Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

"Ανένταχτοι πολίτες"

Φράση του συρμού ο τίτλος, και όπως όλες οι φράσεις του συρμού, φράση που κρύβει περισσότερα από όσα αποκαλύπτει. Τι σημαίνει "ανένταχτος πολίτης;" Σημαίνει, επιφανειακά, πολίτης ο οποίος δεν είναι μέλος κάποιου κόμματος. Το προφανές όμως δεν είναι και αναγκαστικά εύληπτο. Οι "πολίτες" των αστικών επαναστάσεων των ΗΠΑ και της Γαλλίας δεν θα διανοούνταν ποτέ να χαρακτηριστούν "ανένταχτοι"· ήταν πολίτες, είχαν κερδίσει το δικαίωμα να λέγονται πολίτες, επειδή έπαψαν να είναι απλώς "υπήκοοι" (sub-iectum). Και έπαψαν να είναι τέτοιοι επειδή εντάχθηκαν σε ένοπλα σώματα, επειδή οργανώθηκαν και πήραν θέση και συμμετείχαν ενεργά σε βίαιες αντιπαραθέσεις: με το Ηνωμένο Βασίλειο και τον βασιλέα του, με τους πιστούς σ' αυτόν (loyalists) που ζούσαν στις ΗΠΑ, με την αριστοκρατία ή το αντίπαλο κομματικό δέος, Γιρονδίνους ή Ιακωβίνους, ανάλογα της θέσης του καθένα, στη Γαλλία. Η ιδέα του "πολίτη" προϋποθέτει την στράτευση --κυριολεκτικά, την ετοιμότητα για λήψη όπλων-- σε ένα συγκεκριμένο στρατόπεδο και με έναν συγκεκριμένο σκοπό. Ο "ανένταχτος" δεν είναι πολίτης, είναι απλώς κάποιος που υπεκφεύγει των καθηκόντων του πολίτη που συνοψίζονται στη φόρμουλα: στρατευμένη μερικότητα. Αυτή τουλάχιστον είναι η ρεπουμπλικανική, όπως λέγεται διεθνώς και για ιστορικούς λόγους, παράδοση του "πολίτη".

Η έννοια του "ανένταχτου πολίτη" δεν αφορά την παράδοση αυτή, την παράδοση της αστικής δημοκρατίας ως επαναστατικής νεωτερικής επινόησης. Αφορά την αυτοκρατορία, και συγκεκριμένα τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μεταφράζουμε τον Dominique Leydet, απ' το Stanford Encylopedia of Philosophy
οι απαρχές του φιλελεύθερου μοντέλου [του πολίτη] μπορούν να εντοπιστούν στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία και στους στοχασμούς για τον ρωμαϊκό νόμο στην εποχή της πρώιμης νεωτερικότητας (Walzer 1989, 211). Η επέκταση της αυτοκρατορίας είχε ως αποτέλεσμα την προέκταση των πολιτικών δικαιωμάτων στους κατακτημένους λαούς, που μεταμόρφωσε εκ βαθέων την σημασία της έννοιας. Η ιδιότητα του πολίτη σήμαινε προστασία απ' τον νόμο και όχι συμμετοχή στην διαμόρφωση και εκτέλεσή του. Η πολιτική ιδιότητα έγινε "μια σημαντική αλλά περιστασιακή ταυτότητα, ένα νομικό στάτους και όχι μια πραγματικότητα της καθημερινής ζωής" (Walzer 1989, 215). Το επίκεντρο εδώ προφανώς έγκειται στην πρώτη διάσταση: η πολιτική ιδιότητα γίνεται αντιληπτή κυρίως ως νομικό στάτους και όχι ως πολιτικό αξίωμα. Σημαίνει πλέον "την ιδιότητα μέλους σε μια κοινωνία κοινού δικαίου, η οποία μπορεί να είναι ή να μην είναι ταυτόσημη με μια εδαφική κοινότητα” (Pocock 1995, 37). Η ρωμαϊκή εμπειρία δείχνει ότι η νομική διάσταση της πολιτικής ιδιότητας είναι δυνητικά περιεκτική και μπορεί να εκτείνεται επ' αόριστο.
Αυτοκρατορική ανεκτικότητα: αυτή είναι η βάση της δυνατότητας νόμιμης ύπαρξης του "ανένταχτου πολίτη" -- κατηγορία που, όχι τυχαία, ανθεί σε περιόδους εξειρήνευσης, δηλαδή περιόδους ισχυρής και αδιαμφισβήτητης αυτοκρατορικής ηγεμονίας. Στην σύγχρονη εποχή, το όνομα του πολιτισμού που έκανε εφικτό η αυτοκρατορική εξειρήνευση ήταν "κοσμοπολιτισμός", έννοια της οποίας τις συνδέσεις με την αυτοκρατορική ισχύ δεν ξέχασε ποτέ ο Γκράμσι (βλ. "Σημειώσεις για την ιταλική ιστορία"), αλλά ξέχασαν πολύ εύκολα οι κεντροευρωπαίοι "ευρωμαρξιστές", και για πολύ καλούς λόγους: ο κοσμοπολιτισμός έχει πολύ ωραιότερο πρόσωπο ιδωμένος από το κέντρο της αυτοκρατορίας από ότι από τη σκοπιά της περιφέρειας. Κοσμοπολιτισμός και αυτοκρατορία βέβαια στην σύγχρονη Ευρώπη σημαίνουν πάνω από όλα Ε.Ε, και είναι στα πλαίσια της ένταξης στην ευρωζώνη επί πρωθυπουγίας Κ. Σημίτη που στην Ελλάδα γνώρισε δόξες ο όρος "κοινωνία των πολιτών", ως ουσιαστική μετάφραση του όρου "κοινωνία των ιδιωτών που θεωρούν εαυτούς νομικά προστατευμένους από κάποια ανώτερη ηθική αρχή", δηλαδή, στην πράξη, "κοινωνία των ηλιθίων."

