Εκδήλωση-Συζήτηση απεργών διοικητικών και φοιτητών των σχολών του κέντρου(Τρίτη 29/10)

Εκδήλωση-Συζήτηση απεργών διοικητικών και φοιτητών των σχολών του κέντρου(Νομική, Οικονομικό, Πολιτικό, Παιδαγωγικό, ΕΜΜΕ) την Τρίτη 29/10 στις 15:00 στην Πρυτανεία!

Ο αγώνας των εργαζομένων στα Πανεπιστήμια είναι και δικός μας αγώνας για ένα Πανεπιστήμιο ανοιχτό στις ανάγκες των φοιτητών και των εργαζομένων του!

Να είμαστε όλοι εκεί!

Η ΕΕ πρωτοπόρα στη θεωρία των «δύο άκρων»

Όταν, το 2004, η ΕΕ διευρυνόταν προς ανατολάς με την ένταξη οκτώ ανατολικό-ευρωπαϊκών χωρών, η ρητορεία περί «επανένωσης της Ευρώπης» είχε φτάσει στο απόγειό της. Η «Ευρώπη» είχε νικήσει τους «δίδυμους ολοκληρωτισμούς των φασιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων» και πλέον η «λεωφόρος της δημοκρατίας και της ευημερίας» ήταν ανοιχτή.[1]

«Φτιάχνοντας» την Ευρώπη

Αυτό βέβαια που «ξέχναγε» να εξηγήσει η κυρίαρχη προπαγάνδα ήταν πότε ακριβώς ήταν προηγούμενα ενωμένη η Ευρώπη. Η αλήθεια είναι ότι τελευταία φορά που είχαν ακουστεί πανηγυρισμοί για την επίτευξη της «ενοποίησης» της Ευρώπης ήταν από τους υποστηρικτές του Ναζισμού κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Γερμανός φιλελεύθερος πολιτικός Hjalmar Schacht έγραφε ήδη το Γενάρη του 1933 στον επικεφαλής του «Πανευρωπαϊκού Κινήματος» Coudenhove-Καλλέργη[2] του οποίου ήταν συμπαθών: «o Χίτλερ είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορεί επαναπροσεγγίσει τη Γερμανία με τις δυνάμεις της Δύσης. Θα δείτε! Ο Χίτλερ θα φτιάξει την Πανευρώπη».             

Ο Coudenhove-Καλλέργης θεωρείται ένας από τους «πατέρες» της σημερινής ΕΕ. Πρόσφατα μάλιστα ο πρόεδρος του Συμβουλίου της ΕΕ, Herman Van Rompuy, τιμήθηκε με το «βραβείο Coudenhove-Καλλέργη». [3]  Όταν ο Καλλέργης ίδρυσε το κίνημα του το 1922, η βασική απειλή απέναντι στην οποία η Ευρώπη έπρεπε να ενωθεί ήταν η Σοβιετική Ένωση, αλλά και η Τρίτη Διεθνής. Αργότερα στη δεκαετία του ’30 υιοθέτησε τη θεωρία των «δύο άκρων», καθότι ο « ευρωπαϊκός πολιτισμός» έπρεπε να αμυνθεί τόσο απέναντι στον κοινωνικό πόλεμο των κομμουνιστών, όσο και στον εθνικό του Χίτλερ.[4] Ο οπαδός του H. Schacht, ωστόσο, που συχνά άνοιγε τις συγκεντρώσεις των Πανευρωπαϊστών, προτίμησε να διαλέξει άκρο και λίγες μέρες μετά το σχηματισμό της δεύτερης κυβέρνησης συνασπισμού ανάμεσα στο Συντηρητικό Κόμμα (DNVP) και τους Ναζί επαναδιορίστηκε πρόεδρος της κεντρικής τράπεζας και εφάρμοσε πολιτικές συμπίεσης των μισθών όπως και αργότερα σαν υπουργός οικονομικών του Χίτλερ.

Κάποια χρόνια αργότερα, ο ηγέτης του γαλλικού δωσιλογικού κόμματος «Λαϊκή Εθνική Συσπείρωση» Marcel Déat έγραφε, λίγες μέρες μετά την επίθεση των Ναζί στη Σοβιετική Ένωση: «ο ευρωπαϊκός πόλεμος παίρνει τώρα το αληθινό του νόημα, αυτό της κοινής άμυνας ενάντια στο μπολσεβικισμό και μιας μεγάλης επανάστασης για να οικοδομήσει την Ευρώπη και να φτιάξει ένα νέο πολιτισμό».

Το σύνθημα για «φτιάξιμο ή οικοδόμηση της Ευρώπης»[5] είναι σήμερα στα χείλη των περισσοτέρων κυβερνητικών πολιτικών δυνάμεων.  Όταν τα ναζιστικά στρατεύματα προχωρούσαν μέσα στο σοβιετικό έδαφος, οι Γάλλοι δωσίλογοι επίχαιραν: «σήμερα, η Ουκρανία, ο σιτοβολώνας της Ρωσίας, που μόλις χθες ήταν εκτός Ευρώπης, επιστρέφει στην ευρωπαϊκή κοινότητα». Εκπληκτική είναι η ομοιότητα με τη σημερινή αντίληψη περί κινητών ορίων της Ευρώπης με βάση πολιτικά κριτήρια. Συνέχιζαν όμως οι δωσίλογοι: «η μερίδα ψωμιού μπορεί τώρα να αυξηθεί στη Γερμανία. Κι αν είναι λογικό και δίκαιο, ο γερμανικός λαός να επωφεληθεί πρώτος από τον κόπο του και τα κεκτημένα του, αύριο όλη η Ευρώπη θα δει να αυξάνεται η μερίδα του ψωμιού».[6]  Θυμίζει τη λογική των σημερινών Νεοφιλελεύθερων που θεωρούν ότι είναι δίκαιο η Γερμανία να πλήττεται λιγότερο από την κρίση καθότι οι Γερμανοί «έκαναν τον κόπο» να κάνουν «μεταρρυθμίσεις όταν έπρεπε» και οι υπόλοιποι δεν έχουμε παρά να ακολουθήσουμε το παράδειγμα τους, ώστε κάποια στιγμή να έχουμε κι εμείς ανάπτυξη και λιγότερη ανεργία.

Η ναζιστική προπαγάνδα χρησιμοποίησε τις παν-ευρωπαϊστικές ιδέες που είχε διασπείρει το κίνημα του Coudenhove-Καλλέργη ώστε να εξασφαλίσει τη συνεργασία των κρατικών υπαλλήλων με τον κατακτητή στη Γαλλία και πολλές άλλες χώρες. Ο Καλλέργης και πολλοί άλλοι ευρωπαϊστές λούφαξαν κατά τη διάρκεια του πολέμου μη συμμετέχοντας στην αντιφασιστική πολεμική προσπάθεια, ενώ πολλοί οπαδοί τους συνεργάστηκαν ενεργά με τους Ναζί.

«Κομμουνισμός = έγκλημα»

Στα τέλη του 20ου αιώνα, η κίνηση για την ολοκλήρωση της ευρω-ενωσιακής αγοράς συνέπεσε με την πτώση των, δυστυχώς, γραφειοκρατικών και χωρίς εργατική δημοκρατία συστημάτων του πρώιμου σοσιαλισμού και την εκεί πλήρη παλινόρθωση του καπιταλισμού. Η στιγμή είχε έρθει λοιπόν η Ευρώπη να «ξανα-ενωθεί» μέσα σε πανηγυρισμούς για την αποτυχία του πρώτου μεγάλης έκτασης σοσιαλιστικού εγχειρήματος στο έδαφός της και έντονης καταδίκης της κομμουνιστικής, μαρξιστικής και κάθε ιδεολογίας που καλούσε στην ανατροπή του καπιταλισμού, ο οποίος αναβαπτιζόταν σε «οικονομία της αγοράς».

