αστυνομοκρατούμενη Αθήνα τη
μέρα της εργατικής Πρωτομαγιάς κ.α.
Λιγα λόγια για τις φοιτητικές εκλογές.
Σε μια εποχή που επιχειρείται από την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. να οσμωθεί η κοινωνική συναίνεση και να καλλιεργηθεί ένα κλίμα εθνοενωτικής διεκδικητικότητας «κόντρα στους κακούς ξένους εταίρους» που προσδοκούν στην ήττα της πρώτης «αριστερής» κυβέρνησης (που a priori εκλογικής αναμέτρησης είχε κάνει τα κομπρεμί της με τον ΣΕΒ και το εγχώριο κεφάλαιο), η σπουδάζουσα νεολαία και στις φοιτητικές εκλογές επιχείρησε να σπάσει αυτό το κάδρο σιωπηρής αποδοχής και αγωνιστικής νηνεμίας. Για ένατη συνεχόμενη χρονιά η ΕΑΑΚ αύξησε τα ποσοστά της και αναδείχθηκε 3η δύναμη στις φετινές εκλογές. Αναδείχθηκε μάλιστα 1η δύναμη σε μια σειρά ιδρυμάτων και σχολών (ΕΜΠ, Πολυτεχνείο Κρήτης, ΦΜΣ Αθήνας, Ψυχολογία Ρεθύμνου) που το προηγούμενο διάστημα έσπασαν τη βιτρίνα της αναμονής και συγκρούστηκαν με κάθε λογής Φορτσάκηδες, βάζοντας στο προσκήνιο τις ανάγκες και τα δικαιώματα μιας γενιάς που ασφυκτιά στη θηλιά των μνημονίων, της λιτότητας, της ανεργίας και της επισφάλειας.
Η σπουδάζουσα νεολαία απέδειξε πως στο εσωτερικό της όχι απλά δεν υποχωρεί, αλλά ενισχύεται το ρεύμα της αναζήτησης, των αγωνιστικών πρωτοβουλιών, της ανατρεπτικής αριστεράς. Δεν συμβιβάζεται ούτε στο δήθεν εφικτό ούτε στις υποσχέσεις μιας ανάπτυξης που βρίσκεται στο τέλος του στραγγαλισμού της αξιοπρέπειάς της. Η ΕΑΑΚ εκφράζει με τον πιο μαχητικό τρόπο την πάλη για μια ριζικά διαφορετική προοπτική για τη νεολαία αλλά και συνολικότερα για την κοινωνία.
Ειδικότερα στη συγκυρία αυτή που κομμάτι της ΕΑΑΚ επιστρέφει –και μάλιστα με τρόπο εγκλητικό- στα ιστορικά χρεοκοπημένα σενάρια ενότητας «πάση θυσία και χωρίς πολιτικό περιεχόμενο» της Αριστεράς. Ενότητα με τη ρεφορμιστική Αριστερά από τα πάνω και έξω από κινηματικούς όρους είναι πάντα ενότητα ηγεμονευόμενη από τον ισχυρότερο πόλο, δηλαδή το ρεφορμισμό. Όσο και αν μας εγκαλεί η ΡΑΠαν-ΣΑΦΝ για προειλημμένη άρνηση συμμετοχής στα Ενιαία Αγωνιστικά Πλαίσια, εμείς έχουμε να αντιπαραθέσουμε ότι πηγαίναμε σε κάθε Γενική Συνέλευση με τα πλαίσια μας, πρόθυμοι να συνδιαμορφώσουμε με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις του συλλόγου βάσει όμως πολιτικού περιεχομένου. Ωστόσο, η ΡΑΠΑΝ-ΣΑΦΝ θεωρώντας τα ενιαία αγωνιστικά πλαίσια ως στρατηγικό στόχο(!) του σχήματός της ήταν έτοιμη να συμφωνήσει σε κοινό πλαίσιο που έλεγε ότι η συμφωνία του Φεβρουαρίου που υπέγραψε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν ήταν συνέχεια των μνημονιακών δεσμεύσεων(!) αλλά κάτι άλλο, απροσδιόριστο, που προφανώς έβρισκε σύμφωνους τους αγωνιστές της ΑΡ.ΕΝ όχι όμως και την πραγματικότητα της ταξικής πάλης που αποδεικνύει περίτρανα ότι η κυβέρνηση αυτή έχει χαρακτήρα αστικής διαχείρισης χωρίς γυρισμό.