Δεν θα θεωρούσα ποτέ τιμητικό για τον εαυτό μου, προβάλλοντάς τον μάλιστα ακατάπαυστα και ως διαμαρτυρία για το "καπέλωμα", έναν χαρακτηρισμό --"ανένταχτος πολίτης!"-- που παραπέμπει άμεσα σε αυτή την γενεαλογία του εξειρηνευμένου προβάτου που παχαίνει χωρίς να διακρίνει το μαχαίρι στο βάθος της βουκωλικής πεδιάδας χορταριού. Σέβομαι τις αγνές προθέσεις των καντιανών ελπίδων για αιώνια ειρήνη, σέβομαι την αρχή της επεκτασιμότητας του δικαιώματος στην υπηκοόητα, αλλά δεν ξεχνώ τις σιωπηλές τους προϋποθέσεις, τα ιστορικά τους όρια, και τις πρακτικές τους συνεπαγωγές. Και επειδή αν ο μετανεωτερικός φιλελεύθερος "πολίτης" χτίστηκε στην βάση της λήθης για τον ρεπουμπλικάνο, ο ρεπουμπλικάνος χτίστηκε στη βάση μιας αστικής θεώρησης της αφηρημένης ισότητας των πολιτών --στη βάση μιας προταξικής δηλαδή θεώρησης της κοινωνίας ως συνόλου-- δεν μου κάνει ούτε το "ανένταχτος" ούτε το "πολίτης". Τα επιστρέφω ανέγγιχτα σ' αυτούς που τα χρειάζονται ως τίτλο τιμής και μένω με το όνομα που μου κληροδότησε το 1848 και επικύρωσε το 1871: κομμουνιστής.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ -ΕΕ- ΔΝΤ- ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ

Στην εποχή που το ψεύτικο δίλημμα «μέτρα ή χρεωκοπία» αποτελεί τη μόνιμη επωδό στα λόγια και τις πράξεις των κοινωνικών τρομοκρατών συγκυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ, οι εργαζόμενοι ήδη χρεωκοπούν. Τα ποσοστά της ανεργίας που φτάνουν στο 26% και 40% για τους νέους (και είναι ακόμη μεγαλύτερα στην πραγματικότητα) έχουν εκτοξεύσει τον αριθμό ανέργων επάνω από το 1.000.000.

Σαν μην έφταναν τα λουκέτα και οι χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, η μη ανανέωση συμβάσεων στο δημόσιο, τώρα η εφεδρεία οξύνει ακόμη περισσότερο το πρόβλημα. Η αποθήκη των ανέργων δίνει την καλύτερη ευκαιρία στους εργοδότες και το κράτος (το πιο μεγάλο αφεντικό) να κατοχυρώσουν τους μισθούς των 500€ για όλους, όπως δήλωσαν και ρητά πως επιδιώκουν.

Έχουμε πλέον όλοι καταλάβει πως η κατάσταση της ανεργίας ή της ελαστικής υπο-απασχόλησης θέλουν να είναι μόνιμη κατάσταση. Έτσι, δουλεύει ήδη η νέα γενιά των εργαζομένων. Και ο υποταγμένος συνδικαλισμός –στη λογική του «εταίρου» πάντα– αρνείται να ασχοληθεί, δεν μπορεί να εκφράσει τις ανάγκες των ανέργων, συχνά δεν τους δίνει το δικαίωμα να είναι γραμμένοι ακόμα και στα σωματεία.

Έχει έρθει η στιγμή οι άνεργοι να αποκτήσουν φωνή, να διεκδικήσουν ζωή. ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ, μαζί με τους εργαζόμενους αλλά και διακριτά για αναδείξουν τις ανάγκες τους.

