Μετά από ένα χρόνο εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου τα αποτελέσματα της πολιτικής ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΕΕ-ΔΝΤ φαίνονται ξεκάθαρα. Μετά τις αλλεπάλληλες αναθεωρήσεις του μνημονίου συνεχίζεται το τσάκισμα εργασιακών δικαιωμάτων ενός αιώνα σε μια προσπάθεια για την πλήρη αναδιάρθρωση της παραγωγής και των εργασιακών σχέσεων. Στα πλαίσια αυτά έχουμε περαιτέρω μείωση μισθών και συντάξεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, διάλυση του κοινωνικού κράτους, επιβολή λιτότητας διαρκείας, εκτίναξη της ανεργίας. Όσες και να είναι οι μεταρρυθμίσεις, ‘‘τυχαία’’ το χρέος δε μοιάζει να συρρικνώνεται. Αντιθέτως, μπαίνουμε συνεχώς σε έναν νέο κύκλο λιτότητας, ενώ αυξάνονται τα σενάρια αναδιάρθρωσης-επιμήκυνσης αποπληρωμής του χρέους προς όφελος των δανειστών( και όχι των δανειζομένων). Κοινώς θέλουνε να οδηγήσουν το λαό στη χρεοκοπία. Θέλουν να είμαστε εμείς αυτοί που θα πληρώσουμε την κρίση τους. Άλλωστε τα λεφτά από το δανεισμό και τα μέτρα δίνονται στις τράπεζες και πριμοδοτούν τις επιχειρήσεις (120 δις ευρώ) και όχι για μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές.
Πλέον το μέλλον μας θεωρείται αβέβαιο. Οι αλλαγές στο χώρο της εργασίας έρχονται να το επιβεβαιώσουν με το χειρότερο τρόπο και να οδηγήσουν τη γενιά μας στην ανεργία και την εργασιακή ανασφάλεια. Η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας είναι πλέον όχι απλά θεσμικά κατοχυρωμένη αλλά και πραγματικότητα. Ταυτόχρονα, η ελαστική απασχόληση και η ανεργία έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Η νεολαία χτυπιέται με έναν πιο έντονο τρόπο, αφού τα μέτρα Λοβέρδου που έχουν ψηφιστεί ορίζουν μειωμένους μισθούς και ανασφάλιστη εργασία για τους νέους μέχρι 25 ετών. Παράλληλα, το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων, όπως αυτό των μηχανικών, είναι πραγματικότητα. Η κατάληξη για όλους τους εργαζόμενους σε αυτά τα επαγγέλματα είναι η απελευθέρωση ωραρίων, η κατάργηση κατώτατων αμοιβών, η αναίρεση προστατευτικών συμβάσεων, η απαξίωση των ίδιων των επαγγελμάτων και η άλωση τους από τα ιδιωτικά συμφέροντα. Μαζί με όλα αυτά έρχονται να ξεπουλήσουν όλο το δημόσιο τομέα. 50 δις αποκρατικοποιήσεις είναι ο στόχος τους. Ξεπούλημα των ΔΕΚΟ, των συγκοινωνιών και όλων των πτυχών του αποκαλούμενου κοινωνικού κράτους με αποκορύφωμα αυτού της ΔΕΗ.
Για να τα καταφέρει, όμως, όλα τα παραπάνω μια κυβέρνηση βαθιά απονομιμοποιημένη από την πλειοψηφία του λαϊκών στρωμάτων επιστρατεύει την καταστολή σε όλα τα επίπεδα. Από τη δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στην πανεργατική πορεία στις 11/5 και τον σχεδόν θανατηφόρο τραυματισμό διαδηλωτή, μέχρι τα «στραβά μάτια» της αστυνομίας για τα φασιστικά πογκρόμ των αυτόκλητων «τιμωρών», η στάση απέναντι στον κόσμο της εργασίας σκληραίνει. Προσπαθούν να χτυπήσουν τα κινήματα είτε μέσω της φυσικής βίας, είτε με το να στρέψουν την κοινή γνώμη απέναντι στους μετανάστες ώστε να παραγκωνιστεί το γεγονός ότι είναι η ίδια τους η πολιτική που έφερε μετανάστες και ντόπιους στην εξαθλίωση.