Επί είκοσι χρόνια προωθήθηκε μέσα από δραστηριότητες διαφόρων τύπου, η ρητορεία περί «ολοκληρωτικών καθεστώτων», των ισότιμα επικίνδυνων «κόκκινου και μαύρου αυταρχισμού», της ταύτισης του Στάλιν με το Χίτλερ κλπ.. Ανάμεσα στα νέα κράτη-μέλη της ΕΕ με τη διεύρυνση του 2004 ήταν και τρεις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες: η Εσθονία, η Λιθουανία και η Λετονία. Με την υποστήριξη των αμερικανών και ευρωπαίων μεντόρων τους, οι κυβερνήσεις τους έβαλαν ως όρο της ένταξή τους (!), τη ρητή καταδίκη του κομμουνισμού.[7]

Το 2008 ήρθε η πρώτη επισημοποίηση των δογμάτων αυτών από την ΕΕ με την καθιέρωση της 23ης Αυγούστου ως «ευρωπαϊκής μέρας μνήμης των θυμάτων του Σταλινισμού και του Ναζισμού». Ολοκληρώθηκε το 2009 με την υπερψήφιση του Ψηφίσματος «σχετικά με την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό» από το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Η αγγλική εκδοχή του κειμένου αυτού μιλά για «κοινή κληρονομιά (common legacy) των φασιστικών και κομμουνιστικών καθεστώτων»[8] με τρόπο εντελώς ανιστόρητο και προσβλητικό για τους εκατομμύρια κομμουνιστές και τους συναγωνιστές τους που έδωσαν πλάι στη Σοβιετική Ένωση ένα τιτάνιο αγώνα κατά του φασισμού πριν, κατά τη διάρκεια και πολλές φορές και μετά τον πόλεμο πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος, εξοριών και βασανιστηρίων.

Η ελληνική μετάφραση του κειμένου αλλάζει το νόημα μιλώντας για την Ευρώπη που πρέπει να αναγνωρίσει «τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως μέρος της κοινής ιστορίας της». [9] Το μεταφραστικό «λάθος» αυτό μάλλον δεν είναι πολιτικά ουδέτερο, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι εκ μέρους της προ-μνημονιακής Ελλάδας τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ δεν είχαν τολμήσει να υπερψηφίσουν το κατάπτυστο αυτό κείμενο.

Οι δεξιές κυβερνήσεις της Ανατολικής Ευρώπης προωθούσαν μια πιο σκληρή εκδοχή του που καταδίκαζε γενικά τον «κομμουνισμό» ως εγκληματική ιδεολογία, και όχι απλά τα «κομμουνιστικά καθεστώτα». Η πλειοψηφία της δυτικο-ευρωπαϊκής δεξιάς ήταν έτοιμη να στηρίξει  την εκδοχή αυτή, αλλά χρειαζόταν να έρθει σε συμβιβασμό με ορισμένους σοσιαλδημοκράτες που «έκαναν τους δύσκολους», ώστε να εξασφαλίσει τις απαιτούμενους ψήφους στην ολομέλεια του ευρω-κοινοβουλίου. Και μόνο η συζήτηση όμως γύρω από μια τέτοια διατύπωση, δείχνει καθαρά ότι απώτερος στόχος του ψηφίσματος αυτού είναι η ποινικοποίηση του Κομμουνισμού με την ευρεία έννοια, της ιδέας δηλαδή ότι η λειτουργία της ανθρώπινης κοινωνίας μπορεί να βασιστεί στην κοινοκτημοσύνη της υλικής και πνευματικής παραγωγής. Η «δημοκρατία» στη λογική τους ταυτίζεται με το απαραβίαστο της ατομικής και εταιρικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και άρα οποιαδήποτε αντικαπιταλιστική τάση πρέπει να θεωρείται εγκληματική.

Προς το τέλος του κειμένου λέγεται ότι για τα θύματα «δεν έχει σημασία ποιο καθεστώς τους αφαίρεσε την ελευθερία, τους βασάνισε ή τους δολοφόνησε, για οποιονδήποτε λόγο», αλλά φυσικά παραλείπεται οποιαδήποτε αναφορά σε μαζικές εκτελέσεις και βασανισμούς που διεπράχθησαν από αστικές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες τόσο σε αποικίες και ξένα εδάφη, όσο και στο ίδιο τους το έδαφος (όπως πχ. η σφαγή των Αλγερινών στο Παρίσι το 1961).[10]

Νέες πρωτοβουλίες

Ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε πρόσφατα ένα κονδύλι του προϋπολογισμού της ΕΕ ύψους 2,5 εκατομμυρίων ευρώ για τη διοργάνωση προγραμμάτων με στόχο «να κρατηθεί ζωντανή η μνήμη των θυμάτων του Ναζισμού και του Σταλινισμού (…) και να βελτιωθεί η γνώση (…) σχετικά με τη μαζική εξολόθρευση [αμάχων] πολιτών».[11] Από το κονδύλι αυτό εισέπραξε φέτος 60.909 ευρώ το Λιθουανικό ερευνητικό κέντρο για τη «Γενοκτονία και την Αντίσταση» (LGGRTC)[12] το οποίο τιμά ως εθνικό ήρωα τον Povilas Plechavičius αρχηγό της LVR ή Litauische Sonderverbände, μιας ομάδας που πολέμησε τον Κόκκινο Στρατό κάτω από τις εντολές της Βέρμαχτ.[13] Χρήματα λοιπόν των ευρωπαίων φορολογουμένων, συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων – ένα ποσοστό πχ. του ΦΠΑ που πληρώνουμε πάει κατευθείαν στην ΕΕ – χρησιμοποιούνται για να δοξάζεται η μνήμη τέτοιων ανθρώπων. Δε θα ήταν απίθανο στο μέλλον, να χρηματοδοτηθούν από το κονδύλι αυτό το γυάλισμα του μνημείου των εσθονικών Ες-Ες στο Λίχουλα[14] ή το μνημείο των ηττημένων ταγματασφαλιτών στο Μελιγαλά.  Κατά τα άλλα, η ΕΕ θα πρέπει να μας εξηγήσει που ακριβώς στο έδαφός της έγινε μαζική εξολόθρευση αμάχων από «σταλινικούς» για να πρέπει να τη μνημονεύουμε.

Τον Οκτώβρη του 2013, η ευρωπαϊκή αρχή για τα θεμελιώδη δικαιώματα (FRA) δημοσίευσε τη συμβολή της για το νέο πρόγραμμα-πλαίσιο για το ρατσισμό και τη ξενοφοβία. [15] Σε αυτή θεωρεί αδόκιμο να χρησιμοποιούνται οι όροι «δεξιός» ή «αριστερός εξτρεμισμός» – τους οποίους κατά τα άλλα, βάζει στο ίδιο καλάθι – γιατί έτσι «συσκοτίζεται», λέει, το ρατσιστικό, αντισημιτικό ή ομοφοβικό κίνητρο των εγκλημάτων. Μας λέει ακόμα ότι πολύ μικρό ποσοστό των ρατσιστικών επιθέσεων γίνεται από ακρο-δεξιούς. Μάλλον θα θεωρούν ότι οι ρατσιστικές επιθέσεις γίνονται από οργισμένες μαζορέτες ή άνεργους ναυαγοσώστες. Δεν εξηγούν επίσης αν έχουν ποτέ ακούσει για αριστερές ομάδες που κυνηγούν μετανάστες. Μ’αυτά και μ’άυτά όμως, η ΕΕ κλείνει απολύτως τα μάτια στο είδος του εγκλήματος που είχαμε στην περίπτωση του Παύλου Φύσσα: την πολιτική δολοφονία. Το να ξεκινούν κάποιες ομάδες (μάλλον ακροδεξιές παρά.. ναυαγοσωστικές) να σκοτώνουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Αυτό ταιριάζει απόλυτα με τον τρόπο, που επιλέγουν να μνημονεύουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, παραβλέποντας ότι εκεί δε μαρτύρησαν άνθρωποι μοναχά λόγω της εβραϊκής, τσιγγάνικης ή άλλης καταγωγής τους, αλλά και λόγω των πολιτικών τους ιδεών. Ίσως να μην είναι τόσο περίεργο αν αναλογιστούμε ότι πρόκειται στην ουσία για τις ίδιες πολιτικές ιδέες – αυτές του αντικαπιταλισμού, του σοσιαλισμού, του κομμουνισμού – τις οποίες τώρα προσπαθούν να ποινικοποιήσουν.