ΑΞΙΟΠΡΕΠΗΣ ΚΑΙ ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ – ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΜΙΣΘΟΙ
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΤΟΜΕΙΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΜΕ ΕΛΕΓΧΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ, ΥΛΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΠΟΡΩΝ
ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΑΣΦΑΛΙΣΗ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
ΜΑΖΙΚΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ, ΟΧΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΝΕΥΣΕΙΣ

®    Νομοθετική απαγόρευση των απολύσεων. Δέσμευση των περιουσιακών στοιχείων του ιδιοκτήτη της εταιρίας που πτωχεύει ή κλείνει.
®    Επίδομα ανεργίας, για όλο το διάστημα ανεργίας, που να καλύπτει τις ανάγκες μας. Πλήρης ιατροφαρμακευτική και ασφαλιστική κάλυψη των ανέργων. Προσμέτρηση του χρόνου ανεργίας στα συντάξιμα χρόνια.
®    Κατάργηση των επιδοτήσεων στις επιχειρήσεις, τα λεφτά απευθείας στους άνεργους. Δωρεάν μετακίνηση. Όχι δημοτικά τέλη , διαγραφή των χρεών των ανέργων.
®    Ελεύθερη χρήση των μέσων μαζικής μεταφοράς, ελεύθερη πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά γνώσης, ψυχαγωγίας και πολιτισμού.
®    Κανένα χαράτσι, καμία διακοπή ρεύματος, νερού, επικοινωνίας. ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ – ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ
®    Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Κανονικές προσλήψεις στους συμβασιούχους, απασχολούμενους με Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών και γενικά κατάργηση της επισφαλούς εργασίας. Κατάργηση της μαθητείας ως απλήρωτης εργασίας.

Στηρίζουμε τη συγκέντρωση και πορεία ενάντια στην ανεργία
Πέμπτη 15 Δεκέμβρη, στις 6 μ.μ.
από την πλ. Συντάγματος στο Υπουργείο Εργασίας

Είμαστε καταδικασμένοι να πεινάσουμε;


Τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης βομβαρδίζουν καθημερινά την κοινή γνώμη με το στερεότυπο μιας Ελλάδας- μεταμοντέρνας Ψωροκώσταινας, που δεν παράγει τίποτα, είναι αναγκασμένη να τείνει διαρκώς το καπέλο του ζητιάνου στους δανειστές της για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, επομένως δεν της μένει καμιά επιλογή παρά να σφίγγει διαρκώς το ζωνάρι και να υπακούει αγόγγυστα στους όποιους όρους των Γερμανών. Το ίδιο στερεότυπο έρχεται να στηρίξει την ιδεολογική τρομοκρατία για το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, που εμφανίζεται περίπου ως επιστροφή στη Λίθινη Εποχή, αφού μια Ελλάδα που δεν θα παράγει τίποτα και δεν θάχει να δανειστεί κι από κανένα, δεν θα μπορεί να εισάγει ούτε τρόφιμα, ούτε πετρέλαιο και θα πρέπει να επιβιώσει ως έθνος τροφοσυλλεκτών, που θα φοράνε προβιές και θα ζεσταίνονται γύρω από τη φωτιά.

Αφήνουμε στην άκρη τον προβληματισμό αν ακόμη κι αυτή η προοπτική είναι περισσότερο ζοφερή από την εγγυημένη βεβαιότητα των μνημονίων, των μεσοπρόθεσμων και των μακροπρόθεσμων να μετατραπούμε σε έθνος κανιβάλων, που θα τρώνε ο ένας τις σάρκες του άλλου με έπαθλο την απλή επιβίωση. Για οικονομία της συζήτησης ας δεχτούμε ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» από τον καπιταλισμό και  τη συμμετοχή στην ευρωζώνη (που καταστρέφει τον παραγωγικό, βιομηχανικό και αγροτικό ιστό) κι ας δούμε τι λέει η ψυχρή λογική των αριθμών.

Η σημερινή Ελλάδα, με όλα της τα χάλια, παράγει πλούτο αξίας 232 δις ευρώ το χρόνο. Τόσο ήταν το Ακαθάριστο Εγχώριο  Προϊόν της χώρας το 2010, σύμφωνα με τη Eurostat. Ως προς το κατά κεφαλήν ΑΕΠ, η Ελλάδα συμπεριλαμβάνεται στην προνομιούχα λέσχη των αναπτυγμένων χωρών, έρχεται 31η ανάμεσα σε 183 χώρες του κόσμου και 16η μεταξύ των 27 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όχι κάτι εξαιρετικό, πάντως αρκετά μακριά από την εποχή του ρόπαλου και του ακόντιου. Ας πάρουμε λοιπόν αυτά τα στοιχεία ως βάση αναφοράς, ξεχνώντας την απότομη πτώση του ΑΕΠ για τρία συνεχή χρόνια λόγω Δρακόντειων μέτρων και λησμονώντας προς το παρόν τι θα μπορούσε να συμβεί αν οι άνεργοι έβρισκαν δουλειά κλπ.