Εκτός από τα βάρβαρα μέτρα υπάρχει και η φωτεινή όψη της συγκυρίας. Και αυτό γιατί όλο και περισσότερος κόσμος εκφράζει την αγανάκτησή του μέσα από μαζικούς ανυποχώρητους και ελπιδοφόρους αγώνες. Όλο το προηγούμενο διάστημα χαρακτηρίστηκε από μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, από μαζικά κινήματα ανυπακοής όπως το «Δεν Πληρώνω», από τη νίκη των 300 μεταναστών. Αποκορύφωνα της τεράστιας λαϊκής αγανάχτησης είναι αυτό που ζούμε μια εβδομάδα τώρα στην πλατεία Συντάγματος, αλλά και σε άλλες μεγάλες πόλεις. Οι χιλιάδες κόσμου που κάθε βράδυ γεμίζουν τις πλατείες, οργανώνονται, συζητάνε και αποφασίζουν μέσα από τις μαζικές λαϊκές συνελεύσεις, όχι μόνο αποτελούν κάτι πρωτόγνωρο, αλλά και το πρώτο μεγάλο βήμα για την κλιμάκωση των αγώνων και την ανατροπή της πολιτικής που έχει ρημάξει τις ζωές μας. Ζητούμενο είναι να μεταφέρουμε το κλίμα της πλατείας Συντάγματος σε όλες τις σχολές και τους εργασιακούς χώρους και ταυτόχρονα να μπολιάσουμε το κίνημα αυτό με τις εμπειρίες και τα αιτήματα των Φοιτητικών Συλλόγων και των σωματείων, να το μαζικοποιήσουμε, κάνοντας το ταυτόχρονα πραγματικά πολιτικά επικίνδυνο. Αποδεικνύεται λοιπόν πως οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν έχουν πια τίποτα να περιμένουν από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και βγαίνουν μαχητικά στο προσκήνιο διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον μακριά από την λαιμητόμο του Μνημονίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Ενώ παράλληλα δεν έχουν να περιμένουν και τίποτα από την προδοτική στάση της ξεπουλημένης και γραφειοκρατικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Οι ώρες της κυβέρνησης είναι μετρημένες…Το βάρος της λαϊκής αγανάχτησης θα τους ανατρέψει.
Νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου
Σε συνέχεια με τις μεταρρυθμίσεις στην εργασία, στόχος της πολιτικής της Τρόικας, με υλοποιητή την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. γίνεται τώρα η εκπαίδευση, καθώς απαραίτητη προϋπόθεση έτσι ώστε να γίνει πραγματικότητα το νέο μοντέλο εργαζόμενου (ευέλικτος, φθηνός, πειθήνιος) είναι η αναδιάρθρωση του συνόλου της εκπαίδευσης.
Καταργείται η έννοια του πανεπιστημίου όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα και αλλάζει η δομή και η λειτουργία του στα πρότυπα της Μπολόνια και πλήρως εναρμονισμένο με την αγορά, όπως άλλωστε προοικονομούσαν και οι προηγούμενες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.
Πρωτεύοντα ρόλο στη συγκυρία της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης παίζει το κομμάτι της υποχρηματοδότησης και της απαξίωσης της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Ο «Καλλικράτης» στην εκπαίδευση έρχεται να βάλει λουκέτο σε περίπου 150 τμήματα και να συγχωνεύσει 10 πανεπιστήμια πανελλαδικά. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν αποσκοπεί στο «συμμάζεμα» του χάρτη των ιδρυμάτων και των οικονομικών τους, αλλά στοχεύει σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο πιο κλειστό, πιο συρρικνωμένο, πιο ταξικό. Ταυτόχρονα ούτε λόγος να γίνεται για διατήρηση σχολών και τμημάτων ανθρωπιστικού-κοινωνικού περιεχομένου αφού μέσω των συγχωνεύσεων θα καταργηθούν. Σημαντικά παραδείγματα σχολών που κλείνουνε με αγωνιστικές αποφάσεις φοιτητών και καθηγητών γιατί δεν μπορούν να λειτουργήσουν εξ’ αιτίας ελλείψεων σε πόρους και σε προσωπικό, είναι η Αρχιτεκτονική ΕΜΠ, η ΑΣΚΤ, το ΤΕΙ Πειραιά κ.ά..