Το Μάη του 2012, η ευρωπαία επίτροπος Cecilia Malmström που εκτελεί καθήκοντα «υπουργού εσωτερικών» της ΕΕ, ανακοίνωσε πρωτοβουλίες για την «από-ριζοσπαστικοποίηση» που στόχευαν τον «εξτρεμισμό, δεξιό κι αριστερό» τόσο γενικά και αόριστα.[16] Για την επίτευξή τους, μια άλλη γραμμή του προϋπολογισμού χρηματοδοτεί το «Δίκτυο ενάντια στη Ριζοσπαστικοποίηση».[17]

Η συζήτηση για τον Παύλο στο ευρωκοινοβούλιο

Με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα μια συζήτηση έλαβε χώρα στην Ευρωβουλή πάνω στο «δεξιό εξτρεμισμό». Δεν ήταν λίγοι οι Ευρωβουλευτές που παραπονέθηκαν γιατί δε συμπεριλήφθηκε και ο «αριστερός εξτρεμισμός». Ο επικεφαλής του γαλλικού Μετώπου της Αριστεράς, Jean-Luc Mélénchon, ζήτησε από τους παραπονούμενους να του υποδείξουν συγκεκριμένες περιπτώσεις όπου συγκεκριμένες ομάδες όπως μετανάστες, ομοφυλόφιλοι ή πολιτικοί αντίπαλοι έχουν γίνει συστηματικός στόχος φονικών επιθέσεων από υποτιθέμενους «αριστερούς εξτρεμιστές». Ο Σλοβένος Milan Zver του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος αρκέστηκε να του απαντήσει ότι «είναι γνωστό ότι στην Ευρώπη χρησιμοποιείται βία από την αριστερά και κυνηγούνται πολιτικοί της δεξιάς». Μάλλον θα εννοούσε τα «τάγματα εφόδου» στα οποία αναφέρεται συχνά ο Πάγκαλος και είναι οπλισμένα μέχρι τα δόντια με.. γιαούρτια. O Πολωνός Ryszard Legutko δε παρέλειψε να πει ότι κατά τη γνώμη του «η Ευρώπη δεν απειλείται από το φάντασμα του Χίτλερ αλλά από το φάντασμα του Λένιν». [18]

Τι έχει να χωρίσει η ΕΕ με τους Ναζί;

Σε πρόσφατο άρθρο του, ο Νίκος Μπογιόπουλος εξήγησε πώς καπιταλιστικοί όμιλοι όπως η Siemens, η Krupp ή η Deutsche Bank που είναι σήμερα ανάμεσα στους κύριους επωφελημένους από την «ευρωπαϊκή ενοποίηση», έτσι όπως αυτή συντελείται, ήταν οι ίδιοι με αυτούς που είχαν παρέχει καθοριστική στήριξη στη Χίτλερ.[19]  Το οικοδόμημα της ΕΕ άρχισε να χτίζεται από την Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ) το 1951 . Η κοινή αυτή αγορά ήταν ένα σχέδιο που οι βιομήχανοι Γαλλίας, Βελγίου, Λουξεμβούργου και Γερμανίας προωθούσαν και πριν από τον πόλεμο με την πλήρη στήριξη του πανευρωπαϊστικού κινήματος, το οποίο δε σταμάτησε να ζητά την εφαρμογή του σχεδίου ακόμα κι όταν η Γερμανία είχε ήδη πέσει στα χέρια των Ναζί, στο όνομα της «μη απομόνωσής» της. Οι περισσότεροι βιομήχανοι στις κατεχόμενες χώρες διατήρησαν την περιουσία τους κατά τη διάρκεια του πολέμου παράγοντας για τη ναζιστική πολεμική μηχανή. Σύμφωνα με τη διδακτορική διατριβή της ιστορικού Mauve Carbonell από τα εννιά μέλη της πρώτης Υψηλής Αρχής της ΕΚΑΧ (προγόνου της σημερινής Κομισιόν), ένας ήταν υπολοχαγός της Βέρμαχτ κατά τη διάρκεια και των έξι χρόνων του πολέμου (Franz Etzel) , ένας στέλεχος του υπουργείου οικονομικών της δωσιλογικής κυβέρνησης στην Ολλανδία (Dirk Spierenburg)  κι ένας βιομήχανος που συμμετείχε στις οικονομικές δομές του καθεστώτος Πεταίν (Léon Daum). [20] Αργότερα μέλη της Υψηλής Αρχής διετέλεσαν επίσης, ο Karl-Maria Hettlage (1962-1967) επίτιμο μέλος των Ες-Ες και υψηλόβαθμος του ναζιστικού υπουργείου εξοπλισμών και ο Ολλανδός Johannes Linthorst Homan (1968-1971) που συμμετείχε σε δωσιλογικό κίνημα στην αρχή του πολέμου.

Τελικά, η συχνή αυτή μεταπήδηση των ευρωπαϊστών στο ένα από τα δύο άκρα τα οποία υποτίθεται ότι καταδιώκουν και πίσω ξανά στον «κεντρώο ευρωπαϊσμό», ίσως να μην είναι και τόσο τυχαία. Από τα γεννοφάσκια της, η ΕΕ προωθεί ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο «δημοκρατίας». Η δυσπιστία προς τη λαϊκή κυριαρχία είναι συστατικό της στοιχείο. Εμπεριέχεται λοιπόν στο οικοδόμημα της ΕΕ, η αμφισβήτηση του βασικού αυτού στοιχείου των αστικών συνταγμάτων που είναι η λαϊκή κυριαρχία. Ο Friedrich Hayek, ιδρυτής κατά κάποιο τρόπο του Νεοφιλελευθερισμού, ήταν ένθερμος υποστηρικτής του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού από το μεσοπόλεμο και ένθερμος υποστηρικτής της ΕΟΚ. Τα κείμενα του μάλιστα επηρέασαν την ιδρυτική της Συνθήκη της Ρώμης.

Το 1939 έγραφε ότι το βασικό «πλεονέκτημα» μιας ομοσπονδίας είναι ότι «αναμφίβολα η δυνατότητα ρύθμισης της οικονομικής δραστηριότητας θα είναι πολύ πιο περιορισμένη για μια ομοσπονδιακή κυβέρνηση από ότι για κυβερνήσεις εθνών-κρατών». Κατά συνέπεια, οι συνδικαλιστικές κι επαγγελματικές ενώσεις δε θα έχουν υπολογίσιμη  δυνατότητα να επιβάλουν στις κυβερνήσεις μέτρα προστασίας της εργασίας. «Η ομοσπονδία», λέει, «θα έχει αρνητική δύναμη ώστε να εμποδίζει τα κράτη μέλη της να επεμβαίνουν στην οικονομία και όχι θετική δύναμη για να επεμβαίνει στη θέση τους». Θεωρεί ότι λαοί με διαφορετικές κουλτούρες και ιστορία δεν πρόκειται ποτέ να δεχθούν σε ομοσπονδιακό επίπεδο μια δύναμη ικανή να οργανώνει την παραγωγή και την κατανάλωση με βάση ένα πλάνο. Και «καθότι μέσα σε μια ομοσπονδία, η δυνατότητα αυτή δε μπορεί να αφήνεται ούτε στα έθνη-κράτη, μια ομοσπονδία σημαίνει βασικά ότι σε κανένα από τα δύο επίπεδα εξουσίας δε θα υπάρχει δυνατότητα ενός σοσιαλιστικού σχεδιασμού της οικονομικής ζωής». Για το Χάγιεκ λοιπόν η ευρωπαϊκή ομοσπονδία είναι ρητά ένας τρόπος να προστατευτεί η καπιταλιστική τάξη πραγμάτων από τη σοσιαλιστική απειλή.[21]

Στα επίσημα ντοκουμέντα της ΕΕ και ειδικά σε αυτά που αναφέρονται στην «καλή διακυβέρνηση» ο όρος «πολίτης» εμφανίζεται όλο και πιο σπάνια και ο όρος «ενδιαφερόμενο μέρος» που αναφέρεται σε επιχειρήσεις, ομίλους και οικονομικούς κλάδους, όλο και πιο συχνά. Ενώ μάλιστα η ομοσπονδοποίηση προχωρά με βήμα γοργό εκμεταλλευόμενη την κρίση όπως είχαν ονειρευτεί οι Hayek και Friedman, στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας δηλώνει ότι οι προϋποθέσεις για την ύπαρξη μια «δημοκρατικής» πολιτικής ένωσης είναι η «ελευθερία συμμετοχής στην αγορά, η προστασία των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και η τήρηση των συμβολαίων».[22]

Πρόκειται για μια «δημοκρατία» στην οποία η μονάδα που μαζί με τις άλλες μοιράζεται την κυριαρχία δεν είναι ο πολίτης (και δη ο εργαζόμενος πολίτης όπως επιδιώκει η αριστερά), αλλά οι εταιρείες και οι κεφαλαιούχοι ως τα «ενδιαφερόμενα μέρη». Πόσο άραγε απέχει αυτό από εκείνη τη δήλωση ευγνωμοσύνης του Γερμανού βιομήχανου Κrupp προς το Χίτλερ που «επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του, τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας» (σ.σ. σύντροφο των βιομηχάνων);

Ένας άλλος υποστηρικτής της ομοσπονδιακής διακυβέρνησης τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο, ο George Soros, δεν κρύβει την ελιτίστικη αντίληψή του: «σήμερα η ιδέα για μεγαλύτερη συμμετοχή έχει γίνει της μόδας. Προσωπικά είμαι περισσότερο υπέρ των ελίτ».[23]  Ίσως εδώ να βρίσκεται η εξήγηση γιατί η ΕΕ δε σοκάρεται και τόσο από την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Στο κάτω-κάτω συμφωνούν μεταξύ τους ότι η μεγάλη μάζα των πολιτών θα πρέπει να είναι απλά άβουλοι ψηφοφόροι, καταναλωτές κι εργαζόμενοι χωρίς ενεργητική συμμετοχή στην πολιτική και οικονομική ζωή. Τα περισσότερα ακροδεξιά κόμματα εξάλλου δεν είναι καν υπέρ της εξόδου από το Ευρώ.