Το ΑΕΠ μιας χώρας είναι το άθροισμα τεσσάρων συνιστωσών: Ιδιωτική κατανάλωση των νοικοκυριών (ένα πολύ χονδρικό μέτρο για την τάξη μεγέθους του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος των πολιτών, μετά από φόρους, εισφορές κλπ)- Επενδύσεις παγίου κεφαλαίου (ιδιωτικές και κρατικές)- Κρατική κατανάλωση (λειτουργικές δαπάνες του κράτους)- Εξαγωγές μείον εισαγωγές (δηλαδή, εμπορικό πλεόνασμα ή έλλειμμα). Στην Ελλάδα, η ιδιωτική κατανάλωση κάλυπτε το 2010 το 75,4% του ΑΕΠ. Επομένως το πραγματικό, διαθέσιμο για κατανάλωση εισόδημα των Ελλήνων ήταν 173,889 δις ευρώ.

Βεβαίως, το ΑΕΠ δεν μοιράζεται, έστω και πολύ άνισα, σε όλους τους κατοίκους της χώρας. Υπάρχουν τα παιδιά, οι νοικοκυρές, οι άνθρωποι που για το άλφα ή βήτα λόγο δεν δουλεύουν αλλά και δεν ψάχνουν για δουλειά και οποίοι συγκαταλέγονται (μαζί με τους συνταξιούχους) στον μη ενεργό οικονομικά πληθυσμό (4.385.584 άτομα).

Υποθέτουμε, απλά για αποκτήσουμε μια πρώτη, εντελώς χονδρική ιδέα, ότι όλοι οι απασχολούμενοι έχουν το ίδιο πραγματικό εισόδημα, το ύψος του οποίου μένει να προσδιοριστεί. Επίσης υποθέτουμε (και θα δούμε στην πορεία αν "βγαίνουμε" ή όχι) ότι το κράτος εγγυάται για καθέναν από τους 793.685 ανέργους καθαρό μηνιαίο εισόδημα 900 ευρώ, χωρίς προϋποθέσεις και χρονικούς περιορισμούς (σήμερα το επίδομα του ΟΑΕΔ, που δίνεται υπό προϋποθέσεις και το πολύ για 12 μήνες είναι 461 ευρώ το μήνα μικτά συν 10% αύξηση για κάθε προστατευόμενο μέλος της οικογένειας). Επιπλέον, υποθέτουμε ότι όλα τα άτομα ηλικίας 65 ετών (1.873.243) έχουν δικαίωμα σύνταξης, και εξασφαλίζουν εισόδημα 1.500 ευρώ καθαρά κατά μέσον όρο (σήμερα η κατώτατη σύνταξη του ΙΚΑ είναι 487 ευρώ μικτά και η τρόικα θέλει να το κατεβάσει στα 350, αυξάνοντας το όριο συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, ενώ η μέση σύνταξη των τριών ασφαλιστικών ταμείων που καλύπτουν την πλειονότητα των συνταξιούχων- ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ- είναι 770 ευρώ μικτά). Τέλος, υποθέτουμε το ίδιο εισόδημα, κατά μέσον όρο 1.500 ευρώ, για τους 55.192 συνταξιούχους κάτω των 65 ετών.

Με αυτά τα δεδομένα, το συνολικό, ετήσιο καθαρό εισόδημα των συνταξιούχων ανέρχεται σε 43,621 δις ευρώ και των ανέργων σε 5,534 δις ευρώ. Αν αφαιρέσουμε αυτά τα ποσά από τα 173,889 δις που είναι το συνολικό καθαρό εισόδημα του πληθυσμού, μας μένουν για το σύνολο των απασχολούμενων (μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων, εργοδοτών) 124,734 δις. Αν αυτό το διαιρέσουμε με το πλήθος των απασχολούμενων 15- 65 ετών (αφαιρώντας τους περίπου 78.000 εργαζόμενους άνω των 65 ετών που πρέπει να συνταξιοδοτηθούν, όπως υποθέσαμε), μας δίνει ένα καθαρό, κατά κεφαλήν εισόδημα 30.959 ευρώ το χρόνο ή 2.580 το μήνα. Σημειωτέον ότι σήμερα ο κατώτατος μισθός είναι στα 751 ευρώ μικτά στον ιδιωτικό τομέα, για δε τους νέους απασχολούμενους και τους εργαζόμενους με επιχειρησιακές συμβάσεις 601 ευρώ, ενώ στο δημόσιο είναι 780 ευρώ μικτά.