Προϋπόθεση, λοιπόν, για την ηγεμονία μιας αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής γραμμής είναι η αυτοτελής της πολιτική συγκρότηση και η δημιουργία ανατρεπτικής-αντικαπιταλιστικής πτέρυγας στο κίνημα. Μια τέτοια ενότητα –με το αντίστοιχο περιεχόμενο αλλά και τις μορφές που θα το υλοποιήσουν και αναπτύξουν– είναι αναγκαία σήμερα για τον κόσμο της εργασίας. Συντονισμός «από τα κάτω» σε κάθε επίπεδο, για την προώθηση της εργατικής αντεπίθεσης και αντιπολίτευσης. Με περιεχόμενο που θα αμφισβητεί συνολικά τον καπιταλισμό και θα συνδέει τον αγώνα ενάντια στην σύγχρονες μορφές εργασιακής ελαστασφάλειας και τις μειώσεις των μισθών με τη συνολική ανατροπή. Με παρέμβαση σε όλους τους χώρους που ζει, εργάζεται και διαμορφώνει συνείδηση ο κόσμος της εργασίας όσο και η νεολαία. Με αντιθεσμούς, όργανα της εργατικής πολιτικής στο κίνημα –με συνελεύσεις σωματείων, επιτροπές στους χώρους δουλειάς και διαδικασίες βάσης, με πανεργατικό συντονισμό τους που μπορούν σήμερα να ενοποιηθούν σε ανεξάρτητα κέντρα αγώνα σε αντιπαράθεση με τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, με πρωτοβουλίες συντονισμού φοιτητών-εργαζομένων για μία νέα συνδικαλιστική παρέμβαση στην κατεύθυνση της εργασιακής προοπτικής. Επιβάλλεται να ανοίξει με νέους όρους η συζήτηση και η δράση για την εργατική πολιτική εντός/εκτός σχολών και να μην αρκεστούμε στις χρεοκοπημένες «ενωτικές» συνταγές του παρελθόντος.
Για το κατέβασμα της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ από κοινού με τους αγωνιστές του ΑΡιστερού ΔΙκτύου Νεολαίας δεν σκοπεύουμε να επανέλθουμε. Κατηγορούμαστε για άλλη μια φορά ότι «δεν πληρούσαμε τις απαιτούμενες ποσοστώσεις πολιτικής βούλησης» στη συντονιστική / ενωτική διαδικασία που διεξήχθη ούτε μισή εβδομάδα πριν τις φοιτητικές εκλογές. Θα επιμένουμε να λέμε ότι κόντρα σε όσους αντιλαμβάνονται τις εκλογές ως «την κορυφαία συμπύκνωση της πολιτικής διαπάλης» και ως όξυνση της παρέμβασης και της πολιτικής τους δραστηριοποίησης αντιλαμβάνονται τους αμφιβόλου πολιτικής αποτελεσματικότητας (και ηθικής..) εκλογικούς μηχανισμούς, εμείς αρνούμαστε να γίνουμε εκλογολάγνοι και ψηφοθήρες. Όσο για τους συναγωνιστές τους ΑΡΔΙΝ, επίσης επιμένουμε να λέμε ότι τα σχήματα μας είναι ανοιχτές διαδικασίες που υποδέχονται τα αγωνιστικά υποκείμενα που έχουν όρεξη για πολιτικό διάλογο και συντονισμό από τα κάτω πάνω στα επίδικα του κινήματος και της ταξικής διαπάλης εντός/εκτός φοιτητικών συλλόγων.
Τέλος, κοινή γνώμη και άποψη είναι προφανώς ότι σε καιρούς δύσκολους και ρευστούς, όπου το κίνημα και το αριστερό -και ευρύτερα εξεγερτικό- φάσμα δεν έχει έτοιμες απαντήσεις και στέκεται εν μέρει αμήχανο απέναντι στις συγκυρίες, αντιθέσεις-διαφωνίες-χρόνιες παθογένειες όπως αυτές που χαρακτηρίζουν από συγκροτήσεως του το μέτωπο της ΕΑΑΚ θα οξύνονται ξεβράζοντας ακόμη και στο χώρο της πρακτικής τις θεωρητικοπολιτικές αποκλίσεις. Κάπως έτσι κινήθηκαν τα πράγματα και στις φετινές εκλογές. Κατόπιν πολλαπλών εκβιαστικών πιέσεων από μεριάς της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ για ενσωμάτωση της Αντινομίας-ΕΑΑΚ στο από τα πριν αποφασισμένο εκλογικό της κατέβασμα με το ΑΡΔΙΝ οι όροι πολιτικής παρέμβασης ήταν εξαιρετικά προβληματικοί, δεδομένου ότι η όλη πολιτική διαμάχη διεξαγόταν με όρους μικροπολιτικής και οργανωτικής επιβολής από τα πάνω. Λαμβάνοντας υπόψη και την διαχρονικά «ηγεμονίστικη» στάση της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ κατά τη διαδικασία της κατανομής χώρων την παραμονή της εκλογικής αναμέτρησης αλλά και τους προπηλακισμούς που είχε δεχτεί στο προεκλογικό ΔΣ μέλος του σχήματος μας, συντροφοι της Ε.Α.ΑΚ από άλλους συλλόγους ήρθαν να περιφρουρήσουν την πανελλαδική απόφαση του διημέρου της Ε.Α.Α.Κ για τις φοιτητικές εκλογές, που έλεγε ξεκάθαρα πως η όποια πολιτική συμπόρευση σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποσκοπεί στην δημιουργία άλλου μετώπου και στον κατακερματισμό της Ε.Α.Α.Κ. Σε αυτό το σημείο, να σημειώσουμε ότι ήταν παρόντες αγωνιστές από όλες τις οργανώσεις της Ε.Α.Α.Κ στη νομική εκείνο το βράδυ και είναι αστείο να μας κατηγορούν οι σύντροφοι από τη ΡΑΠΑΝ-ΣΑΦΝ απλά και μόνο επειδή ήμασταν περισσότεροι από αυτούς.