Στις ιδεολογίες αυτές της κυριαρχίας των καπιταλιστικών ελίτ, η Αριστερά πρέπει να αντιτάξει την πίστη ότι είναι δυνατόν να οικοδομηθεί μια δημοκρατία των εργαζομένων στην οποία οι άνθρωποι θα συναποφασίζουν ενεργά το πώς θα αξιοποιούν τα αποτελέσματα της εργασίας τους.  Η ρήξη με το ολιγαρχικό οικοδόμημα της ΕΕ είναι όρος απαραίτητος για μια πορεία στην κατεύθυνση αυτή.

του Γιώργου Βασσάλου, από ΙΣΚΡΑ

[1] Δείτε πχ. τον ιστότοπο της Ευρωβουλευτή της ΝΔ, Ρόδης Κράτσα http://www.rodikratsa.eu/Category.asp?ID=99

[2] Γόνος αριστοκρατικής αυστριακής οικογένειας που διασταυρώθηκε τον 19ο αιώνα με τον φιλοβενετικό κρητικό οίκ των Καλλέργηδων.

[3] http://www.european-council.europa.eu/home-page/highlights/president-van-rompuy-is-awarded-european-prize-coudenhove-kalergi-2012-%281%29?lang=en

[4] Παρ’όλ’αυτά, διατήρησε την κριτική του στον κοινοβουλευτισμό κηρύσσοντας τον εαυτό του οπαδό «νέο-αριστοκρατικώνν» αρχών. Katian Orluc «The Idea of Pan-Europe in the Interwar Years» in «Reflections on Europe: Defining a Political Order in Time and Space» edited by Hans-Åke Persson and Bo Stråth

[5] «Faire l’Europe» ή «réaliser l’Europe» στα γαλλικά. Το συναντάμε στον πολιτικό λόγο, σε γελοιογραφίες, αφίσες καμπάνιας κλπ. Δείγμα μιας αφίσας υπέρ της ΕΕ το 1992 https://fbcdn-sphotos-b-a.akamaihd.net/hphotos-ak-prn1/76414_10151337996957612_923140299_n.jpg

[6] Το κάλεσμα αυτό γινόταν με σκοπό τη στρατολόγηση Γάλλων φιλο-ναζιστών εθελοντών για να πολεμήσουν στο ανατολικό μέτωπο. Πηγή: Benjamin Landais, Aymeric Monville, Pierre Yaghlekdjian «L’idéologie européenne », éditions Aden 2008.

[7] Ιός της Ελευθεροτυπίας 2004: “ΟΙ ΝΕΟΙ ΒΑΛΤΙΚΟΙ ΜΑΣ ΕΤΑΙΡΟΙ, Από τα Ες-Ες στην Ε.Ε.” http://www.iospress.gr/ios2004/ios20040215a.htm

[8] European Parliament resolution of 2 April 2009 on European conscience and totalitarianism http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+P6-TA-2009-0213+0+DOC+XML+V0//EN

[9] Αγγλικό απόσποσμα: “Europe will not be united unless it is able to form a common view of its history, recognises Nazism, Stalinism and fascist and Communist regimes as a common legacy and brings about an honest and thorough debate on their crimes in the past century”. Ελληνική μετάφραση: “η Ευρώπη δεν θα ενωθεί ποτέ αν δεν μπορέσει να καταλήξει σε κοινή θεώρηση της ιστορίας της, να αναγνωρίσει το ναζισμό, το σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως μέρος της κοινής ιστορίας της και αν δεν διεξαγάγει τίμιο και ουσιαστικό διάλογο για τα εγκλήματα των καθεστώτων αυτών κατά τον περασμένο αιώνα” http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+TA+P6-TA-2009-0213+0+DOC+XML+V0//EL

[10] Στο Κόκκινο: “Η σφαγή του Παρισιού” http://stokokkino.gr/article/2844/I-sfagi-tou-Parisiou

[11] Ριζοσπάστης 19/10/2013 http://www2.rizospastis.gr/page.do?publDate=19%2F10%2F2013&id=14865&pageNo=2&direction=1 και Call for proposals 2012 — Europe for Citizens Programme http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=OJ%3AC%3A2012%3A377%3A0009%3A0013%3AEN%3APDF

[12] Το #24 σε αυτή τη λίστα των εγκριθέντων προγραμμάτων για το 2013 http://eacea.ec.europa.eu/citizenship./funding/2013/selection/documents/action4/rem-selected-2013.pdf

[13] http://www.genocid.lt/datos/zemaitis.htm

[14] Μια εικόνα, χίλιες λέξεις που λέμε http://en.wikipedia.org/wiki/File:M%C3%A4lestusm%C3%A4rk_Eesti_meestele.jpg

[15] FRA Opinion – 02/2013 Framework Decision on Racism and Xenophobia – Vienna, 15 October 2013  http://fra.europa.eu/sites/default/files/fra-opinion-2-2013-framework-decision-racism-xenophobia_en.pdf

[16] Cecilia Malmström, EU Commissioner responsible for Home Affairs, SPEECH/12/336, EU Initiatives to Tackle Extremism and De-radicalisation http://europa.eu/rapid/press-release_SPEECH-12-336_en.htm

[17] Radicalisation Awareness Network (RAN) http://ec.europa.eu/dgs/home-affairs/what-we-do/networks/radicalisation_awareness_network/index_en.htm

[18] Χριστίνα Βασιλάκη «Η θεωρία των δύο άκρων μεταναστεύει στο Ευρωκοινοβούλιο» http://www.thepressproject.gr/article/48223/I-theoria-ton-duo-akron-metanasteuei-sto-Eurokoinobou lio

Και http://www.europarl.europa.eu/ep-live/en/plenary/video?debate=1381328328954

[19] Νίκος Μπογιόπουλος «Κάτι λείπει από το “κάδρο”» http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/180010,Kati_leipei_apo_to_kadro.html

[20] Mauve Carbonell «Des hommes à l’origine de l’Europe. Biographies des membres de la Haute Autorité de la CECA » http://afhe.ehess.fr/document.php?id=835

[21] Cédric Durand «Introduction: qu’est-ce que l’Europe» dans « En finir avec l’Europe», éditions La fabrique 2013 en citat Friedrich Hayek “The Economic Conditions of Interstate Federalism” (1939)

[22] Yiorgos Vassalos «European Commission expert groups: Damocles’ sword over democracy”, Juridikum 2013 http://mygranma.files.wordpress.com/2013/10/juridikum-1-2013-vassalos.pdf

[23] Nicolas Guilhot “Financiers, philanthropes” éditions Raison d’agir 2006

Κόντρα στην αξιολόγηση (κρυφή ή φανερή) από αυτούς που ρημάζουν τον τόπο

Πρώτα τα γεγονότα…

Κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφάλαιο προκειμένου να ξεπεράσουν την κρίση τους εξαπολύουν μια άνευ προηγουμένου επίθεση κατά των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων με το χώρο της παιδείας να βρίσκεται ξανά στο στόχαστρο. Τις απολύσεις των διοικητικών, τη διάλυση όποιου δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της παιδείας απέμεινε, και την υπαγωγή της λειτουργίας της στους κανόνες της αγοράς επιχειρούν να υλοποιήσουν με την υπονόμευση των συλλογικών διαδικασιών του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, την προώθηση του κοινωνικού κανιβαλισμού-επιβιωτισμού. Μετά την προσπάθεια της κυβέρνησης να διασπάσει την αδιάκοπη απεργία των διοικητικών, βρισκόμαστε αυτή τη βδομάδα προ εκπλήξεως καθώς ενημερωνόμαστε ότι το συμβούλιο ιδρύματος εν κρυπτώ χρησιμοποιεί μια ομάδα 15 φοιτητών της νομικής προκειμένου να πραγματώσει την αξιολόγηση του τμήματος ενώπιον τριμελών Επιτροπών.  