Ανακεφαλαιώνουμε: Δεν κάναμε καμία υπόθεση για αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων στην Ελλάδα (οι καπιταλιστές παραμένουν καπιταλιστές, οι εργάτες εργάτες, οι νοικοκυρές νοικοκυρές, οι άνεργοι άνεργοι κλπ). Επομένως, δεν μιλήσαμε για την επίλυση των θεμελιωδών προβλημάτων των εργαζομένων, αλλά μόνο για καταπραϋντικά μέτρα στο πλαίσιο του συστήματος.  Και τι βρήκαμε; Ότι η σημερινή Ελλάδα, με όλα τα χάλια της, «αντέχει» να δίνει εισόδημα 2.580 ευρώ το μήνα σε κάθε απασχολούμενο, 900 ευρώ σε κάθε άνεργο και 1.500 σε κάθε συνταξιούχο. Αυτό σημαίνει ότι μια μέση τετραμελής οικογένεια με ένα ζευγάρι απασχολούμενων, ένα μικρό παιδί και ένα μεγαλύτερο στην ανεργία θα είχε εισόδημα 6.060 ευρώ το μήνα, ενώ ένα ζευγάρι ηλικιωμένων άνω 65 ετών θα ζούσε με 3.000 ευρώ το μήνα κατά μέσον όρο. Η μόνη προϋπόθεση είναι ότι θα πραγματοποιηθεί μια δραστική αναδιανομή εισοδήματος και, βέβαια, ότι θα αντιμετωπιστεί αποφασιστικά το εθνικό σπορ της ελληνικής αστικής τάξης, η φοροδιαφυγή (ενδεικτικά, μόλις το 3,1% των νοικοκυριών δηλώνει ετήσιο, ακαθάριστο οικογενειακό εισόδημα άνω των 65.000 ευρώ και μόλις 1.3% άνω των 100.000 ευρώ).

Με τέτοια εισοδήματα, η Ελλάδα θα μπορούσε να εξυπηρετεί και ολόκληρο το εμπορικό της έλλειμμα (εισαγωγές- εξαγωγές), το οποίο περιλαμβάνεται στο ΑΕΠ. Ας σημειωθεί ότι οι λογαριασμοί μας είναι μάλλον "τσιγκούνικοι" και ότι το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα είναι ακόμη μεγαλύτερο, καθώς στις ιδιωτικές δαπάνες δεν υπολογίζονται τα ποσά που επενδύονται από τα νοικοκυριά (π.χ. με στεγαστικά δάνεια). Όπως και ότι δεν υπολογίζεται στο ΑΕΠ η οικιακή παραγωγή (π.χ. των αγροτών), η ανταλλαγή μεταξύ νοικοκυριών σε είδος και ό,τι παράγεται μεν, αλλά δεν μπαίνει στον κύκλο της εμπορευματικής κυκλοφορίας.

Φυσικά, η ισοκατανομή του πραγματικού εισοδήματος είναι αδύνατη. Ας υποθέσουμε ότι η αναλογία του συνολικού εισοδήματος του πλουσιότερου 20% των απασχολούμενων  προς το φτωχότερο 20% είναι 4.2:1- δηλαδή, όσο στη σημερινή Γερμανία και Γαλλία (στην Ελλάδα με τις μεγαλύτερες ανισότητες είναι 6:1). Τότε, το φτωχότερο 20% θα κυμαινόταν γύρω από τα 1.000  ευρώ το μήνα ανά άτομο και το πλουσιότερο γύρω από τα 4.200, πάντα κατά μέσον όρο, με το υπόλοιπο 60% να κυμαίνεται γύρω  από τα 2.600 ευρώ το μήνα. Ακόμα κι έτσι, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα από σήμερα, που, σύμφωνα με τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων του υπουργείου Οικονομικών, το 33% των νοικοκυριών (όχι των ατόμων, των νοικοκυριών!) έχει ακαθάριστο ετήσιο εισόδημα κάτω των 10.000 ευρώ, δηλαδή κάτω από 833 ευρώ το μήνα και το 63.5% των νοικοκυριών έχει ετήσιο ακαθάριστο εισόδημα κάτω των 20.000 ευρώ, δηλαδή κάτω των 1.666 ευρώ το μήνα.

Επομένως είναι απολύτως ρεαλιστικό, ακόμη και με τις σημερινές τρομερά δύσκολες συνθήκες που έχει δημιουργήσει η ολιγαρχία και οι ξένοι σύμμαχοί της, από αύριο κιόλας, να εξασφαλίζει ο μεγάλος όγκος των απασχολουμένων και των συνταξιούχων πολύ μεγαλύτερες απολαβές από τις σημερινές, και μάλιστα με ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας που θα εγγυάται ότι ακόμη κι αν μείνει κανείς άνεργος για μεγάλο διάστημα, θα συνεχίζει να παίρνει ένα επίδομα που θα του εξασφαλίζει αξιοπρεπή ζωή.

Προφανώς, το πρόβλημα δεν είναι αριθμητικό- λογιστικό, αλλά ταξικό- πολιτικό. Μια τεράστια αναδιανομή εισοδήματος της τάξης που αναφέρουμε και ένα δίχτυ κοινωνικής προστασίας που θα μείωνε κατά πολύ τον τρόμο της απόλυσης και της ανεργίας δεν θα το δεχόταν η αστική τάξη παρά μόνο με το πιστόλι του λαϊκού κινήματος στον κρόταφο, καθώς θα ανατίναζε τις βάσεις της καπιταλιστικής συσσώρευσης. Άλλωστε, αν το εργατικό κίνημα ήταν τόσο δυνατό ώστε να επιβάλει μια τέτοια λύση, ασφαλώς και δεν θα σταμάταγε στη μέση του δρόμου (αλλά και η ίδια η αστική τάξη δεν θα ανεχόταν για πολύ μια τέτοια κατάσταση, η οποία θα έθετε γρήγορα επί τάπητος το πρόβλημα της εξουσίας). Επομένως, το μοντέλο που περιγράψαμε είναι καθαρά ιδεατό- ικανό όμως, πιστεύουμε, να καταδείξει την ιδεολογική αγυρτεία των απολογητών της αιώνιας λιτότητας. 