Σε αυτό το φόντο και με το σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας (φοιτητές-καθηγητές-εργαζόμενοι) να διαφωνεί με τον νόμο Διαμαντοπούλου, το υπουργείο Παιδείας κάνει την ύστατη προσπάθεια απόσπασης συναίνεσης, έτσι ώστε να κατορθώσει να επιβάλλει το νομοσχέδιο, το οποίο δήλωσε πως θα κατεβάσει προς ψήφιση μέσα στο καλοκαίρι. Οι θέσεις για την Παιδεία που κατέθεσε η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ –που είναι πανομοιότυπες αν όχι ίδιες με αυτές του Υπουργείου- έρχονται να δώσουν χείρα βοηθείας στην Διαμαντοπούλου που αυτήν την περίοδο φαίνεται να είναι πλήρως απομονωμένη και να αναδείξουν την ΔΑΠ σε εγγυητή της προώθησης και υλοποίησης της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.
Απέναντι στο παρόν και το μέλλον που μας ετοιμάζουν, μόνος δρόμος οι συλλογικοί μας αγώνες...
Μπροστά σε αυτή τη ριζικά ανατροπή του σήμερα και του αύριο μας, απαιτείται η συστράτευση όλων μας, γύρω από τα αυτονόητα δικαιώματά μας. Η μόνη απάντηση, απέναντι στο γενικευμένο καθεστώς ανασφάλειας και λιτότητας που βιώνουμε, δεν είναι η ατομική διαπραγμάτευση και το διαρκές τρέξιμο, αλλά οι συλλογικοί ανατρεπτικοί αγώνες για κατοχύρωση ενιαίων πτυχίων ανά γνωστικό αντικείμενο με όλα τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα κατοχυρωμένα σε αυτά, και για την υπογραφή των αντίστοιχων ανά κλάδους συλλογικών συμβάσεων εργασίας που θα εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπή ζωή από μια δουλειά και μόνο. Τίποτα δε χαρίζεται, όλα κατακτούνται στους δρόμους του αγώνα. Από το οκτάωρο περισσότερο από έναν αιώνα πίσω, μέχρι και την ανατροπή του άρθρου 16, μονόδρομος είναι το κίνημα και ότι αυτό επιβάλλει.
Αν και ο διάλογος για την εκπαίδευση και οι εξελίξεις στο μέτωπο αυτό έχουν παραταθεί ύστερα από την πίεση του αγώνα που δώσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, η κυβέρνηση με δηλώσεις της κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις της να προχωρήσει σε ψήφιση του νομοσχεδίου μέσα στον Ιούλιο. Είναι φανερό ότι με την πρόθεσή τους για ψήφιση του νόμου σε ανενεργή περίοδο για τους συλλόγους δείχνουν ότι φοβούνται την αντίδραση της νεολαίας και ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα, που όπως κατάφερε και στο παρελθόν, θα επιφέρει μεγάλο πλήγμα στην πολιτική τους. Απέναντι λοιπόν σε όλα αυτά δεν εφησυχαζόμαστε. Είναι τώρα που πρέπει να σηκώσουμε το γάντι της αντιπαράθεσης, να προσδώσουμε στον αγώνα μας το χαρακτήρα διαρκείας και ανατροπής που με Συνελεύσεις-Καταλήψεις-Διαδηλώσεις θα απαιτεί τη μη κατάθεση του νόμου έκτρωμα. Είναι δυνατό και αναγκαίο ένα φοιτητικό κίνημα πυροκροτητής ευρύτερων αντιστάσεων, όπου σε σύμπλευση με τον κόσμο της εκπαίδευσης και τους εργαζόμενους θα ανατρέψει την επίθεση που δεχόμαστε.
ΑΝΤΙΝΟΜΙΑ-ΕΑΑΚ