Για την τακτική της θυματοποίησης.
Είναι προφανές ότι δεν υπήρξε στιγμή που να χειροδίκησε οποιοσδήποτε εναντίον σε μέλος της ΡΑΠΑΝ-ΣΑΦΝ ασχέτως του τι ειπώθηκε από το ίδιο βράδυ προς τα έξω. Ακόμη και στη διευθέτηση της κατανομής οι σύντροφοι από τις άλλες σχολές τήρησαν ρόλο παρακολουθητή των εξελίξεων και σε στιγμές ακραίας λεκτικής –και κατά στιγμές σωματικής- επιθετικότητας από πλευράς ΡΑΠΑΝ-ΣΑΦΝ, ρόλο διαιτητή, διασφαλίζοντας ότι θα διατηρηθεί ο στοιχειώδης πολιτικός πολιτισμός που αρμόζει στους αγωνιστές της Ε.Α.Α.ΑΚ. Οι χουλιγκανισμοί δεν ήταν ποτέ σύμφυτοι στην πολιτική μας αντίληψη και φυσιογνωμία.Η προσπάθεια της ΡΑΠαΝ-ΣΑΦΝ να θυματοποιηθεί για να υποκρύψει τα πολιτικά φάουλ της κάτω από το χαλάκι, δεν αρμόζει στους αγωνιστές της που έχουν δώσει τόσους αγώνες το προηγούμενο διάστημα και αν μη τι άλλο θα έπρεπε να αποτιμούν τις πολιτικές τους επιλογές με ειλικρίνεια και συντροφικότητα!Ίσως η ΡΑΠΑΝ-ΣΑΦΝ θα έπρεπε να προβληματιστεί γύρω από τα εξαιρετικά χαμηλά ποσοστά που κατέγραψε η αντίληψή της όπου κατέβηκε σε συνεργασία με το ΑΡΔΙΝ, όσο και από την μετεκλογική ανακοίνωση του ΑΡΔΙΝ που δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν επιθυμούν να μπουν στην Ε.Α.Α.Κ (όπως είχαμε επισημάνει και προεκλογικά) αντί να λοιδωρεί με ψέματα και συκοφαντίες τους συντρόφους της.Το μόνο που καταφέρνει μια τέτοια λογική είναι να «κιτρινίζει» μια σοβαρή πολιτική κουβέντα που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει επιτέλους ανοιχτά, χωρίς υπεκφυγές για τον χαρακτήρα της Ε.Α.Α.Κ και του φοιτητικού κινήματος που θέλουμε να οικοδομήσουμε.
Καμμία λύση για το κοινωνικό ζήτημα δεν μπορεί να υπάρξει αν η μισή καρδιά μας βρίσκεται στο δρόμο και η άλλη μισή στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ή στην οποιαδήποτε κοινοβουλευτική κυβέρνηση.
Για την Ε.Α.Α.Κ. και την αντικαπιταλιστική
αριστερά συνολικά είναι πολύ λίγο να προχωράει φοβούμενη να κοιτάξει κατάματα
τις δυνατότητες που κυοφορούνται στο παρόν και την αναγκαιότητα του μέλλοντος
που θέλει να χτίσει. Για την Ε.Α.Α.Κ. είναι πολύ μικρός όποιος πνίγεται στον
πανικό της εποχής και ξεχνά τι σημαίνει μαχητική πρωτοπορία, αντικαπιταλιστική
πολιτική και αποφασιστικότητα στη δυνατότητά μας να θέτουμε σε κίνηση μαζικά
πολιτικά ρεύματα με πανελλαδικό τρόπο. Επειδή δε συνηθίσαμε να περπατάμε με τα
μάτια στο έδαφος, να ακολουθούμε το εφικτό και εύκολο όταν ο κλοιός έσφιγγε
καλούμε όλους τους συντρόφους μας να μπουν σε θέσεις μάχης τώρα. Γνωρίζουμε
καλά πως η κυβέρνηση άλλαξε, οι ανάγκες μας όμως όχι και γι’ αυτό είμαστε εδώ
για να ταράξουμε τα νερά της ομαλότητας και του συμβιβασμού τους.
Εργατική Αντιπολίτευση διαρκείας
λοιπόν και ας καγχάζουν οι αντίπαλοι μας, δεν ξέρουν ότι το τέλος της ιστορίας
δεν θα γραφτεί από αυτούς…