Από το "Πριν" 11/12/2011

Πρωτοβουλία για φοιτητική μέριμνα


Συνάδελφοι και συναδέλφισσες,
παρά την κρισιμότητα της κατάστασης, όπως τη διαμορφώνει η οικονομική πολιτική της συγκυβέρνησης, και παρά το οριστικό χτύπημα της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας με τον προϋπολογισμό και τους ψηφισμένους νόμους για την Παιδεία, υπάρχει μια αντικειμενική δυσκολία να συσπειρωθεί ο Σύλλογος, να συνεδριάσει μέσα από τις Γενικές του Συνελεύσεις και να οργανώσει την πάλη του. Ευθύνες κυρίως καταλογίζονται  στις καθεστωτικές παρατάξεις, την ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ που πάγια σαμποτάρουν τις διαδικασίες του Φοιτητικού Συλλόγου Νομικής, και ασχολούνται με τα «πραγματικά» προβλήματα που μας αφορούν (Αράχωβα – μπουζούκια – πάρτι). Όμως, ο στείρος καταλογισμός ευθυνών δεν επιλύει τα προβλήματα όταν:
  • Δίνεται ένα (1) βιβλίο δωρεάν!
  • Οι εστίες κλείνουν!
  • Η δωρεάν σίτιση των φοιτητών περιορίζεται!
  • Τα «ακριβά» πτυχία μας  θα είναι διαβατήρια στην ανεργία!
…και κανένας δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό.
            
Προσπάθειες επίλυσης των ζητημάτων με προτάσεις τύπου e- book από τη ΔΑΠ, αποδεικνύει πως όχι μόνο δεν ενδιαφέρεται για τα πραγματικά προβλήματα των φοιτητών αλλά μας κοροϊδεύει κιόλας . Αντίστοιχα, καμιά πρωτοβουλία από μόνο μία παράταξη (ΜΑΣ – Επιτροπή Αγώνα), χωρίς την εμπλοκή του συνόλου των φοιτητών και τη δέσμευση του Συλλόγου μπορεί  να έχει νικηφόρα αποτελέσματα.

Με αυτά τα δεδομένα, προτείνουμε τη συγκρότηση  μιας Πρωτοβουλίας για τη Φοιτητική Μέριμνα στη Νομική ανοιχτή σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις και κυρίως τους φοιτητές, που θα παλεύει να συσπειρώσει το σύνολο των φοιτητών, να επικυρώσει τις αποφάσεις του και μέσω των οργάνων του Συλλόγου (Γενική Συνέλευση, Διοικητικό Συμβούλιο), να  καλέσει παραστάσεις διαμαρτυρίας στο Τμήμα Νομικής, στη Σύγκλητο του  Ε.Κ.Π.Α., στο Υπ. Παιδείας, στο Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών με αιτήματα:

·        Καμιά περικοπή συγγραμμάτων- να δοθούν όλα τα απαραίτητα βιβλία
·        Κάτω τα χέρια από τις εστίες- καμιά κατάργηση του Ε.Ι.Ν.( Εθνικό  Ίδρυμα Νεότητας)
·        Κανένα κριτήριο για τη δωρεάν σίτιση  των φοιτητών
·        Δημόσια Δωρεάν Παιδεία για όλους
·        Σταθερή δουλειά- Δουλειά για όλους τους απόφοιτους Νομικής

Εμείς ως ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ δεν προτείνουμε τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία ως υποκατάστατο του συλλόγου και των διαδικασιών του αλλά σε μια κατεύθυνση κινητοποίησης των φοιτητών πάνω στα συγκεκριμένα επίδικα ιδιαίτερα όταν βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου οι οικογένειες μας χάνουν συνεχώς σε μισθούς και συντάξεις και αδυνατούν να καλύψουν επιπρόσθετο κόστος στις «δωρεάν» σπουδές μας. Ιδιαίτερα όταν αυτές οι σπουδές οδηγούν σε αβέβαιο εργασιακό μέλλον, εξαιτίας της μισθωτοποίησης του νέου δικηγόρου και της δημιουργίας εφεδρικού στρατού ανέργων. Το ζήτημα της δημόσιας δωρεάν παιδείας και της αξιοπρεπούς εργασίας με δικαιώματα μας αφορά όλους, έχουν κατακτηθεί με αγώνες! Να μην γίνει η γενιά μας η πρώτη που θα σπουδάζει περισσότερο και ακριβότερα για να οδηγείται στον εργασιακό μεσαίωνα της κρίσης!




Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ (ΠΛΕΟΝ) ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ»


Η σφαίρα που έδινε το βράδυ της 6ης Δεκέμβρη τέλος στη ζωή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, έμελλε να πυροδοτήσει ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά ξεσπάσματα στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Συσσωρευμένη για χρόνια στα υπόγεια ρεύματα, άλλοτε εκφρασμένη σε συγκροτημένους αγώνες, άλλοτε άναρθρη και υπόκωφη, η οργή ξεχείλισε μέσα σε λίγα λεπτά και κατέκλυσε τα πάντα για εβδομάδες. Οργή μιας γενιάς χωρίς φωνή, καταδικασμένη στην ανασφάλεια, με ένα μέλλον κλεμμένο και σκοτεινό. Αλλά και οργή για το κράτος και τους μηχανισμούς του που σκοτώνουν ανήλικα παιδιά στα Εξάρχεια, στοχεύοντας συνολικά στην ανυπακοή και τον τσαμπουκά της νεολαίας.

Η εξέγερση του Δεκέμβρη στιγμάτισε και καθόρισε μια ολόκληρη γενιά και μια ολόκληρη περίοδο. Η περίοδος έχει αλλάξει και μαζί της έχει αλλάξει και τη νέα γενιά.. Ο Δεκέμβρης ήταν αυτό ακριβώς, μια εικόνα από το μέλλον, ή ακόμα καλύτερα ένα ερώτημα που αναζητά ακόμα απάντηση. Ήταν η αρχή μιας περιόδου και το τέλος μιας άλλης. Το σίγουρο είναι ότι τρία χρόνια μετά οι σφαίρες τους βουίζουν όλο και περισσότερο στα αυτιά μας. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα έχουμε 100 φορές περισσότερους λόγους για να εξεγερθούμε.

Πρώτα και κύρια για να τιμήσουμε τον αδικοχαμένο φίλο, συμμαθητή, αδερφό, Αλέξη, για να δείξουμε ότι η μνήμη μας δε σβήνει μαζί με τα κροκοδείλια δάκρυα των «επισήμων». Να σημάνουμε μήνυμα αγώνα ενάντια σε ένα σύστημα που δολοφονεί, για να καταδικάσουμε και πάλι και τους φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος που σε λίγο θα κυκλοφορούν ελεύθεροι, τη στιγμή που ποινικοποιούνται λαϊκές μάχες, όπως η παρέλαση του λαού της 28ης Οκτωβρίου. Να φωνάξουμε ότι δε θα θρηνήσουμε ξανά άλλους αθώους νεκρούς. Το μόνο που θα θάψουμε είναι ένα νεκρό σύστημα που ζει ρουφώντας το αίμα στους εργαζόμενους και τη νεολαία όλης της γης.

Σήμερα, το κοινωνικό υπέδαφος πάνω στο οποίο πάτησε ο Δεκέμβρης του 2008, είναι απείρως πιο εκρηκτικό. Η κρίση που τότε φανέρωνε τα πρώτα της σημάδια, έχει σήμερα βυθίσει την κοινωνία σε μια κοινωνική άβυσσο χωρίς τέλος. Την κυβέρνηση των δολοφόνων της ΝΔ, διαδέχτηκε το ΠΑΣΟΚ, η πιο λαομίσητη εκλεγμένη κυβέρνηση της σύγχρονης Ελλάδας για να ακολουθήσει μια πραξικοπηματική κυβέρνηση των τραπεζών και της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Η ντόπια και διεθνής συμμορία των καπιταλιστών και των εκπροσώπων τους δεν επιδιώκει πια μόνο την οικονομική αφαίμαξη του πληθυσμού, αλλά την ουσιαστική διάλυση ολόκληρου του κοινωνικού ιστού, τον αφανισμό του εργαζόμενου λαού και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου.

Το «μαύρο μέλλον» για το οποίο μιλούσαν τότε οι νέοι που εξεγείρονταν είναι εδώ. Το «μαύρο παρόν» γίνεται πραγματικότητα από το μαύρο μέτωπο ΠΑΣΟΝ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Αυτή η ανίερη συμμαχία του κεφαλαίου στρέφει τα πυρά της ενάντια σε ολόκληρη την κοινωνία. Χτυπά πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους και τα εργασιακά δικαιώματα πετσοκόβοντας μισθούς και συντάξεις, καταργώντας συλλογικές συμβάσεις και τρομοκρατώντας με απολύσεις και εφεδρείες. Χτυπά τη νεολαία σε πολλαπλά επίπεδα. Τα σχολεία δεν έχουν βιβλία ενώ σε λίγο δε θα έχουν ούτε θέρμανση. Τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ βρίσκονται σε θέση μάχης απέναντι στο νόμο – έκτρωμα της Διαμαντοπούλου (ν.4009/2011). Οι εργαζόμενοι νέοι βρίσκονται στην εργασιακή περιπλάνηση, την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα με «κουρεμένους» μισθούς εξαιτίας του Συμφώνου Πρώτης Απασχόλησης. Συνολικά χτυπιούνται τα δημοκρατικά δικαιώματα με κατασταλτική και νομικοδικαιική θωράκιση του κράτους («τρομονόμοι»), στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας (δημιουργία νέων υπερεξοπλισμένων σωμάτων ΔΕΛΤΑ-ΔΙΑΣ), καταπάτηση της ιδιωτικής σφαίρας και της προσωπικής ζωής με κάμερες και άλλα προηγμένα συστήματα ασφαλείας και παρακολούθησης. Το κράτος – «Μεγάλος Αδελφός» υποστασιοποιείται μετατρέποντας την κοινωνία σε μια οργουελική δυστοπία, όπως είχε προβλέψει ο George Orwell στο βιβλίο του «1984».