Μια μικρή ολιγαρχία 15 φοιτητών, σε μια διαδικασία που κανείς άλλος δεν είχε ακούσει για αυτήν, χωρίς να ξέρει κανείς πέρα από το συμβούλιο ιδρύματος που τους διάλεξε τι εκπροσωπούν, ποζάρουν ως εκπρόσωποι του Συλλόγου Φοιτητών Νομικής και προβάλλουν τάχα την τοποθέτησή του για το Πανεπιστήμιο νομιμοποιώντας έτσι, χωρίς να ρωτήσουν κανένα άλλο, την απαξίωσή του!!! 

Η αξιολόγηση που κάνει κρυφά το συμβούλιο ιδρύματος θα εξυπηρετήσει προφανώς τα δικά του σχέδια(τα μοιράζεται με την κυβέρνηση και το Υπ. Παιδείας) χωρίς φυσικά να δίνει δεκάρα για τις ανάγκες των φοιτητών. Και το σχέδιό τους ακούει σε ένα όνομα αυτή τη στιγμή: Σχέδιο Αθηνά. Το σχέδιο δηλαδή που θέλει συγχωνεύσεις-καταργήσεις σχολών και τμημάτων, με ταυτόχρονη μετακύληση του  κόστους σπουδών στις πλάτες των φοιτητών με την κατάργηση των φοιτητικών παροχών και την ανάθεση του αντίστοιχου έργου σε εργολάβους που θα λειτουργούν φυσικά σύμφωνα με τα δικά τους επιχειρηματικά συμφέροντα.

Σε αυτή την κατεύθυνση που θέλουν να επιβάλουν βλέπουμε ήδη το 60% του διοικητικού προσωπικού του ΕΚΠΑ να βρίσκεται προ απόλυσης ενώ η ίδια μοίρα επιφυλάσσεται και για το 40% των μελών ΔΕΠ του ιδρύματος. Στον ίδιο δρόμο, με την αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών και τη διάσπαση του γνωστικού αντικειμένου χτίζεται το νέο μοντέλο εργαζομένου, του διαρκώς επανακαταρτιζόμενου,  με πτυχία διασπασμένα-διαβατήριο για την ανεργία και εργασιακά δικαιώματα πετσοκομμένα, χωρίς συλλογικές αναπαραστάσεις και με πυξίδα τις αξίες του καριερισμού. 

Χαρακτηριστικό του αντιλαϊκού  χαρακτήρα που έχει εξ’ ορισμού κάθε αξιολογητική διαδικασία από τους κυβερνώντες και λοιπούς εγκάθετους, είναι οτι καθώς γίνονται με άξονα τις ανάγκες της αγοράς και των επιχειρήσεων, σχολές και ιδρύματα που, «παράγουν» ανταποδοτική έρευνα, έχουν αρκετά προγράμματα «δια βίου μάθησης» και δεν έχουν περιττά έξοδα (αξιοπρεπείς μισθούς, φοιτητική μέριμνα κτλ) αξιολογούνται θετικά. Αντίθετα όσα δεν πληρούν αυτά τα κριτήρια ή τις τρέχουσες ανάγκες της αγοράς οδηγούνται είτε σε κλείσιμο είτε σε «συμμόρφωση». Σε μια τέτοια αξιολογική κλίμακα οι «ανάξιοι» θα πετιούνται στο δρόμο, με πρώτους τους εργαζόμενους των πανεπιστημίων και τους φοιτητές. Και αυτός ο δρόμος είναι ο δρόμος της κατεστραμμένης οικονομικά κοινωνίας, εξαιτίας των πάντα «καλοπροαίρετων» (όπως η…αξιολόγηση) πολιτικών τους (Μνημόνια κ.ο.κ). 

Συμπερασματικά, οι ταξικοί φραγμοί στην ανώτατη εκπαίδευση εντείνονται, μέρος των φοιτητών αποκλείονται από το δικαίωμα στην εκπαίδευση (βλέπε δίδακτρα στα μεταπτυχιακά  και της Παντείου) και υποσκάπτεται το εργασιακό μέλλον. 

Ο Φοιτητικός Σύλλογος Νομικής μέσα από τις συλλογικές του διαδικασίες έχει επανειλημμένα πάρει ξεκάθαρη απόφαση καταδίκης συνολικά της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Οι 15 φοιτητές αυτοί επομένως με την πρόδηλα προβοκατόρικη στάση τους συμμετέχοντας στην αξιολογητική διαδικασία στρέφονται απέναντι στον φοιτητικό σύλλογο και υπονομεύουν τις αποφάσεις και τα συμφέροντά του. 

Εμείς ως Αντινομία Ε.Α.Α.Κ. γι’ αυτό το λόγο  ζητάμε από το φοιτητικό σύλλογο με τις συλλογικές του αποφάσεις να καταδικάσει έμπρακτα για ακόμα μία φορά τέτοιες πρακτικές οι οποίες δεν έχουν καμιά σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των φοιτητών, πρακτικές που εξυπηρετούν εν κρυπτώ τις πολιτικές στοχεύσεις της Κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ για ισοπέδωση του όποιου δημόσιου και δωρεάν Πανεπιστημίου έχει απομείνει. Αυτοί που τις ακολουθούν δεν έχουν για εμάς θέση στον Φοιτητικό Σύλλογο και θα πρέπει να λογοδοτήσουν σε αυτόν εφόσον αυτόκλητα λειτουργούν εις βάρος της πλειοψηφίας των φοιτητών.   

Αυτή η μικρή ολιγαρχία των 15 φοιτητών, που νοιάζεται μόνο για τη προσωπική της ανέλιξη, διψώντας για καριερισμό, αγνοώντας τις συλλογικές διαδικασίες του φοιτητικού σώματος, αυτή η μικρή ολιγαρχία που την καλούν στο τηλέφωνο «επί του προσωπικού» οι πανεπιστημιακές διοικητικές αρχές και αποδέχεται να το παίξει Δικαστής της πανεπιστημιακής λειτουργίας, πρέπει να καταλάβει το εξής: τέτοιου είδους ενέργειες είναι καταδικαστέες και μη ανεκτές από το σύλλογο. 

Απέναντι σε διασπαστικές λογικές εμείς καλούμε σε κλιμάκωση του αγώνα, στήριξη και συμπόρευση με τον αγώνα των απεργών διοικητικών κόντρα στους μηχανισμούς του κεφαλαίου που υποδουλώνουν τη ζωή μας!

Διεκδικούμε δημόσια δωρεάν παιδεία, δουλειά με δικαιώματα και ζωή μ’ αξιοπρέπεια! 

Η γενιά της κρίσης να γίνει η γενιά της Ανατροπής!

Κάλεσμα αγώνα προς τους πρωτοετείς συναδέλφους μας!

Συνάδελφε/ισσα, εσύ και η οικογένειά σου, είμαστε βέβαιοι πως δεν υπολογίζατε να γνωριστείτε με το πανεπιστήμιο υπό αυτές τις συνθήκες. Είμαστε, επίσης, βέβαιοι πως και εσύ, όπως χιλιάδες άλλα παιδιά στην ηλικία σου, αγωνιάτε καθημερινά για το πότε θα  εγγραφείτε στις σχολές που με τόσο κόπο περάσατε και πολύ περισσότερο, πότε θα ξεκινήσετε και σεις τα μαθήματα και μαζί με αυτά, τη νέα σας ζωή. Και είναι λογικό!

Δυστυχώς όμως, το ΕΚΠΑ, όπως και άλλα 7 μεγάλα πανεπιστήμια της χώρας, δεν λειτουργεί. Δεν λειτουργεί όχι επειδή κάποιοι τρελοί αποφάσισαν να απεργήσουν και να κάνουν καταλήψεις αλλά γιατί στην πραγματικότητα η Κυβέρνηση μαζί με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισαν να γεμίσουν τις σχολές μας με λουκέτα.