Σήμερα, η κραυγή πραγματικής δημοκρατίας και άρνησης του αυταρχισμού που ήχησε το Δεκέμβρη, είναι αναγκαία τη στιγμή που κάθε έννοια της έχει καταλυθεί, που η χώρα κυβερνάται από τις τράπεζες και τα ΜΑΤ. Ο Δεκέμβρης όμως μας έδειξε και κάτι ακόμη. Μας άνοιξε τα μάτια για να δούμε πως βρισκόμαστε στην εποχή των εξεγέρσεων, πως δεν είναι μόνο ένας νόμος ή μια κυβέρνηση, αλλά και ένα σύστημα, πως μπορούμε να κοιτάμε και να παλεύουμε και πέρα από αυτό. Και σήμερα, μετά από γιγαντιαίους αγώνες, με τη δυναμική και τα όρια τους, ο Δεκέμβρης θα μας βρει ξανά στο δρόμο. Στις διαδηλώσεις εκείνης της μέρας αλλά και σε όλο το επόμενο διάστημα, η νεολαία και όλος ο λαός θα στείλουν σημάδι ανασυγκρότησης και επανέναρξης της τεράστιας κοινωνικής αναμέτρησης που θα μας βγάλει νικητές.

Σήμερα, οι άνεμοι της εξέγερσης και της κοινωνικής επανάστασης πνέουν από και προς κάθε σημείο του ορίζοντα. Από το Ουισκόνσιν, τη Νέα Υόρκη και το κίνημα Occupy Wall Street, μέχρι τις άγριες συγκρούσεις εργατών και αστυνομίας στην κρατικοκαπιταλιστική Κίνα. Από τους εξεγερμένους Ζαπατίστας (ΕΖLN) και τον ηρωικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα που δίνουν με το όπλο στο χέρι εδώ και 20 χρόνια διεκδικώντας την αυτοδιάθεση των Ινδιάνων χωρικών στην επαρχία Τσιάπας του Μεξικού, μέχρι την τελευταία μεγαλειώδη απεργία στη Μ. Βρετανία. Στην Ελλάδα, εργαζόμενοι και νεολαία απέναντι στα Μνημόνια, τα Μεσοπρόθεσμα την ΕΕ και το ΔΝΤ προέταξαν το συλλογικό δρόμο του αγώνα και της αντίστασης. Με απεργίες – καταλήψεις – διαδηλώσεις – συγκρούσεις είπαν το δικό τους ΟΧΙ στις δυνάμεις του κεφαλαίου, τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και την Τρόικα.

Με την εμπειρία που μας έδωσαν η εξέγερση του Δεκέμβρη και ο διετής αγώνας ενάντια στη συμμαχία ΚΕΦΑΛΑΙΟ-ΕΕ-ΔΝΤ, πρέπει να αναδιοργανώσουμε τα μέσα πάλης μας. Μόνιμες συνελεύσεις σε σχολεία και σχολές, σωματεία και γειτονιές. Μαθητικές – φοιτητικές – εργατικές – λαϊκές επιτροπές και πρωτοβουλίες παντού με πυρήνα τους το κοινωνικό ζήτημα: την αναχαίτιση της επίθεσης του καπιταλισμού και τη χάραξη γραμμής ανατροπής με την εξουσία στα χέρια των εργαζομένων και του λαού.

Συνάδελφε και συναδέλφισσα, μην αφήνεις το κλίμα τρόμου που προσπαθούν να δημιουργήσουν τα ΜΜΕ και η Συγκυβέρνηση να σε αποθαρρύνει. Τώρα που η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει δεν υπάρχει άλλη λύση από τον συλλογικό αγώνα. Αγωνίσου για τα μικρά και τα μεγάλα. Για το κομμένο σύγγραμμα στο Ειδικό Ποινικό, την απόσυρση του νόμου – έκτρωμα της Διαμαντοπούλου μέχρι τη διαγραφή του χρέους και την έξοδο από την ΕΕ. Τελικός στόχος: η κατάργηση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και η είσοδος στο «Βασίλειο της Ελευθερίας» (Κ. Μαρξ).

ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΤΡΙΤΗ 6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 17:00 στα ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