Εδώ και αρκετά χρόνια, σταδιακά και μεθοδευμένα, το δημόσιο πανεπιστήμιο διαλύεται, προκειμένου όπως φαίνεται πια, η ιδιωτικοποίησή του να γίνει πιο εύκολη. Οι κρατικοί προϋπολογισμοί ολοένα και μειώνονται, οι φοιτητές αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε για όλα τα αναγκαία (σίτιση, στέγαση, συγγράμματα, αναλώσιμα) ενώ τώρα ετοιμάζονται να μας βάλουν και δίδακτρα (τα αναφέρουν ως ένα «συμβολικό» ποσό της τάξης των… 600 ευρώ!) ή ακόμα και να μας διαγράψουν αν δεν έχουμε να τα πληρώσουμε! Από πέρυσι με πρόσχημα την οικονομική (και όχι μόνο) εξυγίανση, δεκάδες σχολές και τμήματα έκλεισαν ή συγχωνεύτηκαν με το περίφημο «Σχέδιο Αθηνά», πετώντας στο δρόμο χιλιάδες συναδέλφους μας ενώ προβλέπεται ότι νέα κλεισίματα θα γίνουν και φέτος με το «Σχέδιο Αθηνά 2». Τώρα, απαιτούν να αποψιλωθεί ο κορμός των ιδρυμάτων, οι εργαζόμενοι στις σχολές μας. Απαιτούν να απολυθεί το 60% των διοικητικών υπαλλήλων (από γραμματείες, βιβλιοθήκες, μουσεία, εργαστήρια, κλινικές και αλλού) και σταδιακά το 40% των μελών του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού. Είναι σαφές ότι υπό αυτές τις συνθήκες το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να επιτελέσει ούτε τις βασικές του λειτουργίες. Γι’ αυτό και επιμένουμε στον ισχυρισμό μας πως το κλείσιμο του πανεπιστημίου είναι πρώτα και κύρια απόφαση της ίδιας της κυβέρνησης.

Συγκεκριμένα στη Νομική Σχολή,

η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (Νόμος Διαμαντοπούλου, «Σχέδιο Αθηνά») θα αλλάξει πλήρως το πλαίσιο λειτουργίας της Σχολής. Μέσω της διάσπασης του ενιαίου πτυχίου σε δύο κύκλους σπουδών και την εισαγωγή κατευθύνσεων σε αντικατάσταση του ενιαίου προγράμματος σπουδών για όλους τους φοιτητές, την στενότερη πρόσδεση με την αγορά και τις επιχειρήσεις(Νομικές εταιρείες), τις αλυσίδες μαθημάτων και τις υποχρεωτικές παρακολουθήσεις, την ύπαρξη ορίου φοίτησης (ν+2), προβλέπεται και σταδιακά προωθείται ένα ασφυκτικό πλαίσιο σπουδών, με κατατεμαχισμένο και πατενταρισμένο επιστημονικό αντικείμενο. Έτσι, διαμορφώνεται, αφενός ένας απαξιωμένος τίτλος σπουδών – τον οποίο ενδέχεται να χρειαστεί και να πληρώσεις για να λάβεις, με την εισαγωγή διδάκτρων -   χωρίς επαγγελματική και εργασιακή κατοχύρωση. Ο πτυχιούχος της Νομικής θα είναι κατά βάση ανίκανος να εργαστεί, αν δεν λάβει περαιτέρω κατάρτιση και εξειδίκευση. Εάν δεν προστεθεί στο σύγχρονο στρατό άνεργων νέων (βλέπε 60% ανεργία στους νέους), στην καλύτερη θα κυνηγάει συνεχώς νέες δεξιότητες και προσόντα για να χωράει στα κουστούμια που φτιάχνουν τα αφεντικά και η Αγορά, δηλαδή εξαντλητικό ωράριο και μισθούς εξαθλίωσης, με εργασιακές συνθήκες γαλέρας χωρίς κοινωνική ασφάλιση.

                                                         

Το σχέδιο τους είναι γνωστό:

δημιουργούν ένα πανεπιστήμιο - πραγματικό στρατόπεδο εργασίας, ένα σύγχρονο ακαδημαϊκό Νταχάου. Καταργούν κάθε δημόσια και δωρεάν πτυχή του και ταυτόχρονα ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες στις μεγάλες εταιρείες,  για να πάρουν όποιο κομμάτι της πίτας τους αρέσει περισσότερο. Από τα προγράμματα σπουδών μας, τη σίτιση και τη στέγαση, μέχρι τις σχέσεις εργασίας που θα έχουν οι εργαζόμενοι στις σχολές, τα πάντα θα ρυθμίζονται με βάση τις ορέξεις και τις εκάστοτε ανάγκες της «Θεάς Αγοράς». Σε αυτό το παιχνίδι, οι όποιες κυβερνήσεις θα παίζουν τον ρόλο του μεσίτη, όπως συμβαίνει και τώρα. Νομοθετούν και διατάσσουν την απόλυση  των εργαζομένων στα Πανεπιστήμια, για να μπουν στο παιχνίδι οι εργολάβοι και να λειτουργήσουν όλες οι υπηρεσίες του Πανεπιστημίου (ερευνητικές, διοικητικές, ενημερωτικές κλπ) από μια μεγάλη εταιρεία. Φυσικά την λυπητερή την πληρώνουμε εμείς και οι οικογένειές μας και οι απολυμένοι εργαζόμενοι…

Αυτό, θα είναι και το δικό μας μέλλον, αν δεν αγωνιστούμε. Μας κατηγορούν ότι κλείνουμε τις σχολές με καταλήψεις και καταστρέφεται η εικόνα του πανεπιστημίου, στρώνεται το έδαφος για τα ιδιωτικά κολλέγια, μένει πίσω η ανάκαμψη από την κρίση, η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και άλλα τέτοια! Μα, για ποια ανάπτυξη μας κατηγορούν αυτοί που μας πετάνε στο τσουβάλι του 60% ανεργία, της μετανάστευσης ή των 400 ευρώ στην καλύτερη; Αυτοί που κλείνουν τις σχολές μας και απολύουν με το έτσι θέλω τους γονείς μας; Δεν θα βγει λάδι καμιά ανάπτυξη και κανένας θετικός οικονομικός δείκτης, όταν εμείς και οικογένειά μας είμαστε στην ανασφάλεια και την ανέχεια.

Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα εμείς,η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (ΕΑΑΚ) σε καλούμε να αγωνιστείς, για να τους χαλάσουμε τα σχέδια. Να γραφτείς στο φοιτητικό σου σύλλογο και να παλέψεις μέσα από αυτόν για τα δικαιώματα και τις ανάγκες σου!

Για δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και όχι τα κέρδη των επιχειρήσεων, για δουλειά με δικαιώματα και ζωή με αξιοπρέπεια. Έχουμε βαθιά πίστη ότι οι αγώνες που δίνουμε είναι δίκαιοι γιατί είναι αναγκαίοι. Και θα είναι νικηφόροι γιατί είναι αγώνες όλης της κοινωνίας. Άλλωστε, η κατάσταση που βιώνουν αυτή τη στιγμή τα πανεπιστήμια δεν είναι ξένη. Είναι εικόνα από το παρόν και το μέλλον όλης της υπόλοιπης κοινωνίας. Αυτής που στοιβάζεται στις ουρές του ΟΑΕΔ και πετιέται έξω από τα σχολεία και τα νοσοκομεία. Αυτής που κάθε μέρα χαιρετάει τα παιδιά της που μεταναστεύουν για να μπορέσουν να ζήσουν, αυτής που καθημερινά έρχεται να αντιμετωπίσει ξανά το φασιστικό δηλητήριο καλοντυμένο με διαφορετικά κάθε φορά κουστούμια. Της κοινωνίας που μέρα με τη μέρα, οι κυβερνήσεις, η ΕΕ, το ΔΝΤ, εξαθλιώνουν στο όνομα της κρίσης τους.

Ενάντια σε όλα αυτά, εμείς προτάσσουμε τους συλλογικούς, οργανωμένους, μαχητικούς και ανυποχώρητους αγώνες. Αυτή είναι η ΕΑΑΚ και έτσι γεννήθηκε: στις φλόγες όλων των μεγάλων και μικρών αγώνων και κινημάτων των προηγούμενων χρόνων. 23 χρόνια τώρα σηκώνει ψηλά τις σημαίες των κοινωνικών αναγκών και τώρα σε καλεί στο πλευρό της!

Κείμενο ΕΑΑΚ ΝΟΠΕ

Ακούγεται ότι το πανεπιστήμιο είναι νεκρό, κλειστό, ότι δεν λειτουργεί. Κι όμως, είναι πιο ανοιχτό και ζωντανό από ποτέ! Κι αυτό γιατί εδώ και πέντε βδομάδες ως τώρα οι διοικητικοί υπάλληλοι απεργούν. Το πανεπιστήμιο είναι κλειστό απέναντι στους νόμους Υπουργείου Παιδείας και συγκυβέρνησης, στις επιταγές ΔΝΤ-ΕΕ και στις απολύσεις που φέρνουν. Είναι ανοιχτό, όμως, σε κάθε φοιτητή που του στερούν τα δικαιώματα και τα κεκτημένα του, σε κάθε υπάλληλο που απολύουν εν μία νυκτί, σε κάθε αγωνιζόμενο κομμάτι της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που φλέγεται λόγω των μαζικών απολύσεων στο δημόσιο τομέα, της επίθεσης που εξαπολύεται στα δημόσια αγαθά παιδείας και υγείας.

Τι συμβαίνει όμως στο πανεπιστήμιο?

Γιατί τη στιγμή που απολύονται 7.000 εκπαιδευτικοί και 12.500 δημόσιοι υπάλληλοι, που το λύκειο μετατρέπεται σε εξεταστικό κάτεργο (τέσσερις πανελλαδικές εξετάσεις) και οι μαθητές των τεχνικών λυκείων ωθούνται στην αμισθή μαθητεία το πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσε να μείνει άθικτο αλλά βρίσκεται εξίσου στο στόχαστρο. Πιο συγκεκριμένα, 1.700 διοικητικοί υπάλληλοι, εκ των οποίων οι 600(το μισό διοικητικό του προσωπικό) είναι στο ΕΚΠΑ, τίθενται σε διαθεσιμότητα. Η διαθεσιμότητα είναι ουσιαστικά ένα άλλοθι το οποίο χρησιμοποιείται από την πλευρά της συγκυβέρνησης για τη δήθεν εξυγίανση του δημόσιου τομέα που στόχο έχει τις μαζικές απολύσεις στο δημόσιο. Απέναντι σε αυτά τα μέτρα οι διοικητικοί υπάλληλοι απαντούν με τους αγώνες τους. Για πέντε εβδομάδες παρά το τι μπορεί να λένε τα ΜΜΕ, παρά τις απειλές του υπουργείου και του Αρβανιτόπουλου οι διοικητικοί υπάλληλοι των σχολών μας επέλεξαν όλοι μαζί σα μια γροθιά να αντισταθούν. Αντί ο καθένας να δει πως μόνος του θα τη γλιτώσει συλλογικά τραβάνε το σχοινί κι απεργούν με συνεχόμενες κινητοποιήσεις απέναντι στα μέτρα που τους πετάνε στο δρόμο χωρίς να μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα προς το ζην. Για να είναι πιο αποτελεσματικός ο αγώνας τους και για να μπορούν να ασκήσουν μεγαλύτερες πιέσεις έχουν μπλοκάρει όλες τις διοικητικές υπηρεσίες του ιδρύματος. Οι απόλυση του μισού διοικητικού προσωπικού του ΕΚΠΑ από την κυβέρνηση προκαλεί άμεσα την αδυναμία λειτουργίας του ιδρύματος και άρα γι αυτό εσύ δεν μπορείς να γραφτείς στη σχολή σου.

Και μένα τι με νοιάζει?

Πέρα από το γεγονός ότι ο αγώνας αυτός είναι δίκαιος όπως κάθε αγώνας για δουλεία και ζωή με αξιοπρέπεια, είναι και δικός μας αγώνας!

Ο αγώνας τους μας αφορά άμεσα γιατί αφενός αν απολυθούν το πανεπιστήμιο θα υπολειτουργεί, δηλαδή θα υπάρχουν υπάλληλοι για τις γραμματείες, τις βιβλιοθήκες, τα εργαστήρια. Και όλα αυτά σ’ ένα πανεπιστήμιο του οποίου οι εργαζόμενοι είναι ήδη λιγότεροι από αυτούς που έχει ανάγκη! Ήδη από το Σεπτέμβρη του 2011 ο ν. Διαμαντοπούλου προέβλεπε τη διάσπαση των πτυχίων, πράγμα που υλοποιείται μέσω των συγχωνεύσεων των σχολών που φέρνει το σχέδιο «Αθηνά». Πρώτο βήμα για τη συγχώνευση των σχολών είναι η απόλυση των διοικητικών υπαλλήλων, η οποία ανοίγει το δρόμο για τη συγχώνευση των γνωστικών αντικειμένων και την εισαγωγή κατευθύνσεων. Αυτό σημαίνει ότι ο τεταρτοετής κύκλος σπουδών διασπάται σε 3+1 χρόνια (bachelor και master) εκ των οποίων τα τρία πρώτα χρόνια ανταποκρίνονται σε μια γενική κατάρτιση και ο τέταρτος σε μία εξειδικευμένη κατεύθυνση η οποία οδηγεί στη λήψη ενός ατομικού φάκελου προσόντων. Επί της ουσίας το ενιαίο πτυχίο και τα ενιαία επαγγελματικά δικαιώματα που κατοχύρωνε και ο ατομικός φάκελος προσόντων κατοχυρώνει ένα μέρος των επαγγελματικών δικαιωμάτων που είχαμε μέχρι πρότινος ανάλογα με την κατεύθυνση που έχουμε επιλέξει. 

Τα επαγγελματικά μας δικαιώματα μειώνονται με αποτέλεσμα να δημιουργούνται στρατιές εξειδικευμένων εργαζομένων οι οποίοι είτε θα συμβιβαστούν σε μια πραγματικότητα εργοδοτικής εκμετάλλευσης είτε θα αναγκάζονται να επανειδικεύονται σε μια προσπάθεια να προσαρμοστούν στα διαρκώς μεταβαλλόμενα δεδομένα της αγοράς εργασίας. 

Επίσης αν μέχρι τώρα το πανεπιστήμιο για μας ήταν ένας χώρος στον οποίο οι φοιτητές δεν βρισκόμασταν μόνο για να παρακολουθήσουμε τις παραδόσεις αλλά πολύ περισσότερο για να συζητήσουμε με τους συμφοιτητές μας, να συμμετάσχουμε στις συλλογικές διαδικασίες, να έχουμε εν τέλει λόγο για όσα συμβαίνουν σε αυτό, τώρα αλλάζει άρδην ο χαρακτήρας του! Αυτό αυτό υλοποιείται μέσω των πρότυπων εσωτερικών κανονισμών των Ιδρυμάτων που έρχονται να επικυρώσουν τις αλλαγές στα προγράμματα σπουδών, το σπάσιμο στους 2 κύκλους, να εισάγουν αλυσίδες μαθημάτων (δηλαδή αν δεν έχεις περάσει το πρώτο σκέλος ενός μαθήματος δεν θα μπορείς να δώσεις το δεύτερο) να διαγράφουν συμφοιτητές μας στα ν+2 ή 2ν χρόνια και τέλος να στέλνουν πειθαρχικό όσους από εμάς επιλέγουμε να αγωνιζόμαστε ενάντια στο υπουργείο και την κυβέρνηση. Αυτή την εικόνα διάλυσης του πανεπιστημίου συμπληρώνουν οι περικοπές (έως και κατάργηση) των φοιτητικών παροχών, δηλαδή η περικοπή των δωρεάν συγγραμμάτων, της σίτισης, της στέγασης. Ας σκεφτούμε τι σημαίνει μετά από τρία χρόνια σε ένα λύκειο – εξεταστικό κάτεργο να μπαίνουμε σε μία σχολή με μία ασφυκτική φοιτητική καθημερινότητα κι όλα αυτά για να πάρουμε ένα πτυχίο που θα μας εξασφαλίσει είτε μία μαύρη εργασιακή προοπτική είτε μία θέση στην ουρά του ΟΑΕΔ. Πρακτικά σημαίνει ότι διαμορφώνεται ένα νέο μοντέλο ευέλικτου και πειθήνιου εργαζομένου που θα υπακούει τυφλά την εργοδοτική αυθαιρεσία, ένα μοντέλο πλήρως εναρμονισμένο με τις ανάγκες της αγοράς όπως αυτές διαμορφώνεται στο φόντο της οικονομικής κρίσης.

Απέναντι σ’ αυτή την επιδίωξη να προβάλλουμε τις συλλογικές μας αντιστάσεις, να γίνουμε ο καθένας κομμάτι του κοινού αγώνα εργαζομένων και φοιτητών για ένα Δημόσιο – Δωρεάν πανεπιστήμιο, για δουλειά και ζωή με αξιοπρέπεια.

Και αν αυτή τη στιγμή χάνονται κάποια μαθήματα του εξαμήνου είμαστε όλοι «μαθητές» στο μάθημα της αλληλεγγύης και του συλλογικού αγώνα για τη ζωή που ονειρευόμαστε, για τη ζωή που μας αξίζει!

Ε  Α  Α  Κ

 ΝΟΠΕ

(Αντινομία, Ραπαν-σαφν, Συσπείρωση, ΡΑΣ)

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

Εμείς οι διοικητικοί υπάλληλοι στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, μπαίνουμε στην 6η εβδομάδα απεργίας. Μετά από 5 εβδομάδες απεργίας, ο αγώνας μας έφερε τα πρώτα αποτελέσματα. Η ΚΥΑ ακυρώθηκε στην πράξη με τη μη συμμετοχή μας σε αυτήν. Με τη λήξη της προθεσμίας, η κυβέρνηση, με την αγαστή συνεργασία πιστών της παραγόντων και ΜΜΕ, άρχισε τους εκβιασμούς και τη διαρροή ψευδών που στόχο είχαν να σπάσουν το μέτωπο της απεργίας. Άρχισαν να διαδίδουν ψευδώς ότι 4 από τα 8 Ιδρύματα έστειλαν στοιχεία για να σπάσουν το μέτωπο. Κυκλοφόρησαν φήμες για νέα ΚΥΑ, με την οποία θα καταργούνταν ολόκληροι κλάδοι. Τώρα προχωράνε σε νομοθετική ρύθμιση για ατομική υποβολή στοιχείων (ρύθμιση που δε θα αφορά μόνο τα ΑΕΙ-ΤΕΙ αλλά όλα τα ΝΠΔΔ), αλλάζοντας και το Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα προκειμένου η μη υποβολή στοιχείων να συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα που να οδηγεί σε αργία! Οι εντελώς σπασμωδικές, παράνομες και αντισυνταγματικές ενέργειες της Κυβέρνησης, δείχνουν ότι αντιμετωπίζουν το αδιέξοδο στο οποίο η δική μας αποφασιστικότητα τους έχει φτάσει.

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΑ

ΔΕ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΣΤΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΛΥΣΗΣ ΜΑΣ

Η κυβέρνηση παίζει για μια ακόμη φορά το παιχνίδι του διαίρει και βασίλευε. Επιχειρεί να σπάσει το απεργιακό μέτωπο με εκβιασμούς, ποντάροντας στην καλλιέργεια του κανιβαλισμού της μοριοδότησης. Εμείς όμως ξέρουμε: Οποιαδήποτε συμμετοχή μας στη διαδικασία, απλώς νομιμοποιεί την απόλυσή μας. Των 498 σήμερα και των υπολοίπων αύριο, στο δεύτερο και στο τρίτο κύμα διαθεσιμότητας, μέχρι οι απολύσεις στο δημόσιο να φτάσουν τις 150.000.

Αν μέχρι σήμερα, με έναν από τους πιο μεγάλους σε διάρκεια απεργιακούς αγώνες στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, φτάσαμε ως εδώ, οφείλουμε να συνεχίσουμε με το στόχο που βάλαμε πριν από 5 εβδομάδες: ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ. Κι αν ο πήχης ανέβηκε κι είμαστε ο κλάδος που δίνει την πρώτη μάχη που, αν κερδηθεί, θα βάλει τις προϋποθέσεις για να σταματήσει η πολιτική των απολύσεων: ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΑΝΥΠΟΧΩΡΗΤΑ.

Δεν υποκύπτουμε στις σειρήνες του Ατομικισμού και του Κανιβαλισμού!

Δεν θα επιτρέψουμε να κυριαρχήσει η απάνθρωπη λογική του μότο “ο θάνατός σου, η ζωή μου”!

Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ 5 ΜΕΡΕΣ ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ;

ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΑΛΛΕΣ 5 ΜΕΡΕΣ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΠΑΝ/ΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ

Ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Παν/μίου Αθηνών, στη Γενική Συνέλευσή του την Παρασκευή 11/10, αποφάσισε ομόφωνα τη συνέχιση της απεργίας για την εβδομάδα 14-18/10/13 και την μη αποστολή στοιχείων.

από Απεργιακή Επιτροπή εργαζομένων στο ΕΚΠΑ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΓΩΝΑ του Συντονισμού Συλλόγων Εργαζομένων – Φοιτητών ΕΚΠΑ –ΕΜΠ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ – ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΓΩΝΑ 

του Συντονισμού Συλλόγων Εργαζομένων – Φοιτητών ΕΚΠΑ –ΕΜΠ 

Σήμερα Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013, δεκάδες φοιτητικοί σύλλογοι και σύλλογοι εργαζομένων από το ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ διαδήλωσαν ενάντια στις απολύσεις, στην επίθεση στην εκπαίδευση και την πολιτική της κυβέρνησης. Ακολούθησε συντονισμός των παραπάνω Συλλόγων, όπου κοινός τόπος της συζήτησης ήταν η συνέχιση και η κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Μπαίνοντας στην 5η εβδομάδα των κινητοποιήσεων εργαζόμενοι, φοιτητές και μέλη ΔΕΠ στα Πανεπιστήμια δίνουμε έναν ανυποχώρητο αγώνα. 

Οι 1349 διαθεσιμότητες - απολύσεις στα ΑΕΙ δεν ήταν το πρώτο χτύπημα αλλά ούτε και το τελευταίο. Προηγήθηκαν ο αντιδραστικός νόμος Διαμαντοπούλου, το σχέδιο Αθηνά, οι τεράστιες περικοπές στους προϋπολογισμούς των Ιδρυμάτων και οι πρώτες εφεδρείες. Και μετά τις απολύσεις τι; Μπροστά μας έχουμε τη διάλυση των υποδομών του Πανεπιστημίου, τις εργολαβίες και την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, τα κλεισίματα και τις συγχωνεύσεις σχολών με το σχέδιο Αθηνά 2, τα δίδακτρα και τις διαγραφές φοιτητών, τις διασπάσεις των προγραμμάτων σπουδών και την απαξίωση των πτυχίων, την περικοπή του 40% του διδακτικού προσωπικού. 

Έχει γίνει πια σαφές ότι οι απολύσεις των εργαζομένων σε διοικητικές και τεχνικές υπηρεσίες των Ιδρυμάτων τα οδηγεί στην υποβάθμιση, τη συρρίκνωσή τους καθώς και το πέρασμα μιας σειράς επικερδών υπηρεσιών στα χέρια των ιδιωτών. Παράλληλα διαλύονται εργασιακά και φοιτητικά δικαιώματα και επιχειρείται η προσαρμογή των ιδρυμάτων στις νέες ανάγκες της αγοράς. 

Στο στόχαστρο της κυβέρνησης εκτός από την τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει μπει, η πρωτοβάθμια και η δευτεροβάθμια. Οι χιλιάδες απολύσεις καθηγητών, το «νέο Λύκειο» και οι συγχωνεύσεις – κλεισίματα σχολείων διαλύουν το δημόσιο σχολείο, το μετατρέπουν σε εξεταστικό κάτεργο και ωθούν τους μαθητές στη μαθητεία και την απλήρωτη εργασία από τα 15. Το πανεκπαιδευτικό μέτωπο και ο κοινός αγώνας όλων των βαθμίδων  της εκπαίδευσης είναι αναγκαία ώστε να ανατραπούν αυτές οι πολιτικές. 

Στην πραγματικότητα βρισκόμαστε μπροστά σε ένα συνολικό και ενιαίο χτύπημα στα δικαιώματα όλων των εργαζομένων και της νεολαίας. Οι πολιτικές αυτές δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αλλά το αποκορύφωμα μιας πορείας χρόνων μνημονίων και αντιλαϊκών μέτρων που κατεδαφίζουν κατακτήσεις, εργασιακές σχέσεις και δικαιώματα. Είναι η ίδια πολιτική που διαλύει τα νοσοκομεία και ξεπουλάει τα δημόσια αγαθά. Αυτές οι πολιτικές θα ενταθούν με το νέο μνημόνιο που ετοιμάζουν η κυβέρνηση και η Τρόικα. 

Είναι επιτακτική ανάγκη ΟΛΑ τα πληττόμενα κομμάτια των εργαζομένων και της νεολαίας να βρεθούν μαζί στο δρόμο του αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και στα μνημόνια για να έρθουν οι ανάγκες μας στο προσκήνιο και ο αγώνας μας να είναι νικηφόρος. 

Γι’ αυτό το λόγο αποφασίζουμε, καλούμε και επιδιώκουμε: 

• Πανελλαδικό συντονισμό όλων των φορέων εργαζομένων, ΔΕΠ και φοιτητών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. 
• Αντιφασιστική – αντικατασταλτική συναυλία την Τετάρτη 9/10 στις 18.00 στα Προπύλαια. 
• Νέο Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο την Πέμπτη 10/10 στις 12.00 στα Προπύλαια.